ตอนที่9 คนใจดำ

ตอนที่9 คนใจดำ

เจียงอี้โมโหมาก

โมโหมากจริงๆ

ที่เขาโมโหนั่นก็คือ ทำไมผู้หญิงคนนี้จะต้องแสร้งทำเป็น เหมือนไม่มีความผิดอะไร? ทำไมต้องแสร้งทำเป็นอ่อน แอ่?ทำไมเวลาเขามาเธอจะต้องแกล้งหลับ? ทำไมเธอไม่ ยอมดูหน้าลูก?เธอไม่ได้เป็นแม่คนหรืออย่างไรกัน?

แท้จริงแล้วเธอเป็นคนใจดำแบบนี้เองหรือ

ใช่แล้ว เธอเป็นฆาตกร ใจดำแบบนี้ก็คงเป็นเรื่องปกติ

เขาบอกกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นหน่วนคือ ฆาตกร หากไม่มีเธอ เวินซินก็คงไม่ตาย ชีวิตของเขาก็ คงจะไม่มืดมนเช่นนี้ แล้วเขาก็คงจะไม่ต้องใช้ชีวิตอย่าง ยากลำบากแบบนี้เช่นกัน

ใช่ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเธอคนเดียว ผู้หญิงคนนี้ เธอจะต้องชดใช้ให้เขาทั้งชีวิตของเธอ
เขายืนอยู่ตรงหน้าต่างมองแสงสว่างจากโลกภายนอก รู้สึกกระวนกระวายอยากจะสูบบุหรี่ขึ้นมา

เพิ่งจะจุดบุหรี่ได้ไม่นาน ก็ได้ยินเสียงไอเบาๆของเงินหน่ วนที่กำลังนอนอยู่บนเตียง

เจียงอี้จับพลัดจับพลูจึงดับบุหรี่ลง แล้วหันกลับไปยังเวิน หน่วนที่อยู่บนเตียง

เธอนอนคดตัว ดูเหมือนกับเธอจะกลัวหนาว ผ้าห่มถูก คลุมอย่างมิดตัว มือขาวกำอยู่ตรงมุมผ้าห่มแน่น ใบหน้า ซีดเผือด แต่กลับดูสงบนิ่ง ขนตายาวๆราวกับพัด ขยับ บ้างเล็กน้อย

เขายิ้มเยาะ แม้แต่เรื่องแกล้งหลับเช่นนี้เธอยังทำไม่

เนียนเลย

เมื่อก่อน เวลาที่เขามองหน้าของเวินหน่วน บางครั้งเขา จะรู้สึกคิดถึงเวินซิน แต่แปลกมาก ที่ช่วงนี้เวลาเขามอง หน้าของเธอ กลับรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่านี่คือเป็นหน่

เขายืนอยู่ตรงหน้าต่างเป็นเวลานาน ราวกับกำลังคุยกับ ตัวเองอยู่ “ลูกสาว ผมตั้งชื่อให้ลูกว่า เถาเถาแล้วกัน…..
เถาเถา?

เวินหน่วนนึกถึงประโยคหนึ่งในใจ “ผู้ที่มีความสุข” เขา คงจะอยากให้ลูกมีความสุขตลอดไปสินะ

เถาเถา เป็นชื่อที่ดีจริงๆ

ในอนาคตข้างหน้า เธอจะจำชื่อนี้ไว้ในใจของเธอ

เถาเถา

เวินหน่วนนับเลขอยู่ในใจเงียบๆไปอย่างนับครั้งไม่ถ้วน

เจียงอี้กลับออกไปตอนพระอาทิตย์ตกดิน

เวินหน่วนได้ยินเขารับโทรศัพท์ ได้ยินเสียงรางๆ เหมือนจะเป็นเสียงผู้หญิง รับสายเสร็จ เขาก็กลับออกไป เลย

เธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา แต่ก็อดกลั้นไว้เพื่อที่จะไม่ให้ตัว เองร้องไห้ออกมา ถึงอย่างไรเธอก็กำลังจะไปจากเขาแล้ว ในอนาคตชีวิตของเธอก็จะไม่มีเขาอีกต่อไป แล้วจะมา เสียใจเพราะเขาอีกทำไมกัน?
น้ำตา จะต้องค่อยๆเปลี่ยนไปให้กับสิ่งที่ควรค่ากว่านี้สิ ถึงจะถูก

แต่ช่วงสองวันมานี้หลี่เวยอันไม่ค่อยได้มาหาเธอเลย ทุก ครั้งที่มา บอร์ดี้การ์ดที่เจียงอี้ให้เฝ้าเธออยู่ที่นี่ก็จะไล่ให้ หลี่เวยอันกลับไป

เจียงอี้ เขาคงเกลียดเธอมากสินะ แม้แต่หลี่เวยอัน เขาก็ ไม่ยอมให้เธอได้พบเขาเลย

เมื่อวานหลี่เวยอันได้บอกกับเธอ “เวินหน่วน ผมจัดการ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว วันมะรืน ผมจะพาคุณไปอยู่ที่ทาง ตะวันตกในพื้นที่ภูเขาที่อยู่ไกลออกไป ทางนั้นการติดต่อ สื่อสารค่อนข้างล่าบาก เจียงอี้ไม่มีทางหาคุณเจอแน่ เด็กๆที่นั่นต้องการครู พวกเราไปสอนหนังสือให้กับเด็กๆ พวกนั้นกัน ดีไหม?”

ที่แบบนี้นี่แหล่ะที่เธอต้องการ

เพียงแต่เธอไม่อยากจะรบกวนเขาเลย

เธอกล่าวกับหลี่เวยอันอย่างจริงจัง “เวยอัน ฉันไปอยู่ ที่นั่นคนเดียวก็ได้ค่ะ คุณอยู่ที่นี่เถอะ ไม่ต้องไปกับฉัน หรอก”

ฐานะทางครอบครัวของเขานับว่าดีระดับหนึ่ง พ่อของเขาเป็นผู้พิพากษาระดับสูง ส่วนแม่ก็เป็นทนายความ มีชื่อเสียง ส่วนเขาเองก็เป็นทนายความที่มีชื่อเสียงใน ระดับนึงในเมืองนี้ เขายังมีแสงสว่างรออยู่ที่ทางเดินของ เขา หากเขาไปกับเธอในที่ไกลๆแบบนั้น เขาก็คงเป็นได้ แค่เพียงคุณครูเท่านั้นเอง

ตอนนี้เธอยังคงไม่มีอารมณ์จะไปคิดเรื่องที่จะรักใครคน ไหนได้อีก เธอต้องการเวลาเพื่อลืมเจียงอี้ หรือค่อยๆให้ ตัวเองไม่ต้องแคร์หรือสนใจเขาอีกต่อไป…

หลี่เวยอันไม่ยอมรับปากเธอ เขาเป็นห่วงเธอ “ไม่ได้ ให้ ผมไปกับคุณนะ คุณไปคนเดียว ผมไม่วางใจเลย”