ตอนที่8 เหนื่อยแล้ว ฉันจะไปจากที่นี่

ตอนที่8 เหนื่อยแล้ว ฉันจะไปจากที่นี่

เขาเห็นว่าเธอกำลังหลบหน้า

มือของเขาชะงักค้างอยู่กลางอากาศ จนผ่านไปซักพัก เขาจึงไอออกมาด้วยเสียงแห้งๆ “เดี่ยวผมไปหาพยาบาล ให้มาให้น้ำเกลือคุณใหม่นะ”

“เวยอัน ยังไม่ต้องไปหาพยาบาลหรอกค่ะ ฉันมีเรื่องจะ คุยกับคุณ”เวินหน่วนมองหลี่เวยอันด้วยสีหน้าอันซีดเซียว

เธอไม่อยากเจอเจียงอี้อีกแล้วจริงๆ

บางที อาจจะมีเพียงแค่เวยอันที่จะช่วยเธอได้

“คุณพูดมาสิ มีเรื่องอะไรหรือ?”หลี่เวยอันกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่ ข้างเตียงของเธอ มองหน้าเธออย่างจริงจัง

เธอผอมเกินไปแล้ว เดิมทีเธอเป็นคนใบหน้าเล็กอยู่แล้ว ยิ่งผ่านความทรมานเช่นนี้มาทำให้เธอซูบผอมลงไปอีก ดวงตาดวงใหญ่ แต่แววตานั้นยังคงดูดีใสสะอาด ราวกับ เด็กอย่างไรอย่างนั้น
หลี่เวยอันมองเป็นหน่วนราวกับจะมองให้ทะลุไปยัง

ร่างกายของเธอ

แต่เงินหน่วนกลับหลบสายตาร้อนแรงของเขา เธอไอ ออกมา “เวยอัน ฉัน…ฉันอยากออกไปจากเมืองนี้ ฉันไม่ อยากเจอเจียงอี้อีกแล้ว คุณ…คุณช่วยฉันได้ไหม?”

“คุณจะไปจากที่นี่?”

ใบหน้าของหลี่เวยอันแสดงออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “แล้วลูกคุณล่ะ ลูกจะทำอย่างไร คุณจะพาเขาไปด้วย ไหม?”

แววตาของเงินหน่วนปรากฏความกังวลออกมาให้เห็น เธอหลบตาลง ขนตายาวๆของเธอเป็นแพรอยู่รอบดวงตา เธอส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ลูก….ฉันเอาลูกไว้กับเขา”

หลี่เวยอันแสดงสีหน้าอย่างไม่เชื่ออีกครั้ง แล้วเอ่ยถาม เธอกลับไป “คุณหมายความว่า คุณจะทิ้งลูกไว้ให้อยู่กับ เขาอย่างนั้นหรือ? ทําไมกัน?”

เวินหน่วนจับนิ้วตัวเองไปมา สายตามองออกไปยังด้าน นอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์ด้านนอกสวยเสียจริงๆ เธอเอ่ย ออกมาเบาๆ “เด็กคนนั้น โตขึ้นมาคงเหมือนเจ๊งอี้สินะ? อะไรที่เกี่ยวกับเจียงอี้ ฉันไม่อยากมีอะไรยุ่งเกี่ยวกับเขา อีก”
“เวินหน่วน….”หลี่เวยรู้สึกสงสารเธอเหลือเกิน อยากจะ ดึงเธอเข้ามากอดไว้เสียจริงๆ

เจียงอี้เขาสมควรตาย ทำไมถึงไม่รู้จักรักษาเธอไว้กัน นะ?

“ได้ เดี๋ยวผมจัดการให้”หลี่เวยอันสูดลมหายใจเข้า ลึกๆ มองเวินหน่วนแล้วเอ่ยถาม “คุณบอกผมหน่อย ว่า คุณอยากจะอยู่ในประเทศ หรือคุณอยากจะไปอยู่ต่าง ประเทศ?”

เวินหน่วนมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ซัก พักหนึ่งเธอถึงเอ่ยออกมา “อยู่ในประเทศนี่แหล่ะค่ะ หาที่ สงบๆซักที เป็นที่ที่เจียงอี้จะหาฉันไม่เจอคงจะดีที่สุด”

“ได้สิ เดี๋ยวผมจัดการให้นะ คุณต้องพักผ่อนเยอะๆ”หลี่ เวยอันเอ่ยพูดกับเธอเสียงเบาๆ แล้วเอ่ยถามเธอ “อยาก ไป..เจอลูกไหม?”

ตั้งแต่ลูกคลอดออกมานั้นก็อยู่ในห้องเด็กแรกเกิด เธอ ยังไม่ได้เห็นหน้าลูกเลย

หลี่เวยอันคิดว่าเธอคงจะอยากไปดูลูกตัวเอง

แต่เงินหน่วนกลับส่ายหน้ากลับเบาๆ แล้วเอ่ยบอกกับ เขา “ฉันง่วงแล้วล่ะค่ะ…
เป็นหน่วนกลัว เธอกลัวว่าเมื่อได้เห็นหน้าลูกแล้ว เพียง แค่แวบเดียว เธอก็คงจะไม่มีความกล้าพอที่จะจากเขาไป

ลูก แม่ขอโทษนะลูกที่ไม่สามารถเลี้ยงดูหนูได้ แต่แม่ทน ต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ…

เธอมองออกไปยังนออกหน้าต่างด้วยน้าตาที่มองหน้า…

หลี่เวยอันขมวดคิ้วด้วยความสงสารเธอจับใจ แต่เขาก็ ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาปลอบใจเธอ สุดท้ายจึงเดินเลี่ยง ออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

เวินหน่วนนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเกือบครึ่งเดือนแล้ว ช่วง เวลาครึ่งเดือนที่ผ่านมา ในทุกวันเธอเพียงแค่นอนอยู่บน เตียง นอนจนเหนื่อยแล้วก็เดินไปเดินมาอยู่ในห้องแบบ นั้น หรือไม่ก็ยืนมองโลกจากภายนอกทางหน้าต่าง รถ วิ่งกันขวักไขว่ ผู้คนพลุกพล่าน ทั้งผู้หญิงผู้ชายพากันรีบ ร้อนอย่างเหน็ดเหนื่อย

พยาบาลอุ้มลูกมาให้เธอดูหน้าลูกหลายครั้ง แต่ทุกครั้ง เธอต้องแกล้งทำเป็นหลับ ไม่อยากจะมองหน้าลูกเลย แม้แต่แวบเดียว

เจียงอี้มาที่โรงพยาบาลทุกวัน และทุกครั้งที่เขามา จะเจอเป็นหน่วนที่กำลังหลับอยู่ หลับลึกเสียด้วย

เจียงอี้มักจะยืนมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อมองแสง อาทิตย์

ส่วนทางด้านเวินหน่วนเธอเพียงแค่แกล้งทำเป็นหลับ เพราะเธอเหนื่อยเหลือเกิน เธอไม่อยากทะเลาะกับเขา และยิ่งไม่อยากได้ยินคำพูดโหดร้ายที่ฟังแล้วทำร้ายเธอ เช่นนั้น

เธอคิดว่า เวลาที่เจียงอี้มองไปยังนอกหน้าต่างเช่นนั้น โลกที่เขามองเห็น คงจะมีเงาของเวินซินอยู่เป็นแน่