ตอนที่2 เธอเป็นฆาตกร

ตอนที่2 เธอเป็นฆาตกร

ชายที่อยู่ในปลายสายเอ่ยอย่างไร้ความรู้สึกใดๆ คำพูด

ทุกคําล้วนเต็มไปด้วยความเกลียดชัง หลี่อันเวยจึงตวาดกลับด้วยความโมโห “เวินหน่วนไม่ใช่

ฆาตกร เธอไม่ได้ฆ่าเวินซิน..”

“หยุดพูดซะ ห้ามพูดถึงเวินซินกับผม พวกคุณมันไม่มี สิทธิแม้แต่จะเอ่ยชื่อเธอ”

แล้วปลายสายก็วางสายไปทันที มีแต่เพียงเสียง สัญญาณดังขึ้น

หลี่เวยอันแทบจะเป็นบ้า เมื่อโทรกลับไปอีกครั้ง กลับมี แต่เสียงที่บ่งบอกว่าเขาปิดเครื่องไปแล้วตอบกลับมา

ปีง เขาเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือลงพื้นอย่างแรง รู้สึกโมโห จนได้ใช้เท้าเหยียบไปมาอยู่แบบนั้น

แต่ไม่ว่าเขาจะระบายความโกรธออกมาอย่างไร นั่นก็ เป็นเพียงแค่โทรศัพท์มือถือ เพราะถึงอย่างไรเจียงอี้ก็ไม่ มาอยู่ดี แต่เงินหน่วน เธอต้องการลายเซ็นยินยอมจาก เขา
บนเตียงในห้องผ่าตัด เวินหน่วนนอนลืมตากัดฟันอย่าง เจ็บปวดด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวอยู่บนเตียง หน้าผากของ เธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด ราวกับ กำลังอยู่ในห้องอบซาวน่าอย่างไรอย่างนั้น

คิ้วของเธอได้รูป แววตาดูใสสะอาดบริสุทธิ์ จมูกได้ รูป ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย เพียงแต่ขาดเลือดเสียจน ซีดเซียว

คุณหมอมาพูดกับเธออยู่ตรงข้างๆหู “คุณต้องออกแรง หน่อยนะ ถ้าคุณไม่ช่วยกันออกแรง ไม่เพียงแต่เด็กจะ ไม่ออกมา แต่แม้กระทั่งชีวิตของคุณเองก็จะอันตรายไป ด้วย”

ออกแรง?

เงินหน่วนหัวเราะออกมา รอยยิ้มของเธอซีดเซียวราวกับ ดอกไม้ที่กำลังจะร่วงโรยช่างดูอ้างว้างเหลือเกิน

เธอไม่มีแรงเหลือแล้ว แล้วจะเอาแรงมาจากไหนกัน?

ชีวิตนี้ของเธอ เธอใช้แรงทั้งหมดที่มีในการรักเจียงอี้ไป หมดแล้ว แต่เขากลับกล่าวหาว่าเธอเป็นฆาตกร ไม่ยอม แม้แต่คิดจะรักเธอ และยิ่งไปกว่านั้นคือเขาไม่เคยเชื่อเธอ เลยซักนิด
คนที่เธอให้ความรักทั้งหมดไป กลับเกลียดเธอเข้า กระดูกดำ เป็นเรื่องที่น่าตลกเสียจริงๆ แล้วก็เป็นเรื่องที่น่า สมเพชและให้ความรู้สึกน่าเศร้ามากเช่นกัน….

จริงๆแล้ว เธอกับเจียงอี้เดิมทีไม่ควรจะมีลูกด้วยกัน เสียด้วยซ้ำ เจียงอี้ไม่ได้รักเธอ แต่เขากลับบังคับขืนใจ เธอ นั่นเป็นเพราะเขาเกลียดเธอ เขาอยากจะให้เธอทุกข์ ทรมานไปตลอดชีวิต

เธอคงลืมไม่ลงไปตลอดชีวิตว่า เจียงอี้คนที่เขาไม่ได้ รักเธอ หรือแม้กระทั่งไม่มีแม้แต่ความรู้สึกใดๆกับเธอ บังคับขืนใจเธอ ร่างกายของเธอรู้สึกราวกับอยากจะฉีก ขาดออกจากกันเสียให้ได้ นั่นทําให้เธอรู้สึกถึงความ อัปยศอดสูกับตัวเองยิ่งนัก

น้ำตาหยดลงมาทางหางตาของเธอ อยู่บนเตียงคลอด ด้วยความหนาวเหน็บ หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

พยาบาลยังคงตะโกนบอกเธอ “ออกแรงหน่อยค่ะ ถ้า คุณไม่ออกแรงเลย จะเป็นอันตรายนะคะ”

เงินหน่วนไม่อยากจะออกแรงต่ออีกแล้ว เพราะเธอเองก็ ไม่มีแรงเหลือแล้วแม้แต่นิดเดียว

เธอหลับตาลงแล้วเอ่ยกับหมออย่างไรเรี่ยวแรง “ฉัน ต้องการเพียงลูก ขอให้ลูกฉันปลอดภัย ช่วยลูกฉันด้วยนะคะ…”

น้ำเสียงที่ดูสงบเงียบนั้น ก็ช่างสงบเหลือเกิน

เธอดูราวกับกำลังจะนอนรอความตายอย่างเห็นได้ชัด

เก็บลูกไว้ให้เจียงอี้ก็พอแล้ว

หากเธอตายอยู่บนเตียงคลอดแบบนี้ เจียงอี้คงจะไม่ เกลียดเธอแล้วใช่ไหม? เธอเองก็จะได้ไม่ต้องติดค้าง อะไรกับเขาอีก ในชาตินี้ถือว่าเขาทั้งสองคนไม่มีอะไรติด ค้างกันแล้ว

เวินหน่วนรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนแม้แต่จะพูด ออกมาเธอยังแทบไม่มีแรง เธอค่อยๆหลับตาลง

ราวกับเธออยู่ในความฝันที่แสนจะยาวนาน ในความฝัน ที่เวินซินยังคงมีชีวิตอยู่ พวกเขายังคงเป็นคู่พี่น้องฝาแฝด ที่รักกัน

ส่วนเจียงอี้ก็เป็นรุ่นพี่ที่ย้ายมาจากโรงเรียนอื่นตอนที่ เธอเข้ามัธยมต้น และพวกเขาก็อยู่โรงเรียนเดียวกันจนถึง มัธยมปลาย

เธอชอบเจียงอี้มาตั้งแต่ตอนอายุสิบสี่ แต่เจียงอี้กลับเขียนจดหมายรักให้กับพี่สาวของเธอ เวินซิน…

ตอนที่เธอรู้ว่าคนที่เจียงอี้ชอบนั้นคือเวินซินพี่สาวของ เธอ ไม่ใช่เธอนั้น เธอก็ได้แต่ทนเก็บความรู้สึกของเธอไว้ ทำเพียงได้แค่แอบรักเขาอย่างเงียบๆเพียงเท่านั้น

เจี้ยงอี้ที่หลังจากกลับมาจากเรียนต่อที่ต่างประเทศขณะ นั้นเขาอายุ28ปี เมื่อเขากลับมาสิ่งแรกที่เขาทำนั่นก็คือ ขอเวินซินที่ขณะนั้นอายุ26ปีแต่งงาน

เขาหาคนทำอัญมณีเป็นแหวนเพชรที่สวยที่สุดมอบให้ กับเวินซิน ดอกกุหลาบจำนวนเก้าพันกว่าดอกล้อมรอบตัว ของเธอไว้เช่นนั้น

ตอนนั้น เวินหน่วนคาดหวังเหลือเกินว่าอยากให้คนที่เขา ขอแต่งงานเป็นตัวเธอเอง ใบหน้าที่เหมือนกัน แต่เธอกลับ ชอบในความต่ำต้อยธรรมดาๆแบบนั้น ชอบที่จะไม่ต้อง เป็นที่สังเกตของคนอื่น