ตอนที่ 4 ฉันอยากจะฆ่าคุณ

ตอนที่ 4 ฉันอยากจะฆ่าคุณ

บาดแผลของด้านหลังศีรษะ รวมกับความเจ็บปวดที่มี เลือดไหลมาจากการทำแท้ง ทำให้ซูหญิงเวยต้องพักฟื้นที่ โรงพยาบาลต่ออีก 1 อาทิตย์

ทุกวันในหัวของเธอจะคิดถึงแต่เรื่องของลู่หยาวชวน และเมียน้อยคนนั้น แต่เธอก็รู้ดีว่า เธอไม่สามารถลากศพ ที่จะเป็นลมเมื่อไรก็ได้ที่ไปที่บ้านเพื่อคิดบัญชีแค้น เพราะ มันจะทำให้เธอเสียเปรียบมากขึ้นเท่านั้นเอง

เธอต้องพักฟื้นให้หายดี

ลู่หยาวช่วนโทรหาเธอทุก ๆ 3 วัน เพื่อเร่งให้เธอเซ็นชื่อ ในหนังสือสัญญาการหย่า ซูหญิงเวยให้เหตุผลว่าสุขภาพ ร่างกายของเธอยังไม่พร้อมที่จะจัดการเรื่องต่าง ๆ

ทุกครั้งที่วางโทรศัพท์ เธอก็ทนไม่ได้ที่น้ำตาจะไหลออกมา

เมื่อก่อน ลู่หยาวช่วนไม่เคยเป็นฝ่ายที่จะโทรมาหาเธอ ตอนนี้โทรมาถี่มาก แต่ทั้งหมดก็เพียงเพราะเพื่อการหย่า
มันช่างเจ็บปวด

หลังจากอาการลาดเจ็บดีขึ้น ซูหญิงเวยเดินไปที่ห้องผู้ ป่วยในวันนั้นเพียงลําพัง เธอยืนมองที่ประตูเป็นเวลา 1 วัน

เธอพบว่าในหนึ่งวันลู่หยาวช่วนจะมาถึง 3 ครั้งเพื่อ เป็นเพื่อนกินข้าวผู้หญิงคนนั้น ตอนเย็นก็อยู่จนถึงสี่ทุ่ม ถึงจะกลับ ซึ่งสามารถพูดได้ว่าสำหรับลู่หยาวช่วนแล้ว นอกจากเวลาทำงานและเวลานอน เวลาที่เหลือทั้งหมด จะให้แก่ผู้หญิงคนนี้

ลองนึกถึงวันและคืนของเธอเพียงล่าพัง ซูหญิงเวยกระ ตือรือร้นมากขึ้น

วันต่อมา เธอรอจนกว่าลู่หยาวช่วนจะออกไปทำงานใน

ตอนเช้า เธอก็ทุบประตูที่ปิดแน่นนั้น

ห้องผู้ป่วยสะอาดสะอ้าน ผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บนเตียง ผู้ป่วย บนผ้าปูที่นอนนั้น เธอมีรูปร่างที่ผอมเพรียว ผมสี ดำสยาย หน้าขาวซีดบริสุทธิ์

เมื่อเธอได้ยินการเคลื่อนไหว ก็หันหน้ากลับมา

ในที่สุดซูหญิงเวยก็เห็นใบหน้าของเธอ ในสมองเธอก็มี เสียงดังกุกกัก จนศีรษะสั่น
“เป็นคุณ……..โล่เฉิงเฉิง” ชูหญิงเวยกัดฟัน ร่างกายสั่นไป ทั้งตัว

ผู้หญิงคนนี้ ฆ่าน้องสาวของเธอ

ตอนที่น้องสาวของเธอเพิ่งจะเป็นผู้ใหญ่ถูกผู้ชายหลาย คนลากเข้าไปในคลังสินค้า ถูกทรมานจนตาย เหตุผล ที่โล่เฉิงเฉิงฆ่าน้องสาวของเธอ เพียงเพราะทั้งสองคน ทะเลาะกันที่บาร์!

ผู้หญิงคนนี้ โหดเหี้ยมมาก เป็นคนที่ใจดำอำมหิต หลัง จากนั้นเธอก็หายตัวไปทันที ซูหญิงเวยคิดว่าเธอถูก ลงโทษ ไม่คาดคิดว่าอีก 3 ปีต่อมา เธอจะกลับมา

ยังมาแย่งสามีของเธอไป

“ฉันจะฆ่าคุณ” ดวงตาของซูหญิงเวยแดงทันที ด้วย ความโกรธ เธอรีบวิ่งไปบีบคอของโล่เฉิงเฉิงในทันที “ฉัน จะฆ่าคุณ”

แก้แค้นให้น้องสาว ต่อลมหายใจให้ตัวเอง

ขณะที่โล่เฉิงเฉิงต่อสู้โดยจับแขนของซูหญิงเวย เธอ พยายาม2-3ครั้งด้วยความอ่อนแอ ดวงตาเบิกกว้าง ราวกับว่าเธอกำลังจะถูกรัดคอจนตาย
ซูหญิงเวยไม่คิดว่าเธอจะอ่อนแอจนเธอตกใจ เธอนั่น เกลียดโล่เฉิงเฉิงจริงๆ แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะฆ่าคนจริง ๆ พยาบาลคนหนึ่งก็เข้ามาอย่างกะทันหันแล้วคว้าจับเอา ผมของซูหญิงเวยและลากเธอออกไป

“คุณทําอะไร กล้ามาทำร้ายคุณโล่เฉิงเฉิงของพวกเรา อย่างนั้นเหรอ คุณเชื่อหรือไม่ว่าลู่หยาวช่วนจะถลกหนัง ของคุณ”

ซูหญิงเวยล้มลงไปที่พื้น โล่เฉิงเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่อดไม่ได้ที่จะไอออกมา

“คุณโล่เฉงเฉิง” พยาบาลรีบไปกอดเธอไว้แน่น

หลังจากที่โล่เฉิงเฉิงไออยู่หลายครั้ง ทันใดนั้นร่างกาย ก็ถูกชักกระตุก จนเตียงสั่นไหว ดวงตาสองข้างซีดขาว แสดงว่าจะเป็นลมล้มพับไป

“คุณโล่เฉิงเฉิง” ทันใดนั้นพยาบาลก็ตื่นตระหนกและรีบ กดกระดิ่งบนเตียงเพื่อขอความช่วยเหลือ ใครก็ได้มาที่นี่ หน่อย รีบมาที่นี่…

ไม่นานพวกพยาบาลและหมอก็มาถึง ทั้งตื่นตระหนก และพูดออกมาอย่างรีบร้อน “คนไข้ได้รับเรื่องสะเทือนใจ ตอนนี้หัวใจไม่ทำงาน ต้องทำการผ่าตัดทันที รีบพาไปที่ ห้องฉุกเฉิน ”
“ได้ พยาบาลรีบลงมือทันที พร้อมกับผลักซูหญิงเวยให้ ออกไป”

ซูหญิงเวยยืนพิงกำแพงอย่างรู้สึกงุนงง

สภาพร่างกายของโล่เฉิงเฉิงไม่ดีถึงเพียงนี้เชียวหรือ เธอจะตายไปทั้งอย่างนี้หรือไม่

ซูหญิงเวยกัดปากด้วยความกลัวและสั่นอย่างไม่ สามารถควบคุมได้ที่ปลายนิ้ว

ไม่ได้ โล่เฉิงเฉิงจะตายไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้ เธอควรถูก ลงโทษตามกฎหมาย

ซูหญิงเวยเองก็รีบไปที่ห้องฉุกเฉินในทันที เมื่อพยาบาล ที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูเห็นเธอเข้าก็ปรี่เข้าไปตบเธอด้วย ความโกรธ

“ฉันจะบอกคุณ ว่าคุณมันจบเห่แล้ว คุณรู้ไหมว่าคุณ โล่เฉิงเฉิงมีความสำคัญต่อลู่หยาวช่วนมากแค่ไหน” พยาบาลกล่าว “โดยปกติแล้ว หากเธอได้รับการบาดเจ็บ แม้เพียงเส้นผม 1 เส้น พวกเราทั้งหมดก็จะถูกลงโทษ ตอนนี้เธอต้องเข้าห้องฉุกเฉิน คุณกับฉันคงต้องถูกเขา ทําให้ตาย
ชุดนิ่งเวยสายหัวและกล่าวปฏิเสธ “เป็นไปไม่ได้… หยาวข่วนไม่ใช่คนอย่างนั้น อีกทั้งความจริงแล้วใส่เฉิงเฉิ ง สมควรตาย”

“คนที่สมควรตายคือคุณ ลู่หยาวชวนใกล้มาถึงแล้ว