ตอนที่ 16 สบโอกาสขู่กรรโชก

และตอนนี้เด็กสาวกลับนิ่งอึ้งไปแล้ว นางทำหน้าเหลือเชื่อ ไม่กล้าเชื่อว่าตัวเองจะถูกขอทานน้อยคนหนึ่งยึดกริชไปยัง ถูกจับอีก

หนำซ้ำยังไม่กล้าเชื่อว่าขอทานน้อยจะใจกล้าขนาดนี้ ต่อ หน้าคนตั้งมากมายก็ยังกล้าเอาเปรียบนาง
“หลานสาวข้ามักมีนิสัยหยิ่งผยอง จึงเสียมารยาทไปบ้าง ขอคุณชายน้อยอย่าได้ถือสานางเลย

น้ำเสียงที่ทั้งทุ่มต่ำและแฝงไว้ซึ่งความน่าเกรงขามดังลอย มา เพิ่งจิ๋วเปรยตามองไป แววตาเป็นประกาย

แน่นอนว่าชายวัยกลางคนเป็นคนพูด เขาไม่ได้พูดเพื่อ ข่มขู่ แต่เพื่อขอโทษ เขาสามารถเก็บกลั้นความโกรธในใจและ สีหน้าไม่สบอารมณ์ ทั้งยังคุยกับเธอได้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อ่อนโยน ช่างทำให้รู้สึกแปลกใจจริงๆ

“มีนิสัยจองหองแล้วจะคร่าชีวิตใครได้ตามใจชอบ หาก ข้าหลบได้ไม่เร็วพอ เดาว่าคงไปรายงานตัวที่ยมโลกแล้ว

เพิ่งจิ๋วมองชายวัยกลางคนด้วยสายตาเย็นเยียบ ริมฝีปาก ผลิรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “เมื่อให้มาแล้วไม่ใช้คืนคง เสียมารยาทแย่ อันที่จริงข้าก็อยากตอบแทนคุณหนูผู้งดงาม ท่านนี้ให้ดีๆ เสียหน่อย” ระหว่างพูด กริชที่จ่ออยู่ตรงคอของ เด็กสาวก็กดลงไปเล็กน้อย เลือดสดๆ ไหลออกมาทันที ช่าง เด่นชัดเป็นพิเศษเมื่ออยู่บนผิวขาวนวล

“อ๊ะ!”

เพราะความเจ็บเด็กสาวถึงได้สติ แต่ตัวนางกลับแข็งที่อ ไปเพราะกริชที่อยู่ตรงคอ ไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อย ใบหน้าก็ ปรากฏความตื่นตกใจ “เจ้า เจ้าอย่าทำอะไรชั่วนะ!”

“ปัดโธ่เอ๊ย ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ลูกศรที่ท่านยิงมาเมื่อครูทำข้าตกใจ ตอนนี้มือข้าจึงสั่นอยู่นิดหน่อย ไม่ระวังทำท่าน เลือดออกเสียแล้ว!

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า สีหน้าชายวัยกลางคนมืดครึ้มลง รอยยิ้มเป็นมิตรหายไปภายในพริบตา เขามองเพิ่งจิ๋วพลาง ถามด้วยเสียงที่กดต่ำลง “เจ้าคิดจะเอาอย่างไรกันแน่?

เพิ่งจิ๋วได้ยินเช่นนั้นก็หยีตายิ้ม “ข้าไม่คิดจะเอายังไง แค่ กำลังคิดว่าหากมีเงินทองมาปลอบขวัญสักหน่อย มือข้าก็คงไม่ สั่นแล้ว”

ชายวัยกลางคนได้ฟังคำพูดนั้น สีหน้าก็กลับเป็นปกติบ้าง แล้ว เขาส่งสัญญาณไปทางเด็กหนุ่มด้านข้าง แล้วจึงเห็นเด็ก หนุ่มพยักหน้าก้าวเดินออกมา ดึงถุงใบเล็กที่ดูไม่สะดุดตามา จากตรงเอว จากนั้นหยิบทองหยวนเป่าสองก้อนออกมา

“ทองคำสองก้อนนี้ ให้คุณชายน้อยไว้ปลอบขวัญเป็น อย่างไร?”

ตอนนี้ดวงตาของเพิ่งจิ๋วกวาดมองถุงใบเล็กของเขาที่ดูไม่ เตะตาสักเท่าไหร่ ตามความทรงจำในหัวนาง นั่นน่าจะเป็นถุง ฟ้าดินที่สามารถใช้เก็บสิ่งของ เป็นของที่ประเมินค่าไม่ได้ ดูท่า ฐานะของเด็กหนุ่มคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่

สายตาเธอหันมองทองสองก้อนบนมือเขา แล้วกล่าวอ จะปลอบขวัญข้าได้หรือ?

ย่างดูหมิ่นว่า “นี่ท่านให้ขอทานรึไง? คิดว่าทองคำสองก้อนนี้
สีหน้าเด็กหนุ่มทะมึนลงน้อยๆ เขาชายตามองขอทานน้อย ที่เนื้อตัวมอมแมมผู้นั้น แอบคิดว่า แล้วเจ้าไม่ใช่ขอทานหรือ ไง?”

แม้ในใจจะดูถูก แต่ใบหน้ากลับไม่แสดงออก และยัง หยิบทองคำออกมาอีกสี่ก้อน “แบบนี้ล่ะพอไหม?”

หญิงโม่หานเหลือบมองทองเหล่านั้น แล้วจึงเบนสายตาไป

เงียบๆ

เงินประเภททองคำและเงินจะซื้อได้เพียงพวกของในทาง โลก ถ้าอยากซื้อของสำหรับการฝึกวิชา หากไม่มีเหรียญมณี ไม่สามารถซื้อได้ เมื่อเทียบกับเหรียญมณีราคาแพง ทองคำ พวกนี้ยังไม่พอจริงๆ ทว่าสิ่งที่ขอทานน้อยร้องขอกลับไม่ใช่สิ่ง อื่น นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะขอเงินทอง ช่างโง่เขลาเสียจริง

เพิ่งจิ๋วคร้านสนใจว่าคนอื่นคิดเช่นไร พอเห็นทองคำพวก นั้นก็ขบคิดในใจ ก่อนพูดว่า “ถือว่าถ้าพวกเราไม่กระทบกระทั่ง ก็คงไม่รู้จักกัน หากข้าปล่อยนางแล้ว พวกท่านอย่าได้ลงมือ กับข้าอีก”

“แน่นอน” ชายวัยกลางคนตอบรับเสียงเบา

“เจ้าล่ะว่าอย่างไร?” เธอขยับเข้าใกล้ใบหน้าของสาวน้อย แล้วยิ้มตาหยีถาม