ตอนที่ 4 ความทรงจำที่หลอมรวมกัน

“หยุดร้องไห้ก่อน แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟังทีเถอะ! เธอพูดพลางขมวดคิ้ว แอบคิดว่าถ้าไม่ใช่เพราะอยากทำให้ เรื่องวิญญาณในหัวกับเหตุการณ์ตรงหน้าชัดเจนละก็ เดาว่า เธอคงจากไปนานแล้ว และก็คงไม่มานั่งฟังนางร้องห่มร้องไห้ ไม่หยุดอยู่ตรงนี้

เสียงในหัวชะงักไป แล้วร้องไห้เบาๆ ขึ้นมาอีกครั้ง นาง ไม่ได้บอกเรื่องราวให้เพิ่งจิ๋วฟังโดยละเอียด เพราะคนฉลาด เช่นเธอย่อมรู้ดี เวลานี้ต้องทำเช่นไรจึงจะดีกับตนที่สุด ด้วย เหตุนี้นางจึงกล่าวว่า “ข้าตายแล้ว และร่างนี้ก็กลายเป็นของ เจ้าแล้ว เพิ่งจิ๋ว ข้าเพียงอยากขอร้องเจ้าไว้สองเรื่อง เรื่องแรก ข้าอยากให้รั่วอวน ใช้ชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น! ฆ่านางตายใน ดาบเดียวไม่อาจคลายความเคียดแค้นในใจข้าได้ นางต้องได้ รับความทรมานจนอยู่ไม่สู้ตายเท่านั้น ถึงจะสามารถขจัดความ แค้นในใจข้า!”

น้ำเสียงนางเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ถึงเวลานี้แล้ว นางรู้ดีว่าตัวเองไม่อาจทวงคืนสิ่งใดอีก สิ่งที่นางต้องการ คือทำให้ซูรั่วอวนที่ทำร้ายนางจนเป็นแบบนี้ได้อยู่เหมือนตายทั้ง เป็น!

เพิ่งจิ๋วเลิกคิ้ว เธอไม่ปริปาก เพียงแต่ยกมุมปากขึ้น ดู เหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ใช่ยิ้ม

ตอนนี้ เพิ่งซิงเกอเหมือนรู้ว่าในใจเธอกำลังคิดอะไร จึง พูดอีกว่า “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาจากที่ใด และไม่รู้ตัวตนเมื่อก่อนของ เจ้าเช่นกัน แต่จากการตอบสนองที่เยือกเย็นเมื่อครู่กับร่างกาย ที่คล่องแคล่วนั้น ข้าเชื่อว่าเจ้าไม่ใช่คนธรรมดาเป็นแน่ อย่าง น้อยก็คงไม่โง่เขลาเช่นข้า ที่ต้องมีจุดจบทั้งโดนสวมรอยและ ถูกฆ่าตาย

เมื่อได้ยินแล้ว ดวงตาเพิ่งจิ๋วเป็นประกายขึ้นมา รอยยิ้ม บนริมฝีปากยิ่งดูลึกล้ำขึ้นหลายส่วน “พูดมาเถอะ! แล้วเรื่องที่ สองคืออะไร”

ได้ยินคำพูดนั้น เพิ่งชิงเกอก็รู้ว่าอีกฝ่ายรับปากแล้ว ขณะ ที่แอบถอนหายใจ น้ำเสียงนางเศร้าโศกและเสียใจอยู่เล็กน้อย “ครอบครัวของข้าดีกับข้านัก เห็นข้าเป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ข้า หวังว่าเจ้าจะช่วยดูแลพวกเขาแทนข้าได้ อย่าให้พวกเขารู้ รู้ว่า ข้าไม่อยู่แล้ว….

นิ้วเรียวขาวผ่องเคาะลงบนโต๊ะเบาๆ จนเกิดเสียงดัง ก๊อกๆ กลับทำให้เพิ่งซิงเกอกังวลใจขึ้นมา นางไม่มีทางรู้ความ คิดของเพิ่งจิ๋วได้เลย แต่นางที่ไม่มีทางเลือกอื่นก็ไม่หวังจะ ได้ยินคำปฏิเสธจากเพิ่งจิ๋ว ด้วยเหตุนี้จึงเอ่ยว่า “ข้าจะทิ้งความทรงจำทั้งหมดของข้าไว้ให้เจ้า เช่นนี้เจ้าจะได้รู้เรื่องราวที่เกิด ขึ้นทั้งหมด เพิ่งจิ๋ว เจ้าต้องช่วยข้า เจ้าต้องช่วยข้านะ

เมื่อเพิ่งจิ๋วได้ยินเสียงนั้น ศีรษะก็พลันปวดหนึบ เหมือน ถูกใครยืนยัดอะไรบางอย่างเข้ามา เธอขมวดคิ้วและหลับตาลง รับความเจ็บปวด ผ่านไปสักพักถึงจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วใน หัวเธอก็มีความทรงจำที่เดิมที่ไม่ใช่ของตัวเองเพิ่มมา มากมาย…

อาจเพราะความทรงจำของเพิ่งชิงเกอและของเธอหลอม รวมกันแล้ว ขณะที่ภาพเหตุการณ์ตอนใบหน้าถูกกรีดทำลาย ฉายแวบขึ้นในหัว เธอจึงถึงกับมีความรู้สึกเช่นเดียวกันอยู่บ้าง คล้ายว่าคนคนนั้นที่เจ็บปวดจากการถูกมีดกรีดก็เป็นเธอด้วย เช่นกัน

“ซูรั่วอนงั้นหรือ? หึๆ น่าสนใจดีนี่” การผสานรวมของ ความทรงจำในหัว ทำให้เธอเข้าใจสถานการณ์ของตัวเองใน ตอนนี้และเรื่องอื่นๆ เธอลุกขึ้นเดินมาอยู่ข้างๆ ร่างของชายที่ สิ้นชีพไปแล้วผู้นั้น ก่อนเก็บของมีค่าจากเสื้อผ้าที่เขาถอดไว้จน หมดเกลี้ยง

ชุดกระโปรงบนตัวเธอ แขนเสื้อข้างหนึ่งถูกฉีกออก ตรง คอเสื้อเองก็ถูกกระชากจนขาดวิ่น เธอจึงฉีกผ้าซับในกระโปรง ชิ้นหนึ่งมาปิดหน้าไว้ ตอนนี้ใบหน้าเสียโฉมเช่นนี้ดึงดูดสายตา คนเกินไป จะออกไปจากที่นี่ก็ต้องเงียบๆ ไว้ ถึงจะไม่เป็นที่ สนใจ
น่าเสียดาย ในห้องนี้จะหาสักกี่รอบก็ไม่มีชุดที่พอใส่ได้ เลย ส่วนเสื้อผ้าของชายผู้นั้นเธอใส่ไม่ลง ในสายตาเธอมัน สกปรกเกินไปจริงๆ

พอคิดว่าที่แห่งนี้เป็นสถานที่แสวงหาความสำราญ เช่น นั้นเธอจึงฉีกแขนเสื้ออีกข้างหนึ่งออก เผยให้เห็นแขนขาวราว รากบัวทั้งสองข้าง ก่อนจะจัดการกับกระโปรงอีกสักหน่อย ด้วยการเปลี่ยนมันเป็นชุดกระโปรงเกาะอก จากนั้นสายตาเธอ ไปหยุดอยู่ตรงผ้าโปร่งบางของม่านเตียง จึงเอื้อมมือไปถึงมา คลุมตัวไว้ แล้วออกไปทางหน้าต่างด้านหลัง

ครั้นลงถึงพื้นได้อย่างมั่นคง เธอก็มองสำรวจไปรอบๆ เห็นแค่ทางด้านหน้าที่เป็นไปได้ หลังจากนั้นจึงแฝงตัวปะปนไป กับเหล่าสตรีที่ยืนคุยสังสรรค์กันอยู่ด้านหน้า ขณะที่เธอเร่ง ฝีเท้าจากไป เสียงกรีดร้องก็พลันดังขึ้นมา

“กรี้ด! มีคนถูกฆ่า!”