ตอนที่ 15 ฝีมือแปลกประหลาด

สาวน้อยผู้นั้นโวยวายอย่างอับอาย ก็ไม่รู้ว่าใบหน้างาม

นั้นแดงเพราะโกรธเคืองหรือกระดาก นางยกคันธนูในมือขึ้น มาอีกครั้งอย่างไม่ต้องคิด หยิบลูกศรออกมาพาดสายธนูและ เล็งยิงไปที่เพิ่งจิ๋ว

“ฟี้ว!”

ลูกศรที่มีกลิ่นอายพลังเร้นลับพุ่งมายังขั้วหัวใจของเพิ่งจิ๋ว ด้วยความเร็วปานสายฟ้าฟาด ดูเหมือนนางหมายจะเล่นงาน เพิ่งจิ๋วให้ถึงตาย จึงลงมืออย่างมาดร้ายเช่นนี้

คนทางด้านสาวน้อยยืนนิ่งไม่ไหวติง ชายวัยกลางคนที่ เป็นหัวหน้าเองก็ราวกับจงใจเมินเฉย ถึงอย่างไรในสายตา พวกเขา เพิ่งจิ๋วก็แค่ขอทานตัวเล็กๆ ที่ไม่มีพลังเร้นลับอะไร อาจเพียงเพราะโชคดีถึงเข้ามาด้านในนี้ได้ คนเซ่นขอทานผู้นี้ พวกเขาใช้แค่นิ้วมือเดียวก็สามารถบีบคอตายได้ตามใจชอบ แล้ว

ตอนนี้หลิงโม่หานที่อยู่ห่างจากเพิ่งจิ๋วไปไม่กี่ก้าวก็ไม่คิด ขัดขวาง เขาอยากลองดูว่าขอทานน้อยคนนี้จะมีฝีมือสักแค่ไหนกัน? จากที่เขาสังเกตนางมา นางไม่ใช่พวกไร้สมอง ใน ทางตรงกันข้าม นางหัวแหลมมากเลยทีเดียว และจะไม่ทำเรื่อง อะไรที่ตัวเองไม่มั่นใจแน่

แต่เห็นชัดว่าบนตัวนางไม่มีกลิ่นอายของพลังเร้นลับ แล้ว นางเอาความมั่นใจมาจากไหนกันแน่ ถึงได้กล้ามายุแหย์ผู้อื่น เช่นนี้?

ขณะที่กำลังคิด สายตาเขาหลงในทันใด

เขาเพียงเห็นนางโต้ตอบด้วยการพลิกตัวตีลังกาหลบลูก ศรอย่างปราดเปรียว ลูกศรดอกนั้นพุ่งผ่านใต้ร่างนางไปพอดี โดยไม่ทำให้บาดเจ็บแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นภาพเช่นนั้น ไม่เพียงแค่หลิงโม่หาน แม้กระทั่ง ดวงตาของชายวัยกลางคนกับชายหนุ่มก็ฉายประกาย ประหลาดใจ ต้องรู้ไว้ว่าเดิมที่บนร่างของอีกฝ่ายก็ไม่มีกลิ่น อายพลังเร้นลับ อีกทั้งความเร็วของลูกศรที่ยิงออกไปเร็วและ แรงแค่ไหน พวกเขาล้วนชัดเจนดี หากว่ากันตามปกติ ขอทาน คนนั้นไม่อาจหลบมันได้เลยด้วยซ้ำ

แต่กลายเป็นว่าเขากลับหลบได้ นั่นก็พิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ ง่ายดายอย่างที่เห็นภายนอกสักนิด

“น่ารังเกียจ!”

สาวน้อยตะโกนเสียงหวานอย่างเกรี้ยวกราด นางเอื้อม มือไปด้านหลัง หยิบลูกศรมาวางบนสายธนูแล้วยิงออกไปอีกครั้ง

ทว่าเห็นได้ชัด ลูกศรคมที่เล็งเป้าหาขอทานน้อยไม่ สามารถยิงถูกเขาได้เลย ไม่ว่านางจะยิงสักกี่ดอกก็โดนแต่ที่ ว่างเปล่า มองเห็นขอทานน้อยผู้นั้นเชิดคางขึ้นมองนางด้วย ใบหน้าที่ยังคงยิ้มเยาะ ราวกับกำลังบอกว่า “นี่น่ะหรือฝีมือของ เจ้า?

นางโกรธจนต้องเก็บธนู แล้วดึงกริชที่เอวมาจู่โจม ใส่เพิ่ง

“ยังมาอีก? ถ้ามาอีกข้าไม่เกรงใจแล้วนะ!” ริมฝีปากเพิ่ง วยกยิ้มประหลาด สายตากวาดมองสาวน้อยผู้นั้น แล้ว ออกตัวไปรับกริชที่โจมตีมาหาโดยไม่คิดหลบ

“ขอทานน้อย! เจ้าตายซะเถอะ!”

สายตาหลิงโม่หานจับจ้องที่การเคลื่อนไหวของเพิ่งจิ๋ว เขา เห็นแต่นางพุ่งไปทันควันพร้อมใช้วิธีการแปลกประหลาดยึด กริชจากมือสาวน้อยมาได้ ความรวดเร็วนั้น ขนาดเขาเองก็ยัง เห็นไม่ชัดว่านางทำได้อย่างไรกันแน่

พอมองอีกครั้ง กริชเล่มนั้นก็อยู่ในมือนางแล้ว นางสาว เท้าเคลื่อนตัวมาอยู่ด้านหลังของสาวน้อย และนึกไม่ถึงว่าจะ อาศัยโอกาสนี้ใช้มือลากผ่านผิวขาวๆ ของอีกฝ่าย เขามอง เสียจนเหงื่อตกอย่างอดไม่ได้

นี่นางเป็นผู้หญิงจริงๆ ? ไม่ใช่อันธพาลแน่นะ?
“จิ๊ๆ ลื่นจังนะ”

เพิ่งจิ๋วพูดชม ดวงตาเธอหรี่ลง มือข้างหนึ่งโอบเอวบางอัน อ่อนนุ่มของสาวน้อย ส่วนอีกมือก็ถือกริชไว้ที่คอขาวระหง เสมือนจงใจหยอกล้อนาง เธอขยับเข้าไปสูดดมกลิ่นใกล้ๆ คอ นางก่อนทำหน้าเคลิบเคลิ้ม

“หอมมากนะเนี่ย!

ครั้งนี้ แม้แต่ใบหน้าของชายวัยกลางคนที่เคยไม่แยแสยัง คร่ำเคร่ง

ชายหนุ่มข้างๆ เองก็โกรธ ในดวงตาเขามีความขุ่นเคือง อย่างเห็นได้ชัด มือใต้แขนเสื้อกำหมัดแน่น ถ้าไม่ใช่เพราะเห็น สาวน้อยตกอยู่ในมือของฝ่ายตรงข้าม เขาคงลงมือไปอย่าง อดใจไม่ได้จริงๆ แล้ว

หลิงโม่หานปิดตาลงอย่างหมดคำพูด ไม่อาจทนดูต่อไปได้แล้วจริงๆ