ตอนที่ 14 แค่ขอทานคนหนึ่ง

ทั้งสองคนเดินตามกันไป เพราะคำเตือนของหลิง ไม่หาน แม้เธอจะเดินตามที่อยู่ห่างจากเขาถึงสามก้าว และเธอก็รู้ว่า ท่านอาผู้นี้ไม่อาจใกล้ชิดสตรีเพศ มิเช่นนั้นพอถูกเธอจูบโดย ไม่ทันระวัง คงไม่เป็นลมไปอย่างรับไม่ได้เช่นนั้นหรอก

ถึงแม้เธอไม่ค่อยสบายใจ แต่ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นท่าน อาที่อายุค่อนข้างมากผู้หนึ่ง เรื่องผ่านไปแล้วจะพูดถึงอีกก็ไม่ดี นัก ต่างฝ่ายจะได้ไม่กระอักกระอ่วนกันไปเปล่าๆ

แต่สิ่งที่ทำให้อารมณ์เธอค่อยๆ ดีขึ้น คือเมื่อยิ่งเดินเข้าไป ด้านใน ตลอดทางที่ตามเขาอยู่ด้านหลังก็เก็บยาทิพย์ได้ไม่ น้อยเลย สมุนไพรชนิดนี้จะมีพลังวิญญาณอยู่ แม้เป็นเพียงพวก ยาทิพย์ที่เห็นได้ค่อนข้างบ่อย แต่ก็ทำให้อารมณ์ของเธอยิ่ง เบิกบานขึ้นมา

เอ๋? นั่นมันสามแฉกแดง? เป็นยาทิพย์ที่ใช้รักษาแผล ภายนอกได้ดีที่สุดน

พอเห็นต้นยาทิพย์ที่เติบโตอยู่กลางพุ่มวัชพืช เธอจึงวิ่ง ระรื่นเข้าไปและขุดเก็บมันมาอย่างระมัดระวัง ถึงอย่างไรต้น สามแฉกแดงก็เป็นยาทิพย์ที่มีมูลค่าเทียบเท่าเงิน ยาทิพย์แบบ นี้จะพบอยู่แค่ด้านในของป่า หากอยู่เพียงรอบนอกก็ไม่อาจได้ พบเห็น
จริงๆ แล้วยาทิพย์พวกนี้เหมือนกับยาสมุนไพรล้ำค่าที่เธอ รู้จักในยุคศตวรรษที่ 21 ไม่ว่าจะซื้อยาหรือรูปลักษณ์ของยา ทิพย์ก็ล้วนเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว มีแค่อย่างเดียวที่ไม่ เหมือนกันคือที่โลกนี้จะฝึกฝนพลังวิญญาณและพลังเร้นลับ หนำซ้ำสมุนไพรส่วนใหญ่ก็เป็นยาทิพย์ สรรพคุณของมันจึงยิ่ง โดดเด่น

“ฟี้ว!”

ในตอนนั้นเอง เสียงดังฟิวที่รวดเร็วรุนแรงพุ่งมาทางเธอ เพิ่งจิ๋วที่ขุดยาทิพย์อยู่อย่างระวังหลบออกไปด้วยความว่องไว โดยที่ยังไม่เงยหน้า และตอนนี้ ต้นสามแฉกแดงถูกเธอขุดขึ้น มาไว้ในมือแล้ว

หลังโม่หานที่อยู่ด้านหน้าได้ยินเสียงก็หันกลับไปมองทันที มือที่อยู่ข้างกายยกขึ้นน้อยๆ เมื่อลูกศรดอกนั้นยิ่งไปหาขอทาน น้อย ทว่าพอเห็นนางหลบได้ฉับไว เขาจึงดึงมือกลับอย่างสงบ เยือกเย็น แล้วมองไปทางคนที่มาจากอีกด้านหนึ่ง

ยามนี้เพิ่งจิ๋วกำลังมองลูกศรคมกริบซึ่งปักอยู่ตรงที่เธอ เพิ่งนั่งเมื่อครู่ ถ้าเมื่อหลบไม่เร็วพอ ลูกศรนี้คงพุ่งมาโดนร่าง เธอแล้ว

สำหรับการปองร้ายที่ไร้เหตุผลเช่นนี้ ริมฝีปากเธอปรากฏ รอยยิ้มไม่มีพิษภัย ทว่ากลับมองผู้มาเยือนด้วยดวงตาที่ไม่มี รอยยิ้มอยู่แม้แต่น้อย

คนพวกนั้นคือกองกำลังที่มีกันประมาณยี่สิบคน หัวหน้าเป็นชายวัยกลางคนท่าทางสุขุม ผู้ที่ตามมาข้างกายคือชาย หนุ่มอายุราวๆ ยี่สิบกับสาวน้อยวัยประมาณสิบห้าสิบหก กลุ่ม คนด้านหลังต่างสวมเครื่องแบบคล่องตัวเหมือนๆ กัน คลับ คล้ายว่าจะเป็นสมาชิกของตระกูล ดูๆ แล้วเหมือนจะเป็น ตระกูลหนึ่งที่ออกมาฝึกวิชา

หลังจากพินิจมองคนเหล่านั้น โดยไม่พูดไม่จาแวบหนึ่ง สายตาของเพิ่งจิ๋วจับจ้องไปที่ร่างของสาวน้อยผู้นั้น เห็นว่านาง สวมชุดกระโปรงเกาะอกผ้าโปร่งบางสีชมพู เนินอกอวบอิ่มที่ โผล่ออกมาเกินครึ่งช่างทรงเสน่ห์ เอวเล็กๆ ก็บีบรัดเสียจน เพรียวบางอ่อนช้อย ทว่าจากคันธนูในมือกับลูกศรที่ด้าน หลัง ชัดเจนมากว่านางคือคนที่ยิงลูกศรดอกนั้นมา

“ส่งต้นสามแฉกแดงมาซะ!

สาวน้อยผู้นั้นมองเพิ่งจิ๋วที่เนื้อตัวสกปรกด้วยสายตาหยิ่ง ผยอง พร้อมพูดอย่างดูถูกว่า “ขอทานคนหนึ่งไม่ไปนั่งมุมถนน ยังกล้าวิ่งเข้ามาหาที่ตายถึงในนี้อีก ใช้ชีวิตเบื่อแล้วจริงๆ สินะ!”

สายตามองประเมินโดยไม่ปิดบังของเพิ่งจิ๋วกวาดมองที่ ร่างนาง แล้วกล่าวน้ำเสียงเหยียดหยามเลียนอย่างอีกฝ่าย “แล้วเจ้าไม่ไปอยู่ที่เรือนหง กลับวิ่งมาอวดเนื้อหนังถึงป่าเก้า หมอบ อยากจะยั่วยวนใครกัน?

เพิ่งจิ๋วพูดออกมาเช่นนี้ มุมปากของหลิงโม่หานด้านหน้าก็ กระตุกเล็กน้อย แล้วส่ายหัวกับตัวเอง นางใช่ผู้หญิงเสียที่ไหน? ก็เป็นอันธพาลอยู่ชัดๆ

เมื่อคนทางด้านของสาวน้อยได้ยินกลับมีท่าที่เย็นชา สายตาแต่ละคู่ที่มีจิตสังหารจับจ้องอยู่บนร่างเพิ่งจิ๋วราวกับ กระบี่คม มีเพียงชายวัยกลางคนกับชายหนุ่มที่ยังมีท่าทีเช่นใน ตอนแรก แค่แววตาทั้งสองที่มองเพิ่งจิ๋วกลับเหมือนกำลังมอง คนตายก็ไม่ปาน

“เจ้ามันรนหาที่ตาย!”