ตอนที่ 7 ติดตามเขาไป

ชายตรงหน้านี้ หากมองเพียงแผ่นหลังก็เข้ากับคำว่าชาย หนุ่มอยู่ ทว่าเมื่อเห็นใบหน้า เธอก็อยากเอามือก่ายหน้าผาก แล้วถอนหายใจยาวๆ สักที นี่มันท่านอาอายุสามสิบกว่าชัดๆ เลย!

ใบหน้าคมคายที่เด็ดเดี่ยวองอาจถูกหนวดเคราปิดบังไป เกินครึ่ง ถึงพยายามก็เห็นเพียงเค้าโครง มองเห็นหน้าได้ไม่ ชัดเจน แม้ดวงตาเขาลึกและน่าพิศวง แต่จะมองเช่นไรก็เป็น ท่านอาอายุสามสิบกว่า ไม่ค่อยสมกับเป็นพี่เขยของคนร่างเล็ก เช่นเธอสักเท่าไหร่

แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เธอกอดต้นขาเขาไว้ไม่ ปล่อย พลางตะโกนร้องไห้ “พี่เขย ฮือๆ… นับว่าข้าหาท่านพบ แล้ว พี่เขย…

หลิงโม่หานขมวดคิ้วกระบี่มองขอทานน้อยร่างผมที่กอด ขาตนไว้ราวกับหมี เพราะไม่คุ้นชินกับการถูกเนื้อต้องตัว ตอน นี้ร่างกายจึงแข็งทื่ออยู่หน่อยๆ เขาสะบัดขา พูดเสียงทุ้มว่า “เจ้าทุกคนผิดแล้ว ปล่อย!” ทว่าขาเขาถูกกอดไว้แน่นจนสะบัดขอทานน้อยผู้นั้นออกไม่ได้

“ฮือๆ… พี่เขย ข้าพักไม่ผิดหรอก พี่สาวบอกข้าว่าท่านมี หนวดเคราขึ้นดก ตอนเด็กๆ ข้าเคยเห็นท่าน ทักไม่ผิดคนแน่ ฮือๆ พี่เขย ท่านอย่าไล่ข้าไปเลย พี่สาวข้าตาย ในบ้านไม่มี ใครแล้ว ขนาดแม่เลี้ยงก็ยังขายข้าทิ้ง ฮือๆ พี่เขย

“ข้าไม่ใช่พี่เขยเจ้า เจ้าทักผิดแล้วจริงๆ!

สีหน้าหลิงโม่หานยิ่งเย็นชา กลิ่นอายเย็นเยือกทั่วร่างก็ยิ่ง หนาแน่น ท่าทางน่ากลัวมาก แต่กลายเป็นว่าขอทานน้อยที่ กอดขาเขาอยู่กลับไม่ปล่อยมือเลย เขาสะบัดขาหลายรอบก็ยัง สลัดออกไม่ได้ พอยื่นมือจะแกะตัวออก กลับเห็นเด็กน้อยกรีด ร้องและยิ่งกอดแน่น ศีรษะขยับขึ้นไปโดนส่วนอ่อนไหวตรง หว่างขาโดยไม่ตั้งใจ ทำให้ร่างเขาแข็งทื่อ ทั้งใบหน้ามืดทะมึน

“ปล่อย!”

“ข้าไม่ปล่อย เว้นแต่ท่านจะรับปากพาข้าไปด้วย

เพิ่งจิ๋วเกาะติดเขาอย่างไร้ยางอาย จึงไม่รู้สึกตัวว่าศีรษะ เล็กๆ ของตนชนเข้ากับจุดอ่อนไหวของเขา ยังแอบยินดีที่ ตนโชคดีในใจ แม้ท่านอาผู้นี้จะเย็นชาอยู่บ้าง แต่ยังดีที่เขาแค่ พูด ไม่ถึงกับลงไม้ลงมือ ชัดเจนว่าเขาเป็นคนไม่ทำร้ายคน ธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีวรยุทธ์

หลิงโม่หานในอดกลั้นอารมณ์อยากฆ่าคนไว้ ก่อนจะพูด หายใจเข้าลึกๆ “ปล่อยมือชะ ข้าจะให้เจ้าตามไป
“ฮือ… พี่เขย ข้ารู้ว่าท่านคงไม่เป็นเฉยข้า” เธอเช็ดดวงตา ที่เดิมทีก็ไม่ได้มีน้ำตาแล้วเร่งลุกยืนขึ้น กลับเห็นเขาหันตัวเดิน นำไปด้านหน้า จึงรีบรุดตามไปในทันที

พอเห็นระยะทางระหว่างทั้งสองยิ่งทิ้งห่าง ดวงตาเพิ่งจิ๋วมี ประกายยิ้มเยาะพาดผ่าน ไม่แปลกใจเลยที่เขารับปากให้เธอ ตามไปด้วยอย่างใจกว้างเช่นนั้น ที่แท้คือเหตุผลนี้เอง เพราะ เขาอยากสลัดเธอทิ้งสินะ?

น่าเสียดายที่เขาคิดผิดถนัด เธอจะตามฝีเท้าเขาไม่ทันได้ อย่างไร? อีกอย่าง ก่อนจะออกจากหมู่บ้านต้าหล่างนี้เธอต้อง ตามติดเขาไว้ คนผู้นี้ดูแล้วไม่ธรรมดา หากตามอยู่ข้างๆ เขา ทหารอารักขาพวกนั้นคงไม่กล้าเข้ามาขวางแน่

“พี่เขย ท่านเดินช้าๆ หน่อยสิ ข้าใกล้จะตามไม่ทันแล้วนะ พี่เขย” เพิ่งจิ๋ววิ่งเหยาะๆ ตามหลัง พอเห็นเขาเดินไปยังประตู ทางเข้าออกของหมู่บ้าน ใจก็นึกยินดี รีบสาวเท้าวิ่งตามไป

ฝีเท้าหญิงโม่หานหยุดนิ่งลง เขาหันกลับมา เห็นมือเล็กอัน สกปรกของขอทานน้อยกำลังดึงชายเสื้อตนอยู่ จึงสะบัดแขน ทันทีเพื่อสลัดขอทานน้อยออก ก่อนจะก้าวต่อไปเบื้องหน้า

“พี่เขย ท่านอย่าโกรธเลย ข้าจะไม่ดึงเสื้อท่านอีกแล้ว พี่ เขย…

เธอวิ่งเหยาะๆ พลางตะโกนอย่างน่าเวทนา หางตา เหลือบเห็นว่าเมื่อทหารอารักขาที่เฝ้าตรงประตูหมู่บ้านเห็นท่าน อาเบื้องหน้า สีหน้าก็เปลี่ยนไปน้อยๆ พวกเขาพากันก้มหัวทำความเคารพ และหลังจากได้ยินเธอเรียกว่าพี่เขย เหล่า ทหารที่เดิมที่จะเดินมาหาก็หยุดนิ่งอยู่ที่เดิม แล้วแอบพินิจมอง ทั้งสองด้วยสีหน้าแปลกๆ