ตอนที่ 2 ถูกส่งไปขาย

นางมองเพิ่งซิงเกือบนพื้นที่ถูกทำร้ายจนไม่เหลือสภาพ ด้วยความพอใจ ทว่ายังไม่หยุดแค่นั้น นางพูดต่อไปว่า “เดิมที่ ข้าควรฆ่าเจ้าทันทีเพื่อเลี่ยงปัญหาหลังจากนี้ และทำลายศพ ของเจ้าซะ จะได้ไม่มีใครหาเจอ แต่ว่า หึๆ

พอได้ยินเสียงหัวเราะที่ชั่วร้ายเช่นนั้น ใจเพิ่งซิงเกอเย็น วาบ ก่อนจะได้ยินน้ำเสียงราวมารร้ายดังมาอีก

“เจ้ารู้หรือไม่ ทำไมข้าถึงให้คนทำลายแค่ใบหน้าอัน งดงามของเจ้า แต่กลับไม่แตะต้องผิวกายขาวๆ ของเจ้า นางยอบตัวลงเล็กน้อย มองประจันหน้ากับเพิ่งชิงเกอ “นั่น เพราะว่าข้าต้องนำตัวเจ้าไปขายยังที่เลวร้ายที่สุด ที่ที่พวก ผู้ชายจะไปเสพสุขกัน เชื่อข้าเถอะ ถึงใบหน้าของเจ้าจะเสียโฉมเหมือนผี แต่ผิวเนียนดั่งเนื้อหยกของเจ้าจะต้องมีคนชอบ อยู่ไม่น้อย เจ้าคิดว่าอย่างไร?

อย่ามองข้าแบบนั้น ใบหน้าเจ้าเสียโฉมไปแล้ว ต่อให้ เจ้าบอกว่าตนเองเป็นคุณหนูใหญ่แห่งจวนกวางก็คงไม่มีใคร เชื่อ ทุกคนมีแต่จะบอกว่าเจ้าเป็นคนบ้า ถ้าเจ้าหนี? หึ พลังแค่ ระดับสองเป็นเจ้าน่ะไม่พอหรอก” ระหว่างพูด นางก็ยัดยาเม็ด หนึ่งเข้าปากเพิ่งชิงเกอไป จากนั้นหัวเราะเบาๆ พลางยืนขึ้น ปิดกระโปรงพร้อมพูดว่า “เจ็ดวัน อีกเจ็ดวันหลังจากนี้ ถึงเจ้า ไม่ถูกเล่นงานจนตาย ก็คงถูกพิษตายอยู่ดี

เพิ่งซิงเกอกัดฟัน ตะคอกไปว่า “ซูวอน ต่อให้ตาย กลายเป็นผี ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าแน่!

“ห์ ตอนเป็นๆ เจ้ายังทำอะไรข้าไม่ได้ ตายกลายเป็นผีก ยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า” นางยิ้มเยาะหยัน แล้วออกคำสั่งไป “น่าตัวมันไป ส่งไปขายแล้วอย่าให้เหลือร่องรอย ถ้าจะให้ดีก ฆ่าปิดปากคนที่มารับต่อเสีย

“ขอรับ!” ชายกว่าทั้งสองตอบรับอย่างเคารพ จากนั้น ยื่นมือแบกร่างเพิ่งชิงเกอที่ปางตายขึ้นบ่า และกระโจนตัวสอง สามครั้งหายเข้าไปในป่าลึก

ตอนนี้เอง ชายวัยกลางคนชุดสีดำซึ่งยืนอยู่ด้านหลังรั่วอ ขึ้นอยู่ตลอดก็ก้าวขึ้นมา “คุณหนู เวลาค่ำแล้ว จะกลับจวนก่อน หรือไม่ขอรับ?”

“อืม ต้องกลับแล้วล่ะ” นางผุดยิ้มอ่อนโยน มองไปยังท้องฟ้าพลางพูดเสียงเบา “ตั้งแต่นี้ไป ข้าคือเพิ่งซิงเกอ และ เพิ่งซิงเกอก็คือข้า

ค่ำคืนในอีกสองวันให้หลัง หอสุคนธรส หมู่บ้านต้าหล่าง

พอได้กลิ่นหอมหวน เพิ่งซิงเกอที่หมดสติอยู่ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น สมองยังไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ จนนางได้ยินเสียงดัง จิ๊จ๊ะแปลกๆ และรู้สึกว่าแขนตัวเองกำลังถูกมือคู่หนึ่งสัมผัส จึง ตกใจจนร้องเสียงหลง พลิกตัวกลิ้งตกเตียงไป

“ๆ ตื่นแล้วหรือ? ตื่นแล้วก็ดี ข้าไม่ชอบทำอะไรกับปลา ตาย ข้าชอบแบบดุเดือดคึกคัก นั่นสิถึงจะเลิศรส” ดวงตาของ ชายอัปลักษณ์อายุราวสามสิบกำลังหรี่มองเพิ่งชิงเกอที่กลิ้งตก พื้นแล้วฤดตัวไปด้านข้าง ในดวงตามีแต่ความตื่นเต้น “ไม่นึก เลยจริงๆ ว่าวันนี้จะมีของดีขนาดนี้มาถึงมือข้า ถึงหน้าจะเสีย โฉม แต่ผิวขาวเนียนเช่นนี้ จู่ๆ งามไม่แพ้พวกคุณหนูตระกูล ใหญ่เลย

เพิ่งชิงเกอฤดตัวถอยห่าง ในดวงตานางมีความตื่น ตระหนกที่ยากจะปิดบัง “เจ้า เจ้าอย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา นางลุกขึ้นวิ่งไปยังประตูห้องทันใด ทว่าวิ่งได้สองก้าวก็ถูกชาย ผู้นั้นกอดเอาไว้

“คิดจะหนี? เหอะๆ เข้ามาในห้องนี้แล้ว คิดว่าเจ้าจะหนี พ้น? มาเถอะ ให้ข้าได้เชยชมผิวกายขาวๆ ของเจ้าหน่อย ชายผู้นั้นยิ้มระระริก ยื่นมือไปอีกแขนเสื้อตัวบางบนร่างนาง ออก ทันใดนั้นต้นแขนขาวๆ ก็สะท้อนสู่สายตา ทำให้ดวงตาเขามีประกายตื่นเต้นที่รุ่มร้อนฉายขึ้นมา

“อ๊ะ!” เพิ่งชิงเกอร้องเสียงหลง ความรู้สึกรังเกียจที่ถูกชาย ผู้นั้นกอดรัดไว้ทำให้นางขนลุกชันทั้งตัว ขณะที่มือกำลังผลักไส ก็คลาเจอมีดสั้นเล่มหนึ่งข้างเอวเขา นางจึงมีดออกมาอย่างไม่ คิดสักนิด แล้วแทงไปที่หัวใจของชายผู้นั้น

“ซิ! สารเลว!” ชายผู้นั้นกำลังคิดทำมิดีมิร้าย จึงหลบ ไม่ทันไปชั่วขณะ หน้าอกถูกฟันเป็นรอยเลือดทางหนึ่ง เจ็บเสีย จนเขาต้องผลักร่างเพิ่งชิงเกอออก

“กรี๊ด!”

ผัวะ!

ศีรษะนางชนเข้ากับหัวมุมเตียง เลือดสดๆ ทะลักออกมา ราวน้ำพุ นางคิดจะลองลุกยืนขึ้น ทว่าเซไปมาเล็กน้อยก็ล้มลง กับพื้นและหมดสติไป