ตอนที่ 1 แผนร้ายกลางป่า

แคว้นแสงสุริยัน

เมืองอวิ๋นเยวี่ย

ภูเขาเขียวตั้งเรียงรายโอบล้อมไปด้วยเมฆหมอก ต้นไม้ เขียวชอุ่ม ในป่าเขาต่างพลิ้วไหวท่ามกลางสายลมอันแผ่วเบา ป่าไม้ในยามเช้าตรู่ช่างดูงดงามและเงียบสงบ

ทว่า ตอนนี้ในป่าลึกที่ห่างไกลไร้ผู้คน กลับกลายเป็นฉาก หลังของความป่าเถื่อนและการนองเลือด

เด็กสาวนางหนึ่งในชุดผ้าแพรชั้นดี เวลานี้ถูกชายฉกรรจ์ ร่างกายก่าย่าสองคนตรงแขนไว้ด้านหลังแล้วกดให้คุกเข่าลง นางก้มศีรษะลงในสภาพลมหายใจรวยริน เส้นผมยุ่งเหยิงปรก ตรงข้างแก้ม เปียกชุ่มด้วยเลือดที่ไหลอาบบนใบหน้าอย่าง รวดเร็ว หยดเลือดแต่ละหยดค่อยๆ ร่วงหล่นและแทรกซึมลงสู่ ผืนดิน

เมื่อเด็กสาวที่หายใจรวยรินได้ยินเสียงฝีเท้าเข้าใกล้ จึง กัดฟันเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าที่มีคราบเลือดปรากฏให้เห็น นั่นคือใบหน้าที่ถูกทำลายจนเสียโฉม ผิวหน้าถูกมีดกรีดเป็นแผลเปิด เหวอะหวะโชกเลือด ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

“เจ้าเป็นใคร? ทำไมต้องทำร้ายข้าด้วย?” เด็กสาวเปล่ง เสียงแผ่วเบาออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง นางในประคองสติไม่ให้ เป็นลมไปเพราะเสียเลือดมาก พลางจับจ้องใบหน้าที่ถูกบดบัง ด้วยผ้าผืนบาง เรือนร่างนั้นเป็นของสตรีผู้งดงาม

สตรีที่ปิดบังใบหน้าผู้นั้นสวมกระโปรงสีฟ้าอ่อนราวผืนน้ำ กับปุยเมฆ ที่เอวมีสีเดียวกันห้อยอยู่ กำลังสะบัดไหวเบาๆ ตามย่างก้าวนวยนาดของเด็กสาว ดูแล้วช่างน่ามอง

นางหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าเด็กสาวที่ถูกกดให้คุกเข่าอยู่บน พื้น ก้มลงมองสาวน้อยที่ตอนนี้ใบหน้าเสียโฉม ก่อนจะกล่าว ด้วยดวงตาคู่งามที่มีรอยยิ้มเยาะ “ข้าคือเพิ่งซิงเกอ คุณหนู ใหญ่แห่งจวนทั่วกง (แม่ทัพพิทักษ์ดินแดน) เป็นแก้วตา ดวงใจของแม่ทัพใหญ่เพิ่งเชียวผู้ทรงอำนาจ นายน้อยแห่งตระ กูลเฟิง ผู้สืบทอดในอนาคตของตระกูลเฟิง ขณะเดียวกันก็เป็น คู่หมั้นของท่านอ๋องสามผู้มากพรสวรรค์แห่งแคว้นแสงสุริยัน

น้ำเสียงที่คุ้นเคยและคำพูดของหญิงตรงหน้า ทำให้นาง ถึงกับเบิกตามองอย่างตกตะลึง “เจ้า! เจ้าเป็นใคร? เจ้าเป็น ใครกันแน่! ข้าต่างหากล่ะคือเพิ่งชิงเกอ! ข้าคือเพิ่งซิงเกอ ร่างแบบบางสั่นเทาเล็กน้อย ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัว ดวงตา นางเผยแววเหลือเชื่อ

นิ้วมือขาวเรียวค่อยๆ ดึงผ้าที่ปิดหน้าลง รูปโฉมที่สง่า และงดงามสะท้อนเข้าสู่ดวงตาของเด็กสาวบนพื้น เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยเสียจนไม่อาจคุ้นเคยได้อีก นางตกใจจนพูด อะไรไม่ออก

ใบหน้าที่งดงามหาใดเปรียบนั้นเชิดขึ้นเล็กน้อย มอง ใบหน้าที่ดูน่ากลัวของเด็กสาวบนพื้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงซึ่งมี ความเฝ้ารออย่างไม่สิ้นสุดและความตื่นเต้นดีใจที่ไม่อาจหัก ห้ามได้ “เพิ่งชิงเกอ ตั้งแต่วันนี้ไปข้าจะมาแทนที่ตัวตนของเจ้า ตำแหน่งของเจ้า และครอบครองทุกสิ่งที่เจ้ามีอย่างชอบธรรม ส่วนเจ้า…” เสียงนางชะงักไป ก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ “ด้วยความฉลาดของเจ้า ไม่รู้เจ้าลองคิดดูเองว่าข้าจะทำเช่น ไรกับเจ้า?”

พอได้ฟังน้ำเสียงเดิมของคนตรงหน้า เพิ่งซิงเกอสั่น สะท้านไปทั้งร่าง ดวงตาเบิกกว้างมองคนตรงหน้าอย่างไม่ อยากเชื่อ “รั่ว รั่วอวน? จะ เจ้าคือซูรั่วอวน

ซูรั่วอวนคือเด็กกำพร้าคนหนึ่งที่โตมาด้วยกันกับนาง ตั้งแต่เล็ก และเพิ่งชิงเกอก็เป็นคนพานางจากข้างถนนมาอยู่ยัง จวนถั่วกง ให้เป็นคู่คิดอยู่ข้างกาย เป็นสหายสนิทที่คุยได้ทุก เรื่อง และเป็นพี่น้องที่นางมองเช่นครอบครัว

แต่อย่างไรนางก็นึกไม่ถึง โฉมหน้าของคนที่ทำร้ายและ อยากจะแย่งชิงฐานะตำแหน่งนาง กลับกลายเป็นซูรั่วอวน….

“ทำไมกัน? ข้าดีกับเจ้าขนาดนี้ ทำไมถึงต้องทำเช่นนี้ ด้วย?” หัวใจที่ถูกหักหลังเจ็บปวดราวถูกมีดแทง พอนึกถึงว่า ใบหน้าตนเองถูกทำให้เสียโฉม ตัวตนจะถูกแทนที่ และจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ก็ทำให้ความเกลียดชังผุดขึ้นในหัวใจนางอย่าง อดไม่ได้

“ทำไมอย่างงั้นรึ? …. แน่นอนว่าเพื่อทุกอย่างที่เจ้า อย่างไรเล่า ทั้งท่านปู่ท่านพ่อที่เห็นเจ้าเป็นดั่งแก้วตาดวงใจ และชายผู้มากพรสวรรค์ที่รักเจ้าเข้ากระดูก ทว่า…” ดวงตา งดงามของนางโค้งยิ้มพลางมองเพิ่งซิงเกือบนพื้น ทั้งหมดนี้ ก็ จะเป็นของข้าแล้ว ทั้งความรักความเอ็นดูของท่านปู่ท่านพ่อ ความอ่อนโยนและความรู้สึกลึกซึ้งของพี่หรง ทุกอย่างจะ กลายเป็นของข้า