บทที่ 17 อาเซียนผู้แสนดี

“ที่นี่เป็นสุสานของผู้ใด”

ฮวาเห์หยวนเอ่ยขึ้นขณะลงมือพรวนดินและรดน้ำดอกไม้ สวรรค์ พวกมันดูร่าเริงและต้อนรับนางอย่างดี

“จื่อชิงทราบเพียงว่าเป็นสุสานของผู้ที่มีความสำคัญต่อจอม มารเป็นเพราะเติบโตมากับสุสานแห่งนี้แต่บ่าวไม่รู้ว่าเป็นสุสาน ของผู้ใด นี่เป็นครั้งแรกที่จอมมารอนุญาตให้ผู้อื่นเข้ามาเจ้าค่ะ คงเป็นเพราะนายหญิงสามารถทำให้ดอกไม้สวรรค์ที่จอมมาร เฝ้าปลูกมาหลายร้อยปีเบ่งบานขึ้นมาได้

จื่อชิงเจื้อยแจ้วไม่หยุดตามประสาคนที่ไม่มีเพื่อนคุยมาเนิ่น นาน

ฮวาเห์หยวนดูแลสุสานมาหลายวันแล้วดูเหมือนว่าดอกไม้จะ เหี่ยวเฉาลงไปอีกแม้นางจะพยายามใช้เลือดของตนเองผสมน้ำ รดเพียงใดก็รู้สึกว่าดอกไม้สวรรค์เหล่านี้ไร้ชีวิตชีวานัก ครุ่นคิด อยู่หลายวันนางก็คิดสิ่งใดออก

ฮวาเย่ห์หยวนอดชื่นชมในความเฉลียวฉลาดของตนเองไม่ได้ การจะเข้าพบจอมมารได้ต้องอาศัยหวังจีนอีเป็นคนส่งสารแล้ว หวังจีนอยู่ที่ใดกันเล่า นางคิดไม่ออกจึงนึกถึงอาเซียนเขาบอก ว่าหากต้องการพบเขาเพียงท่องคาถาที่เขาสอนแล้วเอ่ยชื่อเขา สามครั้งเขาจะมาปรากฏอยู่ตรงหน้านางทันใด
ฮวาเย่ห์หยวนมองซ้ายขวา การเรียกอาเซียนมาเห็นว่าที่อื่น คงไม่เหมาะ หากพาเขามาที่นี่กลับหลับตาคนหน่อยนางจึงตั้งจิต มั่นร่ายคาถาและเอ่ยชื่อของเขาสามครั้ง

“เจ้าอย่าเรียกข้าส่งเดชเช่นนี้สิ”

พลันที่นางลืมตาก็พบอาเซียนถือยันต์ที่ยังเขียนไม่เสร็จอยู่ใน มือ เขาส่ายหน้าแล้วยัดยันต์เข้าไว้ในอกเสื้อ

“ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าพบจอมมารแล้ว”

“ยินดีด้วยเจ้ายังรอดปลอดภัย”

เขาหัวเราะไม่แปลกใจเหมือนรู้เรื่องแล้วเห็นว่าหวังจีน คง เป็นคนรายงาน

“ข้าก็เกือบวิญญาณสลายไปแล้วหากหัวหน้าหวังมาไม่ทัน “ข้าบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าจะไม่เป็นอะไรแน่นอน”

“แต่ที่น่าขันคือพบเขาวันนั้นแล้วไม่ได้พบอีกเลยจนขาเริ่มท้อ

เสียแล้ว”

“เจ้ามีแผนใช่หรือไม่จึงเรียกข้ามา”

“แผนหรือจะเรียกว่าแผนก็ได้แต่อีกอย่างเพราะดอกไม้ใน สุสานพวกนี้” นางชี้ไปยังดอกไม้สวรรค์ต้นเล็กๆ ที่เกี่ยวเฉาต้น หนึ่ง

“พวกมันน่าจะขาดจอมมารไม่ได้ แต่ประหลาดนักเมื่อสักครู่ เหมือนมันเหี่ยวเฉาอยู่เลยเพียงท่านมาก็เบ่งบานขึ้นมาได้
“ไม่ใช่เรื่องดีหรือข้าไปที่ใดที่นั่นย่อมเบ่งบาน” เป็นอาเซียนที เลิกคิ้วถามแย้มยิ้มค่โอ้อวดของเขานั้นเป็นจริงจนฮวาเล่ห์ หยวนไม่อาจคัดค้าน

ฮวาเย่ห์หยวนมองอาเซียนดวงตากลมโตกลอกไปมาครุ่นคิด ก่อนเอ่ยปากถาม

“ข้าขอถามตามตรงท่านกับจอมมารมีความสัมพันธ์อันไดกัน

แน่”

“เขาและข้าหรือ” ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมบอกให้เองออกไปดูต้นทาง

“ใช่น่ะสิ แม้แต่จื่อชิงก็รู้จักท่านและยังนอบน้อมต่อท่านอีกทั้ง สถานที่แห่งนี้เป็นเขตหวงห้ามของจอมมารท่านก็สามารถเข้า ออกได้อย่างง่ายดาย”

“จะบอกเล่ห์หยวนอย่างไรดีล่ะ เอาเป็นว่าเราเป็นคนคุ้นเคยที่ เติบโตมาด้วยกันบังเอิญว่ามีความเห็นต่างจนเกลียดขี้หน้ากัน เลยหลีกเลี่ยงที่จะพบหน้า คำอธิบายเท่านี้เพียงพอหรือไม่”

ฮวาเย่ห์หยวนยิ้มพยักหน้า นางจะคาดคั้นสิ่งใดได้อีกรู้เพียง เท่านี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว พวกเขาไม่น่าจะใช่คู่รักกันหรอกนะอา เซียนหล่อเหลาแสนดี ส่วนจอมมารก็น่ากลัวร้ายกาจนางคิดไม่ ออกว่าพวกเขาจะอยู่ร่วมกันได้อย่างไร

“ความจริงข้าไม่อยากรบกวนท่านมากแต่ไม่รู้จะส่งสารถึงจอม มารได้อย่างไร ข้าอยากจะบอกเขาว่าการดูแลดอกไม้นี้ต้อง อาศัยพลังเซียนของข้ากับความเอาใจใส่ของเขาสองคนร่วมใจถึงจะทําให้ดอกไม้สวรรค์เติบโต หากเขาหายหน้าไม่มาดูแล พร้อมข้าเห็นว่าลำพังข้าคนเดียวจะไม่มีความสามารถมันอาจ เหี่ยวเฉาจนตาย หากดอกไม้ตายเขาต้องลงโทษข้าเป็นแน่คง เป็นข้าที่เป็นศพต่อไป

ฮวาเย่ หยวนจําเสียงน่าสงสาร นางเบิกตากว้างรับลมไม่ นานดวงตากแดง เรียกคะแนนสงสารจากอาเซียนได้มากโข

“เจ้าพูดจริงหรือ”

“แม้ข้าอยากจะหลอกล่อเขาเพียงใดแต่เรื่องนี้คือเรื่องจริง ข้า เติบโตกับพืชพรรณมาตั้งแต่ยังไม่เป็นเซียนในคืนนั้นที่จอมมาร อยู่กับข้าดอกไม้เบ่งบานงดงามนัก แต่เพียงข้าอยู่ลำพังมัน เติบโตแต่ดูไม่มีชีวิตชีวาเอาเสียเลย ข้าจึงคิดว่าหากเขาอยู่ด้วย จะเป็นการดีกว่าดอกไม้สวรรค์ทุกดอกล้วนมีชีวิตมันคงคิดถึง จอมมาร” นางใช้นิ้วเรียวไล้กลีบดอกเล่นเบาๆ

“นับว่าเจ้าฉลาดและช่างสังเกตนักจากที่เจ้าพูดเห็นว่าอาจจะ เป็นจริง”

“เช่นนี้แล้วท่าจะช่วยข้าได้หรือไม่”

“ได้สิข้าจะส่งสารให้เอง” อาเซียนผู้น่ารักรับปากอย่าง

ง่ายดาย

“ขอบคุณอาเซียน” ฮวาเย่ห์หยวนกระโดดกอดแขนเขาด้วย ความดีใจ อาเซียนลูบศีรษะนางอย่างเอ็นดู

ถึงเวลาที่อาเซียนต้องขอตัวกลับ ฮวาเห์หยวนดูแลต้นไม้เสร็จก็กลับตำหนักมารอย่างลิงโลด จองพานางมาพำนักยัง ห้องด้านข้างไม่ห่างจากห้องของจอมมารนัก ตำหนักใหญ่โตได้ ผู้คนดูช่างโดดเดี่ยวยิ่งนัก

ฮวาเย่ห์หยวนนั่งลำพังด้านหน้ามีอาหารเจที่จื่อซึ่งนำมาให้ เวลานตะวันตกดินแล้ววันนี้ทั้งวันนางยังไม่พบหน้าจอมมารเลย ฮวาเย่ห์หยวนกินอาหารอย่างเหงาหงอยตอนอยู่ด้านล่างอย่าง น้อยนางก็มีเพื่อนมารคอยพูดคุยไม่ขาด คิดถึงมารอ้วนจอม ตะกละแล้วสิ