บทที่ 10 ใครช่วยเหลือสังเล่นเอ๋อ

พอซ้อมเสร็จ เสี้ยฉ่งกับสาวๆ ในทีมเชียร์ลีดเดอร์ก็เดินตาม หนุ่มๆ ในทีมบาสเกตบอลออกไป งานเก็บสิ่งของเครื่องใช้จึงตก อยู่กับ “ผู้ช่วยราชินี” อย่างฉินหลั่งโดยปริยาย หวั่นหญิงมองดู ฉินหลั่งแล้วเกิดสงสารเดิมที่อยากจะอยู่ช่วยเก็บของด้วยกันกับ ฉินหลั่ง แต่ถูกเลี้ยงลากตัวไปดื้อๆ แล้วพูดกับเธอว่า “คุณค่า เดียวของฉันหลั่งที่อยู่ในทีมเชียร์ลีดเดอร์ก็คือการช่วยพวกเธอ เก็บของ ไม่อย่างนั้นคงเตะเขาออกไปนานแล้ว ทำไมต้องไปช่วย เขาด้วย”

ฉินหลั่งเอาอุปกรณ์ของทีมเชียร์ลีดเดอร์ เข้าไปเก็บในห้อง เก็บอุปกรณ์ ในตอนนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ท่านหวงนั่นเอง “คุณชายใหญ่ โข่งลิ่งเสียนบอกว่า จัดการให้เรียบร้อยแล้ว ครับ”

“อืม ฉันทราบแล้ว” ฉินหลั่งพูดจบ ก็กดวางสายไปทันที

ประสิทธิภาพในการทำงานของวงศ์ตระกูลนั้นรวดเร็วมาก นับ จากเวลาที่ฉินหลั่งโทรไป ก็เพิ่งผ่านไปเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เดาว่ากว่าข้อความจะไปถึงสังเล่นเอ๋อ ก็ยังคงต้องรออีกสักพัก

ห้าโมงเย็นแล้ว ฉินหลั่งที่กำลังวิ่งออกกำลังกาย ก็ได้รับสาย จากหวงเกอ หวงเกอดูท่าทางดีอกดีใจมาก “ฉินหลั่งนายอยู่ไหน ?”

“สนาม ได้ยินเสียงนายสบายใจขนาดนี้ ทางสังเล่นเอ๋อคงไม่มีเรื่องอะไรแล้วใช่ไหม” ฉินหลั่งคาดว่าข้อความคงไปถึงทาง สังเล่นเอ๋อแล้ว

“บ้าจริง ! นายรู้ได้ยังไง ยี่สิบนาทีก่อน พ่อเธอเพิ่งโทรมาบอก

นายก็รู้เลยเหรอ” หวงเธอถามอย่างแปลกใจ

“ถ้าเรื่องยังไม่คลี่คลาย นายจะสบายใจขนาดนี้เหรอ” ฉินหลั่ง ยิ้มบางๆ

“นั่นก็จริง” หวงเกอเปลี่ยนน้ำเสียงอีกครั้งก่อนพูดว่า “ตอนนี้ รีบมาที่เซียนหย่าจุน สังเล่นเอ๋อบอกว่าจะเลี้ยง พวกเรากำลังจะ ไปที่นั่นกัน”

“พวกนายไปเถอะ ฉันไม่ไปแล้ว” สังเล่นเอ๋อเกลียดเขาขนาด นั้น เขาไปแล้วก็เหมือนหาเรื่องไม่ดีใส่ตัวเปล่าๆ

“มาส มาสิ พี่น้องทุกคนก็อยู่ นายไม่มาไม่รู้สึกอายบ้างเหรอ

“ฉันไม่ไปจริงๆ พวกนายสนุกกันให้เต็มที่แล้วกัน”

“เฮ้อ นายนี่มันจริงๆเลย ยังไงถ้านายไม่มา ก็คือไม่เห็นฉัน หยินห้าวแล้วก็ยินถึงเป็นพี่น้อง นายก็ลองดูเองแล้วกัน !” พูดจบ หวงเกอก็วางสายไปทันที

ฟังเสียงสัญญาณ “ตุ๊ด ตุ๊ด” ในโทรศัพท์ ฉินหลังก็ยิ้มแหยๆ อย่างหดหู่

ฉินหลั่งเดินเอื่อยๆออกไปนอกประตูมหาวิทยาลัย เมื่อมาถึง เซียนหย่าจุน เดินเข้าไป ตามเสียงเอะอะไป ก็เจอโต๊ะของพวกสัง เล่นเอ๋อ โต๊ะนั้นดูแล้วมีคนราวๆสิบคน นอกจากคนที่หอของสังเล่นเอ๋อกับคนที่หอของเขาแล้ว ก็ยังมีใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยอีก หลายคน คิดว่าคงเป็นเพื่อนของสังเล่นเอ๋อ

ฉันหลังเดินไปทางโต๊ะนั้นช้าๆ ผู้คนที่กำลังมาต่างก็พุ่งสายตา ไปที่ตัวของฉินหลั่ง

ตอนที่กำลังคุยกันได้ที่ส่งเล่นเอ๋อก็หันกลับไปมอง เมื่อเห็นว่า ฉินหลั่งมา สายตาก็ฉายแววรังเกียจ “ฉันไม่ได้เรียกนายมาน ก็ได้ ฉันนี้ฉันอารมณ์ดี เลยยอมให้นายแล้วกัน”

พูดจบ ก็ไม่มองฉินหลั่งอีกเลย หันกลับไปเริ่มคุยสนทนาอีก ครั้ง เธอในเวลานี้ ยังจะเหลือความกลัวและความกังวลแบบตอน เที่ยงอยู่ได้อย่างไร ?

ฉินหลั่งหยุดเท้าลง มองดูแผ่นหลังของสังเล่นเอ๋อ เปลวไฟดวง น้อย ในใจกระตุกวูบที่หนึ่ง

ช่างเถอะๆ ยังไงเรื่องนี้มันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน ช่วยแล้วก็ถือว่า แล้วไป ยังไงต่อไปนี้เขาก็ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกับส้งเล่นเอ ออีก แม้ว่าจจะมีวันไหนที่เธอต้องพบเจอความลำบากอีก มันก็ไม่ เกี่ยวกับเขาแล้ว

หวงเกอรีบก้าวเท้าเข้ามา แล้วพูดเสียงเบาตรงหน้าฉันหลัง “อย่าไปสนใจเธอเลย พวกเราพี่น้องสนุกกันเองก็พอ ไปเถอะ ไป นั่งข้างๆฉัน”

ขณะพูด หวงเกอก็ลากฉินหลัง ไปนั่งที่ข้างๆตัวเอง ฉินหลั่งเพิ่งจะนั่งลง สังเล่นเอ๋อก็เหลือบไปมองเขาที่หนึ่งอย่างไม่พอใจ ฉินหลั่งเองก็ไม่ได้มองเธอ จะได้ไม่ทำให้ตัวเองอึดอัด

“เล่นเอ๋อ เขาทำอะไรเธอเหรอ” ผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง เหลือบไปมองฉินหลั่งที่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามสังเล่นเอ๋อเสียงเบา

คนอื่นๆ ที่ไม่รู้เรื่องราวต่างก็มองไปทางสังเล่นเอ๋อด้วยดวงตา ลุกวาว รอให้เธอเริ่มอธิบาย

สายตาของสังเล่นเอ๋อวนรอบตัวฉันหลัง ก่อนจะหันไปมองคน อื่นๆ บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มเย็นชา น้ำเสียงแฝงไป ด้วยความเย่อหยิ่ง ก่อนจะพูดขึ้นช้าๆว่า “พี่น้องคนนี้ไม่ธรรมดา นะ เมื่อวานตอนเช้า เขาหลับหูหลับตาไปที่ธนาคารซิตี้แบงก์เพื่อ ถอนเงิน ประเด็นคือ เขาไม่มีบัตรของธนาคารซิตี้แบงก์..……..

หลายๆคนที่ไม่รู้เรื่องราว พอได้ยินคำพูดของส้งเล่นเอ๋อ ก็ ปิดปากแล้วขาออกมา อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉินหลั่ง ส่วนโจวซิ นกับที่เหลือ พวกหวงเกอที่รู้เรื่องราวดี สีหน้าก็เลิ่กลั่กกันขึ้นมา ทันที

อีกเดี๋ยวยังต้องกินข้าวด้วยกันอีกนะคุณยาย ถึงแม้ว่าเธอจะ ไม่ชอบฉินหลั่ง แต่อย่างน้อยต่อหน้าคนอื่น จะไม่ไว้หน้าของเขา สักนิดเลยหรือ ?

บริกรเข้ามาเสิร์ฟอาหารทีละอย่าง

ทั้งสิบคนล้อมวงกัน พูดคุยหัวเราะ ส่วนฉินหลั่งก็คุยกับหวงเก อที่อยู่ข้างๆ และหยินห้าวเท่านั้น ไม่ได้ไปร่วมวงกับพวกส้งเล่นเออ
“พวกเธอลองเดาว่า สุดท้ายแล้วหม่าวันถังประธานของ บริษัทเทียน กรุ๊ป ไปที่ห้องทำงานของคุณพ่อฉันด้วยตัวเอง เพื่อ ขอโทษพอฉัน นั่นเรียกว่าเป็นการอ่อนน้อมถ่อมตนสินะ……. สั่ง เล่นเอ๋อกำลังบรรยายสิ่งที่ได้ฟังมาจากพ่อของเธอ

“เจ๋งมาก เล่นเอ๋อ พูดความจริงฉันก็คิดไม่ถึงเลยนะว่าบ้าน เธอจะแก้ปัญหาได้อย่างง่ายดายขนาดนี้ ยังไงนั่นก็เป็นถึงบริษัท เทียนกรุ๊ปนะ ถือว่าเป็นท็อปสิบในเมืองจีนหลิงเซียว”

“ใช่สิ หม่าวันถังเจ๋งขนาดไหน บนเว็บไซต์ต่างก็มีข่าว เคย ทำให้บริษัทหายไปอย่างสมบูรณ์ แต่บ้านของพวกเธอ เพิ่งเกิด เรื่องไม่ถึงหนึ่งวันก็เคลียร์แล้ว เล่นเอ๋อ ความสัมพันธ์ของบ้าน เธอนี่แข็งแกร่งพอตัวเลยนะ” ผู้ชายคนหนึ่งยกนิ้วหัวแม่มือให้

“บอกพวกเราหน่อยสิ ว่าที่บ้านเธอไปหาใครเหรอ พวกเราจะ ได้เอาไปคุยโม้กับคนอื่นได้บ้าง” ผู้ชายสวมแว่นคนหนึ่ง ยิ้มแล้ว ถามสังเล่นเอ๋อออกไปค่หนึ่ง

“แน่นอนอยู่แล้ว คิดว่าพ่อฉันเป็นใครกัน หม่าลั่นถังกล้าแข็ง ข้อกับคนอื่น แต่กับพ่อฉัน ถ้าพูดแบบไม่เกรงใจ ก็คือแค่ผายลม เท่านั้นแหละ !” ส้งเล่นเอ๋อถูกคนอื่นๆประจบจนตัวลอย “รอเดี๋ยว นะ ฉันจะโทรไปถามคุณพ่อเดี๋ยวนี้เลย”

เธอล้วงโทรศัพท์ออกมา กดเบอร์ของคุณพ่อ เปิดแฮนด์ฟรี ได้ยินเสียงสัญญาณสี่ครั้ง แล้วสายก็ถูกรับ

“คุณพ่อคะ เรื่อง ในครั้งนี้พ่อให้คุณลุงคนไหนช่วยเหรอคะ” เพิ่งพูดออกไป จู่ๆสังเล่นเอ๋อก็รู้สึกว่ามีตรงไหนไม่ถูกต้อง เมื่อเช้าตอนที่พอโทรมาสั่งสอนเธอ ไม่ว่าคำพูดหยาบคายแบบไหน ก็ด่าออกมาหมด ความหมายโดยรวมก็คือ เธอก่อปัญหาที่มัน ใหญ่มากๆ เขาไม่มีกำลังจะแก้ไขมันได้ จะให้หม่าวันถึงยอม อ่อนข้อนั้นไม่มีทางหรอก

หรือว่าหลังจากนั้น คุณพ่อก็เห็นทางสว่าง แล้วคิดถึงคนใหญ่ คนโตที่ไม่เคยเหลวแลมาก่อน ในหัวของสังเล่นเอื้อมีความคิด หน่งแวบเข้ามา