ตอนที่ 19 เรื่องราวในอดีตไ

“ตอนนี้ข้าจะไม่เอาชีวิตของท่าน แต่ว่ามู่หรงเจิง ท่าน ควรจะเล่าเรื่องทั้งหมดที่ข้าจำไม่ได้ให้ข้าฟัง”เย่เล่อจือ เอาดาบคืนให้เขา

มู่หรงเจิงคิดไม่ถึงว่านางจะพูดแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ ได้ปฏิเสธ แล้วเก็บดาบเขาฝักตามเดิม นั่งลง : “ข้านักว่า ความทรงจำเจ้ากลับมาแล้วเสียอีก? เย่เล่อจือหากว่าเจ้า เล่าสิ่งที่องค์ขายเก้าพูดกับเจ้าให้ข้าฟังข้าก็จะเล่าเรื่อง ทั้งหมดให้เจ้าฟัง”

ข้อแลกเปลี่ยนนี้ถือว่าไม่เลว เย่เล่อจือตกลงทันที แล้วจึงเล่าเรื่องเมื่อกี้ให้เขาฟังอย่างละเอียด แต่นาง ปกปิดเรื่องที่องค์ชายเก้าจะช่วยนางแก้แค้น ตอนนี้ใคร เป็นศัตรูก็ยังไม่รู้แน่ชัด เย่เล่อจือจำเป็นต้องระวังเอาไว้ ก่อน

“องค์ชายเก้าน่าจะดูไม่ออกว่าเจ้าความจำเสื่อม แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร”มู่หรงเจิงก็ทำตาม สัญญาที่ตกลงกันไว้ แล้วเขาก็เล่าเรื่องราวที่นางจำไม่ได้ ให้นางฟังทั้งมด

แคว้นเฌอหลีและแคว้นจิ่นสวี้เป็นแคว้นที่ติดกัน อาณาเขตและจำนวนประชากรของแคว้นจิ่นสวี้มีเพียง ครึ่งนึงของแคว้นจิ่นสกี้ กองกำลังก็เลยไม่ใหญ่เท่าแคว้น จิ่นสวี้ แต่ว่าสองแคว้นนี้ต่างก็สงบสุขตลอดมา จนเมื่อ ตอนที่ฮ่องเต้ของแคว้นจิ่นสวี้ได้ล้มป่วยแล้วจากไป มู่ห รงเฉินก็เลยได้ขึ้นครองราชย์ สองปีก่อน มู่หรงเจิงและ มู่หรงเฉินได้ออกไปเยี่ยมเยือนแคว้นเฌอหลี แต่ไม่คิดว่าจะโดนจับกุมตัวเอาไว้จนจะโดนฆ่า แต่โชคดีได้องค์หญิง เล่อจอของแคว้นเมื่อหลีแอบปล่อยตัวออกมา ก็เลยช่วย เอาไว้ได้ทั้งสองคน

มู่ทรงเฉินกลับมาแล้วคิดอยากจะแก้แค้น เลยนำ ทัพไปบุกแคว้นเฌอหลี สองแคว้นเกิดการสู้รบกันแคว้น เฌอหลีค่อยพ่ายแพ้และถอยไป องค์หญิงเล่อจือได้มา ขอเจรจาสงบศึกด้วยตัวเอง มู่หรงเฉินก็เลยเสนอเรื่อง การแต่งงานขึ้นมา องค์หญิงเล่อจือเลยรับปากยอมตกลง ทั้งสองเมืองถึงได้สงบลงได้แต่ว่าพอถึงวันแต่งงาน แคว้น เฌอหลีกลับมีการเคลื่อนไหวในกองทัพ แล้วล้อมมู่หรง เฉินเอาไว้ มู่หรงเจิงกับองค์ชายเก้าจึงได้นำทัพออกไป ช่วย แล้วจึงครอบครองเมืองหลวงของแคว้นเฌอหลีไว้ได้ จนแคว้นเฌอหลีถูกทำลายลงฮ่องเต้กับพระมเหสีรวมถึง ราชนิกุลต่างตายกันหมด เหลือเพียงองค์หญิงเล่อจือที่ รอดชีวิต

“ฮ่องเต้และข้าไม่ได้เป็นคนออกคำสั่งฆ่าครอบครัว ของนาง ตอนที่ข้านำทัพเข้าโจมตี พวกเขาก็ตายไปหมด แล้ว วันนั้นเจ้าโมโหอย่างมาก เลยใช้มีดแทงเขา แม้ว่า เจ้าจะไม่ได้ต้องการเอาชีวิตเขา แต่ว่าฝ่าบาทก็ต้องนอน รักษาตั้งสามวันสามคืน ที่จริงถึงแม้ว่าองค์ชายเก้าจะไม่ จอชีวิตเจ้าไว้ ฝ่าบาทเองก็ไม่มีทางฆ่าเจ้าหรอก เพราะ ว่าเจ้าเคยช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้ “มู่หรงเจิงพูดเสียงหนัก แน่น

แม้ว่ามู่หรงเจิงจะพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดา เพื่อ ให้เล่าได้รวบรัด แต่ราวกับว่านางสามารถมองเห็นเรื่อง ราวนั้นอย่างชัดเจน เหตุการณ์การต่อสู้ที่นองเลือด ศพ ที่กองกันอยู่ในวังเป็นร้อยๆ และเลือดที่องค์หญิงเล่อจือแทงมู่หรงเฉินก็หยดอย่างเห็นภาพชัดเจน แต่ว่ายังมีอีก เหตุการณ์ปังที่มู่หรงเจิงไม่ได้พูดถึง เรื่องที่นางเอาดาบ แทงตรงหน้าอกตัวเอง “ตอนที่ข้าช่วยพวกท่านก่อน หน้านี้ ข้าไม่เคยเห็นท่านมาก่อนหรือ? “เย่เล่อจือพูดขึ้น

มู่หรงเจิงชะงักไป: “ข้าจำไม่ได้แล้ว”

“ทำไมจำไม่ได้? ข้าคงไม่ใช่แค่ช่วยพวกท่านไว้ แค่ครั้งนึงหรอกใช่มั้ย? “เย่เล่อจือหันมามองแววตามู่หรง เจิงที่ดูมีพิรุธ พลันพูดต่อ: “รอยแผลเป็นตรงหน้าอกข้านี้ เกิดขึ้นได้อย่างไร?

แววตาของมู่หรงเจิงดูเลิกลักไม่สงบนิ่ง แล้วเขาก็ เอียงหัวไปอีกทาง เพื่อหลบสายตาของเย่เล่อจือแต่ว่าก็ ยังแอบเห็นแก้มของเขาที่แดงขึ้น: “ทำไม หรือว่าท่าน อยากจะปิดบังข้าอีกหรือ?

“ตอนนั้นข้าไปเที่ยวแคว้นเฌอหลี แต่ไปเจอกับนัก ฆ่า เป็นเจ้าที่เข้ามารับดาบแทนข้า แต่ดาบนั้นมีพิษ ข้าเอง ก็ทำเพื่อช่วยชีวิตเจ้า ก็เลยเสี่ยงอันตรายช่วยเจ้าไว้ ต่อ มาฮ่องเต้ต้องการจะแต่งงานกับเจ้า ข้าเองก็ไม่สามารถ เอาเรื่องนี้ไปบอกใครต่อใครได้ เพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่อง ขึ้น แต่ว่าเจ้าวางใจได้ บุญคุณครั้งนั้นข้าจำได้อย่างแม่น ชีวิตของข้าเป็นของเจ้า เพียงแต่ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร ไม่ว่าเรื่องอะไรข้าก็สามารถทำให้เจ้าได้ทุกอย่าง”แม้ว่า มู่หรงเจิงจะเป็นคนเย็นชา แต่เขาเองก็รู้จักตอบแทนบุญ คุณ

“แสดงว่าเจ้าเป็นคนทำแผลที่หน้าอกให้ข้าอย่าง นั้นหรือ? “เย่เล่อจือคิดตามเรื่องที่ได้ยิน
มู่ทรงเฉิงพยักหน้า: “พิษนั้นช่างร้ายแรงจริงๆ หากว่าไม่รักษาให้ทันเวลา เจ้าก็อาจถึงตายได้

แสดงว่าเจ้าของร่างนี้ก็ต้องถูกฟูทรงเจิงสัมผัสมา แล้ว เย่เล่อจืออดไม่ได้จนตัวสั่น พลันคิดไปคิดมา ยังไง ซะตัวเองก็ต้องกลับไปโลกปัจจุบันอยู่ดี ร่างนี้ก็ไม่ได้มี ความสัมพันธ์อะไรกับนางมากอยู่แล้ว งั้นก็ไม่ต้องสนใจ หรอก : “มู่หรงเจ๋งในเมื่อท่านติดหนี้บุญคุณข้า ไม่สู้ท่าน ช่วยเหลือข้าตอนนี้เป็นไง?

“ให้ข้าทำอะไร? “มู่หรงเจิงมองหน้าเย่เล่อจือ

“ให้อิสระกับข้า อย่างน้อยก็ให้ข้าได้มีอิสระในวังนี้ ไม่ต้องเอาแต่หมกตัวอยู่ในเรือนนี้เบื่อจะตายแล้ว”เย่เล่อ จือพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ