ตอนที่20 เรื่องราวในอดีต

“เพียงแค่เจ้าไม่ทำร้ายฝ่าบาท ข้าก็สามารถช่วยไปพูด ให้เจ้าได้ มู่หรงเจิงพยักหน้ารับปาก “ข้าจําเรื่อง ราวที่เกิดขึ้นในอดีตได้แล้ว ข้าเองก็ไมาอยากพูดถึงมัน อีก ในเรื่องการแก้แค้นพวกนั้น ถึงข้าจะฆ่าพวกท่าน พ่อ แม่ของข้าก็ไม่ได้ฟื้นขึ้นมาอยู่ดี แต่กลับจะทำร้ายชีวิตตัว เองแทน ข้าเป็นคนฉลาด คิดเพียงอยากจะใช้ชีวิตต่อไป อย่างสงบ เย่เล่อจือพูดมาก็ถือว่าเป็นความจริง เรื่องราว ขององค์หญิงเล่อจือกับนางนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกัน มู่หรง เฉินสนแค่ความสุขของตัวเอง กว่าจะมีชีวิตสุขสบายแบบ นี้ได้ไม่ง่ายเลย ทำไมต้องไปรนหาที่ตายด้วย?

“จริงหรือ? “มู่หรงเจิงขมวดคิ้วขึ้นอย่างสงสัย อย่างกับว่าไม่อยากจะเชื่อ

เย่เล่อจือขี้เกียจอธิบายย้อนอดีตอะไรพวกนั้น คน สมัยก่อนจะเข้าใจได้ยังไง? ถึงแม้ว่าจะไปพูดให้คนใน สมัยปัจจุบันฟังก็เกรงว่าไม่มีใครเชื่อ”มู่หรงเจิง พาข้า ออกไปเดินเล่นในวังได้มั้ย? “มาอยู่ในสมัยโบราณแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องธรรมดา หากว่าอยู่ที่นี่แล้วไม่ออกไปเปิดหูเปิด ตาบ้าง ก็ช่างน่าเสียดายนัก!

ตอนที่สองคนกำลังเดินผ่านสะพานไปนั้น สองคน เดินใกล้กันชมดอกไม้สีสันสวยงามกับต้นหลิวสีเขียวๆ นกบินไปมาบนหญ้า บรรยากาศถือว่าไม่เลว มีมู่หรงเจิงอ ยู่ข้างกายแบบนี้ ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาขวางนาง

วันก่อนมู่หรงเฉินก็พานางเดินเล่นรอบวัง เพียงแต่ ว่าฮ่องเต้ทรงกำหนดเวลาไว้ ทุกครั้งเลยเดินได้ไม่ไกลมากก็ต้องกลับไปแล้ว แต่วันนี้ถึงพูดได้ว่าเป็นการเดิน เล่นในวังได้ แล้วข้างกายก็ยังมีผู้นำที่ดี เย่เล่อจือก็ยิ่ง พอใจอย่างมาก

ที่บอกว่ามู่หรงเง็งเป็นไกด์ที่ดี เพราะอะไรนิด

หน่อยเขาก็ไม่ปล่อยผ่าน เขาสามารถพูดเรื่องในวังนี้ได้ อย่างละเอียด กระชับเข้าใจง่าย ถามอะไรเขาก็ตอบทุก อย่าง ตอนที่เกิดความอลวนวุ่นวาย มู่หรงเจิงก็พลันหยุด

ลงทันที: “ท่านพี่กับองค์ชายเก้ากำลังมา”

เย่เล่อจือเองก็หยุดเดินเหมือนกัน ความรู้สึกตื่น เต้นที่ได้เดินเที่ยวเมื่อครู่นี้ก็พลันหายไปทันที สีหน้าก็ ค่อยๆเปลี่ยน แล้วก็ยืนอย่างมีมารยาทข้างๆมู่หรงเจิง

“ความสัมพันธ์ระหว่างอ๋องหวินและเล่อจือไม่ ธรรมดา? เมื่อครู่พึ่งจัดการเรื่องบ้านเมืองเสร็จก็พลันมา หานางทันที ชายหนุ่มที่เก่งกาจกับหญิงสาวผู้งดงาม ช่าง น่าอิฉายิ่งนัก”มู่หรงหลี่พูดขึ้นพลางหัวเราะ

มู่หรงเจิงไม่พูดอะไร เย่เล่อจือมองเห็นสีหน้าที่ไม่ ค่อยพอใจของมู่หรงเฉิน พอนึกถึงเรื่องที่มู่หรงเจิงบอกว่า นางต้องแต่งงานกับมู่หรงเฉิน องค์ชายเก้าพูดแบบนี้คง ต้องการให้พี่น้องบาดหมางกันอย่างแน่นอน แต่ถือว่าไหว พริบของมู่หรงเจิงไม่เลวเลย พลันพูดขึ้น : “ข้าจะมีความ สามารถอะไรจนไปสะดุดตาของอ๋องหวินได้ เพียงแค่เบื่อ เท่านั้นเอง เลยออกมาเดินเล่นกับอ๋องหวั่น”

“ดูเหมือว่าข้าคงเข้าใจผิดแล้ว เพื่อเป็นการชดใช้ข้ามอบของขวัญให้ท่านหนึ่งอัน “มู่หรงหลี่พูดเสร็จก็พลัน โบกมือให้นางในที่ยืนอยู่ด้านหลัง แล้วนางก็เดินเข้ามา ทันที

หญิงนางนี้เป็นคนเรียบร้อย ละเอียดอ่อน หน้าตา หวานเหมือนดอกท้อ แต่งหน้าสวยงาม คิ้วนางและดวงตา ก็ยิ่งน่าดึงดูดรวมไปถึงรูปร่างที่เซ็กซี่อย่างมาก สวมชุดสี แดงที่เป็นกระโปรงยาวพริ้วถึงพื้น และสามารถมองเห็น เนินหน้าอกและคอที่ขาวเนียนของนางและชุดข้างนอกก็ เป็นผ้าบางที่สามารถมองเห็นเนื้อตัวได้ เลยยิ่งทำให้ดูน่า หลงใหล

“หญิงผู้นี้ชื่อเหม่ยวี่เป็นบุตรบุญธรรมของข้าเอง เก่งด้านเต้นรำและก็ชื่นชมความสามารถของอ๋องหวิน อย่างมาก พอคิดดูแล้ว ข้าก็เลยอยากให้นางสมหวัง อ๋อง หวินจะว่าอย่างไรหรือ? “มู่หรงหลี่มองหน้ามู่หรงเจิงแล้ว เหมือนจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก

เหม่ยวี่คนนี้มองแวบเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่ผู้หญิงที่ดู อ่อนโยนอะไร มู่หรงเจิงฐานะสูงส่งจะไปหลงนางได้ยัง ไง? เย่เล่อจือหันกลับไปมองมู่หรงเจิง แต่กลับเห็นแวว ตาของเขาเป็นประกายวิบวับเหมือนกับว่าถูกใจอย่าง มาก : “ไม่เลว ข้าชอบ”

เย่เล่อจือรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที เหม่ยวี่เป็นคนสวย มากทีเดียว แต่ก็ไม่น่าจะทำให้คนลุ่มหลงได้ถึงเพียงนี้ จน ทำให้มู่หรงเจิงมองนางเหมือนจะกินขนาดนี้ หรือว่าเขา เป็นคนมักมากในกาม? และที่ยิ่งทำให้เย่เล่อจือตกใจก็ คือมู่หรงเจิงเดินเข้าไปหานางทันที แล้วก็โอบไหล่นาง ไว้พลันพูดขึ้น: “นางก็บอกว่าข้าเองก็ไม่เลวแล้ว เจ้าจะกลัวอะไร?