ตอนที่ 16 อัย! แท้ก็คือองค์หญิงเล่อจือนี่เอง

แต่ปูทรงเฉินกลับไม่ดีใจกับเรื่องนี้เลย “สหายข้า ข้า ได้ยินมาว่าพิษในตัวเจ้านับวันยิ่งเริ่มกำเริบหนักขึ้น เจ้า หายากอนพิษได้หรือยัง?”

“ยังเลยขอรับ เรื่องความเป็นความตายนั้นฟ้าได้ลิขิต ไวแล้ว ช่วยอะไรไม่ได้

แท้จริงแล้วมู่หรงเจิงถูกพิษนี่เอง เย่เล่อจือนึก สงสารเขา ความเกลียดที่มีมาค่อยๆหายไป เมื่อเห็นทั้ง สองพี่น้องพูดคุยกันไปมาอน้างไม่มีสารระ เย่เล่อจือจึงตั้ง หน้าตั้งตากินข้าวต่อ แต่นางกลับแอบคิดว่าองค์ชายเก้า ถึงแม้ว่าฮ่องเต้และอ่องหวินมีความเป็นกังวลเกี่ยวกับเขา แต่หากคาดเดาจิตใจไม่ได้เลย

นางคิดอยู่อย่างเพลินๆ ขันทีก็เดินเข้ามา “ทูลฝ่า บาท องค์ชายเก้าขอเข้าเฝ้าขอรับ”

มู่หรงเฉินแสดงท่าทีที่ไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน “เร็วเสียจริงเลย ให้ไปรอข้าที่ห้องสมุด”

เมื่อวันทีออกไป มู่หรงเฉินก็ยืนลุ้นมามองไปเย่เล่อ จือ: “กินอิ่มแล้วให้มู่หรงเจิงพาเจ้าไปสวนเหมย”ต่อมา ก็มองไปมู่หรงเจิง : “ต่อมาฉันจะลงโทษเจ้าด้วยเหตุผล ที่เจ้าไม่ทำตามหน้าที่ ให้เจ้าอยู่ที่บ้านสำนึกผิดเป็นเวลา หนึ่งเดือน”เมื่อวันทีออกไป มู่หรงเฉินก็ลุกขึ้นมา พร้อม ทั้งมองไปที่เย่เล่อจือแล้วพูดว่า “หากกินอิ่มแล้วก็ให้มู่หรง เจิงพาเจ้าไปที่สวนดอกเหมย”พร้อมทั้งมองไปทางมู่หรง เจิง”หลังจากนั้นข้าจะลงโทษที่เจ้ามักละเลยต่อหน้าที่ ให้สํานึกผิดอยู่แต่ในห้อง

มู่หรงเจิงตอบรับด้วยเสียงที่ต่ำว่า “ขอรับ”

มู่หรงเฉินถอนหายใจวีตหนึ่ง แล้วเดินจากไป

ในสวนนี้ไม่มีคนอื่นแล้ว จึงทำให้เย่เล่อจือรู้สึก ผ่อนคลายขึ้นมามาก จึงได้ยกกำปั้นขึ้นไปชกที่ตัวขอ งมู่หรงเจิ่งนึ่งที แล้วพูดว่า “มู่หรงเจิงฮ่องเต้ยังไม่ได้ ลงโทษเจ้าเสียหน่อย แล้วก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เจ้าเคย พูดไว้สักหน่อย”

มู่หรงเจ๋งถามนางว่า “เจ้าชอบฮ่องเต้งั้นรึ? ”

“พูดไม่ได้เหมือนกันว่าชอบไหม แต่เขากลับทำให้ คนชอบเขามากกว่าเจ้าก็แล้วกัน” เย่เล่อจือตอบพร้อม หัวเราะ

“มู่หรงเจิงพยัคหน้าแล้วพูดต่อไปว่า “หากจะเป็น คนของฮ่องเต้ เจ้าก็ควรที่จะพยายามชอบฮ่องเต้ให้มากๆ หละ”

“พวกท่านมีพี่น้องกี่คนงั้นรึ? ” เย่เล่อจือถามออก

ไป เมื่อมองเห็นมู่หรงเจิงขมวดคิ้วอยู่ เหมือนไม่อยากจะ ตอบ นางจึงถามเพิ่มไปอีกว่า “องค์ชายเก้าเป็นน้องของ พวกท่านใช่รึไม่ ทำไมฮ่องเต้ถึงเหมือนกับว่าเกรงกลัวเขา นิดหน่อย”

“เป็นท่านลุงของพวกข้า”มู่หรงเจิงพูดด้วยเสียง เรียบพร้อมทั้งเตือนนางต่อไปอีกว่า”หากเจ้าพบเข้ากับองค์ชายเก้ามู่ทรงหมี่ เจ้าจักต้องอยู่ห่างๆเข้าไว้

ที่แท้เป็นท่านลุงของทั้งสองคนนี้เอง เย่เล่อจือแอบ จําไว้ในใจ ต่อจากนี้จักต้องอยู่ห่างๆจากองค์ขายเก้าเสีย แล้ว

“เมื่อเย่เล่อจือกินอิ่มแล้วจึงลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปที่ สวนดอกเหมย ที่จริงแล้วที่นี่เป็นที่ที่ไม่เลวเลยหนิ ทั้งสอง เดินไปที่สวนดอกเหมย “มู่หรงเจิง แคว้นเฌอหลีนั้นเล็ก มากเลยใช่ไหม”เย่เล่อจือถามออกมากระทันหัน มู่หรงเจิง ตกใจนิดหน่อยแล้วพูดว่า “แคว้นเฌอหลีได้ล่มสลายไป แล้ว”

เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก “มิน่าหละฮ่องเต้ ถึงได้ลงโทษกับองค์หญิงของแคว้นได้อย่างตามอำเภอ ใจ”

เดินเข้าไปในสวนดอกเหมย “ตอนแรกฮ่องเต้จะ นำเจ้าเข้ามาในวัง เพื่อจะแต่งตั้งให้เจ้าเป็นฮองเฮา”เจ้า ไม่ต้องโทษฮ่องเต้ของข้า ที่จริงแล้วฮ่องเต้ใส่ใจเจ้ามาก ต่างหาก”มู่หรงเจิงพาเย่เล่อจือเฮา แต่เจ้ากลับพูดว่าไม่ ต้องการตำแหน่งที่ทรงสูงศักดิ์ของแคว้นแคว้นจิ่นสวี้เช่น นี้ ต่อให้ให้เจ้าไปอยู่ที่หอนางโลมให้ผู้ชายเหยียบย่ำยังดี กว่ามานอนร่วมหมอนกับฮ่องเต้เสียอีก ฮ่องเต้โกรธมาก จึงตรัสสั่งให้เจ้าไปอยู่ที่หอนางโลม” เมื่อมู่หรงเจิงพูดเรื่อง นี้ออกมา กลับมีแวบนึ่งในสายตาที่ฉายแววความเศร้า ออกมา

“วันก่อนฮ่องเต้ใจดีมีเมตตา จึงได้ตรัสให้นำเจ้า กลับออกมาจากหอนางโลมเข้ามาเป็นสนมในวังอีกครั้งแต่เจ้ากลับพูดว่าต่อให้เจ้าต้องแต่งงานกับชายที่รันทด ที่สุดในโลกหล้า ยังดีกว่าที่จะมาแต่งงานกับฮ่องเต้เสีย อีก เพราะเหตุนี้ฮ่องเต้จึงได้ตรัสสั่งให้เจ้าแต่งงานกับชาย ขอทานที่น่าเกลียดและมีชีวิตที่รันทดที่สุดในเมืองนี้ โชค ดีที่ข้าไปขัดขวางเรื่องนี้ได้ทันในคืนนั้นเสียก่อน มู่หรง เจ๋งถอนหายใจอีกครั้ง “เย่เล่อจือหากเจ้าไม่พูดเช่นนั้น กับฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็ไม่มีวันทำร้ายหรอกนะ ก็เหมือนกับวัน นี้ แค่เจ้าตอบตกลงว่าจะคอยอยู่ข้างกายฮ่องเต้ ฮ่องเต้ก็ พอใจเป็นอย่างมากแล้ว โดยมิได้หลังว่าเจ้าจะเป็นสนม ของท่าน

“เจ้าสนิทกับฮ่องเต้มากขนาดนั้นเลยงั้นรี” หากดู จากคนในราชวงค์ของการปกครองในอดีต ต่างก็ยอม บาดหมางกันเพื่อแย่งชิงมาซึ่งบันลังก์มิใช่รึ ความสำพันธ์ ที่ดูปกติของฮ่องเต้กับท่านอ๋องถือได้ว่าเป็นเรื่องหาได้ ยากเลยทีเดียว

“ในโลกนี้ข้าใส่ใจแค่สองคน หนึ่งในนั้นก็คือ ฮ่องเต้” มู่หรงเจิงหยุดอยู่หน้าต้นเหมยในสวน

“แล้วอีกคนหนึ่งหละ” เย่เล่อจือรู้สึกสงสัยขึ้นมา

มู่หรงเจิงไม่ได้ตอบคำถามเย่เล่อจือแต่อย่างได แต่ กลับหันไปมองดอกเหมยอย่างใจลอย “สวนดอกเหมย นี้ฮ่องเต้ได้สร้างไว้เพื่อเจ้า ดอกเหมยหลากหลายสาย พันธุ์เหล่านี้ ต่างก็สับเปลี่ยนหมุนเวียนกันออกดอกในทุก ฤดูกาล เจ้าดูสิ พวกมันช่างงดงามยิ่งนัก”