ตอนที่ 11 ท่านอ๋องผู้เลือดเย็น

*ได้เพคะ เพียงแค่ทานยอมสอนการสะกดจุดให้ข้า ข้า ก็จะยอมแต่งกับท่าน”เปเล่อจือตอบรับอย่างทันควัน

มู่หรงเจ๊งชะงักไปทันที”เปเล่อจือเจ้ากลายเป็นคน ปลิ้นปล้อนตั้งแต่ตอนไหน? ”

“ข้า? เป็นคนปลิ้นปล้อนหรอ? “เป็นครั้งแรกที่นาง ได้ยินคนอื่นว่านางแบบนี้ แม้ว่าตอนนั้นที่นางถูกเลือกให้ ไปเป็นสายลับ พวกเขาก็พูดเพียงแค่ประโยคเดียว : “ดู แล้วเหมือนคนโง่ ไม่เหมือนกับตำรวจ”

“เจ้าคิดอยากให้ข้าสอนเจ้าแล้วเจ้าก็จะได้ใช้มันเพื่อ หนีไปละสี” มู่หรงเจิงพูดขึ้น

แผนนางถูกมองออกจนได้ นางจึงได้แต่ถอนหายใจ ออกมา”มู่หรงเจิง ท่านอ่านใจคนได้ด้วยหรอ? “ไม่อย่าง นั้นจะรู้ความคิดข้าได้ไง?

“อ่านใจ? รู้ว่าคนอื่นคิดอะไรอย่างนั้นใช่มั้ย? ข้าไม่รู้ แต่ว่าเจ้าเป็นแบบนี้ เจ้าคิดอะไรข้าก็รู้หมด” มู่หรงเจิง ยกมือขึ้นมารองบนหันแล้วนอนลงไปบนพื้นหญ้า“ไล่ตาม มาทั้งวันทั้งคืนแล้ว ตอนนี้รู้สึกอ่อนแรงมากแล้ว”พูดเสร็จ เขาก็หลับตาลงทันที

“ไล่ตาม? “เย่เล่อจือรู้สึกงุนงง และยังไม่ค่อยรู้ สถานการณ์ในตอนนี้ พยายามเข้าใจคนในสมัยนี้ต่อไป ก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดีอะไร
“ไม่ใช่ว่ามาช่วยเจ้าหรือ? ” มู่หรงเจ๋งพูดแค่ประโยค เดียว แล้วไม่พูดต่อ

เจ้าของร่างคนก่อนที่จริงแล้วเป็นใครกันแน่? ทำไม อ๋องหวินถึงได้เป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้? เย่เล่อจือเริ่มรู้สึก สนใจ นางจึงหันไปเขย่าตัวมู่หรงเจิง ไม่ยอมให้เขาหลับ ไปง่ายๆ บอกข้ามา? พวกเรามีความสัมพันธ์กันยังไง?

มู่หรงเจิงค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วก็พลันแสดงแววตาออกมา อย่างลำบากใจ”เจ้าลืมไปหมดได้ก็ดีแล้ว บางที่ฝ่าบาท อาจจะเห็นอะไรอย่างอื่นบ้าง”เขาไม่ต้องการจะบอกนาง

เย่เล่อจือเบี่ยงสายตาออกทันที พลันพูดขึ้นอย่างเสียง แข็ง”ข้าคงไม่ใช่สนมของฮ่องเต้หรอกใช่มั้ย? เพราะไปล่ วงเกินฝ่าบาทเข้า ก็เลยถูกส่งมาขายที่หอนางโลมใช่ มั้ย? ”

มู่หรงเจิงพูดตอบทีนึง “ถือว่าไม่ได้โง่ เดาเรื่องได้เกือบ ถูกหมด”

“ถ้าหากว่าข้ายอมรับผิดกับฝ่าบาท ก็จะสามารถกลับ ไปได้ใช่มั้ย แล้วก็ไปเป็นสนมตามเดิมได้ใช่มั้ย? “ไม่คิด ว่าตัวเองจะมีความสัมพันธ์กับฮ่องเต้ขนาดนี้ ในเมื่อย้อน อดีตมาที่นี่แล้ว งั้นก็ต้องได้ลองใช้ชีวิตอยู่ในวังหลังดูบ้าง ก็ถือว่ามาไม่เสียเปล่าแล้ว

“ดูแล้วเจ้าอยากจะกลับเข้าวัง อยากกลับไปอยู่กับเขา” มู่หรงเจิงหลับตาลงเพื่อสงบสติอารมณ์

เย่เล่อจือกลับสัมผัสได้จากน้ำเสียงที่เขาพูดออกมาว่าเขาหึง พลันก้มหน้ามองเขา”เจ้าไม่ใช่ว่าแอบรักข้าหรอก นะ? ”

สีหน้าที่ดูนิ่งๆของมู่หรงเจิงก็พลันเปลี่ยนไปทันที มู่หรง เจิงลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สองคนมองตากันโดยไม่ทัน ตั้งตัว แล้วก็พลันหันออกไปอย่างรวดเร็ว นางสัมผัสได้ว่า เขามีความลนลาน ในใจจึงรู้สึกดีใจอยู่ไม่น้อย มีคนแอบ ชอบก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี และยิ่งหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ ด้วย?

แต่ว่าคำพูดของเขานั้นช่างเหมือนกับน้ำแข็ง จนทำให้ นางโมโหทุกครั้ง มู่หรงเจิงพูดขึ้น : “ถ้าเจ้ายอมเป็นคน ของฮ่องเต้แล้ว ในโลกนี้ก็มีเพียงเขาที่สามารถดูแลเจ้า เพียงคนเดียว ข้าจะไปชอบเจ้าอีกทําไม? คิดเองเออ เอง!

คิดเองเออเองหรอ? สี่คำนี้ช่างทำให้นางรู้สึกเจ็บปวด ยิ่งนัก พลันพูดขึ้นมาอย่างโมโห “เกรงว่าคนที่คิดเอง เออเองน่าจะเป็นท่านอ๋องมากกว่านะ ท่านเป็นแค่ท่าน อ๋อง เขาเป็นถึงฮ่องเต้ ตามจริงแล้วถ้าเป็นผู้หญิงที่ฉลาด หน่อยก็ต้องเลือกเขาไม่มีวันเลือกท่านอยู่แล้ว อีกอย่าง อาการป่วยของท่านไม่รู้จะกำเริบขึ้นมาตอนไหน และก็ ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นาเท่าไหร่!

“เย่!เล่อ!จือ!” มู่หรงเจิงลุกขึ้นมานั่งทันที ใบหน้าเต็ม ไปด้วยความโมโห ที่เก็บเอาไว้ ราวกับภูเขาไฟที่ใกล้จะ ระเบิด พลันจ้องเขม็งนางทันที แล้วกำหมัดแน่น จนได้ยิน เสียงกระดูก

สีหน้าของเขาเหมือนกำลังจะกินนางเข้าไป เย่เล่อจือตกใจจนถอยออกมา “มู่ทรงเจิง ท่านคงไม่คิดน้อยแบบนี้ ใช่มั้ย? แค่พูดล้อเล่นแค่นี้เอง? “ผ่านไปสักพัก นางถึง ได้รู้ว่าอาการป่วยของเขาไม่ธรรมดา มันเป็นความเจ็บ ปวดอย่างมากของเขา ถ้าหากว่าเป็นคนอื่น ก็คงตายไป นานแล้ว

สายตาของเขาที่ดูโมโหก็ค่อยๆหายไป แล้วเขาก็ลงไป นอนเหมือนเดิม “พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าเข้าวัง ฝ่าบาทเป็นคน ที่อารมณ์รุนแรง เจ้าลองหาวิธีทำให้เขาหายโมโหเถอะ”

กลับเร็วจัง? นางยังไม่ได้เตรียมใจอะไรไว้เลย? ก็ ต้องไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้วหรอ? อย่างน้อยข้าก็เป็นถึง ข้าราชการระดับเก้า ทำไมถึงบอกว่าเข้าเฝ้าก็ต้องเข้า เฝ้า? นางต้องการจะพูดออกมา แต่พอเห็นมู่หรงเจิง หลับตาอยู่ สีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา นางจึงปิดปาก ลง

ที่บอกว่าฮ่องเต้เป็นคนอารมณ์ไม่ดี ข้าว่าคนที่ไม่ดีเป็น ท่านเองไม่ใช่หรือ? นางก้มลงกินพุทราที่มือต่อ

วันต่อมา นางตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนกน้อย หลับไปครั้งนี้ ช่างสบายจริงๆ หญ้าที่อ่อนนุ่ม และแสงแดดอ่อนๆยาม เช้า ช่างทำให้รู้สึกสุขใจจริงๆ นางบิดตัวไปมาด้วยความ เหนื่อยล้า แล้วถึงลืมตาขึ้น แต่ไม่รู้ว่ามู่หรงเจิงเอาเสื้อ มาคลุมให้ตั้งแต่ตอนไหน พลันลุกขึ้นมาแล้วมองออก ไปรอบๆ จึงมองเห็นมู่หรงเจิงกำลังให้หวีขนให้ม้าอยู่ไม่ ไกลมาก ม้าขาวกับชายหนุ่มชุดขาว อย่างกับสาวงามใน หนัง ที่เป็นเหมือนกลอนเหมือนภาพวาด งามทั้งคนและ ทิวทัศน์