ตอนที่ 7 ข้าจะนำเจ้าเข้าวังไ

เย่เล่อจือแทบจะร้องออกมา มู่หรงเจิงเป็นคนที่ช่วยได้ จริงๆด้วย ความรู้สึกเมื่อครู่นี้ก็พลันหายไปจนหมด แล้วก็ นั่งลงบนเตียงทันที”มู่หรงเง็ง ช่างเป็นคนดีจริงๆ ข้าจะไม่ ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย”

“เจ้าสมองเลอะเลือนไปแล้วจริงๆหรือ? ” มู่หรงเจิงหัน มามองนางที่กำลังกุมมือเอาไว้อยู่ ที่ยังดูอุ่นๆ แล้วก็พลัน ดึงมือเข้าไว้ในเสื้อ

เย่เล่อจือเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก “ข้าจำอะไรไม่ได้ เลย”นางดูออกว่ามู่หรงเจิงเป็นคนที่ทำอะไรรอบคอบ นาง ไม่สามารถโกหกเขาได้ สุดท้ายเลยแกล้งโง่ดีกว่า

มู่หรงเจิง ถอนหายใจออกมาทีนึง“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเส แสร้งหรือว่าจำไม่ได้จริงๆ ในเมื่อลืมไปแล้ว ดีที่สุดก็คือ ไม่ต้องพยายามนึกถึงมันอีก และไม่ต้องอยากไปอวดดี ต่อกรกับฮ่องเต้อีก ถ้าเขาโมโหขึ้นมาอีกครั้ง ถึงตอนนั้น ข้าเองก็ไม่สามารถช่วยเจ้าได้”

ต่อกรกับฮ่องเต้? โอ้แม่เจ้า นั่นไม่ใช่ฮ่องเต้เลยหรอ? เย่เล่อจือด่าทอตัวเองอยู่ในใจ

คิดดูแล้วก็ป็นเรื่องของเจ้าของร่างเดิมนี้ นางจะกล้าไป รนหาที่อย่างนั้นทำไม เขาเป็นถึงฮ่องเต้อีก!

“ได้! เพคะ! ข้ารับปากท่าน”เย่เล่อจือพยักหน้ารับ

มู่หรงเจิงแอบส่ายหน้าเบาๆ “ข้าจะพาเจ้าเขาวัง พอได้เข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้ว เจ้าต้องพูดอ่อนหวานกับท่าน ถ้าหาก ฮ่องเต้หายโมโหแล้ว เรื่องทุกอย่างก็จะจบลง ยังไงซะเจ้า กับฝ่าบาทก็มีบุญคุณต่อกัน เป็นของเขา…..”พอเขาพูด ถึงนี้ก็พลันหยุดลงทันที แล้วก็หันไปมองนาง เห็นว่าคำ พูดตัวเองไม่ได้ทำให้นางรู้สึกอยากรู้ เขาเลยไม่พูดอะไร ต่อ

พวกเขาสองคนเปิดประตูออกมา สั่งอี้ก็พูดขึ้นดักพวก เขาทันที”อ๋องหวิน การแต่งงานครั้งนี้เป็นรับสั่งจากฮ่องเต้ นะพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ต้องได้ไหว้ฟ้าดินแล้ว หากว่าท่านจะ พานางออกไป เราจะไม่มีทางไปรับหน้ากับฮ่องเต้นะค่ะ ย่ะค่ะ ขอร้องท่านอย่าทำให้กระหม่อมลำบากใจเลย

“เรื่องของข้าเจ้าต้องเข้ามายุ่งด้วยหรอ? จะหลีก มั้ย? ” มู่หรงเจิง พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ สีหน้า ก็ยังคงแสดงความเยือกเย็นออกมาเหมือนเดิมไม่เคย เปลี่ยน

สั่ง ไม่ยอมขยับออกไปไหน ยังคงยืนอยู่ที่เดิม “กระหม่อมได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้โดยตรง ขอให้ท่านอ๋อง ทรงหลีกทางเถอะพ่ย่ะค่ะ”

ถ้าแบบนี้ต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน เย่เล่อจือก็เป็น คนที่พอจะรู้เรื่องประวัติศาสตร์พอสมควร ถ้าฮ่องเต้เป็น คนออกรับสั่งเองแล้ว มู่หรงเจิงถึงจะเป็นอ๋องก็ต้องได้ ยอมหลีกทางให้ ถ้าวันนี้ต้องการจะหนีออกไปคงไม่ง่าย แล้ว นางจึงขยับเข้าไปติดเขา แล้วกุมมือเขาไว้อย่างแน่น เกรงว่าเขาจะยอมถอยหนี

มือของมู่หรงเจิงก็สั่นอยู่เล็กน้อย ดูเหมือนจะเกร็ง แล้วพลันหันมาสบตานาง เขารู้ดีว่าถ้าเขาไม่ช่วยนางก็จะไม่มี ใครกล้ายื่นมือมาช่วยนางเลย ความร้อนที่สัมผัสได้จาก มือของนางทำให้เขาสะดุ้งอยู่เล็กน้อย พลันหันไปพูด อย่างยั่วยุ: “ถ้าข้าต้องการจะพานางไปละ?”

สั่งอี้ชะงักไป แล้วก็พูดซ้ำประโยคเดินก่อนหน้านี้ ท่าน อ่องอย่าทำให้กระหม่อมลำบากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“หลีกไป! ” มู่หรงเจิงพูดขึ้นด้วยเสียงข่มขู่

สั่งอี้ก็ยังไม่ยอมหลบ “ท่านอ๋องอย่าทรงโกรธพวก กระหม่อมเลย เพราะกระหม่อมก็ทำเพื่อตัวท่านเองด้วย

มู่หรงเจิงสบถออกมา เย่เล่อจือรอดูว่าเขาจะทำยังไงต่อ แต่อยู่ดีๆก็รู้สึกว่าตัวเองเบาขึ้น เพราะตัวเองได้ถูกเขาอุ้ม ขึ้นมา แล้วก็พานางลอยออกไป ข้ามหัวพวกเหล่าทหาร ถึงด้านนอกประตูทันที ตอนนี้เองนางถึงได้มองเห็นข้าง ห้องนั้นอย่างชัดเจน นางนั้นอยู่ชั้นสอง ข้างนอกเป็นทาง เดิน แล้วนางก็มองเห็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วย ประชาชนที่มาร่วทงาน แถมตรงพื้นยังปูพรมแดงไว้ ดูยิ่ง ใหญ่อย่างมาก

พอเห็นว่าจะชนเข้ากับราวจับมู่หรงเจิงก็กระโดดขึ้น เหยียบไหล่ของนายทหารสองนางแล้วทั้งเขาสองคนก็ กระโดดลงไปทันที ความสูงของชั้นหนึ่งกับชั้นสองใน สมัยก่อนนั้นสูงกว่าสมัยนี้มาก ถึงจะกระโดดลงมาแค่ชั้น สอง ก็สามารถทำให้ผู้คนตกใจได้ แบบนี้เขายังไม่ล้มอีก หรอ? เย่เล่อจือพยายามดิ้นไปมา แต่ก็ยิ่งถูกเขากอด แน่นกว่าเดิม
ตอนที่นางเปิดตาขึ้นมา ก็เห็นตัวเองลอยลงมาอย่าง พริ้วเบา จนผู้คนอยู่รอบข้างร้องเสียงฮือฮาขึ้นมา นางถึง ได้เงยหน้ามอง ในห้องโถงนี้ได้จัดเตรียมไว้อย่างยิ่งใหญ่ มีลานพิธีสมรส เพียงแค่รอให้คู่บ่าวสาวออกมา และนาง ก็มองเห็นเจ้าบ่าวที่แสนอัปลักษณ์ยืนอยู่ด้านข้าง”น้อง หญิง น้องหญิง น้องหญิง เจ้า เจ้าจะไปจริง จะไปกับเข้า จริงๆ ไปกับพ่อหน้าขาว จะหนีตามกันไปหรอ? “เขาพูด ขึ้นมาจนทำให้ทุกคนในห้องโถงหัวเราะขึ้นมา

เย่เล่อจือจึงหันไปจ้องเขา”ใครจะแต่งกับเจ้า? ถึงให้ ข้าไปเป็นเด็กรับใช้ของมู่หรงเจิง ข้าก็ไม่ยอมแต่งกับ เจ้า! “พอนางพูดจบ ก็รู้ถึงความสั่นเบาๆ หน้าขาวๆของ เขานั้นเหมือนเป็นสีแดง ไม่สิ แก้มข้างซ้ายคือด้านที่โดน ตบ แต่ทำไมด้านขวาถึงได้แดงด้วยละ? เป็นถึงท่านอ๋อง คงไม่ได้เขินหรอกใช่มั้ย? ไม่อยากเชื่อเลย