ตอนที่ 3 ถึงตายก็ไม่แต่ง1

ในมุมห้องมีใครคนนึงที่ผมเม้ายุ่งเหยิง และเอาผ้าสีแดง มัดรอบศีรษะเอาไว้ แถมบนยังมีรอยขี้กากเต็มไปหมด สายตาเต็มไปด้วยความหวาดผวา ใบหน้าก็ดูสกปรก เหมือนคนไม่เคยอาบน้ำ ดวงตาก็เรียวเล็ก จนมองไม่ออก ว่าลืมตาหรือว่าหลับตา จมูกก็ไม่มี ริมฝีปากทั้งหนาทั้งดำ

“น้องหญิง….”

พอเห็นสายตาของเย่เล่อจือมองมาทางนี้ เขาก็พลันยิ้ม ขึ้นมาทันที จนมองเห็นฟันสีเหลืองเจ็ดแปดซี่โผล่ออกมา ช่างดูน่าเกียจกว่าตอนร้องไห้อีก ขนาดผีที่อยู่ในขุมนรก ก็ยังไม่น่ากลัวขนาดนี้!

ถึงวันนี้จะเป็นวันรับตัวเจ้าสาว หมู่ตันที่เป็นที่เรื่องลือกัน ของร้านฉูนฟาง เขาพยายามลุกขึ้นมาอย่างสั่นๆเหมือน กับคนแก่ แล้วพยุงตัวเองเพื่อเดินเข้ามา ชุดเจ้าบ่าวสีแดง นั้นไม่ได้ดูเข้ากับเขาเลยสักนิด และยิ่งเป็นผ้าไหมลาย ดอกไม้ ยิ่งมองก็ยิ่งขัดตา รวมถึงรอยยิ้มที่ดูโง่ของเขาที่ เห็นแล้วต้องรู้สึกขนลุกขนพองกันเลยทีเดียว

แม้ว่าเย่เล่อจือจะมีความสามารถในการวิเคราะห์ คนได้อย่างเชี่ยวชาญ แต่ว่าในสมองตอนนี้มีเพียงคำ ว่า: “อัปลักษณ์! ”

“เจ้ากำลังเล่นตลกกับข้าอยู่ใช่มั้ย? “เสียงของนางเริ่ม

สั่น

พี่หงฮัวรู้สึกสะใจอยู่พอสมควร ใครจะเล่นตลกอะไรกัน? หมู่ตันนี่เป็นขอทานที่อัปลักษณ์ที่สุดในแคว้นจั่น สวี และก็เป็นคนที่เจ้าบอกว่าต้องการให้มาเป็นเจ้าบ่าว อีกด้วย”

“น้อง น้องหญิง….”เขาเดินเข้ามาข้างหน้า แล้วก็หันไป มองเย่เล่อจือ

“หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าขยับ! ใครเป็นน้องหญิงของ เจ้า? “เย่เล่อจือผิดหวังอย่างมาก เขาน่าจะเป็นคนโง่? ดูแล้ว หมู่ตันคนนั้นก็น่าจะเป็นคนโง่ด้วยเหมือนกัน ไม่ อย่างงั้นจะอยากได้คนนี้มาเป็นสามีได้ไง? แต่ว่าในเมื่อ อยากแต่งงานกับเขา ทำไมอยู่ดีๆถึงคิดสั้นแบบนี้ได้? เป็นการทำร้ายตัวเองชัดๆ! สามีแบบนี้ ถึงจะบอกว่าแต่ง กับเขา แค่มองแวบเดียวก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว ฉันไป ทำบาปกรรมอะไร ย้อนอดีตมาอยู่ในหอนางโลมไม่พอ แถมยังต้องมาแต่งงานกับขอทานที่ดูเป็นคนก็ไม่ใช่ เป็นผี ก็ไม่ใช่ผี ช่างน่าเวทนาจริงๆ

“น้อง น้องหญิง! “ในที่สุดเขาก็สามารถพูดออกมาได้ “หากว่า หากว่าเจ้ายังจะคิดสั้นอีก ข้าจัดการ จัดการเจ้า อย่างแน่นอน….”

เย่เล่อจือไม่ได้สนใจคำพูดอะไรของเขาทั้งนั้น พลัน ถอดชุดเจ้าสาวออก แล้วโยนให้พี่หงฮัว“ข้าไม่ใช่ หมู่ตัน ข้าไม่แต่ง! “แล้วนางก็กำลังจะออกไป

“จับนางเอาไว้! “พี่หงฮัวหันไปออกคำสั่งทันที สาวนาง โลมทุกคนต่างพากันเข้าไปจับนางเอาไว้“วันนี้เจ้าแต่ง หรือไม่แต่ง ยังไงก็ต้องแต่ง!
เย่เล่อจือหันไปจ้องพวกนางเขม่ง “ถ้าข้าไม่ยอม ใครก็ บังคับข้าไม่ได้! “แล้วพลันผลักพวกนางโลมที่ยืนขวาง ทางออกไป นางมีความสามารถด้านการต่อสู้ เลยไม่ได้ รู้สึกกลัวอะไรพวกสาวงามนางโลมที่ร่างกายอ่อนแอ เปราะบางพวกนี้ ตอนนี้สำคัญคือต้องหลุดออกไปให้ได้ ถ้าต้องแต่งงานกับขอทานให้ตกนรกขุมที่สิบแปดจะไม่ ดีกว่าหรอ คิดดูแล้วเครื่องประดับบนหัวตัวเองก็น่าจะ สามารถใช้ชีวิตอยู่ในแคว้นจิ่นสกี้ ได้ทั้งชีวิตเลย พอนาง คิดได้แบบนี้ก็ผลักประตูออกไปทันที

พอเปิดประตูออกไป กำลังจะยื่นเท้าออกไปก็ต้องดึง เข้ามาทันที ในใจของนางรู้สึกทรมานขึ้นมาทันที ข้าง นอกนั้นมีทหารสวมชุดเกราะจำนวนมากยืนอยู่ ทุกคน ต่างมีอาวุธครบมือ แถมยังนั่งบนม้า รูปร่างสูงใหญ่

นายกองที่อยู่ด้านนอกกำหมัดสองข้างอย่างแน่น แล้ว พลางเชิดหน้ายืดออกขึ้น“แม่นาง หมู่ตัน เจ้ากลับไป แต่งงานดีๆเถอะ มันจะดีต่อทุกคน ถ้าหากว่าต้องการ มีชีวิตอยู่ ข้าก็จะรับหน้าที่ปกป้องเจ้า แล้วก็พาไปส่งที่ วัดร้างที่อยู่เขตตะวันตกอย่างดี เพื่อให้เจ้าได้อยู่กินกับ ขอทานคนนี้ไปนานๆ “

เย่เล่อจือขาอ่อนแรงลงทันที พลันล้มลงไปนั่งบนพื้น อย่างหมดหนทางหนี หรือว่าต้องแต่งงานกับขอทานคน นั้นจริงๆงั้นหรอ? อดที่จะไม่หันไปมองขอทานคนนั้น แต่ พอเห็นแล้วก็รู้สึกอยากอ้วกออกมาทันที อยากร้องไห้ ก็ร้องไม่ได้ พลันเหลือบไปมองสาวนางโลมพวกนั้นที่ดู ท่าทางสะใจกันอย่างมาก

แล้วก็พลันมาจบลงที่หน้าประตู “ท่านทหาร อุ๊ย ไม่ใช่ใต้เท้า ไม่ใช่ แม่ทัพ… นางพยายามคิดคำเรียกที่ดูเหมาะ สมที่สุด

“เปเล่อจือขนาดข้าเจ้าก็จำไม่ได้หรือ? หรือว่าเจ้าเลอะ เลือนไปแล้วจริงๆ? หรือว่าเจ้ารับแขกเยอะจนลืมเรื่อง ของเรา? เจ้าเอาแต่เรียกชื่อของข้าว่า สั่งอี้มาโดยตลอด หลังมือข้ายังมีรอยแผลเป็นที่เจ้าเป็นคนทำด้วยนะ “พูด เสร็จเข้าก็กำหมัดทั้งสองข้างเพื่อให้นางมองเห็น แผลนั้น ยังเป็นรอยอยู่อย่างชัดเจน

ดูเหมือนว่าสั่งอี้คนนี้จะมีความแค้นกับนาง นางจึงพลัน ร้องขึ้นมาอย่างน่าสงสาร แล้วก็พยายามคลานขึ้นมาจาก พื้น แล้วพูดขึ้น : “สั่งอี้ ตอนนั้นข้าผิดเอง ไม่ควรลงมือ ทำร้ายท่านถึงเพียงนี้ วันนี้ข้าจะยอมชดใช้ให้ท่าน ท่าน ปล่อยข้าไปได้มั้ย? “

สั่งอี้ชะงักไป“เย่เล่อจือเมื่อก่อนเจ้าไม่ได้เป็นแบบนี้ม่ใช่ หรือ? หากว่าเจ้ายอมก้มหัวให้ข้าตั้งแต่แรก จะมาตกอยู่ ในสภาพแบบนี้ได้อย่างไร?