ตอนที่ 19 เด็กดีคืนนี้ผมจะกลับไปทำร้ายคุณ

คำพูดของฉัน ทำให้จิณณามีสีหน้ากระอักกระอ่วน ขึ้นมา แต่ว่า ดนุนัยไม่สนใจฉันเลย

เขาโอบเอวหญิงสาว เอนกายแล้วจูบหล่อน”เด็กดี คืน นี้ผมจะกลับไปทำร้ายคุณนะ

ปฏิสัมพันธ์ที่อ่อนโยนระหว่างคน2 คน และฉันที่ยืน อยู่ข้างๆ ราวกับเป็นส่วนเกิน

คำสาบานตนที่เพิ่งจะพูด ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเปลี่ยน เป็นการเสียดสีที่ยิ่งใหญ่จนไม่มีอะไรเปรียบได้ไปแล้ว

ในที่สุด ดนุนัยยังคงไปส่งจิณณา และเดินเข้าประตู บ้านสุทรรศน์รังสสีกับฉัน

พวกเราเปลี่ยนรองเท้าเมื่อเดินเข้าไป และคนรับใช้พา

พวกเราไปยังห้องโถงใหญ่

ตอนที่กำลังเดิน รู้สึกว่ามือขวาของฉันอุ่นขึ้นมา

ก้มหน้าลง ฝ่ามือใหญ่จับมือของฉันไว้อย่างอบอุ่น สีหน้าเมินเฉย ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หัวใจของฉันเต้นอย่างรุนแรง

ตอนที่พวกเราไปถึงห้องโถง ทินบัติ คุณปู่ของดนนัย รอพวกเราอยู่ที่นั่นแล้ว
มาถึงด้านหน้า ดนุนัยจึงปล่อยมือฉัน แนะนำฉันต่อทิน

บัติ

หลังจากพวกเรานั่งลงแล้ว ทินบัติถามบางคำถามกับ ฉัน ฉันตอบทุกอย่างตามความเป็นจริง

ตลอดกระบวนการนี้ บางครั้งดนนัยก็จะขยับมาอย่าง ใกล้ชิด หรือไม่ก็ช่วยฉันจัดผม หรือไม่ก็โอบเอวฉัน

ในเวลาที่ทนบัติถามบางคำถามที่ตอบได้ยาก เขาใช้ น้ำเสียงที่อ่อนโยนแก้ไขให้ฉัน

ช่วงเวลาอาหารเย็นก็เช่นเดียวกัน ดนนัยหยิบจาน อาหารให้ฉัน และเลาะก้างปลาให้กับฉัน

เวลาล่วงมาถึง 4 ทุ่มครึ่ง ฉันกับดนุนัยจึงออกมาจาก บ้านของทินบัติ

ในตอนที่กล่าวลา ทินบัติตบที่ไหล่ของดนุนัยแล้วพูด ว่า”ผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลย ปู่พึงพอใจมาก พวกเธอรีบเข้า เถอะ ให้กำเนิดหลานตัวอ้วนๆแก่ปู่ในปีหน้าได้แล้ว!”

พูดจบ ดนุนัยก็ดึงตัวฉันไปใกล้ จนใบหน้าใกล้กัน กับฉัน พูดด้วยน้ำเสียงที่กำกวมว่า”ได้ยินคุณปู่พูดแล้วใช่ ไหม? วันนี้กลับไป พวกเราตั้งใจทำกันเถอะ”

เขาอยู่ใกล้ฉันมาก ลมร้อนพ่นอยู่ข้างหู ฉันหน้าแดง ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

พอมองเห็น ทินบัติก็เข้าใจ พูดเร่งว่า”ดีดี อย่าอยู่นี่เลยรีบไปเถอะ!”

ดนุนัยพาฉันออกมาที่ประตู ฉันอยู่ในอ้อมแขนของ เขา เป็นความอบอุ่นที่คาดไม่ถึงจนน่าอึดอัดใจ

ตอนที่พวกเราออกมาจากบ้านสุทรรศน์รังสสี เมื่อ ประตูบ้านได้ปิดลงชายหนุ่มก็ปล่อยมือทันที หมุนตัวและ เดินตรงไปยังรถ

ฉันที่โง่เขลาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ยังตามเขาไปที่ รถ ดนุนัยหันหน้ามา พูดพร้อมทำหน้าขยะแขยงว่า”ไปให้ พ้น”

ถึงแม้ว่าจะฉันจะเข้าใจดีว่าตอนที่เข้าไปในบ้านนั้น ทั้งหมดที่ดนนัยทำคือการแสดง แต่ท่าทีของเขาเปลี่ยน เร็วเกินไป ทําให้ฉันไม่สามารถตอบรับได้ในทันที

ฉันยืนอยู่ที่เดิม มองดูรถยนต์ที่เครื่องยนต์แผดเสียง คํารามผ่านไป คิดได้ว่าเขาคงจะไปหาจิณณา

คิดถึงสิ่งที่พวกเขารอที่จะทำแล้วนั้น…

ฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดในใจ

เมื่อคิดถึงเรื่องซื้อของในตอนบ่ายวันนี้ ฉันรีบเร่งไป ยังสถานีตำรวจท้องที่ใกล้ๆ ถามเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น

แต่ตอนนี้ ตำรวจเปลี่ยนเวรแล้ว ทำให้ฉันต้องมาอีกที ในวันพรุ่งนี้
ทําอะไรไม่ได้อีกฉันจึงต้องขอลางานตอนเช้าในวัน รุ่งขึ้น ฉันไปสถานีตำรวจก่อนเพื่อหานายตำรวจที่เป็นคน สอบถามเหตุการณ์ตอนนั้น

สุดท้ายแล้ว พวกเขาให้คำตอบแก่ฉันว่าจริงๆแล้วเป็น เรื่องเข้าใจผิด ดังนั้นจึงไม่มีการตรวจดูกล้องวงจรปิด

แต่ว่าฉันไม่ยอมรับการแก้ปัญหาแบบนี้ ภายใต้การ ร้องขออีกครั้งของฉัน รวมถึงเหตุการณ์ที่ดนุนัยเข้ามา ร่วมด้วย เขาจึงไม่กล้าที่จะเมินเฉยฉันอีก ทำได้เพียงแค่ ไปที่ห้างสรรพสินค้า กับฉันอีกครั้ง

ท้ายที่สุด พวกเราหาผู้จัดการจนพบและแจ้งว่า ต้องการที่จะดูกล้องวงจรปิด ผู้จัดการรีบเห็นด้วยทันที

แต่ว่า สิ่งที่ทําให้ฉันคิดไม่ถึงก็คือ กล้องวงจรปิดใช้ไม่ ได้เสียแล้ว!

ผู้จัดการเห็นว่ากล้องวงจรปิดดูไม่ได้ ใช้น้ำเสียงพูด อย่างเกินจริงว่า“ตายแล้ว กล้องวงจรปิดพังเสียแล้ว รีบ ให้คนมาซ่อมเร็ว”

ช่วงเวลานั้น ฉันเข้าใจได้ทันที จิณณาอาจจะคิดได้ว่า ฉันต้องกลับมาดูกล้องวงจรปิด ดังนั้นจึงเตรียมพร้อมไว้ แต่ต้น

อย่างไรก็ตามกล้องวงจรปิดนี้ไม่ได้รับการซ่อมแซม

คนงานซ่อมบำรุงของที่นั่นไม่ว่างเลยเป็นเวลาครึ่ง ค่อนวัน จึงจบลงด้วยความล้มเหลว
ฉันไม่เต็มใจเลย หลังจากนายตำรวจไปแล้ว ฉันไปหา พนักงานอีกครั้งเพื่อถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในเวลานั้น

พนักงานเลิกลักไม่เป็นสุขอยู่นาน จึงบอกว่าไม่รู้ว่า เกิดเรื่องขึ้นได้อย่างไร

ไม่มีทางเลือกอื่น ฉันทำได้เพียงจากมา แต่ในขณะที่ ฉันกำลังจะลงบันไดเลื่อน กลับเห็นผู้จัดการลงลิฟต์มา แล้วเดินไปที่ร้านนั้น