ตอนที่ 1 นายชื่ออะไร

ในที่สุดวันที่ ‘มารีญา’ รอคอยก็มาถึงเสียที เมื่อเท้าน้อย ๆ เดินย่างกรายเข้ามาเหยียบในเขตพระราชวังเคอร์เซ กรา สถานที่ซึ่งจะไขความกระจ่างใจให้เธอรู้ว่า มารดาที่ เคยจากมาเมื่อครั้งยังแบเบาะนั้นตอนนี้จะเป็นตายร้ายดี อย่างไรบ้าง

หญิงสาวผู้โหยหาความรักจากมารดา เดินทางข้ามน้ำ ข้ามทะเลหลายชั่วโมงมายังประเทศอัลดาฮุส ดินแดน แถบตะวันออกกลางที่มีความมั่งคั่งทางทรัพยากรน้ำมัน เป็นขุมทรัพย์เหมืองแร่ทองคำและอัญมณีล้ำค่าชื่อเสียง ก้องโลก แม้ความร่ำรวยจะกระจายไปทั่วทุกหย่อมหญ้า แต่ทว่าผู้คนกลับรักษาขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรม ของชาวตะวันออกกลางไว้เป็นอย่างดี

หลังรู้ข่าวจากเพื่อนซึ่งเป็นลูกสาวท่านรัฐมนตรีแห่งอัล ดาฮุส ว่าทางสํานักพระราชวังกำลังเปิดรับสมัครข้าหลวงชายเพื่อไปทำงาน จึงตัดสินใจเดินทางมาที่นี่เพื่อ ทำการสมัครในทันที เพราะโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมาบ่อย นัก เธอปลอมเป็นชายเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวอันตราย เลยสักนิด นั่นล่ะคือนิสัยของมารีญา

“นี่คือที่พักของพวกนายทั้งสี่ หากมีอะไรสงสัยหรือไม่ เข้าใจนอกเหนือจากที่ฉันได้อธิบายให้ฟังแล้ว ให้ถาม กับคุณจามาลซึ่งเป็นผู้ดูแลตึกนี้” เสียงเข้มออกคำสั่ง เมื่อพาสมาชิกใหม่มาส่ง ชายผู้นี้มีนามว่า ‘ราทีฟ’ เป็น ข้าหลวงใหญ่ของสำนักพระราชวัง เป็นคนเก่าแก่ที่ได้รับ ความไว้วางใจจากองค์ราชาและราชินี ให้ดูแลฝ่ายใน และมีอำนาจสั่งการแทนได้เกือบทุกเรื่อง

“ครับคุณราทีฟ” ผู้มาใหม่ทั้งสี่ตอบรับพร้อมกัน ในท่าที สงบเรียบร้อยสมกับการเข้ามาอยู่ใหม่

“ฝากเด็กทั้งสี่คนด้วยนะครับคุณจามาล มีอะไรไม่เข้า ท่าก็บอกสอนได้ตามสบาย”

“ยินดีครับ”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ว่าแล้วก็หันไปเอ่ย กับหนุ่มทั้งสี่คน “พวกนายจงประพฤติตัวให้ดี อย่าให้ฉัน ได้ยินเรื่องไม่ดีเป็นอันขาด” น้ำเสียงเด็ดขาดเอ่ยเตือน แต่ทว่ากลับแฝงความห่วงใย นั่นคือนิสัยของราทีฟที่ใคร ๆ ต่างก็รู้ว่าเขาปากร้ายแต่เป็นคนจิตใจดี เป็นห่วงคนอื่นเสมอ

“ครับคุณราทีฟ” ทั้งสี่ตอบรับพร้อมกันอีกครั้ง

หลังจากข้าหลวงใหญ่เดินออกไปจากตึก จามาลผู้คุม หอพักจึงพาคนทั้งสี่ไปยังห้องพักของตนเอง

ตึกแห่งนี้มีทั้งหมดสี่ชั้น มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบ ครัน หากประชาชนภายนอกมีโอกาสเข้ามาเห็นคงคิดว่า เป็นวังของเจ้านายพระองค์ใดพระองค์หนึ่ง ทว่ามันคือ หอพักของเหล่าบรรดาข้าราชบริพารที่ทำงานรับใช้ในวัง ต่างหาก

“อ้อ! ฉันยังไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามพวกนายเลย แล้ว มาจากเมืองใดกันบ้างล่ะ” เมื่อนึกขึ้นได้จามาลจึงหยุด ฝีเท้า หันกลับไปเอ่ยถามชายหนุ่มทั้งสี่ที่กำลังเดินตาม หลังมา

“ผมชื่ออัสนาลมาจากเอมานครับ” เด็กหนุ่มหน้าตาดีเอ่ย เป็นคนแรก

“ผมชื่อคาซีมาจากดามุนเจะครับ” คนถัดมาตอบด้วย

สีหน้ายิ้มแย้ม

“ส่วนผมราชิดมาจากมุนเดาะห์ครับ” หนุ่มหล่อคนที่สาม ตอบชัดถ้อยชัดคำ
ส่วนคนที่อยู่หลังสุดอย่างมารีญามัวแต่สังเกตมองรอบ ตัว จนไม่ได้ยินคำถามของจามาล

“แล้วคนสุดท้ายทําไมไม่ตอบ

“ห้ะ! ว่าไงนะครับ”

“ฉันถามว่านายชื่ออะไร มาจากเมืองใด” จามาลเค้น เสียงหนักขึ้นราวกับกำลังไม่พอใจ

“ผมชื่อมาร์ตินมาจากเมืองไทยครับคุณจามาล” เมื่อตั้ง สติแล้วเจ้าหล่อนก็ตอบเสียงชัดแจ๋วอย่างมั่นใจ แถมยัง ส่งยิ้มหวานให้ผู้คุมหออีกต่างหาก

“เมืองไทยงั้น…เหมือนฉันเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน” จา มาลทําท่าคิดพยายามนึกว่าเคยได้ยินชื่อนี้จากใคร แต่ นึกยังไงก็นึกไม่ออก

“ประเทศไทยไงครับ ที่มีช้างเยอะ ๆ ทะเลสวย ๆ แล้ว