ตอนที่ 4 ข้าหลวงคนใหม่

หนุ่ม ๆ ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าตรู่ แล้วลง มารวมตัวกันที่ชั้นล่าง ช่วงเช้าอย่างนี้บรรดาข้าราช บริพารต่างก็เดินขวักไขว่ เพื่อเตรียมตัวออกไปทำงานใน ตำแหน่งหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ในตำหนักต่าง ๆ

พระราชวังเคอร์เซกราแห่งนี้มีผังเมืองเป็นรูปวงกลม ตรง กลางสร้างเป็นสวนขนาดใหญ่ รายล้อมไปด้วยตำหนัก ทั้ง 6 ซึ่งเป็นที่ประทับของเชื้อพระวงศ์ทุกพระองค์ ส่วน ตำหนักใหญ่สุดซึ่งอยู่ตรงกลาง เป็นที่ประทับขององค์ ราชาและราชินี

“แล้วไอ้หนุ่มคนไทยมันไปไหนล่ะ” ราทีฟยืนเอามือขัด หลังในท่าทีภูมิฐาน เอ่ยปากถามเมื่อไม่เห็นมารีญายืนอยู่ ในแถวด้วย

“มาแล้วครับ” เพื่อนร่วมห้องอย่างราชิดกำลังจะอ้าปากตอบ แต่ทว่าเจ้าตัวรีบวิ่งแจ้นเข้ามายืนต่อท้ายแถวเสีย

ก่อน

“วันแรกก็สายซะแล้ว ฉันจะหวังอะไรจากนายได้ไหม มาร์ติน” เสียงดุจากชายสูงวัยดังขึ้นอย่างไม่ไว้หน้า

“ผมขอโทษครับจะไม่ให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นอีก”

“เอาล่ะวันแรกฉันจะให้โอกาส แต่วันหลังนายต้องรักษา เวลาด้วยเข้าใจไหม

“ขอบคุณครับคุณราทีฟ” เจ้าตัวเผลอยกมือไหว้ปรก ๆ พร้อมกับรอยยิ้มกว้างอย่างดีใจ ที่มาช้าเพราะต้องตรวจ เช็กความเรียบร้อยของเครื่องแต่งกายไม่ให้มีอะไรผิด พลาด เนื่องจากวันนี้จะต้องเข้าไปทำงานในตำหนักแล้ว

“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เดินตามฉันมาห้ามแตกแถว เด็ดขาดเข้าใจไหม

“เข้าใจครับ” ทุกคนตอบรับพร้อมกันเต็มเสียง

ข้าหลวงที่เข้ามาทำงานใหม่จะต้องอยู่ในการดูแลของรา ทีฟ ซึ่งเป็นข้าหลวงใหญ่ของราชสำนัก คอยควบคุมความ ประพฤติจนกว่าจะเข้าที่เข้าทาง
ราทีฟเดินนำหน้าคนทั้งสี่ไปยังตำหนักที่ขาดกำลัง พล ระหว่างทางบรรดาข้าหลวงชั้นผู้น้อยต่างโค้งคำนับ ทักทายอย่างมีสัมมาคารวะ

มารีญาเดินตามหลังเพื่อนทั้งสามอย่างเงียบ ๆ แต่ทว่า ดวงตาคู่สวยกลับอยู่ไม่สุข กลอกไปมาดูความอลังการ ของตำหนักต่าง ๆ เธอไม่เคยเห็นอะไรยิ่งใหญ่อย่างนี้มา ก่อน สถาปัตยกรรมแบบอาหรับร่วมสมัยมีความงดงาม เกินคําบรรยาย โดมที่สร้างมาจากทองคำนั่นบ่งบอกถึง ความมั่งคั่งของกษัตริย์ได้เป็นอย่างดี

เดินมาถึงหน้าตำหนักหนึ่งราทีฟก็หยุดขบวนแล้วหัน กลับมามองคนทั้งสี่ ก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อสองในสี่ให้มายืน ตรงหน้า

“อัสนาลกับคาซีออกมายืนตรงหน้า”

สองหนุ่มเดินมาตามคำสั่ง ก่อนที่ข้าหลวงใหญ่จะสำรวจ มองตั้งแต่หัวจรวดเท้าอย่างละเอียดอีกครั้ง เพื่อเช็กความ เรียบร้อยก่อนส่งเข้าไปทำงานในตำหนัก

“นายสองคนถูกเลือกไปทำงานที่ตำหนักเจ้าชายเอลซาราฟ”

“ครับ”
ในขณะนั้นก็มีชายวัยกลางคนเดินออกมาจากตำหนัก เพื่อมารับคนทั้งสองเข้าไปข้างใน ราทีฟพูดคุยกับเขาครู หนึ่ง จากนั้นจึงพาสองคนที่เหลือเดินต่อไปยังอีกตำหนัก ระยะห่างระหว่างตำหนักเกือบหนึ่งกิโลเมตร นั่นทำให้ ต้องเดินลัดเลาะสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ที่มีคนสวนช่วย กันดูแลรดน้ำ พรวนดินอย่างขยันขันแข็ง

“คุณราทีฟเมื่อไหร่จะถึงสักที นี่ก็เดินมานานแล้วนะ ครับ”

“นายต่างด้าวคนนี้มีปัญหาเยอะเสียจริง ตาบอดหรือไง ถึงไม่เห็นว่าตอนนี้มาถึงแล้ว” ราทีฟหันกลับมาตวาดแหว

มารีญาได้แต่ยิ้มแหย ๆ อย่างสำนึกผิด เมื่อเงยหน้า ขึ้นไปมองก็พบกับตำหนักขนาดใหญ่กว่าเมื่อครู่เสียอีก เพราะนี่คือตำหนักของเจ้าชายอัสซามาล อัล เอเดน มกุฎ ราชกุมารแห่งอัลดาฮุสนั่นเอง ชายหนุ่มผู้ที่มีอำนาจรอง จากผู้เป็นบิดา ประชาชนต่างก็รักและศรัทธาในพระองค์ เป็นอย่างยิ่ง

“โห!! ทำไมถึงได้ใหญ่โตกว่าตำหนักที่แล้วอีกครับ” มา รีญาเอ่ยถาม ตาก็จ้องมองความใหญ่โตของตำหนักหิน อ่อน ซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามกับตำหนักใหญ่ขององค์ราชา

“เพราะนี่คือตำหนักขององค์รัชทายาทแห่งอัลดาฮุสยังไงล่ะ

“แล้วพวกผมจะได้ทำงานในตำแหน่งอะไรครับคุณรา ทีฟ” ราชิดเป็นฝ่ายถามบ้าง

“เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เองล่ะ แล้วถ้าฉันไม่ถามก็ห้ามพูดอะไร ทั้งนั้น เข้าใจไหม”

“เข้าใจครับ”

ภายในตำหนักถูกตกแต่งอย่างหรูหราสมพระเกียรติ มี บรรดาผู้รับใช้จำนวนมากคอยดูแลทำความสะอาด ความ ใหญ่โตของตำหนักทำให้เสียงฝีเท้าดังก้องกังวาน แม้จะ พยายามระวังไม่ให้เกิดเสียงแล้วก็ตามที

“ฉันพาข้าหลวงคนใหม่มาเข้าเฝ้าเจ้าชาย” มาถึงหน้า ห้องทรงงานของเจ้าชาย ราทีฟก็บอกกล่าวองครักษ์ที่ยืน เฝ้ายามอยู่หน้าห้องตามมารยาท

“เชิญด้านในเลยครับคุณราทีฟ” องครักษ์หนุ่มที่สวมชุด ทหารเต็มยศคนหนึ่งกล่าว พร้อมทั้งเปิดประตูให้

“ขอบใจมาก” เสียงของผู้มีอำนาจเหนือกว่าเอ่ยอย่าง เป็นมิตร เดินนำหน้าคนทั้งสองเข้าไปด้านใน