บทที่ 6 ตาต่อตาฟันต่อฟัน 1

รุ่งเช้าของวันใหม่ที่ใครๆ ต่างตื่นขึ้นมาเพื่อทำหน้าที่ของ ตัวเอง เช่นเดียวกันกับพิมลวัลย์ที่ทำหน้าที่แม่อย่างไม่ ขาดตกบกพร่อง พอหนูน้อยจินนี่ตื่นขึ้นมา พิมลวัลย์จะ อาบน้ำและแต่งตัวให้เด็กน้อยด้วยความรักที่มีให้อย่าง มากล้น

“คุณแม่ขา จินนี่หิวจังค่ะ” หนูน้อยเอ่ยบอกมารดาหลัง จากที่เลยเวลาอาหารเช้ามาเกือบชั่วโมงแล้ว สีหน้าของ พิมลวัลย์หงุดหงิดเล็กน้อย เจ้าของบ้านไม่มีทีท่าสนใจ ไยดีเธอกับลูกเลยสักนิดเดียว ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ ไม่สนใจ ตัวเธอ เธอไม่ว่า แต่เขาน่าจะสนใจศิริกาญจน์บ้าง ถึง อย่างไรหนูน้อยคนนี้ก็ยังเป็นเด็กอยู่

“เดี๋ยวแม่ไปหาอะไรให้ทานก่อนนะคะ รอคุณแม่อยู่ที่ นี่นะ” พิมลวัลย์พูดกับลูกสาวเสียงนุ่ม บรรจงหอมที่แก้ม ป่องอย่างรักใคร่ ก่อนจะเดินออกไปจากเรือนหลังเล็ก ตรงไปที่เรือนใหญ่ เพื่อหาอะไรให้ลูกสาวของเธอรับ ประทาน

ครั้นพอมาถึงพิมลวัลย์ต้องเผชิญกับสายตาที่ดูถูก ดูแคลนของคนรับใช้ที่มองมาที่เธอ หากแต่หญิงสาว หัวใจแกร่งหาได้สนใจไม่ เพราะที่เธอมาที่นี่ไม่ใช่เพราะ ตัวเธอแต่เป็นเพราะลูกของเธอต่างหาก

“มาทำอะไรที่นี่มิทราบ?” ทันทีที่ย่างกรายผ่านประตูมุขของบ้าน พิมลวัลย์ได้เจอกับสาวใช้คนหนึ่งที่ยืนดัก หน้าของเธอไว้ไม่ให้เข้าไปภายในบ้าน

“เรื่องของเจ้านายคนใช้อย่าสอด” เพลินจิตถึงกับอึ้งกับ วาจาของพิมลวัลย์ ที่ไม่เกรงกลัวรูปร่างที่สูงใหญ่ของเธอ แม้แต่น้อย แถมยังจ้องมองเธออย่างท้าทายด้วย

“เผอิญว่าเธอไม่ใช่เจ้านายของฉัน เพราะฉะนั้นฉัน จำเป็นต้องสอด” เพลินจิตตอกกลับพิมลวัลย์เช่นกัน

“ฉันจะมาหาข้าวให้ลูกฉันกิน” พิมลวัลย์บอกจุดประสงค์ ที่มาที่นี่

“ไม่มีหรอก…ไม่ได้เตรียมไว้” สาวใช้ตัวแสบตอบอย่าง ไม่ทุกข์ร้อน

“ก็ไปเตรียมเสียสิ ถึงยังไงจินนี่ก็เป็นลูกของคุณปกรณ์ เป็นเจ้านายอีกคนของเธอนะ”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่หรือเปล่าก็ไม่รู้ อย่ามาตู่หน่อยเลย อ้า ปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว ผู้หญิงอย่างเธอจ้องจะจับคุณมาร์ค ใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละ” เธอพูดอย่างรู้เท่าทันพิมล วัลย์ แต่เพลินจิตจะรู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เธอคิดมันผิดถนัด พิมลวัลย์ข่มความโกรธไว้ภายในใจ อยากจะเข้าไปตะบัน หน้าสาวใช้ตรงหน้าที่ยืนหัวเราะชอบใจตรงหน้า ให้จมูกหักปากเบี้ยวให้สาสมกับคำพูดพล่อยๆ นี้

“ห้องครัวอยู่ไหน?…เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมอาหารให้ลูก ของฉันเอง” พิมลวัลย์บังคับให้เสียงเป็นปกติที่สุด พร้อม ทั้งข่มใจที่เริ่มเดือดให้สงบเช่นกัน

“ตามมาสิ” เพลินจิตพูดพร้อมกับรอยยิ้ม และเปลี่ยน ท่าทีเป็นหญิงใจดี เพราะเธอคิดแผนอะไรบางอย่างขึ้น มา สาวใช้เดินนำหญิงสาวมาที่ห้องครัวขนาดใหญ่ ที่มี อุปกรณ์การทำอาหารครบครันและทันสมัย เพลินจิต เดินไปเปิดตู้ที่อยู่ชั้นล่างสุด ก่อนจะหยิบกล่องกระดาษ สี่เหลี่ยมขึ้นมาแล้วโยนลงตรงหน้าพิมลวัลย์

“มีแต่อาหารหมา เอาไปให้ลูกเธอกินกันตายก่อนไป ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พิมลวัลย์โกรธจนตัวสั่น ใครทำอะไรกับเธอ เธอ ทนได้ ใครจะว่าเธอยังไงเธอทนไหว แต่ใครหน้าไหนแตะ ต้องและเหยียดหยามลูกสาวที่เธอเลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ ออกไม่ได้ พิมลวัลย์ก้มหยิบกล่องอาหารสุนัขขึ้นมา ฉีก กล่องอาหารออกและเทอาหารเต็มพื้นกระเบื้องของห้อง ครัว ก่อนจะก้าวเดินไปหาสาวใช้ที่ยืนเท้าสะเอวมองดูเธอ อยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“มานี่…” เพลินจิตตกใจเมื่อร่างของเธอถูกกระชากอย่าง แรงด้วยมือของพิมลวัลย์ ส่วนมืออีกข้างจับมั่นที่ท้ายทอย ของสาวใช้ พิมลวัลย์ใช้เท้าเตะไปที่ข้อพับหัวเข่าของ เพลินจิต ทำให้หัวเข่าทั้งสองข้างคุกเข่าอยู่ที่พื้นหญิงสาวออกแรงกดที่ท้ายทอยของเพลินจิตให้ก้มต่ำลง ไปที่พื้น

“อาหารหมามีไว้สําหรับหมา เหมือนกับเธอไงที่ปาก เหมือนหมาก็เลยต้องกินอาหารหมากันตาย” มือบางอีก ข้างละจากข้อมือของสาวใช้ หยิบอาหารสุนัขที่กระจาย เกลื่อนกลาดอยู่ที่พื้นขึ้นมา และจับยัดใส่ปากของสาวใช้ ปากสุนัขที่ร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่นอยู่ หากแต่ อาหารสุนัขที่มีอยู่เต็มปากทำให้เสียงร้องขอความช่วย เหลือไม่สามารถเล็ดลอดออกมาไ มาได้

“เอ้า…กินเข้าไปปากจะได้หายหมา” พิมลวัลย์หยิบ อาหารสุนัขที่อยู่ที่พื้น จับใส่เข้าไปในปากของหญิงคนนั้น ไม่ยอมหยุด แถมเอามือปิดปากไว้ไม่ให้คายอาหารสุนัข ออกมา เพลินจิตจึงต้องกลืนอาหารเหล่านั้นเข้าไปในลำ ดอก่อนที่จะจูกคอตาย

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย” เสียงของเพลินจิตร้องดังลั่นเมื่อ กลืนอาหารสุนัขที่พิมลวัลย์จับใส่ปากไปจนหมดสิ้น ทำให้คนรับใช้ที่อยู่ด้านนอกวิ่งกรูเข้ามาในครัว

“นี่มันอะไรกัน?” เสียงตวาดดังลั่นของปกรณ์ดังขึ้น เมื่อเดินตามต้นเสียงเข้ามาภายในครัว ดวงตาคมเข้ม กวาดสายตาไปทั่วห้องครัว ที่พื้นเต็มไปด้วยอาหารสุนัข กระจายเกลื่อนตามพื้น และที่ทำให้เขาตื่นตกใจก็คือร่าง ของสาวใช้ส่วนตัวของนีรนารถ ที่ติดสอยห้อยตามเจ้า นายสาวมาทำงานที่นี่ นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้นกระเบื้องรอบริมฝีปากเต็มไปด้วยเศษอาหารสุนัข