บทที่ 10 ตาต่อตาฟันต่อฟัน 1.4

“แต่ฉันว่าพิสูจน์อย่างนี้ดีแล้ว เพราะวิธีนี้ดีที่สุด” เขาพูด เบาๆ ดวงตาเคลิ้มฝันจินตนาการไปว่าตอนนี้เขากำลังดูด กลืนยอดกันที่ล่อตาล่อใจเขาอยู่อย่างกระหาย

“คุณมีเมียแล้วนะ คุณจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้” เธอพูด เตือนสติเขา

“เธอก็รู้ว่าฉันมีเมียแล้ว แต่เธอก็ยังพาลูกสาวของเธอมา ทําลายพิธีแต่งงานของฉัน เธอทำกับฉันได้…ทำไมฉันจะ ทํากับเธอไม่ได้

เขายกร่างของเธอสูงเหนือพื้น เท้าบางทั้งสองข้างเตะ ไปในอากาศ สีหน้าของเธอตื่นตกใจเมื่อร่างหนาอุ้มเธอ มาที่เตียงนอน เขาตะแคงร่างนอนบนที่นอน เธอจึงนอน ตะแคงตามไปด้วย เท้าทั้งสองข้างตวัดกระแทกไปที่ลำ ขาของเขา ถูกบ้างไม่ถูกบ้าง เขาจึงใช้ลำขาพาดทับไปที่ ขาทั้งสองข้างของพิมลวัลย์ ชายหนุ่มดันร่างเขาออกห่าง เธอเพียงนิด จับร่างของเธอให้นอนหงายลงบนที่นอน ใช้ ความเร็วที่มีทาบทับเธอทั้งตัว กักร่างบางไม่ให้ดิ้นรนหนี ส่วนมือทั้งสองข้างของเธออยู่ในอุ้งมือหนาที่กอบกำข้อ มือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะบาง

เรียวปากหนาประทับลงที่กลีบปากนุ่มอย่างแนบแน่น วินาทีแรกที่เขาได้สัมผัสเขารู้ทันทีเลยว่าผู้หญิงใต้ร่าง ของเขานี้ เขาไม่เคยแตะต้องมาก่อน ที่รู้เพราะกระแสความซาบซ่านที่เขารู้สึกไม่เคยก่อเกิดขึ้นมาก่อน ริม ฝีปากของเขาไม่ได้จูบผู้หญิงพร่ำเพรื่อ มีไม่กี่คนที่ได้ลิ้ม รสความดุดันจากลิ้นหนาที่ตวัดหยอกเอ็นกับลิ้นนุ่มของ หญิงผู้โชคดีคนนั้น พิมลวัลย์นิ่งงัน ดวงตาเบิกกว้างเมื่อ เขาบดจูบอย่างเร่าร้อน ร่างกายสาวสั่นสะท้าน ทรวงอก แน่นขนัดไปด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน สติที่เคยแข็งแรง อ่อนยวบลง ไม่มีสมองจะคิดหาวิธีแก้สถานการณ์ เธอ เป็นอะไร ทำไมมือและร่างกายของเธออ่อนแรงเช่นนี้

ความชำนาญที่มีมากกว่ากระตุ้นให้เธอเผยอปาก เพื่อ มอบจุมพิตที่ดื่มซ่านไหว เขาหยุดตัวเองไม่ได้ เขารู้ว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ผ่านมาของเขา ทำไมเขาไม่หยุดและ ไล่สองแม่ลูกคู่นี้ออกไปจากบ้าน เขาไม่ทำ…สิ่งที่เขาทำ คือ ส่งลิ้นหนาสะอาดกวาดไปทั่วปากของเธอจนทั่ว เสาะ แสวงหาความหอมนุ่ม ความหวานอย่างไม่ลดละ แขนทั้ง สองข้างของเธออ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงมากกว่าเดิม เธอ เริ่มฟุ้งซ่านไม่ต่างจากเขาที่อารมณ์ดิบพลุ่งพล่าน ราวกับ กระสุนปืนที่แล่นออกมาจากกระบอกปืน มันร้อนและ เสียวซ่าน

เขาเหลือบมองต่ำลงไปที่ลำคอขาวผ่องงดงาม ช่วง ไหล่บอบบาง ส่วนโค้งเว้าของทรวงอกตูมเต่ง ความรู้สึก ร้อนผ่าวผสมผสานกับอารมณ์ปรารถนาไหลเวียนไปทั่ว ความต้องการอัดแน่นจนเขาเริ่มเจ็บปวดทรมาน

มือใหญ่อีกข้างเริ่มทำงานพร้อมกับเรียวปากหนาเริ่มเล้าโลมไปทั่วลำคอ เรื่อยมาถึงทรวงอกสะท้อนไหวด้วย แรงลมหายใจ มือใหญ่ประคองกอบกุมเต้าทรวงล้นมือ อย่างหลงใหล แม้จะจับต้องเป็นครั้งแรก รู้สึกหวงแหน สิ่งที่อยู่ในมืออย่างบอกไม่ถูก ไม่อยากให้ชายอื่นได้เห็น ได้สัมผัส ความรู้สึกแบบนี้ไยไม่ก่อเกิดกับนีรนารถบ้าง เลือดในกายสาวหมุนไหลวนไปวนมา เสียดสีกับความ ปรารถนาที่อยู่ในร่างกาย โลดแล่นเบียดบดกับโลหิต ทำให้เกิดความร้อนลุกโชนขึ้น

ความชื้นจากอุ้งปากครอบครองยอดถัน แข็งเป็นตุ่มไต ไหวระริกเชื้อเชิญให้เขาลิ้มลอง ยอดถันถูกกลืนกินอย่าง เอร็ดอร่อย หิวกระหาย ลิ้นหนาทำหน้าที่สร้างความเสียว ซ่านรัญจวน ด้วยการตวัดลากไล้ไปมาเร็วระรัวที่ตุ่มไต เสียงครางของเธอดังลอดออกมาไม่ขาดปาก ขาดห้วง สั่นเครือ เบาหวิว ร่างบางบิดเร้าส่ายสะบัดรับความอุ่น ซ่านจากอุ้งปากของชายหนุ่ม ราวกับงูที่ถูกตีเลื้อยหนีการ ถูกทำร้าย พิมลวัลย์หาลมหายใจของตัวเองไม่เจอ รู้สึก เหมือนว่าเธอกำลังยืนอยู่ในที่มืด ไม่มีแสงสว่างมากพอที่ จะหาทางออก ใช่…เธอไม่รู้ว่าจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของ ปกรณ์ได้อย่างไร ผู้หญิงแกร่งและเก่งอย่างเธอ กลาย เป็นคนไร้ทางสู้เมื่อถูกปลุกเร้าอารมณ์ด้วยริมฝีปากและ มือของเขา

มือหนาละจากทรวงอกที่กอบกุมจนพอใจ ต่ำลงไปยัง เรียวขางามลูบไปมาแผ่วเบา ขนในกายของเธอลุกชัน ตอบสนองฝ่ามือใหญ่ ความสยิวซ่านก่อตัวอัดแน่นอยู่ บริเวณท้อง มือของเขาเลื่อนสูงมาเรื่อยๆ อีกนิดเดียวจะถึงกลุ่มไหมนุ่มที่หลบซ่อนอยู่ใต้ผ้าขนหนู หากแต่เสียง หนึ่งดังอยู่ที่หน้าห้อง เสียงนี้เองทำให้ภวังค์วาบหวามของ พิมลวัลย์ถูกดึงกลับมาสู่ร่างกายของตน

“คุณแม่ขา…คุณแม่” ศิริกาญจน์ร้องเรียกมารดาที่หน้า ห้อง เธอใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ผลักร่างหนาให้ออกห่าง ดึงผ้าขนหนูที่กองอยู่ที่เอวมาพันกายไว้เหมือนเดิม

“คุณมันเลว…คุณมันชั่ว” เธอพูดเสียงสั่น ก้าวลงจาก เตียงด้วยขาที่สั่นไม่แพ้กับน้ำเสียง เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบชุดชั้นในและชุดลำลองออกมาจากตู้ ก่อนจะวิ่ง เข้าไปในห้องน้ำ หลบหน้าเขาหลีกหนีความเขินอาย เขา มองร่างบางที่วิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจ บรรยายได้ ความหอมและหวานที่เขาได้สัมผัสมันทำให้ เขาอิ่มเอม วาบหวิวและเต็มไปด้วยความต้องการ

“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเข้ามาในชีวิตของฉันทำไม?…และ เด็กคนนั้นเป็นใคร?” เขาพูดกับตัวเอง สายตาคมมองไป ที่ประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความ อาลัยอาวรณ์ เสียดาย ก่อนจะตัดใจก้าวเดินออกไปจาก ห้อง และเริ่มค้นหาความจริงที่เขาอยากรู้