บทที่ 5 พ่อของลูก 1.3

“เหรอ?…ฉันเพิ่งรู้ตัวนะเนี่ยว่าฉันเคยทำไม่ดีกับผู้หญิง ไว้เยอะ ผู้หญิงที่ฉันหลับนอนด้วยต่างพอใจกับเงินที่ฉัน มอบให้ ไม่เคยมีใครมาเรียกร้องอย่างเธอเลยสักคน และ อีกข้อที่ฉันสงสัย…ฉันจำได้ว่าผู้หญิงที่ฉันนอนด้วยทุก คน ฉันป้องกันตัวเองอย่างดี ไม่น่าจะไข่ทิ้งไว้ได้นะ หรือ ว่าเครื่องป้องกันของฉันมันจะรั่วเมื่อนอนกับเธอ…แต่ฉัน นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าเคยนอนกับเธอตอนไหน?…เมื่อ ไหร่?…เธอพอจะทบทวนความจําของฉันหน่อยได้หรือ เปล่า?…เล่ามาทีซิว่าเราเจอกันครั้งแรกที่ไหน?” ปกรณ์ พูดข้อข้องใจของเขาให้กับพิมลวัลย์รับรู้ ก่อนจะถาม คำถามที่เธอไม่สามารถตอบได้ เพราะเขาและเธอไม่เคย พบเจอกันมาก่อน

“ฉันลืมเรื่องเลวร้ายที่เข้ามาในชีวิตของฉันไปหมด แล้ว…ลืมว่าเคยเจอคุณที่ไหน…เมื่อไหร่ เหมือนกับที่คุณ ลืมฉันยังไงล่ะ” พิมลวัลย์ย้อนกลับ

“เอาเป็นว่าเราสองคนต่างคนต่างลืมว่างั้นเถอะ…ดีจริงๆ เลยนะ…เธอบอกว่าเธอลืมอดีตที่ฉันเคยทำไว้กับเธอ แต่ เธอไม่เคยลืมว่าฉันเป็นพ่อของลูกเธอ…มันขัดๆ ยังไง พิกลอยู่นะ” ปกรณ์พยายามจับผิดคำพูดของหญิงสาว ตรงหน้า มีหรือที่พิมลวัลย์จะจนแต้ม

“อดีตที่แสนเจ็บปวดถูกลบออกไปจากความทรงจำของ ฉัน เพื่อที่จะได้ไม่รู้สึกเจ็บกับการกระทำของคุณจนเมื่อรู้ ว่ามีจินนี่ก่อกำเนิดในร่างกายของฉัน ผู้หญิงที่มีชายเพียงคนเดียวที่ได้สัมผัสร่างกาย คุณคิดว่าเหตุผล ข้อนี้มากพอหรือเปล่าที่ทำให้ฉันมั่นใจว่าจินนี่เป็นลูก ของคุณ เพราะฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหน นอกจาก คุณ…คุณคนเดียวเท่านั้นคุณปกรณ์ พิมลวัลย์พยายาม หาข้อแก้ตัวอีกครั้ง และรู้สึกว่าครั้งนี้คำพูดของเธอจะ ทำให้เขาชะงักไปทันที

“ถ้าเธอมั่นใจว่าจินนี่เป็นลูกของฉัน…ได้!!…งั้นเราจะมา พิสูจน์กัน เธอกับลูกไปอยู่ที่บ้านฉัน แต่ไปอยู่ในฐานะ ของผู้อาศัยเท่านั้นนะ…ฉันจะให้เธอกับลูกอยู่ที่เรือนหลัง เล็ก จนกว่าทุกเรื่องจะเรียบร้อย ถ้าผลตรวจออกมาแล้ว ฉันไม่ใช่พ่อของเด็กคนนี้ เธอเตรียมตัวรับโทษได้เลย” เขาพูดเสียงเข้ม จ้องมองดวงตาคู่สวยที่แข็งกร้าวไม่แพ้ เขาอย่างไม่วางตา ปกรณ์รู้สึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้กำลัง ปิดบังอะไรเขาบางอย่างอยู่ และนั่นเป็นคำตอบที่เขาต้อง ค้นหาให้ได้

จักราและนีรนารถรวมทั้งญาติของฝ่ายเจ้าสาวที่คอย ส่งตัว รวมทั้งลูกน้องของปกรณ์ เดินเข้ามาหาทั้งสอง ที่ จ้องมองกันอย่างไม่มีใครหลบ

“คุยกันรู้เรื่องหรือยัง?…จะได้ไปกันเสียที” จักราเอ่ยถาม

“คุยกันเรียบร้อยแล้วครับ…เธอกับลูกจะไปอยู่ที่เรือน หลังเล็ก จนกว่าจะหาข้อพิสูจน์ได้ว่าผมกับเด็กคนนี้ไม่มี ส่วนเกี่ยวข้องกัน” ปกรณ์ประกาศก้อง เพราะเขามั่นใจว่าไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับศิริกาญจน์

“อย่าเพิ่งแน่ใจอะไรตอนนี้คุณปกรณ์…รอให้คุณตรวจ ดีเอ็นเอกับจินนี่เสียก่อน ถ้าไม่ใช่ลูกของคุณ ฉันยินดี รับโทษจากคุณทุกอย่างตามที่เราตกลงกันไว้ แต่ถ้าผล ตรวจออกมาว่าคุณคือพ่อของจินนี่ คุณต้องประกาศให้ ทุกคนรับรู้ว่า จินนี่คือทายาทแห่งตระกูลรัตนะบดินทร์” ทุกคนในที่นั้นต่างนิ่งงันกับคำพูดของหญิงสาว ที่ดูมั่นใจ เหลือเกินว่า เด็กหญิงศิริกาญจน์คนนี้คือลูกสาวของ ปกรณ์ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่สะดุ้งสะเทือนกับคำ พูดของพิมลวัลย์ เพราะเขามั่นใจเช่นกันว่าเขาไม่ใช่บิดา ของเด็กน้อยคนนี้ ทั้งหมดจึงเดินทางออกจากโรงแรม มุ่ง ตรงไปที่บ้านรัตนะบดินทร์ บ้านหลังใหม่ของพิมลวัลย์ และศิริกาญจน์

พิมลวัลย์ยืนมองบ้านหลังเล็กสีขาวสะอาดตา บ้านหลัง นี้เป็นบ้านชั้นเดียว ไม่ใหญ่มากไม่เล็กมาก มีห้องนอน สองห้อง เมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามาจะพบห้องรับแขกขนาด กะทัดรัด มีโซฟาตัวยาวตั้งเด่นอยู่ตรงกลาง โดยมีตั่ง เตี้ยๆ ซึ่งทำจากหวายเช่นกัน วางอยู่ด้านหน้าของโซฟา ส่วนห้องครัวและห้องรับประทานอาหารอยู่ทางด้านหลัง ของห้องรับแขก ที่แยกไว้เป็นสัดส่วน

หญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านหลังใหม่ ที่เธอกับลูกต้องมา อาศัยพึ่งพิง โดยมีพนาถือกระเป๋าสองใบเข้าไปวางไว้ให้ ในบ้าน จากนั้นพนาก็เดินออกมาจากบ้านหลังนั้นทันที พิมลวัลย์วางร่างของลูกสาวบุญธรรมที่เตียงนอนจัดเสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋า จัดเรียงไว้ในตู้เสื้อผ้าขนาด กลางที่อยู่ในห้องนอนจนเรียบร้อย

หญิงสาวหยิบผ้าขนหนูและชุดนอนของเธอ ก่อนจะเดิน เข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย ไม่นานหญิงสาว เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนบางเบา จากนั้นก็ทรุด ตัวลงนอนเคียงข้างศิริกาญจน์ โอบกอดร่างหนูน้อยไว้ใน อ้อมแขน หลับตาลงเพื่อพักผ่อนร่างกายให้เพียงพอ เพื่อ วันพรุ่งนี้และวันต่อๆ ไป เพราะเธอคิดว่าเธอต้องต่อสู้กับ ปกรณ์ชายหนุ่มที่มากด้วยเล่ห์ มากด้วยอำนาจ และเป็น ผู้ชายที่ไร้ความรับผิดชอบในความคิดของเธออีกหลาย วัน และอาจจะต้องต่อสู้กับคนอื่นที่ไม่ต้องการให้เธอและ ลูกมาอยู่ที่นี่ หากแต่พิมลวัลย์จะอดทนให้ถึงที่สุด ไม่ใช่ เพื่อตัวเธอเองแต่ที่ทำทั้งหมดเพื่อคนคนเดียว คนที่ชื่อ เด็กหญิงศิริกาญจน์