บทที่ 3 พ่อของลูก 1.1

ฝ่ามือบางสะบัดไปที่ใบหน้าคมเข้มสามครั้งซ้อน ท่ามกลางสายตาของแขกที่มาร่วมงาน รวมทั้งบิดาของ ปกรณ์ด้วย จักรามองมาที่พิมลวัลย์อดรู้สึกทึ่งกับความ กล้าหาญของเธอไม่ได้ ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบที่ เขาไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะหันใบหน้ามามองพิมลวัลย์นิ่ง แต่มันเป็นสายตาแห่งความโกรธแค้น ชิงชัง เดือดดาล และอีกหลากหลายความรู้สึก หากแต่คนอย่างพิมลวัลย์ ยอมรับผลที่จะตามมาอยู่แล้ว และไม่รู้สึกผิดกับการกระ ทำของตัวเอง ที่เธอทำทั้งหมดไม่ใช่เพื่อตัวเอง หากแต่ ทําเพื่อเด็กคนหนึ่งเพื่อให้มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่น ต้องการ ให้ผู้ชายคนหนึ่งรู้ว่า การกระทำของตัวเองสร้างความ เจ็บปวดไว้ให้กับผู้หญิงอีกคนหนึ่งมากขนาดไหน และ ต้องการให้เขารู้ว่า เขายังมีลูกสาวที่น่ารัก ซึ่งเกิดมาใน ความไม่ตั้งใจของผู้เป็นพ่อ ให้เขารู้ซึ้งถึงคำว่าพ่อที่ต้องมี ต่อเด็กน้อยคนนี้บ้าง แม้ว่ามันจะยากมากแค่ไหนก็ตาม

“หมามันยังรักลูกของมันเอง ลูกมันหิวมันยังหาอาหารให้ ลูกมันกิน แต่คุณเป็นคน จิตสำนึกในความเป็นพ่อในตัว คุณมันไม่มีเลย คุณเลวเกินกว่าที่จะเป็นพ่อคน และเลว เกินกว่าที่จะเป็นสามีของใครด้วย เพราะคนที่ได้คุณเป็น สามีคงเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุด” พิมลวัลย์ตะโกนพูดใส่ หน้าปกรณ์ที่ยืนตัวสั่นด้วยความโกรธ ไม่เคยมีใครกล้าว่า เขาอย่างนี้มาก่อนในชีวิต ผู้หญิงคนนี้เป็นคนแรกและจะเป็นคนสุดท้ายที่กล้าว่าเขาต่อหน้าบุคคลอื่น

“มาร์คไม่ใช่คนอย่างที่คุณพูดหรอกค่ะ คุณเข้าไม่ถึง จิตใจของเขาต่างหาก คุณไม่เคยได้รับความรักจากมาร์ค คุณถึงไม่รู้ว่าความดีที่มีอยู่ในตัวของเขามีมากกว่าความ เลวที่คุณกล่าวหา หรืออาจจะเป็นเพราะว่าคุณไม่อยู่ใน สายตาของเขาก็ได้ คุณถึงพยายามเบี่ยงเบนความสนใจ ของมาร์ค และบุคคลในที่นี้ โดยใช้เด็กคนนี้เป็นเครื่องต่อ รองชั้นเลิศ เพื่อที่จะได้ในสิ่งที่คุณต้องการ

คนที่พูดแทรกขึ้นมาคือนีรนารถเจ้าสาวของงานนี้ ที่ฟื้น ตัวจากการสลบและได้ยินคำพูดของพิมลวัลย์พอดี คำ พูดของเธอนุ่มนิ่มเหมือนกิริยาและการวางตัว หากคำพูด ของเธอนั้นเหน็บแนมพิมลวัลย์ได้เป็นอย่างดี

“ฉันไม่เคยต้องการผู้ชายคนนี้มาเป็นสามีของฉันหรอก ฉันแค่ต้องการให้ลูกของฉันมีพ่อเหมือนกับเด็กคนอื่น เท่านั้นเอง ส่วนผู้ชายคนนี้จะดีเลิศประเสริฐศรีในความ คิดของคุณยังไง จะมีคุณค่ามากสำหรับคุณแค่ไหน ฉัน ไม่รับรู้ เพราะฉันไม่ต้องการเกลือกกลั้วกับสวะชั้นเลว เป็นครั้งที่สองแน่” พิมลวัลย์พูดอย่างเผ็ดร้อนไม่แพ้กัน ปรายตามองปกรณ์อย่างเหยียดหยาม

“แล้วเธอมาที่นี่ต้องการอะไร?” ปกรณ์เอ่ยถามด้วยน้ำ เสียงขุ่นมัว แผนบางอย่างวิ่งเข้ามาในสมองของเขาทันที วิธีนี้อาจเป็นวิธีเดียวที่จะประกาศให้คนอื่นรู้ว่าผู้หญิงคนนี้โกหก

“ฉันแค่ต้องการให้คุณรับน้องจินนี่เป็นลูกก็เท่านั้น อย่าง อื่นที่คุณคิดไว้ในใจฉันไม่ต้องการ เพราะฉันมีพร้อมทุก อย่างแล้ว” พิมลวัลย์พูดเพราะรู้ว่าปกรณ์คิดว่าเธอจะมา ขอเงินกับเขา แต่คิดผิด ความคิดนี้ไม่อยู่ในสมองของเธอ เลยแม้แต่น้อย

“เอาอย่างนี้ ทุกคนในที่นี้เป็นพยาน ฉันจะให้เธอกับลูก ของเธอเข้าไปอยู่ในบ้านของฉัน และเธอต้องยินยอม ให้ฉันตรวจดีเอ็นเอเพื่อพิสูจน์ว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของฉัน จริงๆ ถ้าใช่ฉันจะยอมรับเด็กคนนี้ ถ้าไม่เธอต้องกราบ ขอโทษฉันที่เธอล่วงเกินฉันในวันนี้ ตกลงหรือเปล่า?” ปกรณ์พูดเสียงดังฟังชัด ประกาศก้องต่อหน้าบุคคลที่มา ร่วมงาน ทำให้คนในที่นั้นรู้สึกพอใจกับคำพูดของเขา เพราะเท่ากับว่าปกรณ์ให้ความยุติธรรมกับพิมลวัลย์และ ลูกน้อยนามว่าจินนี่

“ตกลงตามที่คุณพูด” พิมลวัลย์แน่ใจว่าผลตรวจจะออก มาในทางที่ดี ส่วนปกรณ์ก็หมายมั่นว่าผลตรวจดีเอ็นเอจะ ออกมาว่าเขาไม่ใช่พ่อของเด็กคนนี้แน่นอน

“แต่ตอนนี้ฉันขอจัดงานแต่งงานก่อนนะ รู้สึกว่าจะเลย เวลาตัดเค้กมานานแล้ว แขกผู้มีเกียรติของฉันคงรอนาน แล้ว ส่วนเธอกับลูกเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ กรุณาเดิน ออกไปคอยด้านนอกด้วย ฉันจัดงานเลี้ยงฉลองสมรส เสร็จเมื่อไหร่…ฉันจะไปเรียกเธอเอง…ไป…ไปปกรณ์เดินเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะเอ่ยไล่อย่างสุภาพ

“คุณอย่าคิดว่าคำพูดของคุณวันนี้จะชนะฉันได้…คุณกับ ฉันต้องเจอกันอีกหลายยกกว่าจะรู้ผล เตรียมตัวเตรียมใจ ไว้บ้างก็ดีนะ ฉันไม่ได้พูดเล่นฉันเอาจริง” พิมลวัลย์จ้อง ดวงตาคมเข้มอย่างท้าทาย บวกกับคำพูดที่ไม่หวั่นเกรง ทำให้เขารู้สึกอยากออกศึกครั้งนี้ขึ้นมาทันที

“ได้…ฉันจะรอ” ปกรณ์ท้าทายตอบกลับ พิมลวัลย์พา ร่างของเด็กน้อยวัยสามขวบเดินออกไปจากห้องจัดเลี้ยง ทันที เพื่อรอเวลาที่ทั้งเขาและเธอจะห้ำหั่นกันอีกครั้ง