บทที่ 1 บทนำ

“ช่วยด้วย…อย่า…กรี๊ดดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้อง และเสียงร้องขอความช่วยเหลือของหญิงคนหนึ่ง ดังมา จากป่ารกข้างทาง ที่อยู่ใกล้กับสวนอาหารริมทะเลแห่ง หนึ่ง ทําให้พิมลวัลย์ต้องเดินตามเสียงนั้นไป เพราะเสียง นั้นบ่งบอกได้ว่าต้องการความช่วยเหลือเป็นอย่างมาก

ภาพที่เธอเห็นทำให้ร่างของพิมลวัลย์แข็งทื่อ เมื่อหญิง สาวผู้เคราะห์ร้ายถูกชายวัยฉกรรจ์สามคนรุมข่มขืนอย่าง เลือดเย็น โดยมีร่างของชายหนุ่มอายุน่าจะประมาณสิบ สี่ปี นอนสลบอยู่ห่างจากร่างของหญิงสาวที่ถูกทำร้ายไม่ มากนัก ร่างของสตรีนางนั้นมีร่างหนาของชายจิตใจทราม บรรเลงกามอยู่อย่างไม่สะทกสะท้านกับความผิดที่ตัวเอง ก่อไว้

“หยุดนะ!” เสียงใสตะโกนสุดเสียงด้วยความโกรธ ชาย สองคนหันมาทางต้นเสียง โดยที่ชายอีกหนึ่งตั้งหน้าตั้ง ตากระทําเรื่องชั่วข้าต่อไป โดยไม่สนใจเสียงร้องเรียก ของพิมลวัลย์เลย

“เรียกทำไมจ๊ะน้องสาว หรือว่าอยากจะร่วมวงกับพี่…แม่ เจ้าโว้ย!!…น้องนี่สวยกว่าแม่คนนี้อีก มามะ มาเป็นเมียพี่ เสียดีๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัวเหมือนแม่คนนี้” ชายร่างท้วม พูดอย่างสนุกปากและมีสีหน้าตื่นกามอย่างเห็นได้ชัด โดยไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลยว่ากำลังชะตาขายในไม่กี่นาทีนี้

“ฉันบอกให้หยุดไง…หยุดเดี๋ยวนี้นะ” พิมลวัลย์ร้อง ตะโกนบอกขายที่กำลังเคลื่อนไหวบนร่างของสตรีที่หมด สติอยู่ หากแต่มันไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เธอจึงดึงบางอย่าง ที่อยู่หลังเอวออกมา ก่อนจะเล็งไปที่ร่างของชายคนนั้น ท่ามกลางสายตาที่ตื่นกลัวของชายอีกสองคน ที่เห็นปืนสี เงินอยู่ในมือของพิมลวัลย์

ปัง….เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด ก่อนที่ร่างของชายใจทราม ที่เธอร้องห้ามปรามจะนอนหงายลงไปชักดิ้นอยู่ที่พื้นเมื่อ สิ้นเสียงปืน โดยที่ร่างกายท่อนล่างของมันเปลือยเปล่า ก่อนจะหมดลมหายใจในวินาทีต่อมา ชายสองคนที่เหลือ ต่างหวาดกลัวเมื่อเห็นร่างของเพื่อนนอนหมดลมหายใจ อยู่ ชายทั้งสองต่างร้องขอชีวิตจากพิมลวัลย์เมื่อเธอเล็ง ปืนมาที่เขาทั้งสอง

“อย่าทําอะไรผมเลยครับ…ผมกลัวแล้ว” ชายร่างท้วม ร้องขอความเมตตาจากพิมลวัลย์

“กลัวเป็นด้วยเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นคงร้องขอชีวิตจาก พวกแกเหมือนกัน อ้อนวอนไม่ให้แกทำเรื่องเลวทรามนี่ พวกแกฟังเธอบ้างหรือเปล่า?…คำตอบของพวกแกก็คือ ไม่ มันก็เหมือนกับคำตอบของฉันเหมือนกัน” เสียงที่บ่ง บอกถึงความจริงจัง ทำให้ชายทั้งสองลนลานและหวาด กลัวกับความตายที่รออยู่เบื้องหน้า
เสียงปืนของพิมลวัลย์ที่ดังขึ้น ทำให้สกลรับรู้ได้ว่าต้อง เกิดเรื่องกับพิมลวัลย์เจ้านายสาวเป็นแน่ จึงนำลูกน้อง คู่ใจอีกสองคนออกไปตามหาพิมลวัลย์ ทั้งสามเดินออก มาจากร้านอาหารเรือนผกา ห้องอาหารริมชายทะเลหาด หัวหินที่ขึ้นชื่อเรื่องรสชาติของอาหารและความสวยงาม ของเจ้าของร้าน เดินไปเพียงไม่กี่ก้าวเขาทั้งสามก็ได้ยิน เสียงปืนอีกหนึ่งนัด และทิศทางเสียงที่พวกเขาได้ยินมา จากป่าที่รกครึ้มข้างทาง

“คุณหนู เกิดอะไรขึ้นครับ?” สกลเอ่ยถามเจ้านายสาว ของเขาอย่างร้อนรน เมื่อเห็นร่างของชายคนหนึ่งนอน เสียชีวิตอยู่ใกล้กับหญิงสาวที่นอนหมดสติ ส่วนเด็กหนุ่ม วัยประมาณสิบสี่ปีนอนสลบไม่ห่างกันมากนัก ส่วนชาย อีกคนถูกยิงที่ขา และอีกคนนั่งพนมมือไหว้ร่างกายสั่น ด้วยความหวาดกลัว

“พวกมันสามคนข่มขืนผู้หญิงคนนั้นแล้วทำร้ายเด็กหนุ่ม คนนี้จนสลบ พี่สกลจัดการที เอาให้ตายตามเพื่อนมันไป เลยนะ แล้วจัดการกับศพด้วย ส่วนพี่เชิดกับพี่ชิดพาผู้ หญิงและเด็กคนนั้นไปที่บ้านพักของมลด้วย” พิมลวัลย์สั่ง เสียงเข้ม ก่อนจะเดินกลับไปยังบ้านพักของเธอที่อยู่ด้าน หลังของร้านอาหาร

สกลจัดการกับชายทั้งสองที่เหลือได้อย่างไม่ยากเย็น เพียงแค่ไม่กี่อึดใจร่างของชายทั้งสองที่เหลือต่างหมด ลมหายใจนอนเคียงคู่กัน ก่อนจะเอาศพของชายทั้งสาม เข้าไปในป่าลึก
หญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายนอนสลบไม่ได้สติมาหนึ่งวันหนึ่ง คืนหลังจากที่เกิดเหตุ ส่วนเด็กหนุ่มได้ฟื้นขึ้นมาในวันรุ่ง ขึ้น แต่ที่ทำให้พิมลวัลย์สงสารผู้หญิงคนนี้จับใจก็คือ ใน ขณะที่พวกมันรุมข่มขืนเธออย่างทารุณ เธอตั้งครรภ์ได้ หนึ่งเดือนเศษ เป็นที่เวทนาของเธอและบุคคลที่นี่เป็น อย่างยิ่ง

จากคำบอกเล่าของไกรวิทย์ผู้เป็นน้องชายของศิริมา หญิงสาวผู้น่าสงสาร จับใจความได้ว่าศิริมาเป็นผู้หญิง ของนายปกรณ์ รัตนะบดินทร์ นักธุรกิจชื่อดังและเป็น เพลย์บอยตัวฉกาจ ที่ใช้ผู้หญิงเปลืองมากที่สุดของเมือง ไทย เปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้า ไม่ว่าจะเป็นดารา นางแบบ หรือไฮโซที่หมายจะจับจองสี่ห้องหัวใจของคาสโนว่าผู้นี้ ศิริมาเองเป็นหนึ่งในนั้น ศิริมาเป็นพนักงานในบริษัทของ ปกรณ์ มีความสัมพันธ์กันบ่อยครั้งตามแต่ที่เขาจะเรียก หา

จนกระทั่งปกรณ์เกิดความเบื่อหน่ายจึงตัดความสัมพันธ์ กับเธอทันที และมอบเงินให้จำนวนหนึ่งเป็นการตั้งตัว สองพี่น้องเดินทางมาที่หัวหินเพื่อตามหาญาติเพียงคน เดียวที่หลงเหลืออยู่ หากแต่เมื่อมาถึงก็พบว่าบ้านที่ ญาติเคยอาศัยอยู่กลับกลายเป็นที่อยู่ของโรงแรมหรูริม ชายหาดไปเสียแล้ว สองพี่น้องจึงเดินหาที่พักราคาถูกที่ พอจะอาศัยนอนได้ แต่ระหว่างทางมาเจอกับชายชั่วทั้ง สามคนนี้เสียก่อน และเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมาโดยที่เขาไม่ สามารถช่วยอะไรพี่สาวได้เลย และที่สำคัญเขาไม่รู้ด้วย ซ้ำว่าพี่สาวตั้งครรภ์
“ถ้าไม่มีที่ไปก็อยู่ที่นี่แหละ…ไม่ต้องระเหเร่ร่อนไปที่ไหน อีก” พิมลวัลย์พูดเสียงนุ่มแฝงไว้ด้วยความเมตตา ไกร วิทย์พนมมือไหว้สตรีที่ใบหน้าพริ้มเพรา สวยสง่าตรงหน้า ด้วยความซาบซึ้งใจ ในความโชคร้ายของสองพี่น้องยังมี ความโชคดีอยู่บ้าง

“ช่วยด้วย…ไม่นะ…อย่า” ทันทีที่ศิริมาลืมตาตื่นขึ้นมา เธอมีอาการหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด กรีดร้องเป็นบาง ครั้ง ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกหวาดกลัว หาก มีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ เสียงกรีดร้องและคำพูดร้องขอ ความเห็นใจจะพรั่งพรูไม่ขาดปาก ทำให้บุคคลที่พบเห็น เวทนาสงสารยิ่งนัก เพราะสติที่เคยสมบูรณ์ของเธอได้ เตลิดไปไกลเสียจนไม่อาจเรียกกลับคืนได้แล้ว พิมลวัลย์ จึงพาศิริมาไปอยู่ที่บ้านพักในจังหวัดลำปาง เพื่อที่จะให้ เธอลืมเรื่องราวร้ายๆ ที่เกิดขึ้นที่นี่ เนื่องจากศิริมามักกรีด ร้องออกมาเมื่อมองไปที่ป่ารกข้างทาง มันคือภาพในนิมิต ที่ศิริมาไม่มีทางลืม

พิมลวัลย์วัยยี่สิบสองปี ลูกสาวของตำรวจนอกราชการ ที่เสียชีวิตจากการโดนลอบทำร้ายระหว่างการหาเสียง เลือกตั้ง พิมลวัลย์ได้เลือดของบิดามาอย่างเข้มข้น เธอ รักความยุติธรรม กล้าหาญ เข้มแข็งและมีความอดทน เป็นเลิศ ไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ พูดจริงและทำจริงเสมอ นักเลงหัวไม้หรือว่านักการเมืองท้องถิ่น ต่างไม่มีใครกล้า ยุ่งเพราะรู้กิตติศัพท์ของเธอดีว่าห้าวเกินหญิงขนาดไหน และไม่เกรงกลัวต่ออิทธิพลอะไรทั้งสิ้น ชนิดที่ว่าตาต่อตา ฟันต่อฟัน
พิมลวัลย์ดูแลเอาใจใส่ศิริมาเป็นอย่างดีจนเธอไว้ใจ พิมลวัลย์มาก กว่าใคร แต่เหตุสลดใจก็เกิดขึ้น เมื่อศิริมา คลอดบุตรสาวหน้าตาน่ารักน่าชังคนหนึ่ง พอคลอดได้ สามวันเธอได้เสียชีวิตลง อาจเป็นเพราะเธอเสียเลือด มากจนช็อก ซึ่งคณะแพทย์พยายามช่วยชีวิตเธออย่าง เต็มที่ พิมลวัลย์จึงรับบุตรสาวของศิริมาเป็นลูกบุญธรรม ของตัวเอง และเลี้ยงดูเด็กน้อยคนนี้เป็นอย่างดี ประหนึ่ง ลูกที่ก่อกำเนิดมาจากครรภ์ของตน