ตอนที่ 4 จิตเสน่หา
นิราพรจำต้องเงียบ เธอคงต้องยอมตามความต้องการ ของสามี กลับมาจากท่องเที่ยวเมื่อไหร่เห็นทีต้องจัด ระเบียบลูกใหม่เสียแล้ว
หลังจากพูดคุยกับบิดาเสร็จคนตัวเล็กรีบขึ้นห้องเพื่อ ติดต่อเพื่อนสาวทันที หากดาริกาไม่ยอมเดินทางไปด้วย เห็นทีต้องทำให้ยอมร่วมมือ
“ว่าไงยัยนิล”ดาริกากรอกเสียงตามสาย
“ดา ฉันอยากเจอแกอะ”
“มีอะไรอีกล่ะทำเสียงแบบนี้”คนฟังเริ่มสงสัย
“มีนิดหน่อย แกออกมาเจอฉันหน่อยนะ พรุ่งนี้ได้ไหม ร้านกาแฟเจ้าเดิม
ดาริกาฉุดคิดบางอย่างทุกวันนี้ตนเองแทบจะบ้าตาย เพราะพี่ชาย เอาแต่พร่ำพรรณนาต้องการเจอหน้าเพื่อน รบเร้าทุกวันเล่นเอาเธอเหนื่อย ไม่กล้าติดต่อนิลลนา เพราะเกรงเพื่อนจะโกรธ แต่คราวนี้ถือว่าเป็นจังหวะ เหมาะพอดิบพอดี
“ฉันออกไปหาแกก็ได้นิล แต่ว่าฉันต้องเอาพี่นัทไปด้วยนะเพราะพรุ่งนี้เช้าต้องไปสมัครงานที่บริษัทพี่เขาอะ”
ปลายสายชะงัก พี่ชายเพื่อนงั้นเหรอ คราวที่แล้วยัง จดจำสายตาคู่นั้นได้ดี มันบ่งบอกถึงความนัยบางอย่าง แต่หากไม่ไปก็คงพลาดเรื่องการเดินทาง เป็นไงเป็นกัน เธอคงไม่เสียหายอะไรมากหรอก ก็แค่สายตาของคนอื่น มองมาเหมือนเคยๆ
“ก็ได้ๆ แล้วเจอกันนะดา”นิลลนายอมรับคำขอเพื่อน ก่อนตัดสายลง
หญิงสาวหยิบกระเป๋าสีครีมขึ้นสะพายบนไหล่แล้วลง จากชั้นบน ผู้ให้กำเนิดสองคนมองตาม นิลลนารีบสาวเท้า เข้ามาหา
“พ่อคะแม่คะ เดี๋ยวนิลออกไปหาดาก่อนนะคะ”
“ไปเถอะลูก”วิชยุทธอนุญาต “แล้วขับรถดีๆ นะนิล”
“ค่ะพ่อ”
ร่างบางรีบก้าวยาวไปยังรถบีเอ็มของขวัญสมัยเรียน ที่พ่อซื้อให้ เธอเปิดประตูนั่งประจำที่คนขับแล้วเคลื่อน มันออกจากรั้วบ้าน ราวครึ่งชั่วโมงถึงหน้าร้านกาแฟ บรรยากาศอบอุ่น ด้านหน้าเป็นระเบียงไม้ค่อนข้างร่มรื่น เพราะมีไม้ใหญ่ขึ้นให้ร่มเงา เดินผ่านเข้ามาประตูร้านป็นกระจกรวมถึงหน้าต่าง
ดวงตาเรียวสวยกวาดมองรอบๆ เพื่อหาเพื่อนเห็นโบกมือ ทักทาย นิลลายิ้มกว้างเดินตรงไปหาทันที พอจวนถึง เท้าหยุดชะงักเมื่อเห็นพี่ชายเพื่อนอีกคน
“สวัสดีค่ะ”เธอยกมือกระทุ่มไหว้นัทพล
“สวัสดีครับ นัทพลระบายยิ้มจ้องมองใบหน้าของเพื่อน น้องไม่วางตา
“นั่งเลยยัยนิล นัดมามีอะไร”
เธอนั่งตามคําเชิญเพื่อน รับรู้ถึงสายตาของชายหนุ่มผู้ ร่วมวงมองมาบ่อยๆ
“ดา ฉันมีเรื่องอยากให้แกช่วย”นิลลนาเริ่มเข้าเรื่อง
“เรื่องอะไรเหรอ”ดาริกาแสดงสีหน้าอยากรู้ ร่วมถึงพี่ ชายอีกคน
นิลลนาลังเลเล็กน้อย แต่เธอจำต้องให้เพื่อนช่วยจริงๆ
“คือ… แกจำได้ไหมว่าก่อนจบฉันเคยบอกแล้วว่าอยาก ทำอะไร”
คนฟังพยักหน้า อดรำคาญไม่ได้ที่คนพูดไม่ยอมบอกให้
หมดเสียที
“แกมีอะไรก็เล่ามาเลยยัยนิล!”ดาริกาเร่ง
“ฉันอยากไปเที่ยวประเทศซากวัย!”
ดาริกาหยัดตัวตรงแล้วระบายลมหายใจ ในคำพูดอยาก ไปเที่ยวแล้วตามตัวมาเช่นนี้ แสดงว่าเพื่อนตัวแสบคงหา ข้ออ้างอะไรเกี่ยวกับตัวเธอแน่นอน
“แล้ว… มันเกี่ยวอะไรกับฉันเหรอนิล”
คนถูกถามรีบกุมมือเพื่อนแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“ดา ฉันบอกพ่อกับแม่ไปแล้วว่าแกจะไปด้วย
“อะไรนะ!”ดาริการ้องลั่น จนลูกค้าในร้านหันมองเป็นตา เดียว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ