ตอนที่ 3 จิตเสน่หา

เกือบเก้าโมงเช้าคนขี้เซาขยับลุกจากเตียงกว้างอ้าปาก หาวบิดกายขับไล่ความเมื่อย เอี้ยวตัวหันมองนาฬิกาหัว เตียง มือบางยกปิดปากสีหน้าตกใจไม่คิดว่าตนเองจะ หลับยาวถึงขนาดนี้ สะบัดผ้าห่มรีบหยิบผ้าเช็ดตัวเข้า ห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัว คนตัวเล็กวิ่งลงบันไดจนถึง ห้องอาหาร มารดามองมาสีหน้าตำหนิเพราะเห็นบุตร สาวกระโตกกระตากไม่เรียบร้อย

“ตื่นแล้วเหรอนิล แล้วทำไมไม่เดินลงมาดีๆ วิ่งทำไม โต แล้วนะลูก”คนเป็นแม่สอนทันที

“ขอโทษค่ะแม่ พอดีนิลรีบคิดว่าพ่อกับแม่รอ”เธอยิ้มเก้อ แล้วเลื่อนเก้าอี้ไม้สักมานั่งเคียงบิดา

คนเป็นพ่อหันมองบุตรสาวแล้วยิ้ม

“ทานข้าวก่อนสิลูก พ่อจะได้คุยกับนิลเรื่องอนาคตด้วย”

นิลลนาหน้าเหี่ยวลงทันใด อนาคตอีกแล้วเหรอ ถ้าหาก มีน้องสักคน หรือพี่ก็คงดีไม่น้อย พ่อแม่จะได้ไม่พากัน คาดหวังในตัวเธอขนาดนี้

ข้าวต้มทะเลถูกตัดใส่จาน คนจิตตกตักใส่ปากอย่างฝืด คอ ครุ่นคิดจนลูกตากรอกไปมาเพราะไม่รู้จะสรรหาคําพูดใดมาทําให้บิดามารดายินยอม ควรทําอย่างไรดี พ่อเป็นคนมีเหตุผลแต่แม่ค่อนข้างเจ้าระเบียบ แต่ถ้าพ่อ ยินยอมแม่จะไม่กล้าขัด ริมฝีปากบางเม้มสนิทคิ้วขมวด ย่นจนวิชยุทธสังเกตเห็น

“เป็นอะไรเหรอลูก ดูขมวดคิ้วเสียยุ่งเชียว”

เมื่อเห็นพ่อเปิดทาง คนตัวเล็กวางช้อนตีหน้าเศร้าซึม เอี้ยวกายโอบกอดบิดาไว้

“พ่อคะ นิลเรียนมาตลอดชีวิตแล้วนะคะ ตอนนี้นิลอยาก พัก ขอเวลาสักสองเดือนแล้วนิลค่อยหางานทำได้ไหม คะ”เธออ้อนบิดาเสียงหวาน คนเป็นแม่มองลูกแล้วถอน หายใจเฮือกใหญ่

“จะพักอะไรทั้งสองเดือนกันนิล มันนานเกินไป อาทิตย์ สองอาทิตย์ก็พอแล้ว ถ้าไม่หางานทําเดี๋ยวคนอื่นจะว่าเอา ว่าเราน่ะ เกาะพ่อแม่กินรู้ไหม”คนเป็นแม่รีบสกัดเสียก่อน ไม่อยากให้ลูกเสียเวลาโดยใช้เหตุ ลูกคนอื่นจบมาต่าง ทำงานกันทั้งนั้น แถมหน้าที่การงานค่อนข้างดีเสียด้วย ไม่อยากให้ลูกน้อยหน้า

“จะเป็นไรไปคุณ ให้ลูกพักบ้างเถอะ เรียนจบ เกียรตินิยมมานับว่าดีแล้ว”เขายิ้มด้วยความภาคภูมิใจ

“จริงเหรอคะพ่อ!”
“จริงสิ นิลอยากพักก็พักเถอะพ่อไม่ว่า

เธอหยดกายออกจากอ้อมแขนบิดาแววตาทอประกาย

“ถ้าอย่างนั้นนิลอยากขออีกเรื่องได้ไหมคะพ่อ”

“เรื่องอะไรเหรอลูก?”เขามองบุตรสาวสีหน้าสงสัยเต็มที่ ปกติลูกคนนี้ไม่ค่อยขออะไร เป็นเรื่องการเรียนเสียส่วน มาก

นิลลนาเม้มริมฝีปากมองแม่เห็นส่งสายตามาราวกับ ต้องการจับผิด จึงหันมาสบตาบิดาแล้วสูดลมหายใจเข้า ปอดอย่างเต็มที่เพื่อเพิ่มความกล้า ก่อนผ่อนออกมาเพื่อ คลายอารมณ์

“พ่อคะ นิลอยากไปเที่ยวที่ประเทศซากวัยค่ะ”เธอโพลง ออกมาในที่สุด

“ไม่ได้นะ แม่ไม่ยอม!”นิราพรสวนกลับทันควัน

“พ่อคะ นิลเรียนจบแล้ว นิลแค่อยากพักผ่อน ต้องการ อิสระสักครั้ง นะคะพ่อนิลสัญญาว่านิลจะกลับมาทำงาน ตามที่พ่อกับแม่ต้องการ”เธอพยายามอ้อนวอน

คนเป็นพ่อนิ่งเงียบครุ่นคิดสีหน้าค่อนข้างหนักใจ
“ทําไมลูกถึงอยากไปที่นั้นล่ะนิล ประเทศอื่นมีเยอะแยะ”

“เพราะที่นั้นสวยมากค่ะ แถมนักท่องเที่ยวไม่มากเท่า ไหร่ มันเหมือนเราได้ไปเปิดหูเปิดตาประเทศเขาเป็นคน แรก”คนเป็นลูกตอบพร้อมรอยยิ้มระบายในหน้า

“นิลจะไปกับใครเหรอ”

นิลลนาชะงักความจริงอยากท่องเที่ยวคนเดียว ยัย เพื่อนตัวดีอย่างดาริกาไม่ชอบแพ็คกระเป๋า ติดหรูเสีย อย่างนั้นคงไม่ยอมไปตกระกำลำบากมองผืนทรายใต้ แสงดาวกับเธอแน่ แล้วควรทำยังไงดี

“นิลว่าจะไปกับดาค่ะพ่อ”นิลลนาโกหกคําโต

วิชยุทธคิดอีกครั้ง ด้านภรรยาเองรอคำตอบใจจดใจจ่อ เธอไม่อยากให้ลูกไปไหนไกลใจมันอดห่วงไม่ได้

“ก็ได้ลูก พ่ออนุญาต แต่พ่อให้เวลาแค่อาทิตย์เดียว เท่านั้นนะ”

“ขอบคุณมากค่ะพ่อ”หญิงสาวบอกแล้วโอบกอดบิดาอีกครั้ง
“จะดีเหรอคะคุณ นิราพรขัดขืน

“ปล่อยๆ ลูกไปบ้างเถอะคุณ อย่ากดดันมากเลย ปล่อย ให้แกได้รับอิสระบ้าง”