บทที่ 13 เธอยังคงสนใจ

หลัวแมนจีสวมชุดนอนผ้าไหมสีม่วงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น นั่งเอนหลังอย่างขี้เกียจบนเบาะโซฟา ผมหยิกหยักศกที่ถูกมาได้ ด้านหนึ่ง ผูกด้วยโบว์สีเขียวเข้ม ถือขวดน้ำหอมในมือ และพ่นไป รอบๆ

เมื่อเผชิญหน้ากับการซักถามของถั่วมั่น หลัวแมนจีก็ลุกขึ้นนั่ง อย่างเกียจคร้าน และเงยหน้าขึ้นมองไปทางด้านหลังโซฟา

“คุณชายเฟิง ให้ฉันย้ายมาที่นี่ เมื่อเร็วๆ นี้ มีแฟนคลับมารบก วนฉันอยู่บ่อยๆ เขาไม่สบายใจ จึงให้ฉันมาอยู่ที่นี่ไม่ใช่ความ ต้องการของฉันนะคะ”

เมื่อได้ยิน ใบหน้าของถั่วมั่นนั้นซีดขึ้น นัยน์ตาดูอึมครึม หลัวแมนจีเลิกคิ้ว เพิกเฉยต่อใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจนั้น

“แม่บ้านหลี……” ลั่วมั่นขัดจังหวะเธอ และจ้องมองแม่บ้านหล พูดอย่างเย็นชา “กลิ่นในห้องนี้เหม็นมากเลยนะคะ”

ทันทีที่พูดจบ แม่บ้านหลีก็ตระหนักได้ และก้าวไปข้างหน้า คว้าน้ำหอมในมือของหลวแมนจี

“อ๊ะ! ส่งกลับมาให้ฉันนะ!!

หลัวแมนจีเด้งขึ้นมาจากโซฟาด้วยท่าทางที่เคร่งเครียด “นั่น คือคุณชายเฟิงมอบให้ฉัน พวกคุณไม่อยากมีชีวิตต่อแล้วใช่ไหม?”

ถั่วมั่นยิ้มขึ้น และมองอย่างเย็นชา “ถ้าอย่างนั้นคุณเลือกที่จะ ดื่มได้นะคะ คุณจะได้ลิ้มรสที่เขาโปรดปรานจากภายในสู่ ภายนอก”

หลัวแมนจี้รู้สึกหวาดกลัวต่อความเย็นชาในดวงตานั้น และ ถอยถอยหลังไปสองก้าว

“……คุณกล้า…….”

“ไม่เชื่อ? คุณจะลองก็ได้นะคะ”

ลั่วมั่นยังอยู่ที่เดิมไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร แต่บนร่างเธอแผ่ ความกดดันออกมา เสียงของเธอเย็นชาเหมือนสายลมเย็นของ เดือนหนาว ทำให้ต้องเชื่อว่าคำพูดเธอนั้นจริงจัง

หลัวแมนจีกลืนน้ำลาย ไม่กล้าที่จะโต้กลับอะไร

“ตึง”เสียงน้ำหอมถูกโยนลงถังขยะด้วยมือของแม่บ้านหลี

“นอกจากน้ำหอมแล้ว ทุกอย่างที่มีกลิ่นนี้ ช่วยทำความสะอาด ให้ฉันด้วยนะคะ รวมถึง……คน

เสียงของถั่วมั่นดังก้องอยู่ในห้องนั่งเล่น แม่บ้านหลีรีบโทรหา คนรับใช้ในบ้าน และทิ้งของที่หลัวแมนย้ายมาในตอนเช้าออก ไปทีละชิ้นอย่างไม่เกรงใจ

เมื่อเฟิงเฉินกลับมา หลัวแมนยืนที่ประตูบ้านด้วยท่าทางไม่ ยอม
“นี่ นั่นคือรุ่นล่าสุดของชาแนลเลยนะ ถ้าพวกคุณทิ้งอีก คุณ ชายเพิ่งกลับมาได้เจอดีแน่”

“พวกคุณทำกระเป๋าฉันเสียหายแล้ว รุ่นลิมิเต็ดด้วย……

เมื่อเห็นเชิงเฉินกลับมา ใบหน้าของหลัวแมนจีนั้นเปลี่ยนเร็ว ยิ่งกว่าท้องฟ้าซะอีก ใบหน้าเศร้าขึ้นมาทันที

“คุณชายเฟิง ทำไมคุณกลับมาช้าจังล่ะคะ ฉันถูกรังแกก็ไม่มี

ใครจัดการเลย”

เฟิงเฉินหลีกแขนออกจากเธอ และก้าวไปข้างหน้าสองก้าว มือ ทั้งสองสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงชุดสูท และมองไปข้างหน้า

“เกิดอะไรขึ้น?”

“เป็นเพราะลั่วมั่นค่ะ” หลัวแมนจีเกาะใหม่อีกครั้ง หน้าอกชิด ติดกับแขนของเฟิงเฉิน น้ำตาคลอ พูดเสียงสั่น

“พอเธอกลับมา เธอก็ให้คนเอาของของฉันทิ้ง ฉันก็บอกแล้ว ว่าคุณให้ฉันอยู่ที่นี่ แต่เธอก็ยังทำ รู้ว่าอยากจะขับไล่ฉันออกไป แต่ไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับอารมณ์ของคุณ?”

“หม?”

ใบหน้าของเฟิงเฉินไม่ปรากฏความโกรธใดๆ เขามองไปที่ห้องนอนบนชั้นสองของบ้านพักตากอากาศ ใน สายตาของเขาฉายแววความสุขออกมาที่จริงเธอก็สนใจอยู่นี่
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็พูดช้าๆ ว่า

“เธอไม่กล้าหรอก ที่นี่คือคฤหาสน์เฟิง ผมจะให้ใครอยู่ก็ได้ ไม่ต้องรอคำอนุญาตจาก ใคร”

เฟิงเฉินดึงแขนของตัวเองออก และพูดต่อ

“ผมอยู่ คุณไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น

หลัวแมนยังอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่เฟิงเฉินก็สะบัดตัว เธอออก แล้วเดินเข้าบ้าน

ตอนนี้เริ่มแล้ว ลั่วมั่นกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

ดื่มชาอย่างใจเย็น

เธอได้ยินว่าเฟิงเฉินกลับมาแล้ว และก็ได้ยินว่าหลัวแมนจีกำลังว่ากล่าวโทษเธอ