ตอนที่5 ตัดสินใจ

เช้าวันถัดมาหินตื่นขึ้นมาพลางอาบน้ำแต่งตัว ก่อนที่จะเข้า ห้องครัวหาอะไรรับประทานเหมือนเดิม

ลืมไปว่าอาหารหมดแล้ว เดี๋ยวไปหากินข้างนอกเอาแล้วกัน” หินนึกขึ้นได้เมื่อเปิดตู้เย็นไปแล้วพบกับความว่างเปล่า

” เดวิด อัพเดทข้อมูลเกี่ยวกับ NewA และ Andria OS ซี ” หินเอ่ยขึ้น

ครับดอกเตอร์ หลังจากอัพโหลดข้อมูลลงไปบนโลก ออนไลน์ ก็ได้สร้างความวุ่นวายอยู่พอสมควรครับ ที่สำคัญระบบ Andria OS ได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม คาดว่าอีกไม่นานน่า จะได้รับความนิยมไปทั่วโลกครับ ส่วนภาษาเนว่า..”

“แปบนะ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ” หินคิดว่าอาจจะเป็นเพราะยัง

สะลึมสะลือเลยได้ยินไม่ชัด

“เอ่อ ภาษาเนว่า ครับดอกเตอร์” เสียงของเดวิดดังขึ้น

“ทําไมมันกลายเป็นเนว่าไปซะหล่ะ ฉันก็เขียนตัว A พิมพ์ใหญ่ ไปอยู่ นี่” หินถามขึ้นด้วยความงุนงง

“ก็ดอกเตอร์เขียนติดกันคนอื่นเลยเข้าใจว่ามันอ่านว่าเนว่า หนะครับ”

“แล้วทําไมไม่เตือนฉัน” หินถามขึ้น
“ผมเห็นว่ามันดูเท่ดีเลยไม่ได้ห้ามครับ” เดวิดตอบกลับมา

หิน” ”

เดวิด “…” ##

ตอนนี้หินรู้สึกว่าอย่างพูดอะไรซักอย่าง แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไร

“เอ่อ จริงๆแล้วยังมีอีกเรื่องครับ หลังจากที่ระบบ Andria OS ถูกเผยแพร่ออกไปก็ ถูก Hacker หลายๆคนพยายามเจาะระบบ เข้ามาเพื่อที่จะสืบหาที่มาของระบบครับ

“แล้วสถานการณ์เป็นยังไงบ้างตอนนี้ หินเอ่ยถามขึ้นด้วย ความสนใจ

“เหมือนเอาเส้นผมมาขูดไทเทเนี่ยมครับ” เสียงเดวิดดังขึ้น

หิน “…”

เดวิด ” ”

เพื่อ เพื่ออะไร แล้วจะมาบอกทำไม ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกับว่า มีใครบางคนมาขายของให้ผม พอผมสนใจ คนขายก็บอกว่า ลืม ไปว่าของหมด อันที่จริงผมผิดเองที่ไปคาดหวังอะไรกับไอ Al ปัญญานิ่มนี้

และเหมือนเดวิดจะรู้สึกได้เช่นกันว่าหินกำลังโมโหจึงรีบเอ่ย

ขึ้นมา

“มันเป็นมุขครับดอกเตอร์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมว่าผมไปตรวจสอบ ความเรียบร้อยก่อนดีกว่า” ว่าแล้วเดวิดก็เชื่อมต่อตัวเองออกไป
ด้วยเหตุนี้หินจึงออกไปหาอะไรกินด้วยความไม่สบอารมณ์ เป็นอย่างยิ่ง แต่คิดแล้วคิดอีกก็ยังอดทิ้งกับแผนก AI ไม่ได้ที่ สามารถสร้าง AI ที่มีความรู้สึกได้ขนาดนี้ มีอยู่ไม่กี่แผนกเท่านั้น ที่ทำให้เขารู้สึกนับถือจากใจจริงๆ

วันนี้ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม หินก็ยังคงไปร้านหนังสือและใช้เวลา ทั้งวันอยู่ในนั้น พอตกเย็นก็แวะไปทานข้าวเย็นที่ร้านโจ๊กร้าน เดิม

ตอนที่หินกำลังเดินมาที่ร้านนั้น หินก็มองเห็นเด็กคนนั้นมาแต่ ไกลๆแล้ว ซึ่งเด็กคนนั้นเหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่างอยู่ หรือรอคอยคนบางคนบน

นานมากแล้วนะที่ไม่มีใครรอคอยเขา นั่นจึงทำให้หินยิ้มขึ้น พลางเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้นทันที แต่เหมือนว่าเด็กคนนั้นยังไม่รู้ ตัวว่าตอนนี้ หินได้เป็นอย่างอยู่ด้านหลังแล้ว

” รอฉันอยู่เหรอ ” หินถามขึ้น

เด็กคนนั้นมีท่าทีตกใจเมื่อได้ยินเสียงคนจากด้านหลัง จึงรีบ หันกลับมาแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะก้มหน้ามองพื้นอย่างเคย แต่ถึงอย่างนั้นหินก็สัมผัสได้ว่าเด็กคนนี้กำลังรู้สึกดีใจที่ได้พบ กับหินอีกครั้ง

” มาสิ ไปกินโจ๊กกัน ” หินเอ่ยชวนขึ้นก่อนจะเดินนำไปร้าน โดยที่มีเด็กคนนั้นเดินตามเข้ามา

เมื่อหินเข้ามาในร้านก็เจอกับผู้หญิงคนเมื่อวานนั่งอยู่ที่เดิม และเธอยังคงใส่หมวดและแว่นตาดำอันใหญ่เตอะของเธออย่างเดิม

สงสัยเธอคงทํางานแถวนี้มั้ง หินคิดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจก่อนที่จะ หันไปสั่งโจ๊กกับเถ้าแก่

“เถ้าแก่ โจ๊กหมูใส่ไข่ 2 ที่ แต่วันนี้คนเยอะกว่าเมื่อวานมาก เมื่อวานมีแค่โต๊ะผมกับโต๊ะผู้ หญิงคนนั้น แต่วันนี้มีเพิ่มขึ้นมาอีกสองสามโต๊ะ

“อี๋ ดูสิทำไม เถ้าแก่ถึงปล่อยให้ไอเด็กเร่ร่อนคนนั้นเข้ามานั่ง ในร้านได้ สกปรกไปหมด” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

“ ไอเด็กขอทาน สกปรกจริงๆ เห็นละกินไม่ลง เถ้าแก่เก็บ ตัง ” เสียงผู้ชายอีกโต๊ะดังขึ้นก่อนที่เถ้าแก่จะมาเก็บตังและชาย คนนั้นก็เดินออกจากร้านไป

จริงๆแล้วเถ้าแก่ของร้านก็ได้ยินทุกอย่างที่ลูกค้าพูดขึ้น แต่

กลับเลือกที่จะไม่สนใจ

ตั้งแต่ต้นจนจบหินก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่เด็กคนนั้น เด็กคนนั้นเพียงแค่มือแน่นด้วยความอดทน แต่ก็ไม่ได้พูด อะไรออกมาและพยายามทานโจ๊กด้วยความเร็วกว่าเดิม

อดทนไว้ไอหนู ฉันสัญญาว่าเธอจะต้องไม่ผิดหวัง หินคิดขึ้น ในใจเพราะเขารู้ว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กที่ดีมากๆคนหนึ่ง

หลายวันผ่านไปกิจวัตรประจำวันช่วงนี้ของหินก็คือการไปร้าน หนังสือตั้งแต่เช้าและแวะร้านโจ๊กร้านเดิมในตอนเย็น ซึ่งหลาย วันที่ผ่านมานี้มีหลายอย่างที่เปลี่ยนไปแต่มีอยู่บางอย่างที่ไม่เปลี่ยนเดิมของเธอพร้อมแฟร์ชั่นสุดห่วย

หลายครั้งมีการนั้นตามรังควานเหมือน

แต่ว่าตั้งแต่ครั้งแรกที่หินได้เจอกับเด็กคนนี้ก็รับรู้เลยว่าเด็ก ได้ ไปอีกมื้อหนึ่ง เด็กนี้กลับได้เรียกร้องอะไรเพิ่มเลยแต่ กลับเลือกเดินจากไปเพราะต้องการทำให้ตัวเองของเขา หลายวันผ่านจะถูกผู้คนรอบข้างคอยแต่คนนี้กลับเพียงแค่อดทนเท่านั้น ทำให้ผมได้ตัดสินใจบาง อย่าง

วันก็เช่นเคยกำลังนั่งทานโจ๊กเด็กเดิม แต่วันนี้จะวันสุดท้ายแล้วสอบเสร็จก็ไม่ได้มีความจำเป็นต้องผ่านเส้นทางเส้นนี้ อีกนี้อีก

” วันจะเป็นสุดท้ายแล้วนะฉันมานี่ ” หินเอ่ยขึ้น คนกำลังทานโจ๊กอยู่หยุดชะงักทันทีก่อนจะวาง ช้อนลงและนั่งนิ่ง

มีอะไรจะกับฉันรึเปล่า หินถามขึ้นมา

เด็กคนนั้นไม่ตอบอะไรกลับมานอกจากความนิ่งเงียบ หิน จึงทำท่าลุกจากไป
“ผมไม่ใช่ขอทาน” ในที่สุดเด็กคนนี้ก็ได้เอ่ยปากพูดขึ้นใน รอบ 5 วันที่ผ่านมา ผมจึงกลับไปนั่งที่เดิมเพื่อรอฟังว่าเด็กคนนี้ จะพูดอะไรต่อ

“ครอบครัวของผมมีฐานะยากจน พอพ่อแม่ผมตายไปบ้านก็ ถูกยึด ผมไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก ไม่นานหลังจากนั้นเงินเก็บที่มี อยู่ก็หมด ผมพยายามที่จะหางานทำแต่กลับถูกปฏิเสธ ไม่มีใคร รับเด็กอายุแค่นี้เข้าทำงาน ” น้ำเสียงของเด็กคนนี้เริ่มสั่นเครือ

“เวลาที่ผมหิวมากๆ ผมก็ดื่มน้ำจากก๊อกประทังชีวิต บางครั้งก็ ไปคุ้ยขยะหาเศษอาหารที่ถังขยะตามร้านอาหารกิน แต่ถึงอย่าง นั้นผมก็โดนไล่ตีเหมือนหมูเหมือนหมา ผมไม่เคยขโมยของของ ใคร ผมไม่เคยใครขอใครกิน ผมแค่ขอทำงานแลกอาหารก็ได้ แต่ไม่มีใครช่วยผมเลย ผมไม่เข้าใจว่าผมทําอะไรผิด ผม พยายามแล้วจริงๆ ผมพยายามแล้ว” เด็กคนนี้พูดระบายด้วยน้ำ เสียงตัดพ้อพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมาดั่งสายน้ำ

หินก็ไม่รู้หรอกว่าเด็กคนนี้ตัดพ้อต่อตัวเองหรือตัดพ้อต่อโชค ชะตา แต่มีสิ่งหนึ่งที่หินรู้นั่นคือ นี่คงจะเป็นความในใจ สิ่งที่เด็ก คนนี้ได้พบเจอในช่วงที่เลวร้ายของชีวิต แต่ต้องคอยอดทนอด กลั้นและพยายามมีชีวิตรอด อดทนต่อการถูกดูถูก การถูก ทำร้าย ความหิวโหย

เธออดทนมาพอแล้วเจ้าหนู ฉันบอกแล้วไงว่าซักวันหนึ่งมันจะ เป็นวันของเธอและวันนี้มาถึงแล้ว

“เช็ดน้ำตาซะสิ เป็นผู้ชายอย่าร้องไห้ให้คนอื่นเห็นง่ายๆ” ผมเอ่ยขึ้นพลางหยิบทิชชูให้เด็กคนนั้น

ครั้งนี้ผมเดินไปจ่ายตังที่เถ้าแก่เอง ผมแอบสังเกตุเห็นว่า ผู้ หญิงลึกลับคนนั้นเหมือนจะใช้ทิชชู่ซับน้ำตา

และเถ้าแก่ของร้านดูเหมือนจะขอบตานแดงๆเหมือนคนฟัง ร้องไห้มา

“ไม่ต้องทอนนะเถ้าแก่” ผมควักแบงค์ 500 ออกมา ซึ่งมันเกิน ราคาข้าวต้ม ถ้วยไปมากโข เงินทอนที่เกินมาผมให้แกเป็นค่า ทิปจากนั้นผมจึงเดินไปที่หน้าร้าน

“ทำอะไรอยู่ ไอหนู” หินพูดขึ้น

เด็กคนนั้นจึงหันมามองที่หินด้วยแววตาสงสัย พร้อมกับ ใบหน้าที่เปื้อนน้ำหูน้ำตาและดวงตาที่บวมเปล่ง

ที่จริงสภาพที่หินเห็นก็เกือบทำให้หินหลุดข่า

จากนั้นหินจึงเอ่ยขึ้นมาว่า

“กลับบ้านกัน”