บทที่16 ทำไมเป็นคุณอีกแล้ว

ที่แตกต่างออกไปก็คือ เธออยู่ที่นี่ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด คืนนั้น เธอแต่งตัวอย่างหรูหรา แต่อยู่ที่นี่กลับอยู่ในชุดทำงานของ พนักงานทั่วไป คืนนั้นที่เมาเธอแต่งหน้าจัด แต่อยู่ที่นี่เธอกลับไม่ ได้แต่งหน้าเลย!

และสาเหตุที่ทำให้ผมจำเธอได้นั้นก็คือเสียงของเธอ

ไม่รู้ว่าเธอจำผมได้หรือเปล่า

แต่เธอมาทำอะไรอยู่ที่โรงงานของเรากัน?

ทั้งยังขับBMWอีกด้วย เธอทำอะไรกันแน่?

ในโลกนี้ทำไมถึงยังมีเรื่องที่บังเอิญขนาดนั้นอีกหรือ? คิดไปอย่างไรก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

ในออฟฟิศที่ทํางานอยู่นั้น นั่นเรียกว่าความน่าเบื่อ ทำงาน แปดชั่วโมง นอกจากจะไม่สามารถออกไปจากตรงตำแหน่งที่ กำลังปฏิบัติงานอยู่ได้แล้ว ก็สามารถจะทำอะไรก็ได้ จะนอนก็ได้ จะเล่นโทรศัพท์มือถือ อ่านหนังสือหรือจะเล่นไพ่เล่นหมากรุกกับ เพื่อนร่วมงานอีกคนก็ได้

งานในห้องปฏิบัติการนี้ก็คือ การควบคุมเครื่องที่จะต้องมีคน คอยเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลา เมื่อไฟสีแดงของเครื่องควบคุมนั้น เปลี่ยนเป็นสีเขียวและส่งเสียงแจ้งเตือนขึ้นมาก คุณก็จะต้องปรับไปยังปุ่มเหล่านั้น ปุ่มเหล่านี้ควบคุมอุณหภูมิ ความสูง และความ หนาของการตัดภายในตัวเครื่องโดยอัตโนมัติ…หรือจะบอก ว่าการทํางานของเครื่องจักรมีปัญหา ก็จะต้องปิดเครื่องแล้วแจ้ง กับฝ่ายซ่อมแซมให้ส่งคนมาดูนั่นเอง

จริงๆแล้ว เครื่องจักรภายในโรงงาน ล้วนแต่ได้รับการปรับ เอาไว้เป็นอย่างดีจากเจ้าหน้าที่ซ่อมแซมระดับสูงมาแล้วทั้งสิ้น โดยพื้นฐานแล้วจะพบเจอว่าเครื่องมีปัญหาขัดข้องน้อยมาก ดัง นั้น…..งานของพวกเรานั้น ให้ความรู้สึกที่น่าเบื่อมากก็ว่าได้

หัวหน้างานเคาะประตูออฟฟิศของพวกเรา แล้วผลักประตูเข้า มา แล้วเอ่ยขึ้นพูดกับผมและเจที่กำลังคุยกันอยู่ เวลาทำงาน อย่าปิดประตูเอาไว้สิ ตารางนี้เอาไปกรอกกันไป!

“นี่คืออะไรหรือครับ?” ผมและเจ๊รับแบบฟอร์มมาจากมือของ หัวหน้า

“ดูเอาเองแล้วกัน ก่อนเลิกงานเอามาส่งฉันด้วย” แล้วหัวหน้า

ก็ลอยออกไปเหมือนกับวิญญาณ ความคิดเห็นการปรับปรุงการจัดงานในแผนกของตัวเอง

อย่างนั้นหรือ?

ลี่เจ๋อธิบายให้ผมฟังก่อนหน้าที่ผมยังไม่ได้มาทำงานใน ออฟฟิศนี้นั้น ผมเป็นพนักงานทั่วๆไป ให้ผมเขียนข้อคิดเห็นการ ปรับปรุงและจัดการทำงานในโรงงาน ถ้าหากเขียนดี ก็จะมี รางวัล เงินรางวัล4,999…..ทำไมไม่เพิ่มอีกหนึ่งบาทเพื่อให้ ครบ5,000กันนะ? ฝ่ายบัญชีให้เงินจำนวน4,999กับเรามา แล้วให้เราทอนใบาทเพื่อให้พวกเขาเอาไว้นั่งรถกลับบ้านอย่างนั้น หรือ

เจเร่งผม : “มาๆๆ ฉันวางระเบิดแล้วนะ!

ผมทิ้งไพ่นั่นลง : “ไม่เล่นแล้ว 4,999เชียวนะ! เงินเดือนสอง เดือนเลย! ฉันเขียนอันนี้ก่อนดีกว่า

เจ๊กลอกตามองบน ใส่ผมพลางเอ่ยขึ้น “นายคิดว่านาย

:

เขียนความคิดเห็นของนายลงไปแล้วจะได้อย่างนั้นรึไง? เมื่อ

ก่อนโรงงานของเรานะ คนตั้งเกือบร้อยคน หลายคนเลยแหล่ะที่

เป็นญาติของทางผู้บริหารพาเข้ามา เงินพวกนี้ก็ต้องตกไปอยู่ใน

มือของพวกผู้นำผู้บริหารอยู่แล้ว ถ้าตกมาอยู่กับนาย ฉันจะใช้หัว

เดินให้นายดูเลย”

“ฉันไม่สนใจอะไรให้มันมากมายหรอก เขียนก่อนแล้วค่อยว่า กัน บางทีอาจจะได้รางวัล4,999นั่นก็ได้นี่!” ผมเอาแบบฟอร์ม ความคิดเห็นการปรับปรุงและจัดงานใบนั้นขึ้นมาอ่านอย่าง ละเอียด

แสดงความคิดเห็นการปรับปรุงและจัดงานใช่ไหม!? เลือด ร้อนที่ไหลมารวมกันอยู่ในสมองของผมมีความคิดเห็นมากมาย สำหรับการปรับปรุงงานในโรงงานนี้ ผมวิ่งไปที่ร้านค้าตรงหน้า ประตูโรงงาน แล้วซื้อกระดาษเขียนรายงานมาแล้ว ใช้เวลาหก ชั่วโมงในการเขียนแสดงความคิดเห็นฉบับนี้ออกมาอย่างสละ สลวยกว่าสองหมื่นตัวอักษร

จริงๆแล้ว….หนังสือแสดงความคิดเห็นในการปรับปรุงทั้งหมดนี้ เป็นเพียงแค่รูปแบบการทำงานของบรรดาผู้นำเพียง เท่านั้น เพราะจุดประสงค์สุดท้ายก็คือการแสดงให้เห็นถึงการ ทำงานในหน้าที่ตำแหน่งของตนและความตั้งใจต่อพวกเขา ผมนี่ โง่จริง เขียนแสดงความคิดเห็นตัวเองออกมาคิดอยากจะสะท้อน ความคิดและความถูกต้อง แต่พระเจ้าก็รู้ว่าเมื่อส่งไปถึงทางผู้นำ แล้วพวกเขาจะอ่านหรือเปล่า

แต่เมื่อหลังจากที่ผมส่งไปแล้วนั้น ตอนที่หัวหน้าบอกผมว่า ทางผู้บริหารต้องการเรียกพบผมในตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนตัวเอง ถูกลอตเตอรี่อย่างไรอย่างนั้น กระโดดลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ดัง โครม! เจ๊ก็ส่งเสียงขึ้นมา : “4,999ได้แล้วสิ! ฮ่าๆๆๆๆ นายได้ รางวัลมาแล้ว ฉันจะใช้หัวเดินให้นาย นายเองก็ต้องพาฉันไป เลี้ยงอย่างครบวงจรที่ภัตตาคารว่านฟางด้วยนะ!

ตีมือกันเพื่อเป็นการรับปาก : “ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว!”

หัวหน้าพาผมมายังทางด้านซ้ายมือสุดของตึกนี้แล้วชี้ไปยังตึก ที่หรูหราที่สุดหนึ่งในสามของโรงงานไม้หงแห่งนี้พลางเอ่ยขึ้น : “ตึกนั้น ชั้นสาม ออฟฟิศเบอร์305″

ผมเอ่ยถามหัวหน้า หัวหน้าครับ ใครที่เรียกพบผมอย่างนั้น หรือครับ?”

หัวหน้าขมวดคิ้วขึ้น : “ไม่ใช่นายของฝ่ายผลิตเราแน่ๆ

ผมรู้สึกแปลกใจ : “ผมเขียนแสดงความคิดเห็นการปรับกรุง การทํางานให้กับฝ่ายผลิต แต่กลับไม่ใช่นายของฝ่ายผลิต ต้องการพบผม? อ่อ ผมรู้แล้ว! การเขียนแสดงความคิดเห็นของผมได้รับการตอบรับอย่างดีจากผู้บริหารระดับสูง ผู้จัดการ โรงงานต้องการพบผม!?”

“คงจะประมาณนั้นแหละ “หัวหน้าเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้า ประหลาดใจเช่นกัน

ความประหลาดใจ ทำให้รู้สึกตื่นเต้นเสียจริงๆ หากทุกวันมี เรื่องที่สร้างความประหลาดใจไม่คาดคิดแบบนี้ทุกวันก็คงจะดี

ผมค่อยๆเดินไปยังออฟฟิศตึกนั้นอย่างว่าง่าย จัดแจงเสื้อผ้า ตัวเองให้ดูเรียบร้อย แล้วเดินขึ้นไปยังชั้นสาม หาออฟฟิศ หมายเลข305 ประตูด้านหน้าออฟฟิศมีป้ายเขียนเอาไว้ว่า ผู้ช่วย

ค่าง่ายๆสองคำ ทำให้ผมต้องลูบศีรษะของตัวเอง ผู้ช่วย? ผู้ ช่วยแค่สองคำนี้เองหรือ? สรุปแล้วเป็นผู้ช่วยของฝ่ายไหนกันแน่ เป็นผู้ช่วยของผู้จัดการโรงงาน หรือว่าผู้ช่วยของผู้จัดการทั่วไป หรือว่าจะเป็นผู้ช่วยของหัวหน้าฝ่ายไหนซักฝ่าย นี่มันอะไรกัน!

ผมเคาะประตูไปสองครั้ง ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบรับกลับมา ผมจึงยื่นหน้าเข้าไปมองด้านใน ว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่ คนเดียว การจัดวางตกแต่งออฟฟิศดูหรูหราเป็นอย่างมาก ดู แล้ว นี่คือผู้ช่วยอะไรกัน น่าจะไม่ใช่ผู้ช่วยของหัวหน้าธรรมดาๆ แล้วสิ อย่างน้อยๆก็คงจะเป็นผู้ช่วยของผู้บริหารระดับสูงของ โรงงานนี้แน่ๆ

ผมรออยู่ด้านหน้าออฟฟิศเป็นเวลาสิบนาที ก็ไม่มีใครมา และ เวลาผ่านไปจนหมดบุหรี่ไปสองมวน ก็ยังคงไม่มีใครมา

ผมคลำไปที่กระเป๋ากางเกง โทรศัพท์มือถือวางอยู่ในออฟฟิศไม่ได้เอามาด้วย อยากจะโทรถามหัวหน้าเสียหน่อยว่าล้อผมเล่น หรือเปล่ากัน

ช่วงเวลาที่แสนจะน่าเบื่อนี้ ผมจึงเดินเข้าไปด้านในออฟฟิศ ของผู้ช่วยคนนี้ แล้วนั่งลงตรงม้านั่งไม้สีแดงที่นำเข้ามาจาก เวียดนาม และซักพักหนึ่ง ก็มีร่างสูงร่างหนึ่งเดินเข้ามา ผมจึงรีบ ยืนขึ้น มองเธอ พลางเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ : ทำไมเป็นคุณ อีกแล้ว?”