บทที่ 7 ผลออกสูงถึง 98.99%

สถานที่ตรวจดีเอ็นเอ

ชายอายุวัยสี่สิบเดินออกมา นี่คือลุงสองของหลินหมิง หลิน

โยวฉาย

“ลุงสอง ช่วยผมเอาเส้นผมเจ็ดเส้นนี้ไปตรวจได้ไหม”

หลินหมิงพูดและดึงผมของตัวเองหนึ่งเส้นและยื่นออกไป เห็น หลินหมิงทำแบบนี้ลุงสองอดไม่ไหวที่จะตกใจ

” นายคือ……

“ลุงสอง ไม่ต้องถามแล้ว ช่วยผมตรวจก่อน ตรวจดูว่าใช่ของ ผมหรือเปล่า รบกวนด้วยครับ”หลินหมิงพูดแทรกลงสอง

สําหรับเรื่องเมื่อก่อนของหลินหมิง ลุงสองเข้าใจดีกว่าใคร

เขาเดาได้ตั้งแต่แรกแล้ว มองหน้าหลินหมิงสุดท้ายส่ายหัว ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ กลับหลังหันเดินกลับไปที่ห้องตรวจ

มองดูแผ่นหลังของลุงสอง หลินหมิงถอนหายใจในใจ

พ่อของเขาหลิโยวเทียนเข้มงวดกับเขามาก มีแต่ลุงสองหลิน โยวฉายที่เอ็นดูและรักเขามาก เมื่อก่อน ไม่ว่าหลินหมิงจะก่อ เรื่องอะไร ก็มีแต่ลุงสองที่คอยจัดการให้

ถึงตอนนี้เขาก็ยังต้องพึ่งลุงสองช่วย เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อก่อน หลินหมิงก็รู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมา ส่ายหัว สะบัดความคิดพวกนั้นออกไป จากนั้นก็ตั้งใจรออยู่นอกห้องตรวจอย่างใจเย็น

ผลดีเอ็นเอรอไม่นาน ประมาณยี่สิบนาที ลุงสองก็เดินออกมา พร้อมด้วยผลตรวจ ในมือ

แต่ทว่า ครั้งนี้ลุงสองขมวดคิ้วเป็นปม สายตาเต็มไปด้วย ความตะลึงและไม่อยากจะเชื่อ เขาเดินมาข้างๆหลินหมิง และยื่น ผลตรวจ ให้

เห็นสีหน้าของลุงสองแล้ว ในใจหลินหมิงอดไม่ไหวที่จะสั่น

ไหว

“ผลตรวจสูงถึง98.9999! ? ”

หลินหมิงเห็นผลตรวจนี้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ดู เหมือนว่า เด็กทั้งเจ็ดคนนี้เป็นเขาจริงๆ

“นายคิดจะทำยังไงต่อ? ”

ในตอนนี้เอง ลุงสองมองมาและพูดด้วยเสียงโทน ดูก็รู้ว่า เขากําลังตำหนิตัวเอง

“ก็ต้องเลี้ยงไว้สิครับ”

หลินหมิงยิ้มอ่อน ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข เมื่อ

คิดถึงลูกทั้งเจ็ดคนของเขาแล้ว ใจของหลินหมิงก็บางจนไม่รู้จะ

บางยังไงแล้ว

“เลี้ยง? นายเอาอะไรเลี้ยง? อีกอย่างยังมีเจ็ดคนในที่เดียว! ”
ใบหน้าลุงสองเต็มไปด้วยเครียด มองหลินหมิงด้วยรำคาญใจ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้ม “นายยังดูแลตัวเองไม่ได้เลย บาง ครั้งยังต้องมาขอความช่วยเหลือจากฉันเลย ตอนนี้ยังมีลูกเพิ่ม มาอีกเจ็ดคน นายจะเลี้ยงยังไง? ”

มองลุงสองที่ตำหนิตัวเองอยู่ หลินหมิงเปิดปากเล็กน้อยอย่าง รู้สึกประหลาดใจ

ลุงสองเป็นคนที่ไม่เคยตำหนิติเตียนเขาเลย นึกไม่ถึงว่า ครั้งนี้

เขาจะโกรธจริงๆ

แต่คิดดูแล้ว หลินหมิงก็เข้าใจ สุดท้าย ยังไงลุงสองก็หวังดี กับเขาถึงค่าหนี

“ตอนนี้เด็กๆอยู่ไหน? ”

เห็นหลินหมิงไม่พูด ลุงสองหลินโยวฉายเปิดปากถามอีกครั้ง “อยู่ที่บ้านของแม่เด็ก”หลินหมิงตอบความจริงออกไป

“ถ้าเลี้ยงไม่ไหว ก็พามาให้น้านายสักสองคน ให้เธอช่วย เลี้ยง”ลุงสองพูดขึ้นอีกครั้ง แน่นอน น้ำเสียงก็ยังมีความตำหนิ อยู่แต่ในใจลึกๆแล้วก็ยังหวังดีกับเขา เห็นท่าทางของลุงสอง หลินหมิงก็รู้สึกอุ่นใจ

“ไม่ต้องแล้ว ลุงสอง ผมและแม่ของเด็กเลี้ยงกันได้ ผมไปก่อน เดี๋ยวพอมีเวลาแล้วจะมาเที่ยวหาลุงนะ! “พูดเสร็จ หลินหมิงก็ กลับหลังหันกำลังจะเดินออกไป

แต่ทว่า เขาพึ่งก้าวเท้าลุงสองก็พูดขึ้นอีกว่า
“อาทิตย์หน้าวันศุกร์ เป็นเวลาเยี่ยมของพ่อนาย นายไปกับ

ได้ยินแล้ว ร่างกายหลินหมิงก็สั่นเทา เขาไม่หันหน้าไปเพียง แต่พยักหน้าและพูดว่า “ครับ จากนั้นก็ก้าวเท้าออกจากที่นี่ทันที