บทที่ 6 ฉันไม่มีเงิน

มู่หยุนที่ถูกคนเสียดสีกลับไม่ได้โกรธ เขานิ่งคิดและเอ่ย “ช่าง เถอะ ยังไงก็มาแล้ว เลือกมาเล่นๆ สักอันเถอะ จะได้ไม่เสีย เที่ยว”

“พี่ม” หวางเยนหนรีบคว้าแขนของมู่หยุนเอาไว้ “เจตนาของ พี่ฉันรับไว้แล้ว แต่ของที่นี่แพงเกินไป ช่างมันเถอะค่ะ

“ไม่เป็นไร ก็แค่ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอกับฉันเป็นสามี ภรรยา ฉันยังไม่เคยได้ให้อะไรเธอเลย

เมื่อได้ยินคำว่าสามีและภรรยา แก้มของหวางเป็นหวั่นก็เปล่ง ประกายแดงก่ำขึ้นอีกครั้ง ดูทั้งบอบบางและน่าดึงดูด

มู่หยุนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าไปหยิกแก้มของหวางเป็นหน เบาๆ สัมผัสที่ละเอียดอ่อน ราวกับเยลลี่ ทำเอาคนไม่สามารถ ผละมือไปได้

“แค่กแค่ก จะซื้ออะไรก็เร็วเข้า อย่ามัวแต่ชักช้า” ซุนจิ้งรีบเดิน

เข้าไปเร่งด้วยสีหน้าถมึงทึง เวลานี้เองพนักงานขายก็ยื่นมือเชิญ “คุณผู้ชายคุณผู้หญิง เชิญทางนี้”

“อืม” หวางเยนหวั่นพยักหน้าอย่างมีความสุข จากนั้นจึงทำท่า จะเดินตามพนักงานขายไปด้านหลังเพื่อเลือกสินค้า
“ไม่ต้อง ดูตรงนี้แหละ” มู่หยุนดึงมือของหวางเขนหนเอาไว้ เขามองไปรอบ ๆ และชี้ไปที่มงกุฎหงส์สีทองซึ่งฝังด้วยทับทิม และเพชรเม็ดเล็กต่างๆ หลายชนิด “เอาอันนี้เถอะ

พนักงานขายมีสีหน้า โมโห “คุณผู้ชาย นี่คือสมบัติของร้านเรา มันถูกทำขึ้น โดยเอ็ดเวิร์ดช่างฝีมือที่มีชื่อเสียง ในออสเตรเลีย อีก ทั้งยังประดับด้วยทับทิมสีแดงเลือดนกพิราบห้ากะรัต เสริมด้วยค ริสทัลธรรมชาติ และมีพื้นเป็นทองคำขาว ทั้งหมดเป็นงานทำมือ ราคาห้าล้านหกแสนเจ็ดหมื่นหยวน

คุณแน่ใจหรือว่าต้องการสิ่งนี้?”

แม้ว่าพนักงานขายจะอธิบายที่มาที่ไปและขั้นตอนการผลิต ของสินค้าอย่างละเอียด แต่สายตากลับดูถูกเหยียดหยามอย่าง เต็มเปี่ยม ในฐานะพนักงานขายคาร์เทียร์ บุคคลสำคัญแบบไหน บ้างที่ตนไม่เคยเจอ? ท่าทีอย่างหยุนจะต้องเป็นพวกแอบอ้าง แน่นอน อีกเดี๋ยวเขาจะต้องหาข้ออ้างไม่ซื้อมัน ในภายหลัง และ ทำให้ตนต้องเสียเวลา

“ทำไม กลัวฉันซื้อไม่ไหว?” หยุนยิ้มนิ่ง

สีหน้าของซุนเฉิงเปลี่ยนเป็นมืดมนทันที ถ้ามงกุฎหงส์ถูกซื้อ จริงๆ ถึงเวลานั้นถ้ามู่หยุนก็ไม่สามารถจ่ายได้ ท่าไม่ดีก็อาจจะ ทำให้เขาต้องมาเป็นเบาะรองรับจ่ายแทน แต่นั่นมันมีราคา มากกว่าห้าสิบล้านเชียวนะ!

แม้จะเป็นลูกหลานตระกูลซุนก็ไม่สามารถฟุ่มเฟือยขนาดนี้ได้ หากใช้จ่ายเงินไป เผลอๆ กลับไปอาจจะถูกพ่อเขาโมโหจนตัดขาทิ้งได้เลยด้วยซ้ำ

พ่อของเขา ไม่ได้มีตนเป็นลูกชายเพียงคนเดียวเสียเมื่อไหร่

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ซุนเฉิงก็ก้าวเข้าไปผลักมหยุน และตะโกนว่า “หยุน นี่นายคิดจะทำอะไรกันแน่?

“ฉัน? แน่นอนว่าต้องการซื้อของ

“มหยุน อย่ามาทำตัวเอะอะ อาศัยตัวนายจะจ่ายได้ยังไงไหว ซุนจิ้งตะโกนใส่เขา

คนที่เพิ่งจะรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขขึ้นมาอย่างหวางเป็นห รันเมื่อถูกหลอกอีกครั้งในใจก็หดหูถึงขีดสุด “ช่างเถอะ พวกคุณ ไปเดินเล่นกันเถอะ ฉันกลับก่อนแล้ว

เธอขายหน้าจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

ขณะที่หวางเขนหรับกำลังตั้งท่าจะหันกลับ หยุนก็ดึงเธอกลับ มาและมองไปที่ดวงตาแดงก่ำของหวางเยนหวั่น “เชื่อพี่ชายสัก ครั้ง ได้ไหม?”

เมื่อรับรู้ได้ถึงดวงตาที่จริงใจของมู่หยุน หวางเป็นหน ใจอ่อน และแอบถอนหายใจเบา ๆ “ช่างเถอะ ถือซะว่าเล่นเป็น เพื่อนเขาแล้วกัน ใครอยากหัวเราะเยาะก็หัวเราะเยาะเถอะ”

คิดไป เธอก็เม้มปากและพยักหน้าเบาๆ

“อย่างนี้ถึงเป็นเด็กดี” มู่หยุนยิ้ม จากนั้นจึงหันไปหาพนักงาน ขายและเอ่ย “มัวแต่นิ่งทำไม ไปจัดการบรรจุให้ฉัน
ซุนเฉิงโกรธจนกัดฟันแน่น ถ้าไม่เห็นแก่หน้าของหวางเป็นหน อีกต่อไป และเอ่ยอย่างเหี้ยมเกรียม “อีกเดียวตอนจ่ายเงินอย่า คิดว่าฉันจะช่วยแกจ่าย”

นั่นเพราะทั้งมอลล์เทียนเคอ ทั้งหมดจะมีการเรียกเก็บเงินที เดียวภายหลังจากที่เลือกซื้อเสร็จทั้งหมด คล้ายกับที่ซูเปอร์ มาร์เก็ต สิ่งนี้ไม่เพียงแต่สะดวกสำหรับลูกค้าเท่านั้น แต่ยัง สะดวกสำหรับห้างสรรพสินค้าในการดึงค่าคอมมิชชั่น

“ให้นายช่วยสํารองจ่าย? ทำไมฉันต้องให้นายช่วยจ่าย” ให้ หยุนหัวเราะเยาะและไม่สนใจซุนเฉิง

สมบัติของร้านถูกขายออกไป ทั้งร้านคาร์เทียร์ก็คล้ายกับเกิด ระเบิดขึ้นมา ผู้จัดการร้านรับเชิญทั้งหมดไปที่ห้องรับรอง และ วางเค้กและชาไว้ข้างๆ ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน

ในไม่ช้า กล่องโลหะสีเทาเงินขนาดเล็กก็ถูกนำออกมา พนักงานขายก็เปิดกล่องนั้นต่อหน้าทุกคนเพื่อให้หยุนและคน อื่น ๆ ตรวจสอบสินค้า

มงกุฎหงส์ล้ำค่าวางอยู่ในกล่อง เพชรที่ฝังอยู่นั้นเปรียบ เสมือนดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน สะท้อนแสงเป็นประกาย ระยับสวยงามและสว่างไสว

และที่ดึงดูดความสนใจที่สุดก็คือ “ทับทิมสีแดงเลือดนก พิราบ” ตรงกลางนั้น

ทับทิมที่มีคุณสมบัติตามธรรมชาติ ความใส ความแข็ง ผ่าน มาตรฐานและได้รับการรับรองจาก GRS ของสวิตเซอร์แลนด์หรือGIA ของสหรัฐอเมริกาเท่านั้น ถึงถูกเรียกว่า “ทับทิมสีเลือด นกพิราบแดง” ได้

“ทับทิมสีแดงเลือดนกพิราบ”ทุกเม็ดล้วนมีค่าอย่างยิ่ง และมี เอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่เหมือนใคร

ผู้จัดการมองไปที่มหยุนที่หยิบมงกุฎหงส์ขึ้นมา และสวมมันลง บนหัวของหวางเป็นหน ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เมื่อไหร่จะมี คนซื้อมงกุฎหงส์แบบนี้มาให้เธอบ้าง

ไม่ แค่เพชรก็ยังได้

ช่างเถอะ เธอต้องยอมรับว่า แค่แหวนเพชรที่ใหญ่สักหน่อย ก็ เพียงพอแล้ว

เมื่อมองไปที่หวางเป็นหวั่นสาวงามแสนขี้อาย หยุนก็ถามขึ้น

เบา ๆ “ชอบไหม”

หวางเยนหนอดน้ำตาไหลออกมาเสียไม่ได้ เธอขบริมฝีปาก ก่อนจะพยักหน้าอย่างแรง

ในทางกลับกันซุนเฉิงที่ยืนอยู่ข้างหนึ่งกลับมีสีหน้ามืดมน อย่างยิ่ง “ในเทียนเคย ถ้าซื้อแล้วไม่มีเงินจ่าย อย่างน้อยจะต้อง ชดใช้ค่าเสียหายหนึ่งในสิบของราคา มิฉะนั้นจะต้องถูกดำเนิน คดี”

หวางเยนหวั่นสะดุ้งขึ้นทันที เธอรีบหยิงงมงกุฎหงส์มาวางลง ในกล่องและปิดมัน “พี่มู่ ฟังฉัน พวกเราไม่ซื้อแล้ว

“คุณผู้ชาย นี่คือใบเสร็จรับเงินและใบแจ้งหนี้ของคุณ โปรดรับหากมีปัญหาอนาคต โปรดติดต่อฉันได้ทุกเมื่อ

จัดการกล่าว

หยุนพยักหน้าแล้วเก็บมันลงกระเป๋า

รู้สึกไม่ซื้ออะไร แต่ดันต้องจ่ายค่า ชดเชยกว่าห้าแสน พระเจ้า!

ซุนจิ้งเหน็บแนมขึ้นอีก มู่หยุน แม้อย่าฝันฉันจะช่วยนาย

แม่หวางเขน หันอ้อนวอนซุนจิ้ง

อย่ามา

ไม่นานทั้งสี่เดินออกจากร้านคาร์เทียร์ ส่วนมงกุฎหงส์ พนักงานในร้านจะและ สามารถนำได้เมื่อจากไป

หลังจากซื้อเครื่องประดับ อะไรอีก เฉิงจึงรีบเสนอให้ไปชุดเพ้าเขาสั่งให้ซุน

สิ่งที่คาดคิดคือ ในขณะที่ซุนจิ้งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หยุ นก็เลือกเดรสเหลืองห่าน ให้หวางเหยียนหวั่นอีกครั้ง

“กระโปรงไปตรงหน้าหวางเยนหวั่นและมองจากนั้นพยักหน้า

พี่ ทำไมคุณดีกับฉันจัง

มหยุนมอบชุดให้กับพนักงานขาย จัดการบรรจุ
“อันที่จริง ฉันรู้สึกมาตลอดว่าฉันทำผิดต่อเธอ ในช่วงหลายปีที่ ผ่านมา”

ซุนเฉิงจ้องมองไปที่หยุนอย่างเอาเป็นเอาตาย สีหน้าของเขา มืดครึ้ม ในใจแอบพูดอย่างเงียบ ๆ อย่าฝันว่าจะให้ฉันเป็นคน สํารองจ่าย”

ถูกหยุนสร้างเรื่องขึ้น หลายคนจึงหมดอารมณ์เดินช็อปปิ้ง ต่อ และรีบกลับไปที่ชั้นหนึ่งเพื่อเตรียมที่จะจ่ายเงิน

“ผมรู้มาว่าร้านอาหารฝรั่งเปิดใหม่รสชาติไม่เลว ผู้จัดการส่ง บัตรวีไอพีแบล็กไดมอนด์มาให้ผมเป็นพิเศษ อีกเดี๋ยวพวกเราไป ทานอาหารกลางวันที่นั่นกันเถอะ”

ซุนเฉิงกล่าว เมื่อมาที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน เขาก็ยื่นใบเสร็จให้

แคชเชียร์

“คุณผู้ชาย ทั้งหมดหนึ่งแสนหนึ่งพันสองร้อยหยวน

ซุนเฉิงมองไปที่มู่หยุน และหยิบบัตรธนาคารของเขาออกมา เพื่อชำระค่าใช้จ่าย

ไม่นานนัก หยุนก็มาถึงที่เคาน์เตอร์และยื่นตัวใบเสร็จให้กับ

แคชเชียร์

“คุณผู้ชาย ทั้งหมด ห้าล้านหกแสนแปดหมื่นห้าพันหยวน

“ฉันไม่มีเงิน” มู่หยุนกล่าว