บทที่012 นักบูรพาวัตถุโบราณ

บทที่012 นักบูรพาวัตถุโบราณ

เงินเทียนเทียนนั่งอยู่บนโซฟา สักพักก็พ่อบ้านเดินเข้ามา

“คุณหนูเจียง คุณผู้ชายเรียกพบคุณหนูครับ”

เมื่อได้ยินชื่อจี้จึงเชินเวินเทียนเทียนก็ตกใจจนตัวสั่นขึ้นมา

แต่พอนึกถึงเงื่อนไขที่เธอได้ตกลงกับเจี่ยงหงซึ่งแล้ว เธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหาจี้จึงเชิน

ภายในห้องหนังสือกว้าง จี้จึงเชินซึ่งยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างห้อง

ด้านนอกหน้าต่างเป็นภูเขาทอดยาว ป่าไม้อันกว้างใหญ่ ทิวทัศน์อันกว้างใหญ่นั้นแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่ง ของจิจิงเชิน

เขาได้ยินเสียงเวินเที่ยนเทียนเปิดประตูเข้ามาเลยหัน หลังมาดู จากนั้นสายตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้น

เวินเทียนเทียนหลบสายตาแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่จี้จึงเป็นหัวเราะเบาๆ

“ดูๆ แล้วพ่อแม่ของคุณก็อบรมคุณได้ไม่เลวนิ

เงินเทียนเทียนกำหมัดแน่น

“คุณจี้เรียกพบฉันมีอะไรเหรอ?”

จี้จึงเชินมองเธออย่างสงสัย ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาใน มือกําหมัดแน่น สีหน้าซีดเซียว

“คุณกลัวผมเหรอ?”

“เปล่า”เวินเทียนเทียนรีบตอบ

จี้จึงเชินขมวดคิ้วขึ้น ยื่นมือไปจับหน้าเธอเงยขึ้นมา

“มองหน้าผมสิ”

เวินเทียนเทียนทำตาเลี่กลัก สุดท้ายก็จ้องไปที่ใบหน้า ของจี้จึงเชิน

จี้จึงเชินขยับตัวเข้าไปใกล้ แม้ว่าเขารู้อยู่แก่ใจว่าผู้หญิง คนนี้กำลังแสดงละครตบตาเขาอยู่
นัยน์ตาเขาเปล่งประกายราวมีดวงดาวอยู่ในนั้น

จี้จึ่งเป็นขยับเข้าไปใกล้ๆ……

“คุณจี้!”เวินเทียนเทียนพูดแทรก

จี้จึงเชินหยุดชะงักลง ร่างทั้งสองใกล้ชิดกันมาก ริม ฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน จนกระทั่งเขาได้กลิ่นหายๆ หอมๆ ของเวินเทียนเทียน

เขาเป็นอะไรไป?

จี้จึงเชินขมวดคิ้วขึ้น แล้วรีบผลักตัวเวินเทียนเทียนออก!

เขาหันหลังให้เวินเทียนเทียน

“ออกไป! ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ” เขาเป็นคนที่อยากเจอเธอเอง และอยู่ๆ ไม่อยากเจอซะ อย่างนั้น

แต่ไม่เห็นหน้าเธอก็ดีเหมือนกัน

เวินเทียนเทียนเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ลังเล
ผ่านไปครู่หนึ่ง จี้จึงเป็นรู้สึกว่าเงียบๆ เขาเลยหันหลัง กลับไปมอง กลับพบว่าเธอออกไปแล้ว

ไปแล้วเหรอ?

จี้จึงเชินเกิดความโมโหขึ้นภายในใจ

แค่บอกให้ออกไปก็ออกไปแล้วเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้เชื่อฟังดีจริงๆ !

เขาหรี่ตาลง จากนั้นก็เอามือกดสัญญาณโทรศัพท์หาจง

หลี

“จงหลี เดี๋ยวจะไปบริษัทนะ!”

เวินเทียนเทียนเดินออกมาจากห้องหนังสือ จากนั้น สายตาเธอถูกดึงดูดด้วยภาพวาดวัตถุโบราณมากมาย

“นี่ใช่ภาพวาดของเว็บสเตอร์นิ ”

ภาพวาดเหล่านี้ได้ดึงดูสายตาเธอ เธอเดินดูภาพไป ตลอดทางอย่างช้าๆ

ยิ่งดูทำให้เธอยิ่งตกใจ!
ระเบียงทางเดินมีภาพวาดมากกว่าสิบภาพ ภาพวาด บางภาพก็ถูกประมูลมาจากเมืองนอกในมูลค่ามากกว่า หมื่นล้าน บางภาพก็ดูเหมือนเป็นภาพวาดธรรมดาทั่วไป แต่ภาพวาดทั้งหมดล้วนเป็นภาพวาดที่ตกทอดมาจาก ทศวรรษที่แล้วทั้งสิ้น

เวินเทียนเทียนเดินตามทางเรื่อยๆ จนไปถึงห้องรับแขก สายตาของเธอสะดุดหันไปเห็นโต๊ะที่อยู่ในมุมห้อง

เธอถลึงตามองด้วยความตกใจ

“นี่คือ……..นกดกระดาษหงหยวนนิ!”

เธอเดินเข้าไปอย่างใจจดใจจ่อ ก้มลงมองกระดาษสี เขียวมรกตที่วางอยู่บนโต๊ะ

หินกดกระดาษสีเขียวรวมตัวเข้าด้วยกัน มันถูกแกะสลัก มาจากหยกทั้งชิ้นโดยมีมังกรสีเขียวอยู่ด้านบน คล้ายกับ จะออกมาโลดเล่นได้

เวินเที่ยนเทียนหยิบมันขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง

เธอชอบศึกษาเกี่ยวกับวัตถุโบราณ เธอมีความฝันอยาก จะเป็นนักบูรพาวัตถุโบราณ