บทที่001 ลุกออกไปจากเตียงผมเดี๋ยวนี้

บทที่001 ลุกออกไปจากเตียงผมเดี๋ยวนี้

บ่ายที่สวยงามวันหนึ่งในฤดูร้อน อากาศบ่ายนี้ร้อนจัด มาก

ณ บ้านตระกูลเจียง บรรยากาศเต็มไปด้วยความปีติ ยินดี ทุกๆ คนกำลังเดินไปมาวุ่นอยู่ที่ลานหญ้าเขียวชอุ่ม ดูเหมือนว่าที่นี่จะมีงานเลี้ยง

ทันใดนั้นมีเงาของหญิงสาวร่างเล็กเดินลับๆ ล่อๆ เข้ามา ในสวนของบ้านตระกูลเจียง

เสียงฝีเท้าที่กำลังเดินใกล้เข้ามาเวินเทียนเทียนหญิง สาวร่างเล็กคนนี้ได้ยินเสียงจึงรีบผลักประตูเข้าไปแอบใน ห้อง

เมื่อเธอหันหลัง “ผลัก” เสียงดังขึ้น!

ทันใดนั้นเธอรู้สึกปวดอย่างรุนแรงที่ด้านหลังศีรษะ จาก นั้นหน้ามืดเธอล้มลงบนพื้น
ในเวลานี้ชายวัยกลางคนสวมสูทคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้า ประตูห้อง กำลังสั่งการอยู่ “เตรียมตัวให้พร้อม เดี่ยวอีก สักครู่รถนำขบวนขันหมากบ้านตระกูลจี้ก็จะมาถึงแล้ว! อย่าชักช้าอยู่หล่ะ”

เจ็บจังเลย

ใครเป็นคนผลักเธอ?

เวินเทียนเทียนขมวดคิ้วขึ้น เธอรู้สึกเจ็บที่ด้านหลัง ศีรษะอย่างรุนแรงจนไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้

“ไอหยา เนี่ยนเหยา ทำไมเธอถึงยังนอนอยู่เนี่ย? รถเจ้า บ่าวมาถึงนานแล้วนะ” เสียงตะโกนของหญิงสาวดังขึ้นมา

เสียงใคร?

ฉันเจ็บ……

“อย่างส่งเสียงดัง…….…..

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และไม่รู้ว่าเธอคนนั้นพูดอะไร แต่บรรยากาศโดยรอบๆ ก็เงียบสงบลงอีกครั้ง

เงินเทียนเทียนพยายามครุ่นคิด เธอรู้สึกง่วงจนทนไม่ ไหวแล้ว แต่ก็ยังมีคนที่เขย่าตัวเธออยู่ตลอดเวลา

เธอพยายามที่จะลืมตาขึ้น และพบว่าตนเองกำลังโดน จับให้เดินไปอยู่ ศีรษะของเธอถูคลุมด้วยผ้าคลุมผมเจ้า สาวสีขาว ทําให้เธอมองไม่ชัด

ปวดหัวมาก

“จะพาฉันไปไหน?”

“คุณหนูเจี่ยงคะ รถแต่งงานมาถึงแล้วนะคะ พวกเราจะ ต้องส่งตัวคุณหนูแล้วค่ะ”

อะไรนะ รถแต่งงานอย่างนั้นเหรอ?

เวินเทียนเทียนหรี่ตาด้วยความงุนงง ความรู้สึกเธอรับรู้ ช้ามาก จนเธอไม่มีการตอบสนองใดๆ

จนกระทั่งมีรถคันหนึ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าจริงๆ พวกเขา พยายามยกตัวเธอขึ้นรถไป

“ฉัน ฉันไม่แต่งงาน……….
สีหน้าของพวกเพื่อนเจ้าสาวไม่ได้แสดงออกถึงความรู้ สึกใดๆ เลย ไม่สนใจเสียงของเวินเทียนเทียนแม้แต่น้อย ต่างก็ช่วยยกตัวเธอขึ้นรถไป

เสียงเอะอะโวยวายด้านนอกถูกกั้นด้วยกระจกรถเมื่อ

ประตูรถปิดลง

บรรยากาศที่เงียบงันภายในรถทำให้เวินเทียนเทียน ยิ่งปวดหัวมากขึ้น เธอเอนกายลงบนเบาะอย่างนุ่มนวล ความง่วงก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง และเธอก็หลับไป

ปวด ปวดหัวมาก……..….

ปวดจนหัวจะแตกอยู่แล้ว

บนเตียงนอนกว้าง ร่างเล็กๆ อันบอบบางของหญิงสาวที่ กำลังนอนเอนตัวนอนอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาด

ปมคิ้วขมวด ปากของเธอเริ่มแห้งเนื่องจากขาดน้ำ

เวินเทียนเทียนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เธอมองเห็นคือ เพดานสีขาว ม่านยาวที่แขวนด้วยตะขอทองคำมีกลิ่นหอมจางๆ ในอากาศโชยมา

“นอนพอหรือยัง รีบลงไปได้แล้ว!”

ทันใดนั้นน้ำเสียงที่เย็นชา ปนด้วยความโกรธก็ดังขึ้น

เวินเทียนเทียนได้สติขึ้นมาทันใด

เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา และรู้สึกปวดที่หลังศีรษะอีก ครั้ง

“โอ๊ย ปวดหัว…….

ชายหนุ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แหลมคม

เวินเทียนเทียนได้ยินไม่ชัด แต่รับรู้ได้ว่าไม่ใช่คำพูดที่ดี

แน่ๆ

เขาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

เสียงก็เพราะดีนะ แต่……

ชั่วร้ายจริงๆ

เขาเอามือยื่นเข้ามาจับที่คางของเธอ และค่อยๆ จับหน้าเงินเทียนเทียนเงยขึ้นมา

กวาดสายตามองอย่างช้าๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาได้ ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ ดั้งจมูกโด่ง ลูกตาดำลึก แววตาอัน แหลมคม ริมฝีปากบางเรียว แต่ไม่มีแม้กระทั่งรอยยิ้ม ตรง กันข้าม สีหน้ากลับเต็มไปด้วยความเหน็บแนมเยาะหยัน

เขามองหน้าเวินเทียนเทียนด้วยความเย็นชา

“อยากได้ความเห็นใจอย่างนั้นเหรอ? แต่น่าเสียดายที่ ในพจนานุกรมผมมันไม่มีคำว่าเห็นใจ”

เวินเทียนเทียนหรี่ตาลง ในสมองคิดอะไรไม่ออก เธอ เห็นใบหน้าของชายหนุ่มประชิดเข้ามาใกล้เธอจนเธอไม่ อาจหลบได้

“นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

“เหอะ”

ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นมาเยาะเย้ย พร้อมทั้งยังพูดจาอย่าง ไร้ความปรานีออกมา และมองหน้าเธอด้วยสายตาที่เย็นชา
“ผมให้เวลาคุณสามวินาที ลุกออกไปจากเตียงผมเดี่ยว