บทที่011 เธอมันเป็นขโมย

บทที่011 เธอมันเป็นขโมย

ภายในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

ทันใดนั้นจางล้างหรูดึงตัวเงินที่ยนเทียนเข้ามา

“ไหนเธอพูดมาสิว่าเนี่ยนเหยาทำอะไรเธอ?”

“ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

เวินเทียนเทียนสะบัดมือจางล้างหรูออก”ฉันแค่จะเข้าไป เอาโฉนดที่ดินของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าคืนมา แต่กลับ โดนจับแต่งงานแล้วมาอยู่ที่นี่…

นัยน์ตาของเจี่ยงหงซึ่งเปล่งประกายขึ้น เขาจ้องหน้าเป็น เทียนเทียนแล้วรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเธอขึ้นมาทันใด

เมื่อไม่นานมานี้ตระกูลเจี่ยงได้รับซื้ออสังหาริมทรัพย์ มาจำนวนหนึ่ง เพื่อที่จะทำลายและสร้างที่พักใหม่ ใน กระบวนการนี้ก็ได้พบกับบุคคลที่ตั้งใจฝ่าฝืนนโยบาย และกฎระเบียบหลายคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือคนของสถาน เลี้ยงเด็กกำพร้า

เจี่ยงหงซึ่งเคยไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาแล้วครั้งหนึ่ง เขาเคยเห็นหน้าเป็นเทียนเทียน

“นี่เธอแอบลักลอบเข้ามาในบ้านฉัน คิดจะทำอะไร?”

“ฉัน……ฉันแค่อยากปกป้องสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

“เธอคิดจะมาขโมยโฉนดที่ดินสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า อย่างนั้นเหรอ?”

เวินเทียนเทียนนิ่งลง ได้แต่เม้มปากไม่ได้ตอบโต้อะไร

ไป

จางม้างหรูตกใจ เอามือชี้หน้าเวินเที่ยนเทียนแล้วพูดขึ้น

ว่า

“เธอมันเป็นขโมย!

จางล้างหรูดึงแขนเวินเทียนเทียนแล้วพยายามลากเธอ ออกไปด้านนอก

“เธอมันเป็นหัวขโมยที่สมควรตาย ฉันจะพาเธอไปโรง พัก!”

เวินเทียนเทียนตกใจจนใบหน้าซีดเซียว
“พวกคุณเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนขโมยโฉนดที่ดินไปเ ฉันก็แค่ไปเอากลับมาโดยใช้วิธีเดียวกันกับที่พวกคุณใช้ก็ แค่นั้น!”

“นี่เธอยังจะแก้ตัวอีกเหรอ? ไป! ฉันจะพาเธอไปโรงพัก!”

จางล้างหรูกัดฟันยืนยันจะพาตัวเธอไปโรงพักให้ได้ เธอ พยายามลากตัวเป็นเทียนเทียนออกไป

“ช้าก่อน”

เจี่ยงหงซึ่งพูดแทรกขึ้นมา

เขาเดินเข้ามาตบหน้าเวินเที่ยนเทียนครั้งหนึ่ง

“เธออยากจะกลับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไหม?”

เวินเทียนเทียนจ้องหน้าเขา ใบหน้าของเจี่ยงหงซึ่งยิ้ม แบบมีเลศนัย

“ถ้าหากเธอช่วยฉัน ฉันรับปากเธอว่าฉันจะเก็บสถาน เลี้ยงเด็กกำพร้าไว้”

แววตาของเจี่ยงหงซึ่งเปล่งประกายคล้ายกับมามีแผนชั่วร้ายอยู่ในใจ

แต่เงื่อนไขที่เขาเสนอนั้นน่าสนใจมากเวินเทียนเทียน ถามขึ้นมาทันทีว่า “ช่วยเรื่องอะไร?”

“ในเมื่อจี้จึงเป็นคิดว่าเธอคือเนี่ยนเหยา ถ้าอย่างนั้นเธอ ก็ปลอมตัวเป็นเนี่ยนเหยาต่อไป”

“ไม่ได้เด็ดขาด! ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวมาก..…….

“นึกถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเข้าไว้” เจี่ยงหงซึ่งพูด

แทรก

เวินเทียนเทียนขมวดคิ้วขึ้น

“แต่ต่อให้จี้จึงเชินเชื่อ สักวันก็ต้องมีคนจับได้อยู่ดี”

เจี่ยงหงซึ่งยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ

“เนี่ยนเหยาถูกส่งให้ไปอยู่ที่เมืองนอกเป็นเวลากว่าเจ็ด ปีไม่มีใครจำได้หรอก ถ้าพวกเราสามคนไม่พูดคนอื่นไม่มี ทางรู้แน่นอน”

เวินเที่ยนเทียนเม้มปากขึ้น
เจี่ยงหงซึ่งพูดต่อ “เธอแค่ปลอมตัวเป็นเนี่ยนเหยาไม่กี่ วัน เมื่อไหร่ที่พวกเราหาเนี่ยนเหยาตัวจริงเจอ ตอนนั้นเธอ ก็เป็นอิสระทันที แถมสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ยังคงอยู่ เธอลองคิดดูดีๆ เพียงเวลาแค่ไม่กี่วัน เพื่อแลกกับทุกคนที่ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามันคุ้มค่ามากนะ”

เจี่ยงหงซึ่งยื่นข้อเสนอให้เวินเทียนเทียน และดูเหมือน ว่าเธอจะตอบตกลงในเงื่อนไข

เวินเทียนเทียนกำหมัดแน่น หัวใจของเธอเริ่มสั่นคลอน

“คุณจะเก็บสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้จริงๆ ใช่ไหม?”

“แน่นอน”

“แล้วเมื่อไหร่คุณจะเจอเนี่ยนเหยาตัวจริงล่ะ?”

“ฉันต้องเจอตัวเนี่ยนเหยาเร็วๆ นี้แน่นอน ฉันสั่งให้คน ของฉันตามหาอยู่ คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะเจอตัว”

เวินเที่ยนเทียนมองหน้าเจี่ยงหงซึ่ง เธอรู้ว่าเธอกำลังบิน เข้าไปในกองไฟ แต่เพื่อแลกกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แล้ว เธอจึงตอบตกลง

เธอค่อยๆ ปิดตาลง
“จํานํา คุณรับปากฉันไว้ด้วยล่ะ”

เจี่ยงหงซึ่งยิ้มอย่างพึงพอใจ

“แน่นอน ขณะที่พวกเราตามหาตัวเนี่ยนเหยาตัวจริง เธอ อย่าให้จี้จึงเป็นรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอเป็นอันขาด”

เจี่ยงหงซึ่งและจางล้างหรูออกจากบ้านตระกูลจี้ จางล้าง หรูดึงแขนเจียงหงซึ่งอย่างเป็นกังวล

“นี่คุณคิดจะเก็บสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไว้จริงๆ เหรอ?”

เจี่ยงหงซึ่งยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า

“ถึงตอนที่เนี่ยนเหยาตัวจริงกลับมา ใครจะไปสนใจเธอ?”