บทที่009 นี่คือบทเรียนแรก

บทที่009 นี่คือบทเรียนแรก

“คุณอยากเจอพ่อแม่คุณงั้นเหรอ?”

จี้จึงเชินถามกลับด้วยสายตาที่สงสัย สายตาที่ลึกซึ้งคู่ นั้นดูเหมือนว่าจะมองเห็นอะไรบางอย่าง

เวินเทียนเทียนกำมือไว้ด้านหลังด้วยท่าทีประหม่า

“ทำไมเหรอ?”

เวินเทียนเทียนมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“ฉันก็แค่อยากเจอ……..

“ผมรู้” จี้จิ่งเชินพูดตัดบทเธอ “แต่ทำไมผมต้องรับปาก คุณล่ะ?”

เวินเทียนเทียนนิ่งไปพักหนึ่ง เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ สามารถใช้เหตุผลพูดกับคนป่าเถื่อนแบบนี้ได้
จี้จึงเป็นนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วยกขาเรียวๆ ทั้งสองข้างขึ้น พาดบนโต๊ะ เอนตัวลงอย่างสบายๆ มองหน้าเธอแล้วพูด ขึ้นว่า

“มานี่สิ”

เวินเทียนเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

จี้จึงเชินพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห และเด็ดเดี่ยว “อย่าให้ ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สอง”

เธอเม้มปากขึ้นแล้วค่อยๆ เดินเข้าไป

ทันใดนั้นจี้จิ่งเชินก็ดึงตัวเธอเข้าไปอย่างแรง

เวินเทียนเทียนเซล้มไปซบบนร่างของจี้จึงเชิน

“อ้าย!”

เธอรีบผลักตัวออกจากจี้จิ่งเชิน แต่จี้จึงเชินกลับกอดเอว

เธอไว้

สองมือใหญ่ๆ ของลูบไล้ที่เอวผ่านกระโปรงบางๆ ของเธอ
“คุณอยากเจอเจียงหงซึ่งอย่างนั้นเหรอ?”

เงินเทียนเทียนไม่กล้าที่จะขยับตัว

จี้จิ่งเชินหัวเราะเบาๆ หน้าอกของเขาสั่นเล็กน้อย

“ไหนคุณบอกเหตุผลมาสิว่าทำไมผมต้องรับปากคุณ” เขานิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเอามือไปจับคางของเวินเทียน เทียน จ้องตาเธอแล้วพูดขึ้นว่า “คุณหญิงจี้ คุณคิดว่าผม จ่ายเงินไปร้อยล้านเพื่อที่จะให้คุณมาเป็นแขกผมเหรอ?”

เวินเทียนเทียนกัดฟันแล้วถามขึ้นว่า “คุณคิดจะให้ฉัน ทําอะไรล่ะ”

“คุณเป็นถึงคุณหญิงจี้ ยังต้องให้ผมสอนคุณอีกเหรอ?”

จี้จึงเชินอมยิ้มเวินเทียนเทียนกำหมัดแน่น เธอปิดตาแล้ว โผเข้าไปหอมแก้มจี้จึงเชิน

“พอใจคุณหรือยัง?”
งั่งเขินย้มมุมปากแล้วพูดว่า “คุณคิดว่ามันคุ้มค่ากับเงิน หนึ่งล้านที่ผมเสียไปหรือยังล่ะ?”

เวินเทียนเทียนสั่นไปทั้งตัว แต่หากเธอไม่ได้เจอกับคน ตระกูลเจียง เธอก็ไม่สามารถยืนยันตัวตนของเธอได้

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

ฝ่ามือเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอก้มหน้าลง แล้วจูบริมฝีปากของจี้จึงเชินเบาๆ

เธอจูบจี้จิ่งเชินเบาๆ คล้ายกับแมลงปอแตะน้ำ จากนั้น เธอก็ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว

แต่มือของจี้จึงเชินได้คว้าเอวเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว

เวินเทียนเทียนถูกดึงอย่างแรง มือข้างหนึ่งของจี้จึงเป็น โอบเอวเธอเอาไว้ อีกข้างหนึ่งจับที่ศีรษะเธอ

จากนั้นก็จูบปากเวินเที่ยนเทียนอย่างเร่าร้อน

เวินเทียนเทียนเอามือผลักออกอย่างแรง แต่แรงของเธอ ไม่อาจต้านแรงของจี้จึงเชินได้
เธอถูกจี้จิ้งเซินขยี้จูบเหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไป

จูบ ไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เป็นเพียงแค่การรุกราน เท่านั้น

เวินเทียนเทียนตัวสั่นเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่ง จี้จึงเชินก็ ได้ปล่อยเธอ แล้วพูดขึ้นว่า

“นี่คือบทเรียนแรกของคุณ คุณหญิงจี้ หวังว่าหลังจากนี้ ไปคุณจะทำได้ดีกว่านี้”

จี้จึงเชินปล่อยมือออกทําให้เธอเซ

“ให้ฉันได้เจอพ่อกับแม่ฉันเถอะนะ” เธอเห็นจี้จึงเชิน เงียบ จากนั้นเธอกัดฟันพูดต่อ “จี้วิ่งเน…ฉันสามารถ ทำได้มากกว่านี้”

จี้จึงเชินเห็นว่าน้ำตาเธอกำลังคลอเบ้า เขาขมวดคิ้วขึ้น แล้วเดินออกไป พูดปิดท้ายว่า

“ในเมื่อเธออยากจะเจอพวกเขา อย่างนั้นก็ตามใจเธอ แล้วกัน”

จากนั้นประตูห้องก็ถูกปิดลง
ภายในห้องหนังสือเหลือเพียงแค่เงินเทียนเทียนคน เดียว เธอยืดตัวขึ้น จากนั้นก็เอามือเช็ดน้ำตาที่กำลังคลอ เบ้า และเดินออกจากห้องไป

เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้