บทที่008 คุณมันเป็นคนโง่

บทที่008 คุณมันเป็นคนโง่

เงินเทียนเทียนกลัวจนตัวแข็ง สักพักเธอดิ้นตัวขึ้นอย่าง แรง

จี้จึงเป็นรัดตัวเธอไว้แน่น

“คุณยังจะเสแสร้งอะไรอีกล่ะ? เมื่อสักครู่นี้คุณเองไม่ใช่ เหรอที่เรียกร้อง”

“ไม่! ฉันไม่ต้องการ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

จี้จึงเชินขมวดคิ้วขึ้น หากเธอแค่อยากจะเล่นตัว นั่นก็ คงจะเป็นรสนิยมส่วนตัวของเธอ แต่นี่เธอขัดขืนมาตลอด จนทำให้ดูน่ารำคาญเขาปล่อยมือเวินเที่ยนเทียนออก แล้วปล่อยเธอไว้ในอ่างอาบน้ำ

น้ำที่กำลังท่วมท้นในอ่างทำให้จม เธอสำลักน้ำ สองมือ พยายามคว้าจับสิ่งของ

อ่างอาบน้ำใหญ่จนน่ากลัว เท้าของเธอแตะลงพื้นในอ่าง และลื่นลงจมลงไปใต้น้ำ

“ช่วยด้วย……..ช่วยฉันด้วย……..
ทันใดนั้นมือของเธอเหมือนจะคว้าเจออะไรบางอย่าง เวินเทียนเทียนรีบจับไว้แน่น

“คุณมีพิรุธมากเกินไปแล้ว”

เสียงพูดดังขึ้นบนเหนือศีรษะของเธอ

เวินเทียนเทียนเงยขึ้นมา เห็นหน้าของจี้จิ่งเซ็น เธอตกใจ ปล่อยมือออกและจมลงในน้ำอีกครั้ง

จี้จึงเชินขมวดคิ้ว มองดูเธอที่กำลังดิ้นรนอยู่ใต้น้ำ สำลัก น้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังไม่ร้องขอให้ช่วย

เขามองดูเวินเที่ยนเทียนด้วยความโมโห

ดี! ถ้าคุณอยากตายนักล่ะก็ ผมก็จะไม่ขวาง!

จี้จึงเชินกำหมัดแน่น

เวินเที่ยนเทียนพยายามเอาเท้าเหยียบพื้น แต่กลับลื่น อีก เธอดิ้นรนอย่างสุดชีวิต…

ชีวิตก็คงเหมือนกระแสน้ำ…….……..

จี้จึงเชินยื่นมือไปคว้าตัวเธอขึ้นมาจากน้ำ
“คุณมันเป็นคนโง่!”

เงินเทียนเทียนเอามือจับขอบอ่างไว้ เธอหายใจหอบๆ นึกถึงตอนที่อยู่ในน้ำเธอคิดว่าเธอกำลังจะตายแล้ว ใบหน้าของเธอซีดเซียว

ผ่านมาสักครู่เธอแหงนหน้าขึ้นมองหาจี้จึ่งเขิน แต่กลับ ไม่เจอเขาแล้ว

เวินเทียนเทียนถอนหายใจด้วยความโล่ง ค่อยๆ ลุกขึ้น มานั่งพักบนขอบอ่างอาบน้ำ

เธออาบน้ำใหม่อีกรอบ แต่เสื้อผ้าของเธอนั้นเปียกชื้นไป หมดแล้ว เธอจึงสวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเดินออกมา

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นเสื้อผ้าที่วางไว้บนเก้าอี้

เธอหยิบขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นชุดกระโปรงยาวสีขาว

เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จเธอจึงเดินออกไปจากห้อง หน้าห้อง มีบอดี้การ์ดยืนอยู่ เขาก้มหน้าลงแล้วพูดขึ้นว่า “คุณหนูเจี่ ยง ประธานจี้รอคุณหนูอยู่ที่ห้องหนังสือครับ”

เวินเทียนเทียนเม้มปาก นึกถึงตอนที่เธอจมอยู่ในน้ำ เธอ ากําหมัดแน่น
ที่นี่เป็นอาณาบริเวณของจี้จึงเขิน ทุกคนที่นี่ทั้งหมดล้วน แต่เป็นคนของเขา

พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ ในเมื่อทุกคนที่นี่คิดว่าเธอคือเจียง เนียนเหยาไปแล้ว

เวินเทียนเทียนเดินตามบอดี้การ์ดไปจนถึงหน้าประตู

ห้อง

สักครู่ร่างของบอดี้การ์ดก็หายไป เธอถอนหายใจ จาก นั้นก็เดินไปที่ประตูห้อง

ภายในห้องไม่มีเสียงอะไรเลย

เธอคิดๆ ดูแล้วจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

แสงไฟสลัวในห้องหนังสือมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะ ไม้ทึบขนาดใหญ่ ใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่งถูกบดบังด้วย ความมืด เห็นเพียงแต่คางของเขาเท่านั้น

เวินเทียนเทียนยืนกัดฟันอยู่ที่ประตูห้อง

จี้จิ่งเชินพูดขึ้นมาว่า “เข้ามาสิ”

เวินเทียนเทียนยืนนิ่ง
“หรือคุณจะให้ผมเป็นคนไปลากตัวคุณมา?”

จี้จึงเชินพูดด้วยความโมโห

เธอเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงกลางห้อง ไม่พูดไม่จา

“หยุดแสดงละครได้แล้วเงี่ยงเนี่ยนเหยา ก่อนที่ตระกูลจิ้ กับตระกูลเจียงจะเกี่ยวดองกัน ข้อมูลส่วนตัวทั้งหมดของ คุณอยู่ในมือผมแล้ว”

เสียงของจี้จึงเชินดังออกมาจากเงามืด

“รวมไปถึงพฤติกรรมอันชั่วร้ายของคุณในตอนที่คุณ อยู่ต่างประเทศ อย่างนี้แล้วคุณยังคิดจะที่จะแสดงละคร ตบตาผมอีกอยู่อีกไหม?”

เอกสารปีกใหญ่ถูกโยนออกมาอยู่ใกล้ๆ เท้าของเงิน

เทียนเทียน

เธอก้มลงหยิบเอกสารขึ้นมา ด้านหน้าเขียนว่าบันทึก ข้อมูลของเจี่ยงเนี่ยนเหยา

ลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลเจี่ยงที่ฉลาดหลักแหลม และแสนดีคนนี้ เมื่อไปอยู่เมืองนอกแต่กลับเปลี่ยนไปเป็น คนละคน กำเริบสืบสานไม่สนแม้แต่กฎหมาย

เงินเทียนเทียนพลิกเอกสารไปมาแต่ก็ไม่เจอรูปของเจี่ ยงเนียนเหยา

แปลก

“คุณมีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม?”

“ฉันขอเจอคนในตระกูลเจียง….” พูดไม่ทันจบ เธอนึก ขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอคือเจียงเนี่ยนเหยา เธอพูดใหม่อีกครั้ง ว่า “ไม่สิ ฉันขอเจอคุณพ่อของฉันหน่อยได้ไหม?”

ขอเพียงแค่ได้เจอเจียงหงซึ่งกับจางล้างหรู พวกเขา สามารถยืนยันตัวตนที่แท้จริงของเธอได้

เธอไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา แล้วก็ไม่ได้รู้จักกับภรรยาของ ตาปีศาจคนนี้ด้วย เธอแค่อยากหาทางออกไปจากที่นี่

ก็แค่นั้น!