บทที่005 ฉันคือเจียงเนี่ยนเหยา

บทที่005 ฉันคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา

ในห้องอันมืดมิด มองไม่เห็นแม้กระทั่งนิ้วมือของตนเอง

เธอขดตัวสั่นอยู่ภายในมุมห้อง

ในห้องนี้มืดมาก แม้แต่ผนังห้องก็เป็นสีดำ

บนกำแพงห้องถูกติดตั้งระบบป้องกันเสียง ทำให้ห้องนี้ เงียบสนิทไม่มีเสียงเล็ดลอดออกไปข้างนอกได้

เวินเที่ยนเทียนปิดตาก้มหน้าลง ได้แต่พูดปลอบใจตัว

เอง

“ไม่กลัว เราต้องไม่กลัว พี่จิ่งเคยบอกไว้ว่าบนโลกนี้ไม่มี ผี ไม่มีผีแน่นอน…พี่จิ่ง….จิ่ง เมื่อไหร่พี่จะกลับมา?”

ดวงใจของเธอเหมือนจะแตกสลายลง

เธอก้มหน้าร้องไห้ซิกๆ น้ำตาของเธอไหลออกมาดั่ง สายน้ำ ระบายความเสียใจที่เกิดขึ้นทั้งหมดในช่วงสิบ สองปีที่ผ่านมา
“ทําไมถึงไม่กลับมาหาฉัน? พี่รู้ไหมว่าสถานเลี้ยงเด็ก กำพร้าจะถูกรื้อออกในไม่ช้านี้แล้ว ฉันรอพี่ไม่ไหวแล้วพี่ พี่อยู่ที่ไหน?”

ในห้องที่มืดสนิทนี้ มีเพียงเสียงร้องไห้ของเธอที่ยังคงดัง ก้องอยู่

เวินเที่ยนเทียนไม่รู้เลยว่าตัวเองร้องไห้ไปนานแค่ไหน

ตื่นมาอีกทีรอบๆ ตัวก็ยังคงมืดสนิทเหมือนเดิม

เธอถอยตัวหลบเข้าไปในมุมห้องอีกครั้ง ลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว

เธอเอามือจับที่หน้าท้อง กระเพาะของเธอเริ่มหิวแล้ว

ทันใดนั้นประตูห้องที่มืดสนิทนี้ก็ถูกเปิดออก

แสงสว่างสาดส่องเข้ามาภายในห้อง

เวินเทียนเทียนแหงนหน้าขึ้นมอง

“สํานึกหรือยังล่ะ?”

ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก
เวินเทียนเทียนหันไปดู เห็นจี้จิ่งเชินยืนบดบังแสงสว่าง อยู่ที่ประตูห้อง เธอเห็นหน้าของจี้จึงเชินไม่ชัด แต่รับรู้ได้ ถึง เสียงที่โหดร้ายของเขา

ถ้าหากคิดจะหนีอีก ก็ต้องโดนจับกลับมาขังไว้ที่นี่!

ไม่!

เธออาจตายได้! ตายเป็นแน่!

“สำนึกแล้ว…….…..

“บอกมา คุณเป็นใคร?”

“ฉันคือ……” สายตาของเวินเทียนเทียนกำลังลังเล สุดท้ายก็ตอบไปว่า “ฉันคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา”

“เหอะ” ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นมา “คุณรวมหัวกันกับยอม ทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เป็นคุณหญิงจี้ของบ้านนี้ คุณ ต้องการผลประโยชน์จากผมอีกเท่าไหร่ถึงจะพอ?”

เงินเทียนเทียนตกใจ

ไม่! ไม่ใช่ฉัน!
ฉันไม่ได้เป็นคนทำ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น!

เงินเทียนเทียนรีบปฏิเสธ แต่สีหน้าของเธอกลับนิ่ง สัก พักเธอจึงพยักหน้ายอมรับ

“ไม่จริง!”

จี้จึงเชินโผเข้ามาจับที่คางของเธอ แล้วเงยหน้าเธอขึ้น

“เจี่ยงเนี่ยนเหยา ผมจะทำให้คุณรู้สึกเสียใจที่ย่างก้าว เข้ามาในบ้านตระกูลจี้”

เวินเที่ยนเทียนรู้สึกสับสนมาก เธอแค่พูดยอมรับแบบ ส่งเดชก็แค่นั้นเอง

เธอไม่กล้าที่จะขัดขืน

จี้จึงเชินเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบโต้อะไร จึงตัดสินใจเดิน ออกจากห้องไป

“เอาตัวเธอไป ให้เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สะอาด” จี้ จิ่งเชินสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้อง
บอดี้การ์ดได้พาตัวเวินเที่ยนเทียนเข้าไปในห้องน้ำ แล้ว บอกกับเธอว่า

“อีกครึ่งชั่วโมง ประธานจี้เรียกพบคุณ

พูดจบ บอดี้การ์ดก็ปิดประตู “โครม” แล้วเดินออกจาก ห้องไป

เวินเที่ยนเทียนนั่งลงบนพื้นห้องเย็นๆ เธอถูกขังใน ห้องมืดหนึ่งคืนเต็ม ร่างกายของเธอตอนนี้หนาวเย็นสั่น สะท้านไปทั้งตัว

เธอพยายามลุกขึ้นเอามือเปิดก๊อกน้ำ แต่ร่างกายเธอ ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว จึงทําให้เธอล้มลงบนพื้น

บนพื้นที่เย็นชื้นบวกกับอุณหภูมิความเย็นในร่างกายเธอ

ยิ่งทําให้เธอหนาวสั่นไปทั้งตัว

เธอเจ็บปวดขนาดนี้ แต่กลับไม่มีใครเป็นห่วงเธอเลย

พวกเขาไม่สนใจชีวิตของเธอเลย……

หรือว่าเธอตายไปอาจจะดีกว่า

เวินเทียนเทียนนึกถึงสายตาคู่นั้นของจี้จิ่งเชิน ในดวงตาเขาเต็มไปด้วยความโหดร้าย และความเลือดเย็น

ทําไมถึงเป็นแบบนี้ได้?

จริงๆ แล้วเขาก็รู้จักเจี่ยงเนี่ยนเหยา แต่ทำไมถึงได้ทำ กับเธอแบบนี้?

เวินเทียนเทียนนอนขดตัวลงบนพื้น เธอร้องไห้จนน้ำตา ไหลเข้าไปในตาอีกข้างหนึ่ง แล้วค่อยๆหยดลงบนพื้น

“ฉันอยากกลับบ้าน……..กลับบ้าน……..

“แต่ฉันก็ไม่มีบ้าน….…..……

เวินเที่ยนเทียนไม่สามารถห้ามน้ำตาให้หยุดไหลได้ อุณหภูมิในร่างกายของเธอยิ่งลดลงเรื่อยๆ เธอหนาวสั่น จนในที่สุดก็หลับไป