บทที่007 ขอโทษ

บทที่007 ขอโทษ

คำพูดของนักข่าวก็เหมือนระเบิดลูกใหญ่ทำให้ใคร หลายคนต่างเริ่มสงสัย

แม้แต่ผู้กำกับก็อดไม่ได้ที่จะพูด”ฮวนหวั่น ถอดออกเถอะ”

ที่เขาให้ซูฮวนหวั่นเล่นเรื่องนี้ก็เพราะว่า หนึ่งสปอนเซอร์ หนักๆของบริษัทบันเทิงเทียนหยู สองซูฮวนหวั่นถ่ายเรื่อง นี้ก็รับประกันกับเขาแล้วว่าจะไม่ใช้สแตนด์อิน

ในฐานะนักแสดงก็ควรจะมีความเป็นมืออาชีพ ถ้าแม้แต่ ถ่ายทอดผ่านทางสายตายังไม่สามารถทำได้ ผู้กำกับก็ คิดว่าเขาควรจะเปลี่ยนนักแสดง

ซูจิ๋นซีดูอึดอัด หล่อนมองไปที่กาวเหวินอย่างไม่รู้จะช่วย ยังไง

สถานการณ์ตอนนี้แม้แต่กาวเหวินก็ช่วยหล่อนไม่ได้

ซูจิ๋นซีหมดหนทางเลยถอดผ้าคลุมออกมาภายใต้

สายตาฝูงชน
ในช่วงเวลานั้นทุกอย่างก็นิ่งลง

ผู้หญิงตรงหน้าไม่ใช่ซูฮวนหวั่น แต่แค่มีดวงตาที่เหมือน ซูฮวนหรั่น

ไม่ใช่แค่นั้นยังมีคนจำผู้หญิงคนนี้ได้ ก็ไม่ใช่ซูจิ๋นซีที่เคย ออกจากวงการไปเมื่อสามปีก่อนหรอกเหรอ?

ผู้กำกับโกรธจนเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง ส่วนนักข่าวหนุ่มก็วิ่ง หนีไปพร้อมกับฉากที่บันทึกไว้เมื่อครู่

คนในกองไม่กล้าพูดอะไรต่อหน้าซูจิ๋นซี ส่วนซูฮวน หวั่นที่แอบอยู่ในห้องแต่งหน้าก็ไม่กล้าออกมา ได้แต่ส่ง เสียง’อู้อี้’ไม่กล้าออกไป

“ดูเธอสิ ฮวนหรั่นตายเพราะเธอแน่ๆ”

กาวเหวินระบายความโกรธทั้งหมดไปที่ซูจิ๋นซี จากนั้นก็ เข้าไปห้องแต่งหน้าด้วยความโมโห

ใบหน้าซูจิ๋นซีเต็มไปด้วยความไม่ใส่ใจ ก็หล่อนจงใจทำ

แน่นอนว่าตอนที่หล่อนหมุนตัวกลับแล้วตามหลังกาวเห วินไปก็ทำท่าทางรู้สึกผิดและหวาดกลัว
พอซูจิ๋นซีถึงห้องแต่งหน้าก็ได้ยินเสียงของซูฮวนหวั่นที่ ไม่รู้จะทำยังไงดีโทรหาเสิ่นซือหมิง

“ซือหมิง ฉันควรทำไงดี? ตอนนี้ทุกคนต่างรู้เรื่องที่ฉันใช้ สแตนด์อินแล้ว ฉันควรทำยังไงดี?

ซูจิ๋นซีเข้าไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้ หล่อนไม่มีความคิดแม้แต่จะปลอบใจซูฮวนหวั่น

พอหล่อนออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดซูฮวนหวั่นก็ยังอยู่ ในห้องแต่งหน้า

ซูจิ๋นซี ทำเสียงดูถูกหน่อยๆ หล่อนสามารถมองเห็นภาพ ที่ซูฮวนหวั่นร้องไห้ในอ้อมแขนของเสิ่นซือหมิงได้แล้ว

ตอนหล่อนจะออกไปนั้นเองก็มีเสียงโทรศัพท์

เป็นเบอร์แปลกเบอร์หนึ่ง

ซูจิ๋นซีรับสายไปก็เดินออกไป

“ผมรอคุณที่หน้าประตู รีบออกมา”

ปลายสายนั้นเป็นเสียงของผู้ชายที่น่าดึงดูด ซูจิ๋นซีฟังแค่แวบเดียวก็จำได้ว่าเขาคือใคร

“คุณรู้ว่าฉันอยู่ไหน? “ซูจิ๋นซีอึ้ง

“ออกมาคุณก็จะรู้ว่าผมรู้หรือไม่รู้ว่าคุณอยู่ไหน”เสียง

ของลี่ถิงเซียวอ่อนโยนหน่อยๆ

ซูจิ๋นซีมีน้ำเสียงดูถูกหน่อยๆ ไม่เชื่อคำพูดผู้ชายคนนี้

ก็แค่เดินไวกว่าปกติแล้วหล่อนก็ถึงหน้าประตู จากนั้นก็ มองเห็นชายหนุ่มสวมสูท

ไม่ใช่ลี่ถิงเซียวที่บอกว่าจะรับหล่อนมาเลี้ยงดูแล้วจะ เป็นใครไปได้?

ร่างกายของเขาโดนซูจิ๋นซีเห็นและสัมผัสไปหลาย ตำแหน่งแล้วเมื่อคืน แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาใส่ชุด สูทแบบนี้

รูปร่างสูงตรงช่างเหมาะสมกับชุดสูทที่สั่งตัดเสียจริง ทั้ง ตัวดูสง่า สุภาพและดูแพงสุดๆ

ลี่ถิงเซียวเป็นคนที่ดูรุนแรงอยู่ภายใน ถึงแม้จะสวมสูทก็ ยังดูเป็นเจ้าชายในร่างเขาอย่างหมดหนทางแบบนี้
“คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่? “ซูจิ๋นซีจ้องลี่ถิงเซียว การ แสดงออกที่ร่าเริงสดใสนั้นยิ่งทำให้โครงหน้านั่นมีเสน่ห์ มากขึ้น

โดยเฉพาะดวงตาที่ดูเฉียบคมแบบสุนัขจิ้งจอกนั่นเป็น ประกายผิดปกติ เหมือนเตรียมพร้อมที่จะอ่อยใจของชาย หนุ่มตลอดเวลา

“เปลี่ยนเรื่องได้ไหม? “ลี่ถิงเซียวพูดจบก็หยิบบัตร เอทีเอ็มยื่นให้ตรงหน้าซูจิ๋นซี

ซูจิ๋นซีหรี่ตา”คุณหมายความว่าไง? “