บทที่014 ข้างนอกหนาว

บทที่014 ข้างนอกหนาว

ตอนที่ซูจิ๋นซีถึงตระกูลซูก็ทุ่มนึงแล้ว

หล่อนไม่อยู่แค่สามสี่วัน พอกลับมาอีกรอบก็เห็นว่าใน บ้านดูแปลกไป

ม้านั่งในสวนที่หล่อนชอบก็ไม่มีแล้ว แม้แต่ลาเวนเดอร์ ที่แม่ชอบก่อนจะคลอดนั้นก็ถูกแทนไปด้วยดอกไม้ที่ฉิน เฟินซื้อกลับมา

แล้วก็ของอื่นๆในบ้าน หลังจากที่แม่เสียก็เหมือนว่าจะ ถูกเปลี่ยนไปหมด

บ้านของหล่อนไม่มีสิ่งที่หล่อนกับแม่เคยมีแล้ว

“จิ๋นซี รีบเข้ามาสิ ข้างนอกหนาว”

ฉินเฟินที่สวมผ้ากันเปื้อนพอเห็นซูจิ๋นซีก็มีใบหน้าดีใจ

ซูจิ๋นซีดูยังไงฉินเฟินก็ไม่เหมือนพี่เลี้ยงแต่เหมือน เจ้าของบ้านซะงั้น เพื่อเลี่ยงที่หล่อนยื่นมือมาให้คล้องก็ รีบเข้าที่ห้องรับแขก
ซูป่อไห่นั่งอ่านนิตยสารเศรษฐกิจที่โซฟา เสิ่นซือหมิงกับ ซูฮวนหรั่นก็อยู่

เสิ่นซือหมิงพอเห็นซูจิ๋นซีก็รีบจูงมือซูจิ๋นซีแล้วพูดอย่าง ใส่ใจ”จิ๋นซี ไปไหนมา? ผมหาคุณที่บริษัทตั้งนานก็หาไม่ เจอ”

ตัวของเสิ่นซือหมิงมีกลิ่นน้ำหอมบางๆ เป็นdiorรุ่นนั้นที่ซู ฮวนหรั่นชอบ

ซูจิ๋นซีดึงมือกลับมาเงียบๆแล้วพูด“มีธุระก็เลยไปก่อน”

“ในเมื่อจิ่น กลับมาแล้ว เราก็กินข้าวกันเถออะ”ซูป่อไห่ วางนิตยสารลงแล้วลุกขึ้นไปที่โต๊ะกินข้าว

คนอื่นๆก็ตามไป ทั้งห้าคนนั่งกินข้าวอยู่ที่หน้าโต๊ะ

เมื่อก่อนซูจิ๋นซีรู้สึกว่าในบ้านมีแค่หล่อนกับซูป๋อไห่กิน ข้าวกันสองคน เหงาสุดๆ

ก็เลยให้ซูฮวนหรั่นกับฉินเฟินมากินข้าวกับพวกเขา บ้าน หลังใหญ่ขนาดนี้ คึกคักมาหน่อยก็ดีสุดๆ

ตอนนี้กลับรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้า เมื่อก่อนหล่อนโง่จนช่วยไม่ได้จริงๆ
มองคนกลุ่มนี้ที่หลอกหล่อนอย่างกับคนโง่ก็ไม่รู้สึก

อยากอาหาร

หล่อนยังไม่ทันวางถ้วยชามลงก็คิดไม่ถึงว่าซูป่อไห่ จะพูด”ฮวนหวั่น เห็นตาหนูแดงๆ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า น่ะ? ”

ดูเหมือนว่าจะถามไปงั้นๆแต่ทำให้ซูจิ๋นซีตื่นตัวไปหมด

เหมือนกับที่ลี่ถิงเซียวบอก คืนนี้จะเป็นงานเลี้ยงที่มี เล่ห์เหลี่ยมแฝงไว้ !

“ลุงซู ไม่มีอะไรค่ะ แค่งานมีปัญหาหน่อยๆค่ะ”ซูฮวนหรั่ นพูดว่าไม่เป็นไรแต่ใบหน้าดูเศร้า หมองลง

“ลุงเห็นหนูตั้งแต่เด็ก ท่าทางแบบนี้มีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ รีบ บอกลุงสิว่าเป็นอะไรไป?

ซูป๋อไห่พูดจบซูฮวนหวั่นก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา

“จิ๋นซี เธอออกจากวงการบันเทิงแล้ว อย่าแย่งงานฉันได้ ไหม? เธอคือคุณหนูของตระกูลซู มีพ่อ มีเสิ่นซือหมิง ถ้า ฉันไม่มีงานนั่น ฉันก็ไม่เหลืออะไรแล้ว

น้ำเสียงซูฮวนหวั่นแผ่วเบา น้ำตาเหมือนกับไข่มุกเม็ดใหญ่ที่ตกลงมาอย่างควบคุมไม่อยู่

“นี่…….อะไรกันน่ะ? “ซูป่อไห่วางตะเกียบลง อารมณ์ เริ่มเดือดขึ้น

“ฮวนหวั่น ขึ้นไปข้างบน กว่าจิ๋นซีจะกลับมาบ้าน ลูกเป็น อะไรไปน่ะ? “ฉินเฟินสีหน้าดูแย่ขึ้นมา ดึงลูกสาวตัวเอง ขึ้นไป

ซูฮวนหวั่นไม่ไป คว้าเสื้อของซูจิ๋นซีแล้วขอร้องด้วย น้ำตากับน้ำมูกที่ไหล

สุดท้ายเสิ่นซือหมิงเอาเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้บอก ซูป๋อไห่ ซูป๋อไห่ที่รู้ต้นสายปลายเหตุทุกอย่างไม่เพียงแค่ ไม่ตามเรื่องที่ลูกสาวตัวเองเป็นแพะ แต่กลับช่วยซูฮวน หวั่นโน้มน้าวซูจิ๋นซี”จิ๋นซี นี่เป็นความผิดของลูกนะ ในเมื่อ ลูกออกจากวงการแล้ว ลูกจะไปแย่งงานฮวนหวั่นทำไมล่ะ ลูก? ฮวนหวั่นเดินมาถึงวันนี้ได้ ไม่ง่ายเลย”

ซูป่อไห่พูดนั้น เหมือนเอามีดมาแทงซูจิ๋นซี“พ่อ เป็นซู ฮวนหรั่นต่างหากที่ถ่ายละครแต่โดนNGตลอดเลยให้ หนูไปเล่นแทนแล้วหนูก็ยังต้องมาเป็นแพะแล้วยังต้อง ขอโทษอีก สุดท้ายผู้กำกับก็เลยสนใจหนูอยากให้หนูไป เล่น ทำไมกลายเป็นว่าหนูแย่งซูฮวนหวั่นล่ะ? ซูฮวนหวั่น หล่อนทำอะไรไม่ได้มาง่ายๆ แล้วหนูได้มาง่ายๆเห