บทที่ 7 ในชนบทมีที่ดินเยอะมาก

กำนัน? !

เซี่ยหยางถึงกับงุนงงไปเลย

ทำไมถึงเป็นกำนันได้ล่ะ? อายุน้อยขนาดนี้เป็นกำนัน ได้อย่างไร? ชายเลี่ยงไอ้หน้าไม่อายอย่างเขาเป็นไปไง ที่มีลูกสาวหน้าที่การงานดีขนาดนี้?

“ทำไม ไม่เหมือนหรอ? “ช่ายยื่นเอาผมบ่อยหนึ่งที่ถูกลม ปลิวพัดไปมาทัดหู แล้วพูดพลางอมยิ้ม”ในความคิดของ นาย กำนันมีหน้าตายังไงหรอ?

เซี่ยหยางลูบหัวไปมา แล้วหัวเราะแห้งๆไปสองที พูดขึ้น อย่างเขินๆ”เมื่อกี้ไม่รู้ว่าคุณคือกำนัน ให้อภัย กับความ ผิดของผมได้ไหมครับ? เอ่อจริงสิ วันนี้ที่กำนันช่ายมาที่ หมู่บ้านมีเรื่องอะไรหรอครับ?

“มาดูหน่อยน่ะ”ในตอนนี้เรือได้พายมาจนถึงฝั่งแล้ว ช่าย ยั่นกับเลขาสาวขึ้นฝั่งไป แล้วพูดขึ้นมาว่า“เด็กหนุ่มอย่าง นายอายุน้อยขนาดนี้ไม่ตั้งใจเรียนหรือออกไปหางานทำ แต่กลับอยู่เริ่มต้นทำธุรกิจในหมู่บ้านมีไม่มากนัก นายชื่อ อะไรหรอ? ”

“เซี่ยหยางครับ”เซี่ยหยางตอบกลับอย่างใสซื่อ
“แปลงผักนั้นนายเป็นคนปลูกเองหรอ? “ช่ายยื่นเดินมา ที่แปลงผักของเซี่ยหยาง นั่งยองๆสํารวจผักใบเขียว แวว ตาเต็มไปด้วยความพอใจ”ปลูกได้ดีมากเลยนะ ปลูกดี กว่าพ่อฉันอีก แต่ไม่รู้ว่ารสชาติเป็นยังไง”

“เป็นพันธุ์ใหม่ครับ ผักออร์แกนิกสีเขียว”เซี่ยหยางกลอก ตาไปมา แล้วพูดขึ้นมาว่า”กำนันอยากกินผักไหมครับ เดี่ยวผมถอนออกมาให้

พูดจบ ก็ไม่รอให้ช่ายยื่นได้ตัดสินใจอะไร เซี่ยหยาง ลงมือถอนผักหลายต้นและเห็ดออกมา กลับเข้าไปใน กระท่อมหาถุงหิ้วพลาสติกโยนใส่เข้าไปในนั้น แล้วยื่น ถุงหิ้วพลาสติกให้กับมือของเลขา แล้วพูดอย่างยิ้มๆไป ว่า แค่ผักเอง ไม่มีราคาอะไร ไม่ถือว่าเป็นการติดสินบน หรอกครับ!

“งั้นก็ขอบใจนะ ชายนพยักหน้าให้กับเลขา เป็น สัญลักษณ์ให้เธอรับไว้

หางตาของชายยื่น ไปสะดุดเข้ากับบ่อปลาของเซี่ย หยาง เธอเดินไปที่บ่อปลา แล้วมองดูปลาที่แหวกว่ายไป มาเป็นฝูง จึงพูดอย่างสุภาพ”ใช้ได้เลยนิ่ คิดไม่ถึงว่าอายุ น้อยขนาดนี้ ทำอะไรเป็นอย่างๆ นี่คือลาคาร์พใช่ไหม? ฉันขอซื้อสองตัวนะ? ”

“ขายอะไรกันล่ะครับ ผมให้ฟรีสองตัวครับ”วันนี้เซี่ยหยางคิดอยากจะเอาใจ านันคนนี้ให้ดี ไม่ใช่เพราะว่าเธอ หน้าตาสะสวยโดดเด่น แต่สิ่งที่สําคัญคือเธอคือลูกสาว ของชายเลี่ยง หากไอ้เหี้ยช่ายเลี่ยงนั่นฟ้องอะไรต่อหน้า เธอไป ตนเองคงจะใช้ชีวิตอยู่ยากแล้วล่ะ

เซี่ยหยางคิดไปด้วย เอาแหหว่านลงไปจับปลาในบ่อ ด้วย ปลาคาร์พอ้วนใหญ่สองตัวถูกจับขึ้นมา เขาพึ่งจะยัด ใส่ถุงหิ้วพลาสติก ผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านเกาตี้หูตาไว รีบ เข้าไปช่วยรับมาถือไว้

“หึ”ชายเลี่ยงเห็นเซี่ยหยางไอ้เด็กเวรนั่นเอาใจลูกสาว ของตนเอง ในที่สุดเขาก็หาความเหนือกว่าเจอเข้าจนได้ เขาเอามือไพล่หลัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

ในตอนนี้เอง ผู้ใหญ่บ้านหวังหยุนจู้ของหมู่บ้านตงเจียว ในที่สุดก็พาจางผู้กุ้ยคนรวยประจำหมู่บ้านมาอย่างรีบ ร้อน

กำนันมาตรวจสอบดูหมู่บ้าน สำหรับหมู่บ้านแบบนี้ของ พวกเขามันไม่ใช่เรื่องไม่เล็กเลย เขาพึ่งได้ข่าวตอนเช้า นี่เอง จึงรีบบอกให้เมียของตนเตรียมฆ่าไก่ฆ่าปลาไว้ ต้อนรับ หลังจากนั้นก็วิ่งตรงมายังแปลงผักของเซี่ยหยาง

“อั้ยหยา กำนันมาที่หมู่บ้านตงเจียวด้วยตัวเอง พวกเรา พึ่งได้รับข่าวมา มาสายไปหน่อยท่านอย่าแปลกใจไปเลยนะครับ”หวังหยุนจี้พอมาถึงก็รีบรุดหน้าไปพูดคุยหัว เราะกับชายยื่น”คนผู้นี้คือผู้มีอิทธิพลในหมู่บ้านตงเจียว ของเรา ปกติเขาช่วยเหลือชาวบ้านในหมู่บ้านประจำ โอ้ เหล่ากัวกับเหล่าช่ายก็อยู่หรอเนี่ย! ทุกคงเหนื่อยกันแล้ว ไปนั่งจิบชาที่บ้านผมกันก่อนเถอะนะครับ รับประทาน อาหารเที่ยงเสร็จแล้วค่อยไปเดินชมหมู่บ้านตงเจียว? ”

พอได้ยินผู้ใหญ่บ้านหวังหยุนจู้แนะนำตนเอง ใบหน้า ของจางผู้กุ้ยก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก้าวไปข้างหน้าหนึ่ง ก้าวเตรียมทักทายกับกำนัน ทันใดนั้นเซี่ยหยางก็รีบขวาง ไว้ข้างหน้า แล้วพูดอย่างเย็นชา “ช่วยชาวบ้านในหมู่บ้าน อะไรกัน ครั้งก่อนไปยืมรถสามล้อยังไม่ให้ยืมเลย วันนี้ ต่อหน้ากํานันแสร้งทําเป็นพ่อพระเนี่ยนะ? ”

จางผู้กุ้ยตะลึงไปชั่วครู่ หลังจากนั้นก็เริ่มหัวร้อนขึ้นทันที ถ้าไม่เป็นเพราะว่าตอนนี้มีคนอยู่กันเยอะ เขาอยากจะส่ง ฝ่ามือเข้าไปโบกทักทายปากของเซี่ยหยางจริงๆ

“ผู้ใหญ่บ้านหวังเกรงใจเกินไปแล้ว ฉันแค่มาดูอะไร นิดหน่อยเอง เดี๋ยวก็จะกลับไปประชุมในเมืองแล้ว พวก คุณทำธุระของพวกคุณเถอะค่ะ ไม่ต้องสนใจพวกเรา หรอก”ชายยื่นเอาปัญหาขัดแย้งของพวกเขาเก็บซ่อน เอาไว้ เธอมองดูไปรอบๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า “ฉันเห็นว่าส่วน ใหญ่คนในหมู่บ้านเป็นเกษตรกรปลูกพืชผล เท่าที่ฉันท ราบมา รายได้มีไม่เท่าไหร่ใช่ไหมคะ? ทำไมไม่ลองปลูกพืชอย่างอื่นดูบ้างคะ คุณดูสิผักของเซี่ยหยาง ปลูกได้ดีมากเลยนะคะ ตลาดก็ดี”

“ปลาก็เลี้ยงได้ไม่เลวเลย”ชายยั่นชี้ไปที่บ่อปลา แล้ว พูดขึ้นมาว่า “หากพื้นที่ชนบทต้องการจะปฏิรูปและมั่งคั่ง พวกเขาต้องกล้าที่จะลองสิ่งใหม่ๆ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะ ยากจนต่อไปนะคะ”

“ใช่ครับๆ สายตาของกำนันเฉียบคม จากนี้ไปเราจะ วางแผนปฏิรูปเรื่องพวกนี้ครับ”ใบหน้าของหวังหยุนจูเต็ม ไปด้วยรอยยิ้ม ยังเตรียมที่จะพูดประจบ

“เอาล่ะ”ชายยันไม่ชอบการประจบประแจ้งยกยอปอปั้น ของคนอาวุโสพวกนี้ จึงโบกมือไปมาห้ามไว้ แล้วพูดขึ้น มาว่า”รายละเอียดรอประชุมในเมืองเสร็จแล้วค่อยว่ากัน วันนี้เราจะดูถึงตรงนี้ ตอนบ่ายฉันยังจะต้องไปหมู่บ้านอื่น ต่อ เลยขอไม่ไปนั่งในหมู่บ้านตงเจียวนะคะ”

“เซี่ยหยาง ตั้งใจทำดีๆล่ะ ฉันรอดูวันที่นายพาพวกชาว บ้านร่ำรวยมีกินมีใช้นะ! “ช่ายยื่นพูดกับเซี่ยหยาง แล้ว เดินนำหน้ากลับไปยังหมู่บ้านเกาตี้ คนทั้งขบวนเดินตาม หลังของเธอ

หลังจากที่เซี่ยหยาง ผู้ใหญ่บ้านหวังหยุนจู้กับจางผู้กุ้ย ส่งบรรดาพวกกำนันจากไปแล้ว จึงใช้สายตามองกันไป มองกันมา ไม่มีใครยอมเอ่ยปากพูดก่อน
“ทวดมึงสิ! “รอจนแผ่นหลังของกำนันหายลับไปแล้ว จางผู้กุ้ยก็พุ่งตรงมายังเซี่ยหยางเตรียมจะตบสั่งสอนเขา สักสองที

ฐานะทางบ้านของจางผู้กุ้ยค่อนข้างดี กินจนอ้วนท้วม สมบูรณ์ บวกกับเขาก็ทํางานเกษตร การต่อสู้ของเขาจึง ดูน่าเกรงขาม หวังหยุนจูรอดูเรื่องสนุก แต่แล้วเหตุการณ์ ตรงหน้าก็ทําให้เขาอึ้งตะลึงงันไป

จางผู้กุ้ยที่พุ่งตัวไปข้างหน้าของเซี่ยหยาง ถูกเขาใช้มือ ข้างเดียวบีบคอไว้ มือเพียงแค่ข้างเดียวเท่านั้นก็สามารถ ยกร่างกายสูงใหญ่น้ำหนักประมาณร้อยกิโลขึ้นสูง ไม่มี สีหน้าแดงก่ำใดๆทั้งสิ้น

“แค้กๆ! “จางผู้กุ้ยหายใจลำบาก สถานการณ์คับขัน แบบนี้เขาใช้เท้าเตะไปที่บริเวณศีรษะของเซี่ยหยาง

เซี่ยหยางหูตาว่องไว สาวหมัดกระแทกเข้ากับขาหมูข้าง นั้นอย่างจัง เขาเจ็บจนร้องโหยหวน ทันใดนั้นก็เสียพละ กําลังความสามารถทันที

หวังหยุนจู้มองไปที่เซี่ยหยางราวกับเห็นผี เวลานี้เอง ถึงได้รู้สึกตัว รีบพูดขึ้นมาว่า“เซี่ยหยาง หยุดได้แล้ว รีบ ปล่อยผู้กุ้ยเร็วเข้า ถ้าเกิดมีอันตรายถึงชีวิตแกจบเห่ แน่!
เซี่ยหยางหัวเราะอย่าเยือกเย็น แล้วโยนจาง กุ้ยไปที่ พื้นเหมือนลูกไก่ยังไงอย่างงั้น แล้วพูดขึ้นว่า”คราวหน้า ถ้าขืนยังกล้าอวดดีต่อหน้าฉันอีก อย่าคิดว่ามันจะจบง่าย ขนาดนี้นะ”

หวังหยุนจูรีบเข้าไปพยุงจางผู้กุ้ยขึ้นมา ทั้งสองไม่กล้าม องเซี่ยหยางแม้แต่แวบเดียว รีบเดินโซซัดโซเซเข้าไปยัง หมู่บ้านทันที

เซี่ยหยางบิดคอไปมา ช่วงนี้เขากินแต่อาหารที่ได้มาจาก การใช้น้ำแร่ในโลกแผ่นหยกปลูกอย่างเดียว อีกทั้งวันๆก็ ดื่มแค่ าแร่นั่นอย่างเดียว ร่างกาย ของเขาแข็งแกร่งขึ้น จนเขาก็ตกใจจนไม่อาจพูดออกมาได้ ยกของร้อยห้าสิบ โลกขึ้นเหมือนของเล่นยังไงอย่างงั้น

ช่ายยั่นไม่รู้ว่าในตอนที่ตนพึ่งเดินจากไปนั้น คนใน หมู่บ้านตงเจียวเริ่มตีกันขึ้นมาแล้ว เธอกลับมาที่บ้าน พับ แขนเสื้อกับเลขาสองคนแล้วเดินเข้าไปในครัว ผ่านไปครู่ หนึ่ง กลิ่นแกงปลากับผัดผักอันหอมฉุย เห็ดตุ๋นไก่อาหาร เลิศรสสามอย่างถูกจัดวางขึ้นบนโต๊ะ

ไม่ผิดคาดแม้แต่น้อย ทั้งสามไม่เคยกินอาหารที่อร่อย ขนาดนี้มาก่อนเลย สุดท้ายฝืนอดทนกับพุงที่กางออก ยก ซดจนเกลี้ยง

ช่ายเลี่ยงที่กินข้าวมาแล้วเอาแต่สูบบุหรี่อย่างเหม่อลอย เขาปลูกผักมาครึ่งค่อนชีวิต เข้าใจดีว่าตนกับเซี่ย หยางห่างชั้นกันมากขนาดไหน ถึงว่าคนของร้านฝูหมั่น โหลวทำไมถึงไม่ซื้อผักกับตนเองแล้ว

เลขาค่อนข้างขยันขันแข็ง เธอพักอยู่ครู่หนึ่งก็เริ่มเก็บ จานชาม

นายยั่นเป็นคนที่มีจิตใจแข็งแกร่งที่สุด หลังจากผ่านการ ครุ่นคิดครู่หนึ่ง เธอก็ตัดสินใจให้พ่อของตนเองเอาที่ดิน สิบหมู่เช่าให้กับเซี่ยหยางซะ แต่ไหนแต่ไรมาช่ายเลี่ยง เป็นคนที่ไม่เคยคัดค้านลูกสาวของตนเอง เงียบไปครู่หนึ่ง ก็รับปากตกลง

ชายยื่นเอาผักกับปลาที่เหลือให้เลขานํากลับไปตรวจ สอบในตัวอำเภอดูสิว่าเหตุใดมันถึงได้อร่อยถึงเพียงนี้ เธอพาพ่อของตนเอง มาที่บ้านของเซี่ยหยาง

เซี่ยหยางกำลังรดน้ำให้กับแตงกวาในแปลงผัก เห็นช่าย ยื่นสองพ่อลูกมาหา จึงรีบยิ้มแล้วเอ่ยถามว่า“กำนัน ทำไม มีเวลาว่างมาหาผมล่ะ? ”

ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่ในใจกลับคาดเดาไปประมาณ แปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าต้องมาเพราะเหตุผลของผักและ ปลาคาร์พเป็นแน่

“สองวันก่อนฉันได้ยินมาว่านายอยากเช่าที่ดินสิบหมู่ของพ่อฉันใช่ไหม? “ช่ายยั่นยิ้มเล็กน้อย”ฉันมาถามว่า มันเรื่องจริงไหม ถ้าเป็นเรื่องจริง ก็จะเช่าให้นายประกอบ กิจการ หนึ่งพ่อฉันอายุมากแล้ว ไม่อยากให้ท่านทำงาน หนักขนาดนี้ สอง ฉันพบว่าพืชผักที่นายปลูกรสชาติดี มาก กระทั่งพูดได้เลยว่าเลิศรส อีกหน่อยตลาดคงจะ กว้างขวางมาก ชนบทน่ะ มีที่ดินเยอะจริงๆ! ”

“แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง! “เซี่ยหยางดีใจออกนอกหน้า รีบรินน้ำชาให้กับช่ายเลี่ยงและชายยั่น พลางพูดขึ้นมา ว่า “ตอนนั้นผมยังเคยบอกกับลุงช่ายเลยว่า ปีหนึ่งจะขอ เช่าหนึ่งแสนสองหมื่นหยวน ในเมื่อพวกคุณจะเช่าให้กับ ผม งั้นเรามาตกลงกันแบบนี้ไหม? ”

ชายเลี่ยงที่ได้ยินเจ้าเด็กเวรนี่เรียกตนเองว่าลุงช่ายอ ย่างหน้าไม่อาย ถ้าหากพูดว่าเขาหน้าหนาหน้าด้าน เขา ยังรู้สึกหน้าแดงเลย แต่เจ้าเด็กนี่ กลับเปลี่ยนหน้าเร็วมาก

“ได้ เวลาฉันมีจํากัด หนังสือสัญญานายเป็นคนร่าง ทํา เสร็จแล้วให้พ่อของฉันเซ็นกับประทับตราก็พอ”ชาย น ทําอะไรไม่เคยผิดพลาด เด็ดขาดเฉียบแหลม อีกทั้ง สายตาเฉียบคม นี่เป็นเหตุผลที่ว่าเหตุใดเธอจึงสามารถ นั่งตำแหน่งกำนันทั้งๆที่อายุยังน้อยขนาดนี้

“ลุงข่ายถ้าว่างไม่มีอะไรทำ ช่วยผมดูแลแปลงผักหน่อย ได้ไหมครับ? “เซี่ยหยางกลอกตาไปมา แล้วพูดขึ้นมาว่า”ถ้าผมหาคนใหม่คงจะยุ่งวุ่นวายน่าดู ถ้าลุง ชายยอมช่วยผมดูแลคนงานหรืออะไรก็ช่าง ผมจะรู้สึก ขอบคุณมากเลยครับ”

ชายยื่นเป็นคนฉลาดหลักแหลมมีหรือจะดูไม่อ่านความ คิดของเซี่ยหยางไม่ออก? เธอยกนิ้วโป้งชื่นชมเซี่ยหยาง ในใจ หลังจากนั้นก็พูดอย่างยิ้มๆ”เรื่องนี้นายคุยกับพ่อฉัน เถอะ ฉันขอกลับไปประชุมที่ตำบลก่อนนะ ค่อยมาจิบน้ำ ชากับนายใหม่แล้วกัน”

ผ่านไปไม่นาน ก็มีรถมารับช่ายบั่นที่ปากทางเข้าหมู่บ้าน ช่ายเลี่ยงส่งเธอไปที่ปากทางเข้าของหมู่บ้านเสร็จ ก็ร่าง หนังสือสัญญากับเซี่ยหยางออกมา

ทั้งสองพูดคุยกันอย่างออกรส หลังจากเซ็นหนังสือ สัญญากันเสร็จ ช่ายเลี่ยงก็ถามขึ้นมาว่า”นี่ ให้ฉันช่วย นายดูแล เดือนหนึ่งจะให้เงินเดือนฉันเท่าไหร่?

“สามพัน”เซี่ยหยางคิดไปคิดมา แล้วพูดขึ้นมาว่า “ตอน แรกคุณมีคนงานสามคนไม่ใช่หรอ? ไม่ต้องลาออกหรอก เพิ่มเงินเดือนให้พวกเขาคนละห้าร้อยหยวน ว่าไงล่ะ?”

“ค่อยยังชั่วหน่อย! “ช่ายเลี่ยงปั้นสีหน้า แล้วพูด เตือน“ถ้าไม่เป็นเพราะลูกสาวฉันรู้สึกว่าไอ้หนุ่มอย่างแก ไม่เลวเลย แกคิดเหรือว่าฉันจะเอาที่ดินเช่าให้แกน่ะ? หึทางที่ดีแกรีบทําให้คะแนนพาทุกคนไปสู่ทางรวย ไม่งั้น แกได้เห็นดีแน่! ”

หลังจากส่งข่ายเลี่ยงจากไป เซี่ยหยางก็มาที่แปลง ผัก นอนอยู่บนเตียงในกระท่อม ไขว่ห้างอยู่บนนั้น เริ่ม วางแผนพิมพ์เขียวแรกในชีวิตอย่างจริงจัง