บทที่ 6 ช่ายยื่น

“รังแกตาแก่อย่างฉันจะไปมีความหมายอะไร? “ชาย เลี่ยงปาดเหงื่อ แล้วจ้องมองเจ้าฉายอย่างระมัดระวัง ปาก พูดแบบนั้น

“เจ้าเด็กบ้า ฉันขอเตือนแกไว้นะ ถ้าให้พูดฉันรุ่นเดียวกับ พ่อแกเลยนะเว่ย แกจะคุยตกลงอะไรกันก็ได้ แต่ทางที่ดี แกเอาวูล์ฟด๊อกตัวนี้ไปให้ไกลหน่อยได้ไหม? ”

เซี่ยหยางยิ้มตาหยีแล้วไปที่ข้างตัวของเจ้าฉาย หลังจาก นั้นก็พูดขึ้นมาว่า”คราวนี้ ลุงพูดมาได้รึยัง? ว่ามาที่แปลง ผักฉันทำไม? จะทำเรื่องชั่วอะไร?”

“ในแปลงผักของแกมีไอ้ผักกวางตุ้งเส็งเคร็งพวกนั้น ไม่ใช่หรอ? พวกเราก็แค่อยากมาดูเองไม่ได้รึไง? ”

“แค่ดูน่ะได้”เซี่ยหยางมองไปที่จอบหลายชิ้นที่ถูกโยน ทิ้งไว้ แล้วพูดอย่างเยือกเย็น”แต่พวกลุงเอาจอบมาด้วย หมายความว่ายังไง? ”

“พึ่งทํางานที่สวนเสร็จ ก็เลยตรงมาที่นี่เลย! “ชายเลี่ยง เริ่มเปลี่ยนเป็นลำคานขึ้นมา ลุกขึ้นปัดเศษฝุ่นที่ก้นไปมา

“เรื่องมันมีแค่นี้เอง แกมันเป็นแค่เด็กคนหนึ่งอยากจะคิด ยังไงก็เรื่องของแก
พูดจบ ชายแก่ที่รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของตนเองวิ่ง หนีหายไปทําให้หนุ่มสาวทั่วไปถึงกับพูดอะไรไม่ออก แม้แต่จอบก็ไม่เอาแล้ว ชั่วพริบตาเดียวก็พุ่งตัวลงน้ำไป ว่ายไปยังฝั่งตรงข้าม

เซี่ยหยางจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบหนึ่งม้วน เมื่อไล่ชายสามคน ที่คิดไม่ดีจากไป เขาไม่สามารถบอกให้เจ้าฉายเข้าไปกัด คนอื่นจริงๆได้

เช้าวันที่สอง หลังจากที่เซี่ยหยางอาบน้ำเสร็จ ก็เข้าไป ในโลกแผ่นหยกรดน้ำให้กับโสม ของสิ่งนี้เขาปลูก เป็นครั้งแรก ไม่รู้ว่าใบมันจะแตกกิ่งก้านสาขาอย่างไร เขากัดฟัน แล้วเขี่ยดินที่อยู่รอบๆเมล็ดโสมออกอย่าง ระมัดระวัง

ผ่านไปไม่นานเขาก็มองเห็นรูปลักษณ์สีแดงสีขาวสลับ กันไปมาของโสม เขาเขี่ยออกอีกสองสามเมล็ด ต้นหนึ่ง ยางประมาณสิบเซนติเมตร เขาจับโสมที่มีความใหญ่ ประมาณนิ้วโป้งแม่เท้าอยู่ในมือ

“เล็กขนาดนี้? “เซี่ยหยางขมวดคิ้ว รีบเอาโสมปลุกกลับ ไป หลังจากนั้นก็รีบวิ่งไปที่ริมธารตักน้ำแร่มาสองถัง จัดการรดลงไปทักทายกับโสมสิบเมล็ดนี้

ถ้ามีผู้เชี่ยวชาญรู้ว่าเซี่ยหยางสามารถปลูกโสมได้ถึงจุด นี้โดยใช้ระยะเวลาเพียงแค่ยี่สิบวันก็ ต้องตกใจจนลิ้นห้อยตกออกมาแน่ แต่เขาเองกลับคิดว่ามันเล็กเกิน

ไป!

คนที่ไม่มีความรู้น่าสงสารจริงๆ! คนอื่นกว่าเมล็ดจะงอก ออกมาต้องใช้เวลาเดือนสองเดือน! ใหญ่ได้เท่านิ้วโป้ง หัวแม่เท้าได้ต้องใช้เวลาดูแลอย่างน้อยสามถึงห้าปี เด็ก หนุ่มคนนี้ช่างเหลือเกินจริงๆ

หลังจากรดน้ำผักและเห็ดในแปลงผักตอนเที่ยงแล้ว เซี่ยหยางก็เดินไปที่ข้างๆบ่อปลา เขาหยิบแหจับปลาและ จับปลาคาร์พสองตัวที่มีน้ำหนักครึ่งกิโลขึ้นมา เขาฆ่า ปลาและล้างทําความสะอาด ตั้งไฟและย่าง หลังจากนั้น ไม่นาน ทุ่งผักก็ตลบอบอวลเต็มไปด้วยกลิ่นของปลาสด ธรรมชาติ

“เอ้อนิ้ว หยุดหว่านแหได้แล้ว พักก่อนเถอะ มากินปลา เผากัน! ”

“มาแล้ว! “หลี่เอ้อนิ้วได้กลิ่นหอมฉุยมานานแล้ว เขาเอา ปลาคาร์พหลายตัวที่จับมาได้โยนกลับไปในย่อปลา นั่ง ลงพลางหัวเราะอิๆ

ทั้งสองนั่งอยู่ตรงริมแม่น้ำ ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆของ ยามบ่าย รับลม กินปลาที่ใหญ่และหอมหวนที่สุด ฟังเสียง ร้องจื้อๆในยามบ่าย ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าชีวิตช่างงดงาม เหลือเกิน
ทั้งสองพักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกลับไปจับปลาในแม่น้ำลงบ่อ ปลา

ถ้าเป็นเมื่อหลายทศวรรษก่อน ปลาในแม่น้ำมีมากกว่า นี้ แต่หลังจากผ่านกาลเวลามานาน ก็ถูกบรรพบุรุษรุ่นสู่ รุ่นจับไปไม่น้อย ปลาจึงเหลือไม่มาก คนหนุ่มสาวก็เข้าไป ทํางานในเมืองกัน บรรดาคนแก่ก็จับปลากันจนเบื่อ มันจึง เป็นผลดีต่อเซี่ยหยางกับหลี่เอ้อนิ้ว

เซี่ยหยางพบว่า ภายใต้การใช้น้ำแร่จากโลกแผ่นหยก กระตุ้นการเจริญเติบโตนั้น ในทุกๆวันปลาทุกตัวจะเจริญ เติบโตอย่างรวดเร็วได้ถึงหนึ่งถึงสองเท่าเลย ปลาบาง ส่วนปลาบางตัวโตจนมีขนาดใหญ่ที่สุด และเริ่มขยาย พันธุ์ ในช่วงสองวันที่ผ่านมามีการพบเห็นปลาตัวเล็กบาง ตัวออกหากินเป็นครั้งคราว

เพื่อความปลอดภัย เขาเอาเจ้าปลาตัวเล็กพวกนี้ไป ปล่อยไว้ในบ่อปลาเล็กอีกบ่อหนึ่ง เขาคิดมาแล้วในตอน ที่กำลังสร้างบ่อปลา มันสามารถหลีกเลี่ยงไม่ให้ปลาใหญ่ กินปลาเล็กได้

ปลาใหญ่ในบ่อมีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พอหว่านแหลงไปก็ สามารถจับได้ตั้งหลายตัว ปลาในนี้รวมๆกันแล้วมีจำนวน เกือบพันตัว ปลาในบ่อปลาอนุบาลก็มีหลายร้อยตัว ปลา เหล่านี้จะเป็นรายได้ที่งามมากเลยล่ะ
ในทุกๆวันเซียซานยังคงดื่มน้ำที่เซี่ยหยางเป็นคนให้กับ เขา ตอนนี้เขาใช้ไม้เท้าค้ำยันได้อย่างไม่กินแรงแล้ว ทุก วัน ชายชราจะต้องไปลัดเลาะเดินในหมู่บ้านหลายรอบ หลังจากนั้นค่อยไปพูดคุยเล่นหมากรุกกับบรรดาคนแก่ ในหมู่บ้าน

ผ่านไปอีกสองวัน ผักกวางตุ้งแบท ที่สองก็สามารถออก ไปสู่ร้านฝูหมั่นโหลวได้ตามเวลา เป็นรายรับอีกหลาย หมื่นหยวนอีกแล้ว เซี่ยหยางรู้สึกว่าชีวิตช่างดีเหลือเกิน

แต่แล้วค่ำของวันนี้ ในบ้านมีแขกไม่ได้รับเชิญหนึ่งคน

ชายเลี่ยงมาแล้ว ยังเอาเงินสดหนึ่งก้อนมาด้วย

“ลูกชายฉันมาแล้ว บอกตรงๆกับเขาไปเถอะ”เซี่ยซาน เห็นเซี่ยหยางเดินเข้ามาในบ้าน แล้วพูดกับช่ายเลี่ยงไป ว่า”ตอนนี้ฉันไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในบ้านแล้วล่ะ ฉันมอบ หมายให้เขาหมดแล้ว ถ้าแกยากจะเช่าอยากจะซื้อ ก็ไป พูดกับเขาซะนะ”

พูดจบ เซี่ยซานก็ใช้ไม้ค้ำยันออกไปจากบ้าน

ช่ายเลี่ยงรู้สึกอับอายมาก ตาแก่นี่เจ้าคิดเจ้าแค้นจริงๆ เลย แต่จะให้เขาคุยธุระกับเจ้าเด็กนี่จริงๆหรอ?
“พ่อผมพูดไม่ผิดหรอกครับ ตอนนี้ในบ้านผมเป็นเสา หลัก เถ้าแก่ชายมีเรื่องอะไรงั้นเหรอ? “เซี่ยหยางนั่งลง ตรงหน้าของชายเลี่ยง แล้วเอ่ยถามอย่างเรียบเฉย

“มีเรื่องนิดหน่อย”ช่ายเลี่ยงยื่นบุหรี่ไปให้เซี่ยหยางหนึ่ง ม้วน แล้วสูบไปสองคำ พูดขึ้นมาว่า”ฉันอยากจะเช่าที่ดิน สองหมู่ของบ้านแกหน่อย ปีละห้าหมื่นหยวน ถ้าแกตกลง เราก็ทําสัญญากัน เงินพวกนี้ก็จะเป็นของแกทั้งหมด”

พูดจบ ชายเลี่ยงก็ผลักเงินสดห้าหมื่นหยวนไปอยู่ตรง หน้าของเซี่ยหยาง

ชายเลี่ยงรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เพียงแต่ ถ้าไม่เช่าที่ดิน ของเจ้าเด็กนี่มา สวนของเขาก็ต้องจบกัน ช่วงนี้ร้านฝู หมั่นโหลวไม่ใช้ผักที่ไร่ของเขาแล้ว ร้านอาหารร้านอื่นก็มี ลูกค้าประจำอยู่แล้ว ถึงจะอยากขายถูกๆออกไปก็คงไม่มี ใครอยากได้หรอก

ช่ายเลี่ยงขายได้เฉพาะผักเล็กๆน้อยๆให้กับคนในเมือง ทุกวัน ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป แปลงผักของเขาคงจะต้อง เจ๊งแน่

หลังจากคิดไตร่ตรองไปมาก็รู้สึกว่าต้องโยนความผิดไป ไว้ในมือของเซี่ยหยาง ไม่รู้ว่าเขาคิดวิธีนี้ได้อย่างไร ทำ ให้ร้านฝูหมั่นโหลวใช้ผักของเขาเพียงผู้เดียวให้ได้
เพราะฉะนั้น จึงมีเพียงแค่วิธีนี้แล้ว

เซี่ยหยางคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพอรู้ความคิดของชายเลี่ยง คร่าวๆ เขาแสยะยิ้มขึ้นมา แล้วพูดไปว่า“เถ้าแก่ช่าย ลุงว่า แบบนี้ดีไหม? ”

“เป็นยังไง? “ชายเลี่ยงสีหน้าดูดีใจมาก คิดว่าจะมีหวัง อะไร

“ลุงเอาที่ดินสิบหมู่มาให้ฉันเช่า แล้วฉันจะให้ค่าเช่าหนึ่ง แสนหยวนต่อปี”เซี่ยหยางพูดไปด้วยพลางยิ้มตาหยี อีก ทั้งลุงดูสิ ลุงอายุเยอะปูนนี้แล้ว ปีปีหนึ่งลุงก็ได้ไม่เท่าไหร่ หรอก ทําไมเงินก้อนนี้ไปเล่นไพ่นกกระจอกกับจิบชาติ กว่า? ”

“ฝันไปเถอะ! “ช่ายเลี่ยงโกรธไม่ใช่น้อย แล้วพูดขึ้น อย่างไม่สบอารมณ์”แปลงผักของฉันสร้างรายได้ปีละห้า หกแสนหยวน จะฉันเช่าออกไปด้วยเงินหนึ่งแสน แกฝัน ไปซะเถอะ! ‘

“ดูสิ ที่ดินสองหมู่ของผมมีมูลค่าผลผลิตสูงในหนึ่งปี ลุง อยากใช้เงินห้าหมื่นหยวนมาเช่าไป คิดว่าตัวเองฉลาด แล้วคนอื่นโง่รึไงกัน”เห็นช่ายเลี่ยงไม่พูดอะไร เซี่ยหยางก็ พูดอย่างยิ้มต่อไปว่า”ลุงช่ายเถ้าแก่ช่าย งั้นเอางี้ดีกว่าฉัน ให้ลุงหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นเป็นไง?
“แก!

“หนึ่งแสนหนึ่งหมื่นห้า?”

“หนึ่งแสนสองหมื่น? ! *

“ไอ้เด็กเหี้ย! “ช่ายเลี่ยงทนไม่ได้อีกต่อไป เขารู้สึกว่า ตัวเองถูกหยามเกียรติ เขาตบโต๊ะเสียงดัง เอาเงินไป แล้ว ด่ากราด”กูไม่เคยถูกใครรังแกแบบนี้มาก่อน หึ ไม่เช่าก็ เรื่องของมึง!

มองดูงช่ายเลี่ยงเดินจากไปด้วยความกระจัดกระจาย ในใจของเซี่ยหยาง เซี่ยหยางถึงกับถอนหายใจ แล้วพูด ขึ้นมาว่า”เถ้าแก่ช่ายเดินช้าๆนะ มีเวลาก็เที่ยวที่บ้านบ่อยๆ นะ! ”

ชายเลี่ยงกลับมาถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้า เห็นชาย ยั่นลูกสาวยอดดวงใจกลับมา เขารีบเก็บความไม่สบ อารมณ์ทุกอย่างทันที แล้วต้อนรับลูกสาวด้วยความ อบอุ่น

“งานที่หมู่บ้านใกล้เคียงราบรื่นไหมลูก? หัวหน้ากับลูก น้องร่วมมือกันดีไหม? ได้กินข้าวตรงเวลารึเปล่า? ทำไม วันนี้ถึงมีเวลาว่างกลับมาได้ล่ะลูก? “ชายเลี่ยงที่ล้าง มือแล้วเตรียมไปทำกับข้าวให้ลูกสาว ถามไถ่ด้วยความ ห่วงใย
“ไม่ดูแลตัวเองดีๆจะทำงานกับคนหมู่มากได้ยังไงล่ะ คะพ่อ? “ชายเลี่ยงเข้าครัวไปเป็นลูกมือของพ่อตัวเอง หัวเราะพลางพูดขึ้นมาว่า”อีกไม่นานหนูก็จะได้ย้ายกลับ มาประจําการที่ตำบลเฮยกู่แล้วนะคะ พรุ่งนี้หนูจะไปตรวจ ดูหมู่บ้านละแวกใกล้เคียง เพราะฉะนั้นคืนนี้หนูเลยกลับ มาได้ ช่วงนี้ไม่มีคนดูแลพ่อ พ่อเอาแต่ดื่มเหล้าใช่ไหม คะ? ”

หลังจากสองพ่อลูกพูดคุยกันได้สักพัก ช่ายยั่นก็เอ่ย ถามว่า”พ่อคะ ช่วงนี้พ่อเจอเรื่องไม่สบายใจอะไรมา เปล่าคะ? บอกหนูได้นะ ดูสิว่ามีวิธีจัดการยังไงบ้าง? ”

ช่ายเลี่ยงกัดฟันแน่น ลูกสาวเป็นถึงกำนัน ปกติก็มีเรื่อง ให้ทําเยอะแยะอยู่แล้ว เขาจะบอกเรื่องรบกวนจิตใจของ ตัวเองให้กับลูกสาวได้อย่างไร? แต่ในเวลานี้เอง ใน สมองของเขามีภาพใบหน้าของเซี่ยหยางไอ้เด็กอวดดี แวบขึ้นมา เขากัดฟันกรอด เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้กับ ลูกสาวฟังทั้งหมด

เช้าของวันที่สอง เซี่ยหยางเปลือยท่อนบนหว่านแหลง ไปจากบนเรือ เบื่อจับปลาน้ำตื้นทุกวัน เลยอยากเล่น อย่างอื่นบ้าง แต่เสียดายลองมาสองสามครั้งแล้วไม่มี ปลาเลย วันนี้มือจับปลาอย่างหลี่เอ้อนิ้วก็ไม่ได้มาด้วย ไป ซื้อของที่ในตัวเมือง

เซี่ยหยางที่รู้สึกเซ็งๆจึงเก็บแหกลับไป เตรียมจะไปย่าง ปลากิน ในตอนนี้เอง พบเหลือบตามองไป ก็เห็นชายห้าหกคนมุ่งตรงมาหาตนเอง มองไปไกลๆสามารถมองเห็น ชายหัวโล้นวัยกลางคนคนหนึ่ง

นี่มันช่ายเลี่ยงไม่ใช่หรอ?

“เถ้าแก่ช่าย วันนี้ลมอะไรพัดผู้อาวุโสอย่างลุงมาที่นี่ งั้นหรอ! “เซี่ยหยางอดที่จะพูดเสียดสีตาแก่หน้าไม่อา ยอย่างช่วยเลี่ยงไม่ได้ ในเวลานี้เองเขายังมองเห็นผู้ หญิงสองคนเดินอยู่ข้างๆเขา หนึ่งในนั้นเป็นสาวงามคน หนึ่ง”โอ้โห สาวสวยคนนี้ใครกันหรอ? หรือวันนี้ลุงจะใจดี มาแนะนําภรรยาให้กับผมน่ะ?

“ไอ้เด็กเหี้ย หุบปากของแกเดี๋ยวนี้นะ! “ช่ายเลี่ยงอยาก จะพุ่งเข้าไป ถ้าไม่ใช่ชายหลายคนที่ทำอาชีพเดียวกันกับ เขาดึงไว้ เขาคงจะเขาไปซัดเจ้าเด็กหนุ่มคนนี้แล้ว

“พ่อคะ ไปโมโหกับเด็กแบบนี้ทำไม? “ช่ายยั่ยพูดอย่าง ยิ้มๆ“หรือพ่อไม่คิดว่าหน้าตาของเด็กหนุ่มคนนี้ดึงดูด สายตาคนกัน? ”

เมื่อพวกเขาพูดกัน มีคนไม่กี่คนที่มาถึงแม่น้ำแล้ว ซึ่งอยู่ ห่างออกไปเพียงยี่สิบเมตร ไม่ไกลกันนัก เซี่ยหยางเขา เข้าใจในสิ่งที่ช่ายยื่นพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ เขาแสยะยิ้ม ขึ้นมาแล้วพูดไปว่า “สาวสวยคนนี้พูดได้ไม่เลว พวกลุงจะ ข้ามแม่น้ำหรอ? ให้ผมพายเรือไปส่งไหม?
“ใครต้องการเรือของแก! “ชายเลียงวิ่งไปคลายปม เชือกของเรือไม้ที่อยู่ข้างๆสวนผักของตัวเองออก แล้วพูด ขึ้นมาว่า”พวกเราก็มี

หันกลับไป ช่ายเลี่ยงถึงพบว่าช่ายยื่นลูกสาวตัวเองกับ เลขาได้ขึ้นรถของไอ้เด็กเวรนั่นไปแล้ว

“นี่ ยั่นจื่อ ระวังนะ ไอ้เด็กเวรนั่นมันโหดมากเลยนะลูก! อย่าตกลงน้ำไปล่ะ! “ชายเลี่ยงรีบเรียกชายหลายคนขึ้น เรือ แจวตามเรือของเซี่ยหยางไป”ไอ้หนุ่ม พายเรือให้นิ่ง นะเว่ย ถ้าลูกสาวฉันตกน้ำไปฉันถลกหนังแกแน่ ! ”

“หล่อนเป็นลูกสาวของลุงหรอกเหรอ? ลุงมีลูกสาวสวย ขนาดนี้ได้ไงกัน! “เซี่ยหยางพูดด้วยความตกใจ มอง ดูสาวสวยตรงหน้า แล้วหันกลับไปมองไอ้หัวโล้นอย่าง ชายเลี่ยง ใครจะไปคิดว่าตาแก่หน้าไม่อายอย่างเขาจะมี ลูกสาวที่สวยได้ขนาดนี้?

“นี่ไอ้เด็กบ้าอย่าพูดมั่วๆนะ”ผู้หญิงอีกคนหนึ่งนั่งบนเรือ ซึ่งดูแก่กว่าเล็กน้อยหน้าตาธรรมดาๆ ยิ้ม”นี่คือคุณชาย ยั่น กำนันในตำบลเฮยถี่ของเรา”