บทที่ 3 น้ำแร่เซียน

รปภ.ในวัยสามสิบต้นๆ ตกตะลึงกับสิ่งที่ถืออยู่บนบ่า ของชายหนุ่มสองคนที่อยู่ข้างหน้าเขา แม่เจ้าโว้ยนี่เป็นก ระเทียมหรืออะไรเนี่ย? ทำไมกระเทียมถึงได้ใหญ่ขนาด

“ก็ใช่น่ะสิ นี่เป็นต้นอ่อนกระเทียมที่พึ่งคิดค้นได้ ใหม่”เซี่ยหยางตาวาว แล้วพูดไปว่า”เชฟของพวกพี่ได้สั่ง กับเราไว้แล้ว พอถึงตอนเก็บเกี่ยวก็ให้รีบเอามาให้พวก คุณเลย

รปภ.ใช้สายตาประเมินอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามออกไป ว่า”เชฟหวังให้พวกนายมาส่งหรอกเหรอ? ”

“ใช่น่ะสิ เชฟหวังเป็นคนเรียก! “เซี่ยหยางแสร้งทำเป็น รีบดูเวลาในโทรศัพท์มือถือ แล้วพูดขึ้นมาว่า”ตอนนี้ใกล้ จะถึงเวลาทําอาหารเที่ยงแล้ว ถ้าเชฟตำหนิลงมา อย่า โทษพวกเรานะ”

“ชิ เลิกขู่ฉันให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ”รปภ.พูดอย่างดูถูก เย้ยหยัน“ฉันเป็นคนที่เคยดื่มเหล้ามากับเชฟเลยนะเว่ย เอาล่ะๆ พวกนายเข้าไปเถอะ ของวางเสร็จก็ออกมาซะนะ อย่าเดินเพ่นพ่านในครัวล่ะ?

“ได้ครับ วางเสร็จพวกเราจะรีบออกมาเลย ขอบคุณนะ ขอบคุณครับ!
หลังจากที่เขี่ยหยางกับหลี่เอ้อนิ้วหลอกรปภ.สำเร็จ ก็ จัดการแบกต้นกระเทียมวิ่งเข้าไปทางห้องครัว

“เดี๋ยวนายทำเหมือนเมื่อกี้เลยนะ ห้ามพูดอะไรทั้ง นั้น”เซี่ยหยางพูดสั่งหลี่เอ้อนิ้ว

หลี่เอ้อนิ้วหัวเราะแหะๆ แล้วพูดขึ้นมาว่า”พี่หยางก็รู้ไม่ใช่ เหรอว่าถึงฉันจะรูปร่างหน้าตาโง่ๆ แต่ฉันไม่ได้โง่นะ พี่ วางใจเถอะ! “หลังจากพูดกันไม่กี่คำ ทั้งสองก็เดินเข้าไป ในครัว ในเวลานี้เหล่าเชฟกำลังยุ่งกับการเตรียมอาหาร กลางวันและมีเสียงดังมากมาย หลังจากรอจนพวกเขา มองเห็นสิ่งกระเทียมที่อยู่บนบ่าของเซี่ยหยางกับหลี่เอ้อ นิ้วนั้น พวกเขาหยุดมือลงทันที แล้วเริ่มมองประเมินอย่าง แปลกใจ

“ขอโทษนะครับห้องทำงานของเชฟหวังอยู่ไหนหรอ ครับ? “เซี่ยหยางพูด

“เดินตรงไปแล้วเลี้ยวขวา”มีคนพูดขึ้น

ทั้งสองเร่งฝีเท้าเดินไปยังห้องทำงานของเชฟ ชายอ้วน คนหนึ่งกำลังสูบบุหรี่อยู่ในนั้น ใบหน้าของเขามีความ กังวลอยู่ในนั้น

“เชฟครับสวัสดีครับ พวกเราเอากระเทียมที่วิจัยคิดค้น ขึ้นมาส่งให้ คุณลองดูสิครับ”เซี่ยหยางวางกระเทียมลงพยักหน้าพลางพูดด้วยรอยยิ้ม

“ต้นกระเทียม? ต้นกระเทียมอะไร? “หวังหลินพูดด้วย ความแปลกใจ ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่เขาเรียนจบจาก สถาบันชั้นนำ และเป็นคนที่อยู่ในวงการนี้มายี่สิบกว่า ปีแล้วเขามีความสามารถมาก เริ่มประเมินวัดกระเทียม กลายพันธุ์ที่มีความสูงกว่าหนึ่งเมตร

“นี่เป็นกระเทียมที่สั่งจองกับพวกเราครับ! “เซี่ยหยาง แกล้งโง่ หรือผมจะเข้าใจอะไรผิด? ”

“ผิดอะไรผิดล่ะ เราคือครัวชั้นนำของอำเภอนี้ วัตถุดิบ ดีๆขนาดนี้ส่งมาที่นี่มีอะไรผิดงั้นเหรอ? “หวังหลินพูด ด้วยท่าทีอวดร่ำอวดรวย โบกมือหนึ่งครั้ง แล้วพูดขึ้นมา ว่า“พวกนายรอก่อนนะ ฉันจะให้คนไปผัดแล้วลองชิมดู ก่อน”

พูดจบ หวังหลินเรียกเชฟคนหนึ่งเข้ามา สั่งการลง ไป สองนาทีให้หลัง อาหารสองสามอย่างที่ทำด้วยต้น กระเทียมถูกยกเข้ามาเสิร์ฟในห้องทำงานของเขา

หวังหลินมองดูเซี่ยหยางแวบหนึ่ง เขาคีบผักกวางตุ้ง เข้าปากไปหนึ่งชิ้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นจึงลองชิม อาหารอีกที่อื่นๆอีกสองจาน และสุดท้ายก็หันไปมอง กระเทียมที่วางอยู่บนพื้น
“สิบต้นนี้หรอ? “เขี่ยหยางคอยอย่างใจจดใจจ่อ ทันใด นั้นหวังหลินก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า”ยังมีอีกไหม? ”

“ยังมีอีกครับ”เซี่ยหยางพูด

“นายขายต้นละเท่าไหร่? “หวังหลินยื่นบุหรี่จงหัว (เป็น บุหรี่จีนระดับพรีเมียมที่ผลิตโดยกลุ่มยาสูบเซี่ยงไฮ้) ไป ให้เขากับหลี่เอ้อนิ้วคนละม้วน พลางถามขึ้น

ในตอนแรกเซี่ยหยางเตรียมจะพูดว่าต้นละหนึ่งร้อย หยวน แต่พอเห็นบุหรี่ที่เขาสูบ ก็กลับลำแล้วพูดขึ้นมา ว่า”ต้นละสองร้อยหยวน นี่เป็นราคาโปรโมชั่น

“นายมีเท่าไหร่? ระหว่างโปรโมชั่นฉันเหมาหมด เลย! “หวังหลินพูดอย่างภาคภูมิใจ”แต่ฉันมีข้อแม้อย่าง หนึ่ง นายต้องเก็บไว้ให้ฉัน เพราะว่าของสิ่งนี้จะทำเป็น เครื่องปรุง จะทำเป็นอาหารจานหลักไม่ได้ เพรา เพราะฉะนั้น ฉันจะต้องสั่งอย่างต่อเนื่อง ทำได้ไหม? –

“ไม่มีปัญหา แต่คุณต้องวางเงินมัดจำก่อน! “เซี่ยหยาง

พูด

จากนั้นทั้งสองก็คุยกันเรื่องข้อมูลการติดต่อและวิธีการจัดส่ง
“นี่เป็นนามบัตรของฉัน ถ้าพวกนายมีวัตถุดิบใหม่ๆ ก็ให้ โทรมาหาฉันได้เลย เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา! “หวังหลินยื่น นามบัตรส่งให้เซี่ยหยาง หลังจากนั้นก็พูดกับผู้ช่วยที่อยู่ ไม่ห่างกันนักว่า “พาพวกเขาไปเอาเงินที่บัญชี ชุดนี้สอง พันบวกเงินมัดจํารวมเป็นหนึ่งหมื่นสอง”

ในกระเป๋ากางเกงของเซี่ยหยางมีเงินสดจํานวนหนึ่ง หมื่นกว่ายัดอยู่ในนั้น ทำให้หลี่เอ้อนิ้วที่อยู่ข้างๆนับถือ เป็นอย่างมาก

เขาพาหลี่เอ้อนิ้วไปหาร้านอาหารในเมืองกินมื้อใหญ่ จากนั้นทั้งสองก็เดินทางกลับหมู่บ้าน

พอกลับมาถึงหมู่บ้าน เซี่ยหยางก็ปกปิดเรื่องที่ตัวเอง หาเงินมาได้เท่าไหร่ เซี่ยซานที่เห็นลูกชายของตัวเองดู เหมือนจะออกมาจากความเศร้าหมองจากการล้มเหลว แล้ว เขาก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย เอาตาไล่ถามอยู่อย่าง นั้น ตกดึกคืนนั้นสองพ่อลูกดื่มเหล้ากันเล็กน้อย อย่างมี ความสุข

กินข้าวเย็นเสร็จ และพ่อได้หลับไปแล้ว เซี่ยหยางก็ ตรวจสอบดูลานหน้าบ้าน พบว่ากระเทียมสิบกว่าเม็ดที่ เหลือดูเหมือนจะสูงขึ้นมาหลายเซนติเมตรแล้ว ดูท่าคงจะ สูงจนถึงขีดสุดแล้ว แต่ไม่รู้ความเร็วในการเหี่ยวเฉา
เช้าวันที่สอง ฟ้ายังไม่ทันสว่าง เซี่ยหยางก็ลุกขึ้นมา เดินไปยังสวนมะเขือเทศ เดิมที่เขาพบว่าน้าแร่ในโลก แผ่นหยกสามารถกระตุ้นการเจริญเติบโตของพืชได้ เขา สามารถกำจัดมะเขือเทศพวกนั้นที่ร่อแร่ใกล้ตายออกเพื่อ ปลูกพืชอย่างอื่น แต่ในตอนนั้นพ่อของเขาได้ปลูกมันมา กับมือด้วยความยกลำบาก ถึงยังไงเขาก็ต้องรอถึงฤดูเก็บ เกี่ยวถึงจะสามารถจัดการได้

อีกทั้ง ตอนนี้เขายังต้องทดลองการใช้น้ำแร่ เพราะ ฉะนั้นจึงควรต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก

พอคิดได้ดังนั้น เซี่ยหยางก็หยิบถังน้ำสองใบเข้าไปตัก น้ำในโลกแผ่นหยก รดน้ำให้มะเขือเทศสองหมู่จนเสร็จ ฟ้าถึงได้ค่อยๆสว่างขึ้น เขานั่งก้นเบ้าลงกับพื้นสูบบุหรี่ ข้างๆเจ้าฉาย ถึงได้พบว่าตนเองกลับไม่มีอาการเหนื่อย ล้าแม้แต่น้อย!

ต้องรู้ว่า ที่ดินสองหมู่ใช้ถังน้ำในการรดน้ำ ถึงจะเป็น เกษตรกรที่แข็งแรงขนาดไหน ก็ต้องรู้สึกเหนื่อยล้ากัน บ้าง แต่ตนเองกลับไม่รู้สึกเหนื่อยเท่าไหร่นัก?

ต้องเป็นผลมาจากน้ำแร่นั่นแน่!

เซี่ยหยางบีบกำปั้นแน่น ยังสามารถรู้สึกว่ามีพละกำลัง มาก ตัวเองเปลี่ยนเป็นคนแข็งแรงขึ้นมาแล้ว เจ้าฉาย ล่ะ?
ไม่ดูคงยังไม่รู้ พอเห็นก็ตกใจในทันที

เซี่ยหยางตื่นขึ้นมาทํางานตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เขาไม่ ได้มองดูเจ้าฉายดีๆ ตอนนี้พบว่าเจ้าวูล์ฟด็อกตัวนี้ดูน่า ทึ่งขึ้นมามาก หูที่หย่อนคล้อยลู่ลงตามอายุขัยในตอน แรกกลับตั้งตรงขึ้น ดวงตาเป็นประกายเผยให้เห็นถึง สัญชาตญาณบางอย่าง ราวกับว่ามันอายุน้อยลงมา เลย!

พอมันเห็นเจ้านายจ้องดูตนเองอยู่ เจ้าฉายก็ใช้ลิ้นเลีย มือของเขาอย่างสนิทสนม เสียงดังแพรบๆ ราวกับว่า กระหายน้ำ

“สุดยอดไปเลย! “เซี่ยหยางลูบไปที่เจ้าฉาย แล้วพามัน เข้าไปดื่มน้ำแร่ในโลกแผ่นหยกจนเต็มท้อง หลังจากนั้นก็ เก็บอุปกรณ์การเกษตรกลับไปกินข้าวที่บ้าน

สามสี่วันต่อมา วันเวลาของเซี่ยหยางผ่านไปวันแล้ว วันเล่า ในทุกๆวันเขาจะแอบเอาน้ำแร่จากโลกแผ่นหยก ให้พ่อดื่ม แล้วไปรดน้ำที่แปลงมะเขือเทศ มองดูพวกมัน เติบโตอย่างรวดเร็ว ในทุกๆวันเขาใช้สายตามองดูการ เจริญเติบโตอย่างรวดเร็วของพวกมัน เวลาว่างก็พาเจ้า ฉายไปวิ่งเล่นในโลกแผ่นหยก พริบตาเดียวก็ผ่านไปถึง วันที่ห้าแล้ว

ในวันนี้เซี่ยหยางตื่นขึ้นมาปุ๊บ ก็เห็นพ่อใช้ไม้เท้าที่ถูกทิ้งไว้ตรงมุมหนึ่งของลานหน้าบานมาเป็นเวลานานมา แล้ว กำลังเดินอย่างยากลำบาก ผ่านไปหลายนาทีกว่า จะก้าวเท้าเล็กๆออกไปได้ แต่ทว่า นี่ถือว่าเป็นก้าวที่ยิ่ง ใหญ่ สำหรับผู้เป็นพ่อที่ต้องนั่งรถเข็นมาเป็นเวลาถึงสอง ปีแล้ว!

“พ่อ พ่อเดินได้แล้ว? ! “เซี่ยหยางกัดฟันแน่น แล้วพูด ด้วยความดีใจ พ่อพักก่อนนะ ถึงจะต้องฝึกฝนก็ต้องพัก ผ่อนอยู่ดี ผมเชื่อว่าใช้เวลาอีกไม่นานหรอก พ่อต้องกลับ มาเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้แน่!

“พูดถึงก็แปลกนะ ตั้งแต่ดื่มน้ำแร่ที่แกเอามาฉันดื่ม ฉันก็ รู้สึกว่าสุขภาพร่างกายดีขึ้นมาเลยแหละ อาการเจ็บออดๆ แอดๆพวกนั้นก็ไม่มีแล้ว”ในขณะที่เซี่ยซานดีใจก็รู้สึก แปลกใจเหมือนกัน”ตกลงน้ำแร่ที่แกเอามาเป็นของอะไร กันแน่? ทำไมถึงรักษาโรคได้? ”

“น้ำแร่ก็คือน้ำแร่นั่นแหละพ่อ ถึงยังไงสามารถทำให้ พ่อยืนขึ้นมาได้ก็ดีแล้ว! “เซี่ยหยางพูดพลางหัวเราะ แหะๆ“ไม่พูดกับพ่อแล้ว ฉันไปทำข้าวเช้าก่อนล่ะ กินเสร็จ แล้วจะไปดูแปลงมะเขือเทศหน่อย เอ่อจริงสิ มะเขือเทศ ใกล้สุกแล้ว คืนนี้ผมจะไปนอนเฝ้าที่สวนนะ”

เซี่ยหยางเดินฮัมเพลงมาตลอดทาง หลังจากจัดเตียง เสร็จ ก็ทำการกำจัดวัชพืช
สิ่งที่เขาทํามากที่สุดทุกวันก็คือการกำจัดวัชพืช เพราะ ตราบใดที่ถูกน้ำแร่ของโลกแผ่นโยนรดสาดโดน หญ้า ก็จะพากันเติบโตขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ต้นกล้ามะเขือเทศ เหล่านั้นสูงขึ้นราวกับโตได้สองครั้งยังไงอย่างงั้น

ในตอนเย็น เซี่ยหยางพอเห็นชายหัวโล้นวัยกลางคนคน หนึ่งเดินป้วนเปี้ยนไปมาที่แปลงมะเขือเทศของบ้านตน มองดูไปแล้วน่าสงสัยมาก เขาถามไปที่เพื่อนบ้าน ถึงได้ รู้ว่าเขาคือชายเลี่ยงคนในหมู่บ้านเกาตี้ที่อยู่ติดกัน แปลง ผักขนาดใหญ่ผืนที่อยู่ตรงข้ามแม่น้ำก็คือของเขา

สิ่งที่บังเอิญก็คือชายเลี่ยงเองก็ปลูกมะเขือเทศแปลง ใหญ่เช่นเดียวกัน ก่อนหน้าที่พ่อของเซี่ยหยางยังไม่ป่วย ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่ค่อยดีนัก เวลานี้ไอ้หมอนี้ มาเห็นว่าไร่ของบ้านตนมีความเปลี่ยนแปลงไปมาก ต้อง คิดไม่ซื่ออะไรเป็นแน่

พอคิดได้ดังนั้น เซี่ยหยางก็เดินกลับเข้าไปในหมู่บ้าน รอจนฟ้ามืด ก็รีบกลับไปซ่อนในกระท่อมในไร่ของบ้าน ตนเอง ค่อยสังเกตความเคลื่อนไหวจากหน้าต่างบาน เล็กๆ

เป็นไปตามคาด พอถึงเวลาค่ำตอนสามทุ่ม ก็มีเงาร่าง หนึ่งใช้เรือพายเข้ามา ทำท่าลับๆล่อๆมาที่สวนของบาน ตนเอง
เซี่ยหยาง สัญลักษณ์ว่าไม่ให้เจ้าฉายเอ็ดไป เขา เรียบๆเคียงมาที่ริมแม่น้ำ คลายปมเชือกของเรือลำเล็กๆ ออก เรือไม้สําเล็กลอยไปตามกระแสลมและนําไปไกล มาก

หลังจากนั้น เซี่ยหยางก็ทำการเปิดไฟฉายส่องไปที่คนผู้ นั้น แล้วพุ่งไปอย่างไม่ช้าไม่เร็วนัก ปากก็ร้องตะโกนอย่าง มาดร้าย”จับหัวขโมยเร็วเข้า รีบมาจับหัวขโมยเร็วเข้า! ”

ชายหัวล้านผู้นั้น เห็นได้ชัดว่าคือชายเลี่ยง คืนนี้เขา ตั้งใจมาดูว่าฝั่งตรงข้ามปลูกยังไงกันแน่ ทั้งๆที่เป็นมะเขือ เทศที่ใกล้ตายแล้วแต่กลับเปลี่ยนเป็นแดงสดน่ามอง ภายในหนึ่งสัปดาห์ คิดไม่ถึงว่าจะถูกไอ้เด็กเปรตคนนี้พบ เข้า

ชายเลี่ยงสบถค่าเฮงซวยในใจ แล้วรีบวิ่งไปที่ริมแม่น้ำ รอจนวิ่งไปถึงริมแม่น้ำเขาถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เรือไม้ ได้ลอยไปไกลเป็นสิบเมตรแล้ว เขามองดูแม่น้ำที่มีความ กว้างหลายร้อยเมตร แล้วหันกลับไปมองดูเจ้าเด็กหนุ่ม นั่นอีกครั้ง เขากัดฟันกรอด แล้วมุดหัวดำน้ำเข้าไปใน แม่น้ำทันที

“นี่ ไอหัวโล้นช่าย ถึงแกจะว่ายน้ำเก่งขนาดไหน มืด ขนาดนี้ ไม่ปลอดภัยมั้ง”เซี่ยหยางวิ่งไปที่ริมฝั่ง เอา ไฟฉายส่องไปที่ระลอกคลื่นในน้ำและหัวเราะเสียง ดัง“ขึ้นฝั่งมาคุยโม้สูบบุหรี่ด้วยกันก่อนไหม? “
พอได้ยินว่าอีกฝ่ายจําตัวเองได้ ชายเลี่ยงก็ยิ่งรู้สึก อับอายมากยิ่งขึ้น เขากลั้นหายใจแล้วทำการดำน้ำไป ไกลกว่าสิบเมตร ถึงได้โผล่หัวขึ้นมา

สองสามวันผ่านไป ช่ายเลี่ยงก็ไม่เคยมาปรากฏตัวอีก

พอเข้าสู่วันที่สิบ เซี่ยหยางก็พบว่ามะเขือเทศบางส่วน ได้สุกแล้ว เขาลองนึกๆดู จึงได้ไปที่ตัวเมืองแล้วใช้เงิน จํานวนหกพันกว่าซื้อมอเตอร์ไซต์มาหนึ่งคัน แล้วปรับแต่ง ให้เบาะหลังวางตะกร้าสองใบ

ในวันที่สอง เขาตื่นแต่เช้าเก็บมะเขือเทศมาเต็มสอง ตะกร้า หลังจากนั้นก็รีบขี่รถไปทางตัวอำเภอ

“โอ้โห นี่เป็นหัวหน้าเซี่ยของเราไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่ไป เรียนล่ะ กลายเป็นพ่อค้าหาบเร่ไปแล้วงั้นเหรอ? คิดว่าจะ ขายสักครึ่งกิโลละห้าเหมา (เหมาเป็นสกุลเงินของจีน) หรือจะขายสักหนึ่งหยวนดีล่ะ?

เซี่ยหยางพึ่งเดินทางมาถึงปากทางเข้าตัวเมือง ในตอนที่ รอไฟจราจรอยู่นั้น จู่ๆ รถบีเอ็มดับเบิลยูก็มาจอดลงข้างๆ กระจกรถถูกเลื่อนลงมา ชายหนุ่มคนหนึ่งมองมาที่เขา อย่างเย้ยหยัน

ในเวลานี้เอง แสงสีเขียวสว่างขึ้น เซี่ยหยางใช้สายตา เหมือนมองคนโง่เขลาคนหนึ่งไปยังเพื่อนเก่าที่เป็นลูกคนรวยเคยเรียนด้วยกันมาในอดีต หลังจากนั้นก็สตาร์ท มอเตอร์ไซค์มุ่งไปยังตัวอำเภอ