บทที่ 2 กระเทียมกลายพันธุ์

พอกลับมาถึงบ้าน เซี่ยหยางก็เห็นพ่อกำลังสานตะกร้า ไม้ไผ่อยู่บริเวณลานในบ้าน นับตั้งแต่ที่ขาช่วงล่างทั้งสอง ข้างแทบจะไม่สามารถเดินได้ เขาก็คอยสานวันละหนึ่งถึง สองใบ เมื่อถึงวันที่ไปตลาดก็จะนำมันไปขายเพื่อหาราย ได้เข้าครอบครัว

“พ่อ หยุดสานได้แล้ว ดื่มน้ำพักหน่อยเถอะ”เซี่ยหยาง โยนอุปกรณ์เครื่องมือการเกษตรลงบนบริเวณลานหน้า บ้าน แล้วเดินเข้าไปในห้องครัว พอนึกขึ้นมาได้ หลังจาก นั้นก็เข้าไปยังโลกแห่งหยก เขาตักน้ำหนึ่งกระติกออกมา จากลําธาร หลังจากนั้นก็ใส่ไว้ในชามนำออกไปให้พ่อ ของเขาดื่ม พลางพูดขึ้นมาว่า”อากาศแห้ง พ่อต้องดื่มน้ำ เยอะๆนะ”

เยซานรับน้ำแร่ดื่มไปหนึ่งอีก หลังจากนั้นก็ดื่มมันหมด ภายในคราวเดียว แล้วจึงพูดขึ้นมาอย่างสงสัย”เอาน้ำมา จากไหนน่ะ? ทำไมรสชาติดีอย่างนี้? –

“ในบ้านนั่นแหละ ผมว่าพ่อน่าจะหิวน้ำถึงได้รู้สึกว่ามัน อร่อย”เซี่ยหยางพูดพลางหัวเราะหึๆ

“เอามาให้ฉันอีกสองชาม”เซี่ยซานพูด

“เห้อ! “เซี่ยหยางยิ้มตาหยีแล้ววิ่งเข้าไปในห้องครัว หลังจากนั้นก็เอาน้ำแร่สองชามใหญ่ออกมาจากโลกแผ่นหยกยื่นให้พ่อ

“อ่า แปลกมาก อร่อยจริงๆ “เซี่ยซานที่ลิ้มลองรสชาติ ครู่หนึ่ง ก็พูดขึ้นมาว่า”กับข้าวเก็บไว้ให้แกแล้วนะ ไปกิน เถอะ”

เห็นผู้เป็นพ่อสัมผัสได้ถึงความแตกต่างของน้ำแร่ ในใจ ของเซี่ยหยางรู้สึกดีใจมาก เขาอาบน้ำเสร็จ หลังจากนั้น ก็มุดไปหาอะไรกินในห้องครัว รอจนเขาเดินออกมา ก็ เห็นพ่อของตัวเองรีบเข็นรถเข็นพุ่งไปอย่างห้องน้ำอย่าง รวดเร็ว

“พ่อทำอะไรน่ะ? “เซี่ยหยางพยายามกลั้นขำเอาไว้ ทั้งๆ ที่รู้แต่ก็ตั้งใจถาม เขารู้ว่าน้ำแร่นั่นออกฤทธิ์แล้ว เพื่อ ให้คนชำระล้างวิ่งปฏิกูลออกจากร่างกาย หลังจากนั้นก็ นึกถึงผลการจากการเข้าห้องน้ำ

“ไม่เป็นไร แค่ถ่ายหนักน่ะ”หลังจากที่เซี่ยซานพูดทิ้ง ท้ายหนึ่งประโยค ก็มุดกลับเข้าไปในห้องน้ำทันที

เพราะว่าขาของพ่อไม่สะดวก ตั้งแต่ปีที่แล้วเซี่ยซานก็ได้ ปรับแก้ไขโครงสร้างของห้องน้ำแล้ว เพราะฉะนั้นจึงไม่ ต้องกังวลปัญหาการเข้าห้องน้ำ

เซี่ยหยางไม่ได้เอาความลับของตนเองบอกกับผู้เป็นพ่อ เขาแอบซ่อนมันไว้ในใจ หลังจากกินอาหารค่ำเสร็จเซี่ยซานได้หลับไป เขาก็เดินออกมาข้างนอกบริเวณลาน หน้าบ้านคนเดียว หลังจากที่มั่นใจว่าไม่มีใครมารบกวน ได้ เขาก็นึกขึ้นมาได้ กลับเข้าไปในโลกแผ่นหยกอีกครั้ง เขาอยากรู้ว่าโลกภายนอกเป็นเวลากลางคืน ด้านในจะ เป็นเหมือนกันไหม

เซี่ยหยางที่พอเข้ามาถึงด้านในมองดู ด้านในก็เป็นเวลา กลางคืนเช่นกัน อีกทั้ง พระจันทร์ดูเหมือนจะสว่างกว่า โลกภายนอกมาก อาจจะเป็นเพราะอากาศก็ได้

“ในเมื่อน้ำแร่นี่สามารถชำระล้างสิ่งปฏิกูลที่หลงเหลือ ภายในร่างกายของมนุษย์ได้รวดเร็วขนาดนี้ ถ้าใช้มา ปลูกพืชจะเป็นอย่างไรนะ? “เซี่ยหยางคิดในใจ เขาหยิบ ขันตักน้ำขึ้นมาตักน้ำในโลกแผ่นหยกแล้วยืนอยู่ที่ลาน หน้าบ้าน เตรียมที่จะเลือกรด พืชหนึ่งต้น

ชาวบ้านในตำบลเฮยถ่ชอบกินกระเทียมมากกว่าต้น หอม ไม่ว่าจะเป็นกระเทียมต้นหรือเม็ดกระเทียม เพราะ ฉะนั้นในชนบทจึงปลูกกระเทียมต้นเป็นจำนวนมาก ไม่ เว้นแม้แต่ตระกูลเซี่ย เพียงแต่ขาของผู้เป็นพ่อเดินได้ ไม่สะดวกนัก ก่อนหน้านี้ตนเองก็ใช้เวลาเรียนมาแรมปี ฉะนั้นต้นกระเทียมในบ้านจึงแห้งเหี่ยวเฉาไป ก่อนหน้า นั้นสองวันหลังจากที่เขากลับมาจากโรงเรียน เขาได้ปลูก แค่กระเทียมกับต้นหอมเล็กน้อย วันนี้ยังไม่มีเมล็ดงอกขึ้น มา

“งั้นกระเทียมต้นแล้วกัน”เซี่ยหยางคิดพลาง สาดน้ำไปที่กระเทียมต้นที่อยู่ในสวนผืนน้อยๆตรงลานหน้าบ้านไป หนึ่งขัน เหมือนจะรู้สึกว่าไม่พบ เขากลับเข้าไปตักน้ำใน โลกแผ่นหยกอีกสองขัน พอสาดให้เท่าๆกันแล้ว หลังจาก นั้นถึงได้กลับเข้าบ้านไป ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ผล็อยหลับ

“กุ๊กๆ! “ไก่ตัวผู้ที่เลี้ยงอยู่ในบ้านร้องเป็นเสียงแรก เซี่ย หยางถึงได้ตื่นขึ้นมา เขาสวมเสื้อผ้าอย่างง่วงนอน เดินไป ทยังลานหน้าบ้านเพื่อซักเสื้อผ้า จากนั้นก็เตรียมตัวเข้า ครัวเพื่อทําบะหมี่กิน

ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนเขาได้รดน้ำให้กับ กระเทียมและหอมหัวใหญ่ เซี่ยหยางเหลือบตาไปมองดู จากนั้นเขาก็งงเป็นไก่ตาแตกทันที

“ปี้ก! “แปรงสีฟันที่อยู่ในมือของเซี่ยหยางตกลงพื้น เซี่ยหยางทีตะลึงพรึงเพริด

เมื่อวานเขาเห็นเพียงเมล็ดของกระเทียมต้นที่ยังไม่งอก เวลาผ่านไปแค่ค่ำคืนเดียวเท่านั้น กลับโตขึ้นมาจนน่า กลับอะไรขนาดนี้!

สำหรับว่ามันใหญ่ขนาดไหน เซี่ยหยางคาดคะเนไม่ได้ เขาเบิกตากว้างวิ่งกลับเข้าห้องของตนเองไปด้วยเหลียว หลังมองไปด้วย กลัวว่ากระเทียมหลายสิบเมล็ดนี้จะวิ่ง หนีหายไป
เซี่ยหยางหยิบตลับเมตรวิ่งมายังลานหน้าบ้านเพื่อวัด กระเทียมทุกเม็ดงอกออกมาหนึ่งร้อยยี่สิบเซนติเมตร!

ส่วนด้านล่างของกระเทียมใหญ่เหมือนกับจอบ ใบสี เขียวเข้มมองดูไปแล้วช่างน่ารับประทานยิ่งนัก ดูรวมๆ แล้ว มันแข็งแรงกว่าต้นกล้าข้าวโพดเสียอีก

“เยสเข้ ได้รับการพัฒนาแล้ว! “เซี่ยหยางกลืนน้ำลาย ลงคอดังเลือก เขาเด็ดใบที่เล็กที่สุดแล้ววิ่งไปยังห้องครัว เขารีบทําบะหมี่มาหนึ่งชาม ใส่เครื่องปรุงรสต่างๆ หั่น ใบกระเทียมเสร็จก็โยนมันลงไปในชาม ได้กลิ่นหอมฉุย แปลกๆ ผ่านไปไม่นานบะหมี่ในชามก็ถูกกวาดจนเกลี้ยง ชาม เขาเลียริมฝีปาก กลับยังคงรู้สึกไม่พอ

“หยางจื่อ นี่มันคืออะไร? “ในเวลานี้เอง เสียงของเซี่ย ซานก็ดังลอดออกมาจากลานหน้าบ้าน

“พ่อ นี่คือกระเทียม นี่เป็นพืชที่ผมคิดค้นขึ้นมา”เซี่ยซาน พูดขึ้นอย่างเหลือเชื่อ”ผมพึ่งลองกินไปแป๊บเดียวเอง รสชาติอร่อยมาก ผมว่าจะเก็บไว้ทำกินเองสองสามเม็ด ที่ เหลือก็เอาไปขายที่ร้านอาหารในเมือง”

“เรื่องจริงหรอเนี่ย? “ใบหน้าของเซี่ยซานเหลือเชื่อมาก มองประเมินลูกชายของตนเอง แล้วใช้สายตาจ้องมองไป ที่กระเทียมเหล่านั้นเหมือนเห็นผี ผ่านไปนานมากกว่าจะ พูดขึ้นมาว่า “แค่คืนเดียวทำไมถึงได้ใหญ่ได้ขนาดนี้? อีกทั้ง แกโกหกพ่อแกคิดว่าพ่อแกไม่รู้หนังสือ ไม่มีความรู้ใช่ไหม กระเทียมบ้านใครหน้าตาเหมือนต้น อ่อนข้าวโพดแบบนี้? ”

“พ่อ พ่ออยู่แต่ในหมู่บ้าน คงจะมีแค่ความรู้งูๆ ปลาๆ! “เซี่ยหยางพูดขึ้นอย่างได้ใจ”อะไรเนี่ย ทาง อเมริกายังปลูกฟักทองใหญ่เท่ารถยนต์ได้เลย อย่าพึ่ง พูดอะไรเลย พ่อลองชิมดู”

เซี่ยหยางยื่นบะหมี่ไปให้พ่อ หลังจากนั้นก็ใส่กระเทียม ที่เขาใช้น้ำแร่ในโลกแผ่นหยกเพื่อเร่งการเจริญเติบโต รสชาตินั้นได้ดึงดูดเซี่ยซานที่ใช้ชีวิตมาแล้วค่อนชีวิตเข้า ให้แล้ว

ภายใต้การหลอกล่อของเซี่ยหยาง ในที่สุดเชี่ยซานก็ ค่อยๆยอมรับและลองชิมดู

พอกินข้าวเช้ากันเสร็จ เซี่ยหยางก็ไม่ได้ไปที่สวนมะเขือ เทศ เขาวิ่งไปยืมรถสามล้อในหมู่บ้าน คิดว่าจะลองเอา กระเทียมเหล่านี้เข้าไปขายในเมืองดูสิว่าจะขายได้ไหม

จำนวนคนในหมู่บ้านตงเจียวค่อนข้างน้อย วัยรุ่นส่วน มากไปทำงานข้างนอกกันเยอะมาก ทั้งหมู่บ้านมีแค่คน หลักร้อยเท่านั้น บ้านที่มีมอเตอร์ไซต์ก็มีเพียงแค่ไม่เกิน สิบบ้าน ราคารถสามล้อคันหนึ่งต้องใช้เงินประมาณหนึ่งหมื่นหยวน ไม่มีบ้านไหนจริงๆที่จะซื้อรถคันหนึ่งที่ไม่ เหมาะกับสภาพแวดล้อม เพราะถนนลูกรังในหมู่บ้านแย่ มาก

คนเดียวที่มีรถสามล้อคือบ้านของจางผู้กุ้ยผู้ประกอบ การท้องถิ่นในหมู่บ้าน เซี่ยหยางคิดว่าถ้าตนเองสามารถ เอากระเทียมกลายพันธุ์หลายสิบเม็ดเหล่านี้ไปขายได้ ราคางาม นับประสาอะไรกับรถสามล้อ อีกทั้ง ถ้าน้ำแร่ใน โลกแผ่นหยกมีผลต่อพืชทุกชนิดแล้วล่ะก็ งั้นสิ่งที่อยู่ใน มือของเขาก็คงจะไม่ง่ายเหมือนกระเทียมไม่กี่สิบเม็ดนี้ แล้ว

“ลุงจาง? อยู่บ้านไหมครับ? “เซี่ยหยางเดินไปถึงหน้า ประตูบ้านของจางผู้กุ้ยด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม พอเห็น ภรรยาของจางผู้กุ้ยนั่งกินข้าวเช้าอยู่ในลานหน้าบ้าน เขา ก็ยื่นบุหรี่ออกไปหนึ่งม้วน แล้วพูดพลางยิ้มขึ้นมา

“เฮ้ นี่มันเซี่ยหยางไม่ใช่หรอเนี่ย? “จางผู้กู้ยมองสบตา กับภรรยาของเขา แล้วพูดขึ้นอย่างไม่รีบไม่ร้อน ไม่สูบๆ ตอนเช้าลุงไม่สูบบุหรี่ มีเรื่องอะไรหรอ? –

พอเห็นจางผู้กุ้ยไม่รับบุหรี่ของตนเอง และก็ไม่ถามว่า ตัวเองจะกินข้าวเช้าด้วยกันไหม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะ เอาเก้าอี้ให้ตัวเองนั่ง แต่เซี่ยยางก็ไม่ได้โกรธ ยังคงพูด อย่างยิ้มๆ“ลุงจาง วันนี้ที่ฉันมาน่ะ ฉันอยากจะขอยืมใช้รถ สามล้อของลุงหน่อยได้ไหม ลากของไปที่ในเมืองหน่อยน่ะ จะได้ไหม? ”

“ขอโทษด้วยจริงๆนะ”จางผู้กุ้ยพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเต็ม ไปด้วยความเสแสร้งว่าเสียใจ”วันนี้ฉันต้องใช้รถลากของ ไปที่หมู่บ้านข้างๆน่ะ ยืมให้นายไม่ได้จริงๆ อีกทั้ง รถของ ฉันก็มีอาการเยอะ พวกนายไม่ค่อยได้ขับถ้าเอาออกไป ใช้งานเจอปัญหาขึ้นมาจะลำบากเอา”

เซี่ยหยางที่เห็นเขาจอมปลอมมาก ก็แค่คิดว่าว่าตนเอง จนแค่นั้นเองไม่ใช่หรอ ไม่เคยขับรถสามล้อมาก่อน เวลา เจอปัญหามาจะไม่มีปัญญารับผิดชอบใช่ไหม? เขาโกรธ มากแต่กลับยังยิ้มอยู่ แล้วพูดขึ้นมาว่า”ลุงจาง ไม่ยืมจริงๆ หรอ? ”

“ไม่ได้จริงๆ”จางผู้กู้ยมองดูสภาพจนๆของเซี่ยหยาง ทั้งตัว แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “บ้านของนายมีเกวียนอยู่ไม่ใช่ หรอ? ใช้เกวียนลากไป ? –

เซี่ยหยางไม่อยากสนใจไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับคน หน้าเลือดประเภทนี้ หันหลังและเดินกลับบ้านไปทันที

“พี่หยาง! “ในตอนที่เซี่ยหยางพึ่งเดินมาถึงประตูหน้า บ้าน ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งรูปร่างกำยำแต่น่าเอ็นดูพุ่งตรง เข้ามากอดเขา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ได้ยินว่าพี่กลับ บ้านมาสองวันแล้ว กำลังอยากจะชวนพี่ไปจับปลาที่แม่น้ำพอดีเลย ไปไหม?

“เอ้อนิ้ว? “เซี่ยหยางผลักชายหนุ่มอย่างหลี่เอ้อนิ้วออก แล้วโยนบุหรี่ไปให้เขาหนึ่งม้วน พูดด้วยรอยยิ้มไปว่า “วัน นี้ฉันมีธุระต้องเข้าไปทำในเมืองหน่อยน่ะ ไว้วันหลังค่อย ไปจับปลากับนายนะ”

“ธุระอะไรน่ะ? ฉันจะไปกับพี่! “หลี่เอ้อนิ้วตบไปที่ หน้าอกหลายครั้ง แล้วพูดขึ้นมาว่า “พี่หยาง ขอเพียงแค่ ไม่ใช่การฆ่าคน ถึงจะให้ฉันไปจัดการกวาดคนที่หมู่บ้าน เกาตี้ฉันก็ทำ”

“วันๆรู้จักแต่ชกต่อย”เซี่ยหยางตบเขาไปหนึ่งที แล้ว หัวเราะพลางพูดขึ้นมาว่า “ฉันน่ะ เรียนวิธีการค้นคว้าพืช ผักสายพันธุ์ใหม่มา พึ่งปลูกกระเทียมต้นได้ มันใหญ่เกิน ไปเอาไปขายในเมืองยาก เมื่อกี้พึ่งไปยืมรถสามล้อกับ จางผู้กุ้ยมา เขาไม่ยืมให้ฉัน ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะไปยังไง ไม่งั้นนายแบกไปกับฉันไหม? ”

“ไป! แบกก็แบก! “หลี่เอ้อนิ้วลากเซี่ยหยางไปยังบ้าน ของเขา “สมน้ำหน้าไอ้จางผู้กุ้ยสองผัวเมียหมาตั้งลูกชาย ออกมาไม่ได้! ”

แล้ว เซี่ยหยางก็ถอนกระเทียมต้นกลายพันธุ์หลายสิบ ต้นออกมา ทั้งสองเริ่มทำการแบกขึ้นมาเดินเท้าด้วยระยะ ทางห้าหกกิโลเมตรไปยังตำบลเฮยถ่
พึ่งเดินมาถึงตลาดก็ถูกผู้คนต่างพากันชี้ไปมาอย่างสน อกสนใจ เซี่ยหยางพาหลี่เอ้อนิ้วแบกกระเทียมต้นเดินไป ยังร้านหนึ่งที่มีชื่อว่าร้านอาหารอาไห่

“พวกนายมาหาอะไร? “ตอนนี้เป็นเวลาตอนเช้า ภายใน ร้านอาหารยังไม่มีแขก เถ้าแก่ก๋าลังดูโทรทัศน์ หันกลับ มาก็เห็นเด็กหนุ่มสองคนแบกของบางอย่างเดินเข้ามา ภายในร้าน จึงพูดขึ้นอย่างสนใจ“นี่เป็นอะไร? ต้นอ่อน กระเทียมงั้นเหรอ? ”

“เถ้าแก่ตาดีจริงๆ นี่เป็นกระเทียมต้นที่ผมคิดค้นปลูกขึ้น มาใหม่เชียวนะ! “เซี่ยหยางพูด”ทั่วโลกเป็นราคาที่ไม่ เมินไม่ได้ นี่เป็นวันแรกที่ผมเอามาทำโปรโมชั่น ผมเห็นว่า ร้านของคุณกิจการไม่เลวเลย จะซื้อสักต้นสองต้นไหม ครับ? ”

“ใหญ่ขนาดนี้จะกินได้เหรอ? “เถ้าแก่ใช้สายตาประเมิน ต้นกระเทียมอย่างสงสัย แล้วเอ่ยถามขึ้นมาว่า”น้ำหนัก เท่าไหร่ ต้นหนึ่งขายเท่าไหร่? ”

“ทุกเม็ดล้วนมีน้ำหนักห้ากิโลหมดเลยนะ เพราะว่าเป็น ราคาโปรโมชั่น เลยถูกขนาดนี้ ขายต้นหนึ่งราคาสอง ร้อย”เซี่ยหยางพูด“รสชาติเป็นสิ่งที่คุณไม่เคยลิ้มลองมา ก่อนอย่างแน่นอน คุณสามารถชิมดูก่อนได้

“ไม่เอาๆ แพงเกินไปแล้ว”เถ้าแก่ที่ได้ยินว่าราคาสองร้อย ก็รู้สึกหมดความสนใจในทันที โบกมือไปมาเป็น สัญลักษณ์ให้พวกเขาเดินออกไป”ไม่เอา พวกนายลองไป ขายที่ภัตตาคารใหญ่ในตัวอำเภอดูนะ”

เซี่ยหยางกับหลี่เอ้อนิ้วทั้งสองเหงื่อออกมากจนเสื้อผ้า

เปียกโชก นั่งสูบบุหรี่อยู่ในตลาด

“ไป ไปตัวอำเภอกัน! “เซี่ยหยางกัดฟัน พาหลี่เอ้อนิ้ว

เดินทางไปยังตัวอำเภอ

เวลาสิบโมงกว่า ทั้งสองเดินมาถึงอำเภอซานเฉิง เซี่ย หยางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตรวจเช็กดูครู่หนึ่ง เดินทางมา จนถึงภัตตาคารหลายดาวที่ชื่อว่าร้านฝูหมั่นโหลว ทั้งสอง เดินมาจนถึงข้างๆประตู ยังไม่ทันได้เข้าไปก็ถูกรปภ.ขวาง เอาไว้

“นี่ นายสองคนทำอะไรน่ะ? “รูปภ.คนหนึ่งถาม ขึ้น”เข้าไปไม่ได้นะ ถ้าไม่มีบัตรผ่าน เชร้ด พวกนายแบ กอะไรเนี่ย? กระเทียม?”