บทที่7นายอย่ามาเสียใจในภายหลังนะ
ตอนที่ 7 นายอย่ามาเสียใจในภายหลังนะ
“ก็ตอนนี้ฉันไม่อยากแต่งแล้วพวกคุณจะทําอะไร? และ ที่สำคัญเงินห้าร้อยค่าสินสอดนั้น ฉันขอคืนด้วยนะ ไม่งั้น ฉันจะทำให้ตระกูลหลินอยู่ในหมู่บ้านต้าหวังนี้ไม่ได้!”
ใช้แต่กำลังไร้เหตุผลมาก แต่ใครก็สู้กับหลี่ต้าเกนไม่ได้
ตระกูลหลี่มีพรรคพวกในหมู่บ้านต้าหวังมากมาย พ่อ ของหลี่ผ้าเกนยังเป็นหัวหลักของครอบครัวอีกด้วย
ถึงหลินเจี้ยนจุนจะไม่ยอม แต่ตอนนี้ก็ทําได้แค่ ประนีประนอม
หลินเจี้ยนจุนสะกิดเย้ายู่หลานที่กำลังจะพูดออกมา แล้วยิ้มอย่างไร้ความรู้สึกและล่าบากใจไปหาหลีเป็น “จะยกเลิกงานแต่งงานก็ได้ แต่ถ้าเกนนายก็รู้ เจียฉีของ เราสอบติดมหาวิทยาลัยเยนจิง เงินเก็บทั้งหมดในบ้าน ก็ให้นางเอาไปเยี่ยนจิงหมดแล้ว ท่านคิดว่าเงินห้าร้อยนี้ สามารถผ่อนชำระได้มั้ย?”
“ฉันไม่สน ภายในสามวันฉันต้องเห็นเงิน ถ้าเกินสามวัน ฉันเก็บดอกเบี้ยนะ!”
พูดจบหลีต้าเกนก็ได้เดินออกไป เหลือเพียงหลินเจี้ยน จุนและเย้ายู่หลานอารมณ์ไม่สงบยื่นอยู่กับที่
ผ่านไปสักพัก หลินเจี้ยนจุนหันมากะทันหัน และใช้ ดวงตาที่แดงจ้องไปที่หลินฟางหัว “เธอไปทําอะไรให้เขา ใช่มั้ย?”
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ?”
หลินฟางหัวไม่ได้โง่ เธอไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนทำ แน่นอน
“งั้นเธอไปขอร้องหลี่ต้าเกน ขอร้องให้เขาแต่งงานกับ เธอ และขอให้เขาไม่เอาเงินห้าร้อยคืนไป
ด้วยความรีบร้อน หลินเจี้ยนจุนจับไปที่แขนของหลิน
ฟางหัว
เขารู้เพียงว่าตัวเขาเอง จะมีปัญหากับตระกูลหลี่ไม่ได้ ถ้าหาเงินห้าร้อยมาคืนตระกูลหลี่ไม่ได้ ตอนนี้ก็มีเพียงวิธี เดียว
“เจี้ยนจุนนายปล่อยมือนะ!”
หวังซูอิงตกใจ รีบยื่นมือออกไปห้าม
“เธอออกไปซะ!”
หลินเจี้ยนจุนใช้แรงผลักหวังซูอิงจนโซเซถอยหลัง และ นั่งลงไปกับพื้น
“ห้ามรังแกพี่สาวผม
หลินหยวนหัวที่พึ่งตื่นมาเห็นภาพแบบนี้ เขาพุ่งเข้าไปหา หลินเจี้ยนจุนและอ้าปากกัดไปที่แขนของเขา
ทันใดนั้น แขนของหลินเจี้ยนจุนมีรอยฟันที่แดงปรากฏ ขึ้นมา
หลินเจี้ยนจุนเจ็บ แต่ใช้แรงเหวี่ยงแค่ไหนก็เหวี่ยงไม่ ออก เขาเลยถีบไปที่หน้าอกของหลินหยวนหัวอย่างแรง
หลินหยวนหัวเป็นเพียงแค่เด็กอายุสิบกว่าๆ เขาไม่ สามารถรับแรงกระแทกได้มากขนาดนี้ได้อย่างไร?
ร่างกายของเขาเหมือนว่าวที่เชือกขาด เขาล้มลงไปกับ พื้นห่างออกไปสองถึงสามเมตรและร้องออกมาด้วยความ เจ็บปวด
“หยวนหัว!
หวังซูอิงไม่สนใจความเจ็บปวดของตัวเอง รีบคลานไปดู หลินหยวนหัวที่บาดเจ็บ
เธอคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเจี้ยนจุนจะลงมือหนักแบบนี้กับ
ลูกตัวเอง
“ฟางหัว! หยวนหัว! พวกเธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย!”
หวังต้าถิ่งเข้ามาที่ลานบ้านพอดีและเห็นเหตุการณ์ที่เกิด ขึ้น เขารีบแยกฟางหัวออกมาจากหลินเจี้ยนจุนและถาม ไปด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง
ข้างหลังเขายังมีผู้หญิงอายุสามสิบกว่ามาด้วย เธอมี ใบหน้าที่อ่อนโยนอบอุ่น ดวงตาแฝงไปด้วยความเป็นห่วง เช่นกัน
ทั้งสองคนนี้เป็นน้องชายและน้องสะใภ้ของหวังซูอิง น้า ชายและ น้าสะใภ้ของหลินฟางหัว
ในความทรงจำของเธอน้าชายกับ น้าสะใภ้ไม่มีลูก พวก เขาเห็นหลินฟางหัวเป็นลูกมาตลอด
ตั้งแต่เด็กจนโตทั้งขนมเสื้อผ้า ทั้งหมดนี้เป็นน้าชายและ น้าสะใภ้ซื้อให้เธอแถบทั้งหมดเลย
“น้องชาย…..เยว่เอ๋อ……
เมื่อเห็นญาติของตัวเอง หวังซูอิงทนไม่ไหวร้องไห้ออก
มา
“เยว่เอ๋อ ไปดูแลหยวนหัว” หวังต้าถิ่งพูดด้วยสีหน้าที่
มืดมน
“โธ่ ! ” เมิ่งเยว่เอ่อรีบตอบรับ
เห็นเมิ่งเยว่เอ๋อประคองหลินหยวนหัวเข้าบ้านไป หวัง ต้ากิ่งพับคอเสื้อขึ้น และหมัดของเขาก็ชกไปหาหลินเจี้ยน จุน “นายรังแกพี่สาวฉันและลูกพี่สาวฉันแบบนี้มาโดย ตลอดเลยหรือ?”
หวังต้าถิ่งเป็นช่างไม้ มีรูปร่างที่สูงใหญ่และกำยำ เรื่อง การต่อสู้เขาเก่งมาก หลินเจี้ยนจุนมีความกลัวเขาอยู่นิด หน่อย
ได้ข่าวของหลินเจี้ยนจุนไปมีอะไรกับแม่ม่ายในหมู่บ้าน แล้ว เขาสงสัยมาตลอดว่าหวังซูอิงจะใช้ชีวิตอย่าง ลำบากอยู่ที่ตระกูลหลิน แต่หวังซูอิงไม่เคยบอกความ ลำบากที่อยู่ทีนี้เลยบอกแต่ด้านดีๆ เขาที่ต้องหางานเลี้ยง ครอบครัวเลยไม่มีเวลามาที่ตระกูลหลินสักที
เขาเห็นการกระทำของหลินเจี้ยนจุนที่ทำกับลูกทั้งสองทันใดนั้นหวังต้าถึงความโกรธลงลึกเข้าไปในใจ เลยสั่ง สอนหลินเจี้ยนจุนไปหนักและรุงแรงเป็นธรรมดา
“หยุด……หยุด…..หยุดได้แล้ว……”
ทันใดนั้นหลินเจี้ยนจุนเหมือนหนูที่กลัวจนหดตัว
“หยุดตีได้แล้วๆ อย่างไรก็ตามเจี้ยนจุนก็เป็นพี่เขยนาย นะ มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน…” เย้ายู่หลานรีบออกมาเตือน
“เธอคือเย้ายู่หลานหรือ? อย่ามาแตะฉันนะ ฉันรังเกียจ!”
หวังต้าถิ่งผลักเธอออกไปจนทำให้เธอเกือบยืนไม่อยู่ และหันกลับไปมองหลินฟางหัว “ฟางหัวตรงคิ้วของเธอ เป็นอะไร?”
มีคนค่อย หนุนหลังให้เธอ หลินฟางหัวดีใจจนบอกไม่ถูก เธอรีบเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบให้หวังต้าถิ่งฟัง
เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอเล่า หวังต้าถึงยิ่งโกรธขึ้นไปใหญ่
เขาและเยว่เอ๋อเห็นฟางหัวเป็นลูกของตัวเอง ถ้าไม่ใช่ เพราะฟางหัวดวงแข็ง ตอนนี้เขาคงไม่มีวันได้เห็นฟางหัวแล้ว!
ความโกรธได้ผุดขึ้นมาจากหัวใจ เขาหันไปใช้สายตา ที่เจ็บใจที่ไม่สามารถหลอมเหล็กให้กลายเป็นเหล็กกล้า มองไปหาหวังซูอิง “พี่สาว! ทำไมไม่บอกผมตั้งแต่แรก!”
พูดจบเขามองไปที่หลินเจี้ยนจุนและพูดขู่อย่างเยือก เย็นว่า “ฟางหัวจะแบ่งสมบัติและแยกบ้านอยู่ พวกเธอจะ แยกหรือไม่แยก
“แยก…..แยกครับ…” หลินเจี้ยนจุนพยักหน้า
ใบหน้าและจมูกของเขาถูกหวังต้าถึงต่อยจนเขียวไป หมดแล้ว ตาข้างหนึ่งที่ดำเหมือนหมีแพนด้ายิ่งทำให้เขาดู ตลก
“ไม่ ฉันไม่แบ่งสมบัติและไม่แยกบ้านอยู่! ”
ขณะนี้ หวังซูอิงยื่นขึ้นมาทันที
“พี่ เธอ……”
หวังต้าถิ่งอึ้งไป เตรียมที่จะไปตักเตือน แต่กลับได้ยิน หวังซูอิงใช่น้ำเสียงที่เย็นชาพูดว่า “ฉันจะหย่า”
ต่อมา ถึงคราวของทุกคนที่ต้องตกตะลึง
โดยเฉพาะหลินเจี้ยนจุน
เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ผู้หญิงที่หลังจากแต่งงานกับเขาแล้ว
อ่อนแอและไม่กล้าเถียงมาโดยตลอดนั้น จะกล้าขอหย่า คิดว่าตัวเองหูฟาด เขาเลยถามไปว่า “หวังซูอิง เมื่อกี้เธอ
พูดอะไรนะ?”
“ฉันบอกว่าฉันจะหย่ากับนาย
หวังซูอิงมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างนิ่งเฉย ไม่มีถอย แม่แต่น้อย
หลายปีที่ผ่านมา เธอเคารพและเชื่อฟังอดทนและเชื่อ ฟังอย่างไม่มีเงื่อนไข เธอคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะสามารถ แลกมาด้วยความจริงใจ
แต่มาถึงวันนี้เธอถึงเข้าใจว่า ถ้าเธอยิ่งอดทน พวกเขาก็ จะยิ่งไม่เห็นเธอเป็นคน ถึงขั้นที่ลูกสองคนของเธอเองยัง โดนรังแกเลย
ถ้าหยวนหัวไม่ได้โดนถีบ ตอนนี้เธอน่าจะยังหลับหูหลับตาอยู่
เธอพาลูกมาลําบาก ต่อไปเธอจะตอบแทนให้ลูกๆสอง
เท่า
“เธอ…..เธออย่าเสียใจภายหลังนะ!”
หลินเจี้ยนจุนเหมือนรู้ตัวและหลบสายตาของหวังซูอิง พูดด้วยเสียงสะอึกสะเอียน
เขาไม่เชื่อว่า ผู้หญิงคนหนึ่งพาลูกสาวและคนโง่หนึ่งคน ถ้าไม่มีเขาจะใช้ชีวิตต่อไปได้?
“มีอะไรน่าเสียใจภายหลัง พี่สาวพวกเรากลับบ้านกัน เถอะ ต่อไปมีฉันและหวังต้าถิ่ง พวกเธอจะไม่มีวันอด แน่นอน!”
หวังต้าถึงตีไปที่หน้าอกด้วยความมั่นใจ และรีบให้ เมิ่งเยว่เอ๋อไปเขียนใบหย่า
เมิ่งเยว่เอ๋อเป็นลูกสาวของเจ้าถิ่น เธอชำนาญหลายๆ ด้านอย่างเล่นดนตรี เล่นโกะ การเขียนและวาดภาพ แต่ หลังจากธุรกิจทางบ้านแย่ลง ถึงมาแต่งงานกับหวังต้าถึง เขียนใบหย่าเป็นเรื่องที่ง่ายสำหรับเธอมาก
ในยุคแปดศูนย์การควบคุมการจดทะเบียนสมรสไม่เข้ม งวดมาก
เพียงแค่มีรอยนิ้วมือของทั้งสองฝ่าย ส่งไปให้หัวหน้า หมู่บ้านตรวจสอบและลงบันทึก ทั้งสองฝ่ายก็จะสิ้นสุด ฐานะสมรส
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ