บทที่4เธอป้อนอะไรให้ฉันกิน?

“แต่…….”

หวังซูอิงอยากจะพูดอะไรต่อ แต่หลินฟางหัวไม่ให้ โอกาสเธอพูดแล้ว “แม่ หนูพาน้องชายออกไปเล่นก่อนนะ เดียวหนูกลับมา!”

“อ้าว”

หลินฟางหัวจับมือหลินหยวนหัวออกไปอย่างอ่อน โยน เสี้ยววินาทีหวังซูอิงยังไม่ทันตอบสนอง

ฟางหัวไม่ไม่ชอบหยวนหัวและรังเกียจเขาเป็นคน ปัญญาอ่อนและน่าอายมาโดยตลอดหรือ?

ทําไมถึงเปลี่ยนนิสัยกะทันหันแบบนี้?

หลินฟางหัวไม่รู้ว่าในใจของหวังซูอิงคิดอะไรอยู่แน่นอน ตอนนี้เธอกับหลินหยวนหัวกำลังเดินอยู่บนถนนที่เล็กใน หมู่บ้าน

ในยุคแปดศูนย์ในชนบทของประเทศจีน ยังไม่มีตึกสูง ใหญ่ และไม่มีรถที่พลุ่งพล่าน

ในอากาศไม่มีกลิ่นควัน ไม่มีอะไรที่ ยุ่งเหยิง มีเพียงแค่กลิ่นอายของธรรมชาติ

หลินฟางหัวหลับตาและหายใจเข้าลึกๆ ยังไม่ทันจะได้ ดื่มต่ำกับสิ่งเหล่านี้เลย ทันใดนั้นเธอได้ยินรอบข้างมี กระซิบกัน

“เอ๊ะ? นั้นไม่ใช่หลินฟางหัวหรือ? เธอกล้าที่จะออกจาก บ้านหรือ!”

“ชั่งหน้าไม่อายจริงๆ แฟนของน้องสาวยังกล้าไปแย่ง อีก!”

“แล้วแถมยังเปลือยกายไปกอดกับหลี่ต้าเกนอีกด้วย แถมยังไปทําลายประเพณีที่ดีงามอีก!”

“จุ๊ พวกเธอพูดเบาๆหน่อย ฉันได้ยินป่าแก่หยูบอกว่า หลินฟางหัวบ้าไปแล้ว วันนี้เธอจะเอามีดฟันยายตัวเอง ด้วย!”

“อะไรนะ? ยายตัวเองยังกล้าเอามีดฟันหรือ?”

“ใช่แล้ว! ชั่งน่าขายหน้าจริงๆ ถ้าลูกสาวฉันกล้าทำแบบ นี้กับฉัน ฉันจะเอาเธอไปแขวนบนเสาบ้านแล้วฟาดด้วย เข็มขัด!”
“เด็กผู้หญิงอ่อนโยนมาก เธอจะกล้าลงมือหรือ?”

“ถึงจะไม่อยากทํา แต่จะหน้าไม่อายเหมือนหลินฟาง หัวไม่ได้! เธอดูสิเธอหน้าตาดีแบบนี้หน้าอกเป็นหน้าอก สะโพกเป็นสะโพก ทำไมถึงทำตัวหน้าด้านแบบนี้!”

ได้ยินผู้หญิงสาระแนพวกนี้พูดกันไปพูดกันมา หมอ หลวงหลินของพวกเราโมโหจนกระอักเลือด!

เธอสิที่หน้าไม่อาย ทั้งครอบครัวนายหน้าไม่อายกัน

หมด!

แม่มึงแย่งแฟนของน้องสาว!

แม่มึงไปกอดกับหลีก้าเกน!

นั้นก็เป็นเพราะถูกหลินเจียฉีใส่ร้ายไม่ใช่หรือ?

ทีนี้เป็นไง ตอนนี้หลินเจียฉีสอบติดมหาวิทยาลัยและ ตามฉินจูนไปที่เยนจิงแล้ว ทิ้งเธอไว้หมู่บ้านต้าหวังคน เดียวให้คนด่าคอยนินทา

เมื่อหันกลับไปมองวิวของหมู่บ้านต้าหวัง อารมณ์ที่ดีของหมอหลวงหลินถูกทําลายไปหมดแล้ว

ความอบอุ่นจริงใจและความซื่ออสัตย์อะไร เธอไม่ได้

สัมผัสเลย

เธอเห็นเพียงว่าหลังจากที่ดินแบ่งให้ชาวนาแล้ว พวก ชาวนารับผิดชอบไร่นาที่ตัวเองมี ทำงานเสร็จก็ว่าง

เวลาที่ว่างไม่มีความบันเทิงอะไรเลย ทีวีอะไรเหล่านี้อยู่ ห่างไกลจากเธอมาก กระแสการออกไปทำงานยังไม่เข้า ถึง

พวกหญิงชาวไร่ชาวนาก็เลยรวมตัวกัน ไปบ้านนั้นบ้าน เพื่อที่จะให้เวลาผ่านไป

ในหมู่บ้านถ้าบ้านไหนมีเรื่องอะไร ผ่านไปแค่ชั่วโมง เดียวก็จะถูกผู้สาระแนเหล่านี้เผยแพร่ไปทั่วหมู่บ้าน ที่ สําคัญเรืองของหลินฟางหัวเป็นเรื่องที่เป็นร้อยปีจะเกิด ขึ้นครั้งหนึ่ง

หลินฟางหัวเกือบจะถูกคำพูดข่าวลือแบบนี้ขืนใจจนตาย แล้ว

ดีมาก เธอหมอหลวงหลินที่อยู่ในร่างกายของหลินฟาง หัวแล้ว ตอนนี้ปัญหาของหลินฟางหัวก็คือปัญหาของหมอ หลวงหลินเหมือนกัน
และคนที่เคยทําให้หลินฟางหัวเสียใจ เธอจะช่วยหลิน ฟางหัวล้างแค้นเอง!

“พี่สาว …….

หรือว่าน้องชายเธอสัมผัสกลิ่นอายของความเยือกเย็น ในตัวเธอได้ หลินหยวนหัวที่อยู่ข้างๆได้ก้มตัวลงไปเอา ก้อนหินและโยนไปหาหญิงสาระแนพวกนั้น

“หยวนหัวไม่ต้องไปทำอะไรคนพวกนั้นหรอก” หลินฟาง หัวรู้สึกอุ่นใจ และรีบเอ่ยปากพูด

คนพวกนี้เป็นถูกหลอกแล้ว ถ้าจะลงมือก็หาคนต้นเรื่อง ถึงจะได้

“แต่พวกเขาร้าย……..พี่สาว…….

หลินหยวนหัวไม่ยอม และยังถือก้อนอิฐไม่ยอมวาง

“งั้นน้องช่วยอะไรพี่อย่างหนึ่งได้มั้ย?” หลี่ต้าเกนเดินตรง มาจากไกล แววตาของหลินฟางหัวส่องประกาย

และกระซิบไปที่หูขอบหลินหยวนหัว เห็นหลินหยวนหัว เอาคำพูดของตัวเองไปบอกหลี่ต้าเกนแล้ว เธอถึงรีบพา หลินหยวนหัวกลับบ้านยามค่ำคืน

หลังจากที่หวังซูอิงและหลินหยวนหัวนอนหลับไปแล้ว หลินฟางหัวจุดยาสมุนไพรที่มีฤทธิ์เป็นยานอนหลับ

เมื่อรู้ว่าจะไม่เกิดข้อผิดพลาดแล้ว เธอปิดประตูและออก

ไปทางหน้าต่าง

และเธอได้ไปตามหาบ้านอิฐดินนั้นตามความทรงจำของ เธอ และเรื่องที่เป็นไปอย่างที่เธอคิดไว้ หลี่ต้าเกนได้รอ อยู่ที่นี่อย่างรีบร้อนแล้ว

บ้านอิฐดินนี้เป็นบ้านที่หลงเหลือจากผู้ผลิตยาสูบ เป็น เพราะอยู่ติดกับไร่นาที่ตีนเขาตอนกลางคืนเลยไม่ค่อยมี คนออกมา

“ฟางหัว เธอมาสักที!”

เมื่อเห็นหลินฟางหัว หลี่ต้าเกนปรากฏแววตาที่กระหาย ความสวยของหลินฟางหัว เป็นที่ยอมรับของคนในหมู่

บ้านต้าหวัง
ความสวยนั้น เขาอธิบายออกมาไม่ถูกเพราะไม่ได้เรียน หนังสือ

อธิบายโดยคร่าวๆ ก็คือเพียงแค่หลินฟางห้วยิ้ม ถึงหลิน ฟางห้วอยากได้ดาวบนท้องฟ้าหลี่ต้าเกนก็จะไปเอามาให้ ได้

“อ่อ พี่ต้าเกน ให้พี่รอนานเลยนะ”

เสียงที่อ่อนหวานของหลินฟางหัวทำให้ตัวของหลี่ต้าเกน อ่อนไปหมด

เขาแสร้งยิ้ม “ไม่นานๆ คืนนี้จะไม่มีใครมารบกวนพวก เราแล้ว ฟางหัวเธอสบายใจได้เลย ฉันจะทำให้เธอมี ความสุขแน่ๆ”

พูดจบ ก็อยากที่พุ่งเข้าหาหลินฟางหัว

ถึงตรงนั้นของเขาจะใช้ไม่ค่อยได้ แต่วิธีที่จะทำให้สาวๆ ขึ้นสวรรค์มีเยอะแยะ

“พี่ต้าเกน อย่าพึ่งรีบสิ!”

หลินฟางหัวรีบเอามือไปขวางมือของเขาไว้และพูดอย่าง ยั่วยวนว่า “ฉันมาถึงที่นี้แล้วฉันจะไปไหนได้อีกคืนนี้ฉันเป็นของพี่ต้าเกนนะ แต่ก่อนอื่น พี่บอกฉันได้มั้ย ว่าก่อนหน้านี้ใครเป็นคนบอกข่าวว่าฉันรอพี่อยู่ที่นี้?”

ประโยคเหล่านี้ ได้ผลมากกับหลี่ต้าเกน

เขาไม่ได้คิดอะไรมากเลย และพูดออกมาทันที “ก็น้อง ชายของเธอหลินหยางเหว่ยไง! ตอนแรกฉันก็คิดว่าไม่ จริง แต่ไม่คิดเลยว่า เธอจะมาจริงๆ ฟางหัวฉันชอบเธอ มากจริงๆนะ เธอรีบให้ฉันเร็ว!”

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ว่าหลินเจียฉีอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

หลินฟางหัวหรี่ตา ก่อนที่มือของหลี่ต้าเกนจะมาจับที่ หน้าอกของเธอ เธอกดไปที่ข้อศอกของเขาความรู้สึกที่ ชาปกคลุมไปทั่วร่างกายเขา

ยังไม่ทันที่จะรู้ตัว เธอได้เอายาเม็ดหนึ่งใส่เข้าปากเขา

ยาเม็ดนั้นเหมือนมีชีวิต ได้ไหลลงไปตามคอ ต่อมา รสชาติที่ขมปกคลุมไปทั่วปาก

“เธอ…..เธอให้ฉันกินอะไร?”

หลี่ต้าเกนตกใจทันทีและถามด้วยดวงตาที่ถลน
“ยาพิษไง!” หลินฟางหัวปรบมือ และตอบอย่างไม่ลังเล

“เธอ…..เธออย่ามาโกหกฉัน ฉัน……..ไม่เชื่อหรอก!” ยาพิษมีเฉพาะในนิยาย เขาไม่เชื่อหรอกว่าหลินฟางหัว จะมีของแบบนั้น

หลินฟางหัวหัวเราะและเอามือกอดอก “นายรู้สึกแน่น หน้าอกมั้ย? และปวดที่ซี่โครงซ้ายมั้ย และขาทั้งสองข้าง ชา?”

“นี่ก็ถูกแล้ว นี่เป็นระยะแรงของพิษนะ ถ้าภายในห้าวัน นายยังไม่ได้รับยาถอนพิษ ตัวของนายจะค่อยๆบวม และ เน่า น้ำเหลืองจะไหลออกมา สุดท้ายน้ำเหลืองจะเข้าไป ในตับไตไส้พุงและท้ายสุดนายจะเน่าตาย

และถูกแมลงวันและหนูกิน ตายโดยที่ไม่มีศพ”

เธอพูดประโยคหนึ่ง สีหน้าของหลี่ต้าเกนก็ถอดสีครึ่ง

หนึ่ง

เมื่อประโยคสุดท้ายถูกพูดออกมา สีหน้าของหลี่ต้าเกน เหลือเพียงความเกรงกลัว “ไม่นะ! ฉันไม่อยากตายแบบไม่มีศพ! เธอรีบให้ยาถอนพิษฉันเร็ว!”