บทที่12 คนโง่ออกอาการหึง

ใบหน้าของฮูหยินเล็กจ้าวมีรอยยิ้มที่เป็นมิตร แต่ว่าตอน พูดกลับกันฟันแน่น

“คุณหนูใหญ่ มีอะไรอีกเหรอคะ”

“ฮูหยินเล็กจ้าว จำนวนสินสอดทองหมั้นของเจ้านนี่ไม่ ค่อยถูกต้องเท่าไหร่นะ ทำไมโฉนดที่ดินร้านค้าหลายแห่ง หายไปล่ะ? ” ซูล่อมองไปรอบๆ อีกครั้งแล้วเอ่ยปากถาม

ในใจของฮูหยินเล็กจ้าวมีแต่เสียงดังกึกๆ ใบหน้าของ หล่อนเปลี่ยนเป็นสีเขียว จนซีด จนม่วงไปในทันที

ร้านค้าพวกนั้นหล่อนเอาไปอุดรูเงินที่น้องชายจอมล้าง ผลาญของตนเองเอาไปเล่นพนันหมดแล้ว ยังอยู่ที่ไหน กันล่ะ?

“คือว่า……”

ซูล่อจ้องหน้าหล่อน น้ำเสียงเต็มไปด้วยการบีบรัด

“ฮูหยินเล็กจ้าว หืม?

ฮูหยินเล็กจ้าวหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่จริง ท่าทางหล่อนดูสำนึกผิดและโทษตนเอง

“คือว่ามันเป็นแบบนี้นะ ข้าเห็นว่าทำเลร้านค้าพวกนี้ไม่ เลวเลย แต่ขาดผู้ดูแลดูแล ก็เลยให้น้องชายข้าดูแลให้ ลืมไปชั่วขณะหนึ่งเลยว่ามันเป็นสินสอดทองหมั้นของคุณ หญิงให้ เอาแบบนี้แล้วกัน อีกสองวันข้าจะไปที่ตระกูลฝั่ง แม่หน่อย แล้วเอาร้านค้ากลับมาให้คุณหนูใหญ่ดีหรือไม่?

ซูล่อเลิกคิ้ว ในใจคิดว่า

เสแสร้งไปเถอะ ข้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเจ้าเอาไปให้น้อง ชายจอมล้างผลาญไปแล้ว แต่ว่าเจ้ากล้าเสแสร้งต่อหน้า องค์ชายสาม ถ้ายังงั้นข้าก็จะเป็นเพื่อน!

ซูล่อถอนหายใจออกมา ทําท่าทีบุคลิกดีอย่างที่ภรรยา ของชนชั้นสูงควรมี หลังจากนั้นก็โบกมือ สีหน้าเหมือนไม่ คิดเล็กคิดน้อย

“ก็ได้ ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว เรื่องนี้ก็รบกวนฮูหยินเล็ก จ้าวระมัดระวังหน่อยแล้วกัน”

ในใจของฮูหยินเล็กจ้าวด่าซูล่อเป็นพันเป็นหมื่นครั้ง แต่ ว่าองค์ชายสามอยู่ที่นี่หล่อนก็ไม่สามารถทำอะไรแบบนั้น ได้ สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่กัดฟันจนเลือดออกแล้วก็กลืน มันลงไป
วันนี้ การที่ซูล่อกลับบ้านตระกูลที่น่าเกียจครั้งนี้ เรียกได้ ว่าได้ทำ “ศึก อย่าสวยงาม คนแรกที่หล่อนต้องขอบคุณ แน่นอนว่าต้องเป็นเซียวฉี่หัน

ดังนั้น เท้าแรกของหล่อนพึ่งจะก้าวออกมาจากจวนเจ้า พระยาหวู่อ้น ก็ดึงเซียวซูไปจะไปขอบคุณเขา

ใครจะไปรู้ว่าเซียวชูไป๋เจ้าหมอนี่จะทำให้หล่อนเสีย

อารมณ์ในเวลานี้ “ข้าไม่ไป! ”

มองดูท่าทางของเขาที่จะไม่เดินไป ซูล่อก็ไม่มีทางเลี่ยง ทำได้แค่เดินไปยังรถม้าของเซียวฉี่หันเพียงผู้เดียว

“เสด็จพี่สาม เรื่องวันนี้ต้องขอบคุณท่านมากเลยเจ้าค่ะ” เซียวฉี่หันเปิดม่านของรถม้า แล้วก็ยิ้มให้หล่อนอย่าง

อบอุ่น

“เป็นครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ทำไมต้องขอบคุณด้วยล่ะ ข้าพึ่งกลับมาเมืองหลวงวันนี้ ยังต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ กับท่านแม่ น้องชายาเจ็ด ครั้งหน้ามีเวลาว่างก็มาเจอกัน อีกนะ”

มองดูรถม้าของเซียวฉี่หันจากไป ซูล่อก็หันหลังเตรียมจะไปหาเซียวซูไป์ แต่ว่าก็เผลอเหลือบไปเห็นร่างของคน ที่แอบเข้าไปในซอยข้างๆ ของจวนเจ้าพระยาหวู่อัน

ถึงแม้ว่าร่างนั้นจะว่องไวมาก แต่ว่าซูล่อจําคนคนนี้ได้ เขาก็คือข้ารับใช้ที่วางยาใรจวนองค์ชายเจ็ดเมื่อครั้งก่อน

ซูล่อจ้อง ถ้าเกิดว่าหล่อนไม่ได้จำผิดล่ะก็ เข้าซอยนี้ไป แล้วจะเป็นประตูหลังของจวนเจ้าพระยาหวู่อัน ที่แท้ข้า คนนี้ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับฮูหยินเล็กจ้าวยังงั้นเหรอ?

ดูเหมือนว่า เกมหมากรุกนี้ มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

“พระชายา ของได้ถูกย้ายขึ้นรถเข็นหมดแล้ว ขอรับ”ตอนนี้เอง เสียงของพ่อบ้านหลี่ก็ดังขึ้นมา ขัดจังหวะความคิดของ ล่อ

ซูล่อเก็บสายตากลับมา หล่อนไม่ได้เล่าเรื่องที่ได้เห็นข้า คนนั้น ได้แต่ตอบรับพ่อบ้านหลี่เพียงเบาๆ เท่านั้น หลัง จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเซียวซูไป่

“ไปกันเถอะ พวกเราเองก็ควรกลับได้แล้ว”

เซียวซูไปใช้หินในมือของตนเองวาดสิงโตหิน ปากยก ขึ้นสูง
เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ซูล่อก็กลัดกลุ้มใจ หล่อนพิงสิงโต หินและจ้องมองมาที่เขา

“เป็นอะไรไป ไม่มีความสุขเหรอ? มีคนรังแกเจ้ารึเปล่า?

เซียวชูไป๋หยุดการกระทำของตนเอง หันมามองซูล่อ และพูดแต่ละคำออกมาอย่างไม่สบายใจ

“เจ้าเหมือนกับคนอื่นรึเปล่า ที่ชอบเสด็จพี่สาม เสด็จพี่ สามเป็นคนที่ทำให้คนอื่นชอบมากที่สุด ส่วนข้าคือคนที่ ทำให้คนเกลียดมากที่สุด พวกเจ้าต่างก็ชอบเขา ไม่ชอบ ข้าแล้ว! “