บทที่ 5 ผู้หญิงคนนี้จิตใจไม่หวังดีแน่นอน

เซียวชูไป์ตกใจกับภาพ “อาการชัก” ของไทเฮาอยู่นาน แล้ว เวลานี้ยิ่งหวาดกลัวหลบหลังซูล่อเข้าไปใหญ่

ซูล่อจับมือของเขา เมื่อเทียบกันแล้วสีหน้าท่าทางสงบ กว่ามาก แถมยังยิ้มปลอบเซียวซูไปด้วย

“ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ จะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอก”

ในตอนนี้ มีนางในมารายงาน

“หมอหลวงมาแล้วเพคะ!”

แม่นมฉันรีบร้องเรียกหมอหลวงเข้ามา

“หมอเหลวง เร็วเข้า รีบมาดูพระพรไทเฮาเร็ว”

เมื่อหมอหลวงรู้ว่าเป็นเรื่องใหญ่จึงไม่กล้าล่าช้า ถือ กล่องยาเข้าไปหามู่หรงไทเฮา สัมผัสชีพจรก่อนครู่หนึ่ง จากนั้นจึงถามแม่นมฉินถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

หลังจากแม่นมฉินบอกเล่าเรื่องราวที่แท้จริง หมอหลวงก็ มองไปยังกองปฏิกูลบนพื้น แล้วจึงโล่งใจ

“แค่สำลักเท่านั้น ยังดีที่อาเจียนออกมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นพระพรไทเฮาคงจะอาการน่าเป็นห่วงแล้ว”

แม่นมฉินกับฮองเฮาสวีและคนอื่นๆ ยังมีอะไรไม่เข้าใจ อีก ทุกคนมองไปยังซูล่อที่ถูกกุมตัวไว้

หรือว่าเมื่อครู่ที่พระชายาองค์ชายเจ็ดกระทำไปแบบนั้น เป็นการช่วยมู่หรงไทเฮา

ซูล่อที่ขณะนี้ถูกทหารองครักษ์ล้อมไว้ ยกยิ้มกอดอก ไม่มีอาการเกรงกลัวแม้แต่น้อย ถึงขนาดเรียกได้ว่านิ่ง สงบ ราวกับนางรู้อยู่แล้วว่าหลังจากที่หมอหลวงมา ผลมัน จะกลายเป็นแบบนี้

แม่นมฉินดวงตาเป็นประกายวาบ เกิดความลังเลเหมือน จะอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด

ฮองเฮาสวีเม้มริมฝีปาก แววตามีความไม่ยอมจบ แต่ยัง โบกมือไล่เหล่าทหารองครักษ์ไป

ตอนนี้ มู่หรงไทเฮาฟื้นขึ้นมาแล้ว นางดื่มชาที่แม่นมฉิน ถวายให้ไปอีกหนึ่ง เหมือนจะสบายขึ้นบ้าง ก่อนจะเอ่ย ถามว่า

“เกิดอะไรขึ้นกับข้า”
แม่นมฉันกำลังคิดจะพูดอะไรออกมา แต่ฮองเฮาสวีเดิน เข้ามาเสียก่อน

“เสด็จแม่ เมื่อครู่ท่านสำลักหนักกะทันหันเพคะ แต่โชคดี ที่หมอหลวงมาทันเวลา จึงปลอดภัยแล้วเพคะ”

ซูล่อฟังฮองเฮาสวีจงใจไม่บอกเรื่องที่ตนเองช่วยไท เฮาเอาไว้ พลันยิ้มเยาะพลางคิดในใจว่า แม่ของแผ่นดิน ผู้สูงส่ง ไม่อยากเชื่อว่าจะจิตใจคับแคบประพฤติตนไม่ เหมาะสม กลัวว่าหล่อนซูล่อจะชิงเกียรติของแม่แผ่นดิน หรืออย่างไร

มีแม่แบบไหนก็จะมีลูกแบบนั้น ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น ผู้ใหญ่ไม่ดีเด็กก็แย่ตาม

มู่หรงไทเฮามิได้พูดอะไรมาก แค่ส่งเสียงอึมเบาๆ

หมอหลวงมองไปยังขนมหยางโจวบนโต๊ะข้างๆ ลังเลครู่ หนึ่งก่อนจะเดินขึ้นหน้าไปกำชับว่า “พระพรไทเฮาพะย่ะ ค่ะ ท่านอายุมากแล้ว เมื่อเสวยสิ่งใดจะต้องให้ความสนใจ เป็นพิเศษ ไม่ควรเสวยบรรดาอาหารที่กลืนลำบากเป็นดี ที่สุด มิฉะนั้นในอนาคตก็อาจเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นอีก พะย่ะค่ะ”

ซูล่อกะพริบตาปริบๆ จงใจพูดมากขึ้นมาในเวลานี้ “โอ้ ที่แท้ไทเฮาก็เสวยขนมที่เสด็จพี่ส่งมาถึงได้สำลัก เอ๊ะเสด็จพี่ก็เช่นกันนะ ต่อจากนี้ไม่ควรส่งเครื่องเสวยแข็ง กระด้างเช่นนี้มาอีก”

พูดอย่างนั้นแล้วนางยังมองไปยังฮองเฮาสวีด้วยดวงตา ใสซื่อไร้อันตราย ถึงขั้นมีแววแห่งความห่วงใยส่งมาด้วย

“ท่านว่าอย่างนั้นไหมเพคะ เสด็จแม่

ฮองเฮาสวีโกรธมากจนอยากจะเข้าไปฉีกปากซูล่อเสีย เดี๋ยวนี้ แต่นางเป็นแม่ของแผ่นดิน และซูล่อพูดไปในทาง เห็นแก่ไทเฮา นางทำไม่ได้ ไม่ควรเสียกิริยาในพระตำ หนักคุนหมิงกง

“พระชายาองค์ชายเจ็ดพูดไม่ผิด ครั้งนี้องค์ชาย รัชทายาททรงเลินเล่อ กลับไปข้าแล้วจะตักเตือน แน่นอน”

มู่หรงไทเฮาเหนื่อยแล้ว ทุกคนจึงแยกย้ายออกจากพระ กําหนักคุณหนิงกง

เมื่อทุกคนไปจนหมด มู่หรงไทเฮาถึงได้เปิดเปลือกตาขึ้น ส่งเสียงเข้มงวดเคร่งขรึมพูดกับแม่นมฉิน “บอกเรื่องที่เพิ่ง เกิดขึ้นในห้องโถงเมื่อครู่กับข้ามาให้หมด อย่าให้ขาดตก บกพร่อง…”
เมื่อทุกคนออกจากพระตำหนักคุนหนิงกงไปแล้ว ฮองเฮาสวีจึงส่งคนไปขวางเส้นทางที่ซูล่อกับเซียวซูไป๋ไป

เมื่อล่อเห็นศึกตรงหน้า สายตาจึงเย็นชาขึ้นทันที ทำการปกป้องเซียวชูไปโดยจิตใต้สำนึก

“เสด็จแม่ ท่านจะทำอะไร”

เดิมทีซูล่อคิดว่าฮองเฮาสวีจะมาหาเรื่องเพราะเมื่อครู่ อยู่ในพระตำหนักคุนหนิงกงนางมุ่งเป้าไปยังองค์ชาย รัชทายาท ไม่คิดว่านาทีต่อมา ฮองเฮาสวีกลับมายิ้มให้ แถมเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูของผู้ใหญ่ที่มีต่อ เด็ก

จากรอยยิ้มในทางเสแสร้งของฮองเฮาสวีนี้ซูล่อยังจับ สังเกตเห็นแววประหลาดบางอย่างได้ด้วย

ผู้หญิงคนนี้ จิตใจไม่หวังดีแน่นอน!

“ข้าคิดว่าองค์ชายเจ็ดและเจ้าไม่เคยเข้าวังมาตามลำพัง อาจไม่คุ้นเส้นทางออกจากวัง สี่เชว่ เจ้าไปส่งองค์ชาย เจ็ดและพระชายาองค์ชายเจ็ดออกจากวังเดี๋ยวนี้”

นางกำนัลที่เฉลียวฉลาดคนหนึ่งเดินมา ถวายพระพรซู ล่อกับเซียวซูไปด้วยความเคารพ
“องค์ชายเจ็ด พระชายา ขอพระองค์เชิญตามหม่อมฉัน มาทางนี้เพคะ”

ซูล่อไม่ได้ปฏิเสธ เพราะนางไม่สามารถปฏิเสธได้ ถึง อย่างไรคนคนนี้ก็เป็นฮองเฮา อีกทั้งตนยังอยู่นอกพระตำ หนักคุนหนิงกง ถ้าปฏิเสธนางก็จะถูกตำหนิว่าเป็นซูล่อที่ ไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร

ดังนั้นซูล่อจึงจูงเซียวซูไป๋ไปถวายพระพรฮองเฮาสวี และเก็บซ่อนสายตาเย็นชาเอาไว้

“เพคะ หม่อมฉันชายาในองค์ชายเจ็ดขอบพระทัยสเด็จ แม่”

มองดูซูล่อกับเซียวชูไป่หายไปไกลแล้ว ริมฝีปากแดง ของฮองเฮาสวีก็เผยยิ้มสะใจ และพูดกับนางในข้างกาย

เงียบๆ

“บอกองค์ชายรัชทายาทว่าคนไปแล้ว…